ตอนที่ 102 คุณจะนอนที่ไหน
สองคนที่บ้าคลั่งเสร็จ ล้วนนอนไว้บนเตียง หลินหยางอบกอดหยางเฟินไว้ ลูบผิวที่นุ่มลื่นของหยางเฟิน มองดูเธอหายใจอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง ในใจหลินหยางเต็มไปด้วยความสุขแห้งชัยชนะ
“เสี่ยวหยาง ถ้าคุณยังทำต่อไป คาดว่าฉันคงทรมานน่าดู ฉันรู้สึกปวดขา คาดว่ากลับไปคงรวมขาเข้ากันไม่ได้”หยางเฟินพูดอย่างโมโห
หลินหยางได้ยินแล้วลุกขึ้นมานั่ง ขับเคลื่อนพลังมังกรและหงส์ในร่างกาย มือนวดไปมาที่ขาและท้องน้อยของหยางเฟิน
“สบายจริงๆ “ภายใต้การนวดของหลินหยาง หยางเฟินหลับตาแล้วพูด “เสี่ยวหยาง ถ้ารู้ว่าคุณมีความสามารถนี้แต่แรก ฉันก็ควรไปมีความสุขให้เต็มที่กับมัน ตอนแรกก็เพราะว่ากลัวสามีจะเห็นความผิดปกติ”
“ไม่รีบนะ ยังมีเวลาอีกหลายวันไม่ใช่เหรอ?ใช่แล้ว คุณมาที่โรงแรมทุกวัน ไม่กลัวสามีคุณรู้เหรอ?”หลินหยางถามด้วยความสงสัย
“ไม่หรอก เขายุ่งทุกวัน อีกอย่างฉันก็บอกกับเขาแล้วว่ามานวดอก เขาเห็นหน้าอกฉันสวยขึ้น คงได้แต่ดีใจ ไม่มีเวลามาสนว่าฉันไปไหนหรอก”หยางเฟินมองบนใส่หลินหยางแล้วพูด “ทำไม เล่นภรรยาคนอื่นเสร็จ ตอนนี้เริ่มกลัวแล้วเหรอ?”
“ผมจะไปกลัวอะไร ผมเป็นห่วงคุณต่างหาก “หลินหยางพูดด้วยความไม่พอใจ
“ฮ่าๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงสองสามวันนี้ “หยางเฟินหัวเราะ หลับตามีความสุขกับการนวดของหลินหยาง
สิบกว่านาทีผ่านไป หลินหยางหยุดท่าทางในมือลง หยางเฟินขยับสองขาดู รู้สึกว่าผ่อนคลายเยอะมาก
“ตอนเช้าคุณไม่ทำให้ฉัน คุณตั้งใจจะทรมานฉันใช่ไหม?”หยางเฟินถามด้วยความน้อยใจ
“ไม่นิ ก็ตอนนั้นคิดไม่ถึงนิ?”หลินหยางพูดแล้วยิ้ม
ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานาน จนฟ้าเริ่มมืด ส่งหยางเฟินกลับไป หลินหยางเดินไปที่คลินิก
ในห้องยาไม่มีคนอยู่ แต่ในห้องส่งเสียทำอาหารออกมา หลินหยางเดินเข้าไปดู เห็นจ้าว จินฟ่งกำลังยุ่งอยู่ในครัว
เห็นสภาพที่ยุ่งของจ้าวจินฟ่ง ในใจหลินหยางรู้สึกอบอุ่น ความรู้สึกอบอุ่นวาบผ่าน
จ้าวจินฟ่งสวยมาก และยิ่งดูยิ่งสวย แต่แค่หน้าสดตลอดเวลา ไม่แต่งหน้าแม้แต่น้อย แม้กระทั่งครีมดูแลผิวทั่วไปก็ไม่มี ผู้หญิงที่ติดดินแบบนี้ ในวินาทีนี้ กลับดึงดูดใจของหลินหยางไว้แน่น
มองดูจ้าวจินฟ่งทำอาหารอยู่ตรงนั้น ในใจหลินหยางวาบความคิดแปลกๆผ่าน ชีวิตที่รอผู้หญิงของตนเองทำกับข้าวให้เสร็จ อาจจะเป็นชีวิตที่ตนเองต้องการก็ได้
“จินฟ่ง ผมกลับมาแล้ว อาหารวันนี้พอผมกินหรือเปล่า?”หลินหยางพูดอยู่ด้านหลัง
ได้ยินหลินหยางพูด จ้าวจินฟ่งตกใจ หันหน้ากลับมาพูด้วยความไม่พอใจ”ไอ้เด็กดื้อหนีไปไหนมาฉันก็ไม่ว่าแล้ว กลับมาแล้วยังไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมดเลย”
หลินหยางไม่ได้อธิบาย แค่ยิ้ม มองดูปริมาณอาหารที่จ้าวจินฟ่งทำ เห็นได้ชัดว่ามีส่วนของตนเองด้วย จากนั้นกลับไปที่ห้องยา
“หลินหยาง กินข้าวได้แล้ว”จ้าวจินฟ่งเรียกหลินหยาง
หลินหยางก็ไม่ลีลา เดินเข้าไปในห้องครัว มองดูอาหารผัดสามอย่างน้ำซุบหนึ่งอย่าง อาหารเย็นถือว่าไม่เลว
“ถ้าแม่คุณรักษาหายแล้ว คุณยังจะอยู่ที่นี่อีกไหม?”หลินหยางกินแล้วถาม
“อืม ตอนนี้ยังไม่รู้จะไปไหน ตอนนี้ในโรงพยาบาลมีน้อยมากที่จะเอาคนที่เป็นแพทย์แผนจีน คนที่สามารถไปทำงานในโรงพยาบาล ส่วนมากก็คนที่บ้านมีคนรู้จัก แบบฉัน เหมาะที่จะเปิดคลินิกเองมากกว่า ถือว่าเลี้ยงตนเองได้บ้าง”จ้าวจินฟ่งเอียงหัวแล้วคิด
มองดูสภาพแวดล้อมที่เก่าๆของที่นี่ ในใจหลินหยางรู้สึกสงสาร คิดไปสักพักหลินหยางถาม “คุณเคยคิดจะไปทำอย่างอื่นบ้างไหม?”
“ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ฉันคงทำงานสายแพทย์แผนจีนไปตลอด แต่ถ้าฉันเก็บเงินได้มากพอ ฉันจะเปิดร้านซักผ้า คนยุคนี้ยิ่งอยู่ยิ่งขี้เกียจ เสื้อผ้าที่ใส่ยิ่งอยู่ยิ่งแพง งานสายนี้น่าจะไม่เลว “จ้าว จินฟ่งพูด เห็นได้ชัดว่าเธอวางแผนไว้นานแล้ว
เมื่อหลินหยางได้ยินเช่นนี้ตาสว่างทันที ยิ้มแล้วถาม “เปิดร้านซักผ้าต้องใช้เงินเท่าไหร่?”
“ถ้าเช่าที่อยู่ รวมถึงซื้อพวกอุปกรณ์ ดีหน่อยก็ต้องใช้หลายแสน พื้นที่ๆไม่ค่อยดี อย่างเช่นที่นี่ของฉัน ก็แค่ไม่กี่หมื่น แต่คนที่นี่ไม่ค่อยเยอะ หาเงินได้ไม่มากหรอก”จ้าวจินฟ่งพูดด้วยความถอดใจ
“คุณเห็นว่าที่ไหนดี?”หลินหยางถาม
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าหลินหยางอยากทำอะไร แต่จ้าวจินฟ่งก็เอาความคิดของตนพูดออกไปหมด”ฉันรู้สึกว่าถนนที่สร้างใหม่ในเมืองไม่เลว ที่นั่นคนเยอะ ถนนสายไข่มุกฝั่งตะวันออกก็ไม่เลว ที่นั่นมีชุมชนเยอะ คนก็เยอะด้วย ใช่แล้ว รอบๆศูนย์แพทย์เมืองเจียงหลินของพวกเราก็ไม่เลว อีกอย่างที่นั่นไม่มีคนเปิดร้านซักผ้าด้วย ถ้าตอนนั้นฉันมีเงิน ที่นั่นก็ยังไม่มีคนเปิดร้าน ฉันก็คงจะไป”
ฟังจ้าวจินฟ่งพูด หลินหยางเงียบสักพัก “เอาแบบนี้ละกัน ผมมาเปิดร้าน คุณไปจัดการให้ผม ถึงตอนนั้นเรามาแบ่งกำไรกัน ผมเอาสี่ส่วน คุณเอาหกส่วน เวลาปกติผมจะไม่ไปยุ่ง ทุกอย่างคุณเป็นคนดูแลจัดการเอง”
จ้าวจินฟ่งรู้สึกอยากจะทำ เพราะว่าเธอไม่ได้เก่งเรื่องแพทย์แผนจีนมากเท่าไหร่ หลายอย่างยังไม่ได้เรียนรู้ ถึงแม้จะเปิดคลินิกนี้ไว้ แต่ก็รักษาคนไข้ไม่หายเยอะมาก ชอบมีคนมาหาเรื่องบ่อยเหมือนกัน ทำให้เธอรู้สึกยุงมากจนไม่มีเวลาพัก
“คุณมีเงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?”จ้าวจินฟ่งถามเบาๆ
“อืม เรื่องเงินคุณไม่ต้องเป็นห่วง ขอแค่คุณรู้สึกว่าสามารถหาเงินได้ งั้นผมก็จะลงทุนเปิดร้านซักผ้าหนึ่งร้าน”หลินหยางพยักหน้าด้วยความตั้งใจ
มองดูสีหน้าความเอาจริงเอาจังของหลินหยาง จ้าวจินฟ่งมีความเชื่อใจที่พูดไม่ถูก กัดริมฝีปาก จ้าวจินฟ่งจึงพูดว่า”ตามที่ฉันสังเกตมา ร้านซักผ้าถือว่าได้กำไรอยู่ ถึงแม้อาจไม่ทำให้เรารวย แต่รายได้ไม่เลว คาดว่าสองปีก็สามารถเอาต้นทุนกลับมาได้แล้ว”
หลินหยางฟังแล้วพยักหน้า ถ้าลงทุนไปหลายแสน สองปีก็สามารถเอาต้นทุนกลับมาได้ ถือว่างานสายนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน
“ได้ งั้นก็เอาตามที่คุณว่าละกัน รอผมยุ่งกับงานในเมืองจินหลิงให้เสร็จ พวกเราค่อยไปที่เจียงหลิง ดูว่ามีสถานที่ที่ไหนดีๆบ้าง”หลินหยางยิ้มแล้วพูด
“คุณจะเปิดร้านซักผ้าจริงๆ?”ในสายตาของจ้าวจินฟ่งก็ยังคงไม่ค่อยกล้าเชื่อ
“เปิดแน่นอน คุณวางใจได้เลย พวกเรามาเกี่ยวก้อยกัน ผมไม่หลอกคุณแน่นอน”เพื่อเลี่ยงการไม่เชื่อของจ้าวจินฟ่ง หลินหยางเอ่ยปากขอในสิ่งที่ดูปัญญาอ่อน
จริงอย่างที่ว่า เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยาง จ้าวจินฟ่งหัวเราะ “คุณยังเด็กเหรอ?”
ถึงแม้ในปากจะบอกว่าหลินหยางเป็นเด็ก แต่จ้าวจินฟงก็เกี่ยวก้อยทำสัญญากับหลิน หยางด้วยความตั้งใจ สัญญาของทั้งสอง ก็มีขึ้นมาในการเกี่ยวก้อยของทั้งสอง
หลังจากกินข้าวเสร็จ จ้าวจินฟ่งเก็บจาน รายได้ของวันนี้ไม่เลว จ้าวจินฟ่งนับดูดีๆ มีทั้งหมดสองฟันสามร้อยเจ็ดสิบห้าหยวน รายได้แบบนี้ ถึงแม้จะแบ่งกันสองคน ก็เป็นรายได้หลายสิบวันของตนเอง
“หลินหยาง ถ้าคุณเป็นหมอ ดีกว่าร้านซักผ้าแน่นอน”จ้าวจินฟ่งพูด
แน่นอนว่าหลินหยางไม่มีเวลามาเปิดคลินิก อย่างน้อยตอนนี้เขายังไม่มีอารมณ์จะมาเปิด ส่ายหัวแล้วพูด “ผมยังต้องไปเรียน ไม่มีเวลามาจัดการดูแล เปิดร้านซักผ้าดีกว่า ถ้าคุณทำได้ดี ไม่แน่อาจดีกว่าการเปิดคลินิกของผม ถึงเวลานั้นทำสำเร็จแล้ว เราก็เปิดสาขาเพิ่ม เปิดทั่วประเทศ””
“โธ่ คุณคิดว่าเปิดห้างสรรพสินค้าเหรอ ยังจะเปิดทั่วประเทศ”มองบนใส่หลินหยาง จ้าว จินฟ่งยิ้มแล้วพูด
“อีกหกวันผมก็จะกลับไปแล้ว ถึงเวลานั้นคุณก็ไปดูกับผมหน่อย ตอนนี้ก็เกือบทุ่มละ คาดว่าคงไม่มีคนมาแล้ว”
“อืม แต่ว่าตอนนี้นอนยังเช้าไป คืนนี้คุณนอนที่นี่ไหม?”จ้าวจินฟ่งมองดูหลินหยาง ถามด้วยความเขินอาย จำได้ว่าตอนนั้นที่ตนเองจ้างหลินหยางมา ก็ได้บอกกับเขาว่าเตียงตนเองใหญ่สามารถนอนได้สองคน
“คุณไม่กลัวผมทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายคุณเหรอ?”หลินหยางชิดเข้าไปใกล้จ้าวจินฟ่ง ถามแล้วหัวเราะแบบร้ายๆ
“ไปตายสิ คุณนอนกับฉันได้ ถ้าคุณกล้าแตะต้องฉัน ฉันก็จะบีบที่นี่ของคุณจนหัก!”จ้าวจินฟ่งทำท่าหักของใต้ขาของหลินหยาง ทันใดนั้นหลินหยางมีความรู้สึกหวาดเสียววาบผ่าน เย็นวาบ
ผ่านไปสักพัก เห็นไม่มีคนมาจริงๆ จ้าวจินฟ่งปิดประตู มองดูหลินหยางด้วยใบหน้าที่แดงฉ่ำแล้วพูดเบาๆ “ครั้งนี้ถือว่าเสียเปรียบให้คุณละนะ ถ้าเป็นคนอื่น แม้แต่ประตูฉันก็ไม่ให้เข้า”
พูดเสร็จหน้าแดง เดินบิดก้นไปข้างหน้า หลินหยางยิ้มแล้วเดินตาม เดินตามจ้าวจินฟ่งมาถึงห้องนอน
หน้าต่างในห้องเล็กมาก ถ่ายเทอากาศได้ไม่ดีนัก ทำให้อบอ้าวมาก หลินหยางไม่รู้ว่าที่ผ่านมาจ้าวจินฟ่งทนมาได้ไง เปิดพัดลมที่ไม่เย็นไว้ ทั้งสองนั่งอยู่ข้างเตียง
“ทำไม น้องชาย ไม่ชินกับสถานที่นี้เหรอ?”จ้าวจินฟ่งพูดแล้วยิ้ม
“จะไม่ชินได้ไง มีคนสวยอยู่ข้างๆ ผมมีความสุขมากกว่า “หลินหยางบิดขี้เกียจ ล้มนอนลงไปบนเตียง
“ลุกขึ้น ไปอาบน้ำก่อนเถอะ ใช่แล้ว เสื้อที่คุณเอามาเมื่อวานวางไว้ที่ไหน?”จ้าวจินฟ่งถามด้วยความสงสัย
“ใส่ไว้ที่โรงแรมแล้ว ที่นี่ของคุณร้อนไปหน่อย ยังไงคุณก็จะนอนกับผมแล้ว มาเป่าแอร์กับผมเถอะ”หลินหยางเอ่ยปากเชิญชวน
“ไสหัวไป ใครจะนอนกับคุณ”จ้าวจินฟ่งพูด
“ไม่ใช่ด้วยกัน ก็แค่เชิญคุณไปพักโรงแรมสักพัก ถ้าคุณไม่ชินค่อยกลับมา ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ทางที่ดีไปพักให้สบายก่อน ผมจ่ายเงินค่าโรงแรมหนึ่งอาทิตย์”
ได้ยินที่หลินหยางพูด จ้าวจินฟ่งก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ถึงแม้ตนเองจะพักที่นี่ตลอด ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่รู้สึกที่นี่ร้อน
พยักหน้าแล้วมองดูหลินหยาง ในปากก็ยังดุว่า “ถึงแม้จะไปที่ของคุณ คุณก็อย่าทำอะไรเกินเลย”
“คุณวางใจได้ ข้อดีของผมคือการเป็นคนซื่อตรง รับรองว่าไม่มีอะไรคุณแน่นอน”หลินหยางทุบหน้าอกแล้วรับรอง
“ถ้าพูดในมุมปกติ ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นจริง แสดงว่าของคุณไม่ตั้ง “จ้าวจินฟ่งอดไม่ได้ที่จะว่าหลินหยาง
“ไม่ตั้ง?คุณล้อเล่นหรือเปล่า เมื่อกี้ยังมีปฏิกิริยา……หา!คุณอย่าตีผมนะ”
“คุณมันสมควรโดนตีจริงๆเลย!”ด้านหลังหลินหยางส่งเสียงโมโหของจ้าวจินฟ่ง
เมื่อจ้าวจินฟ่งเดินตามหลินหยางเดินเข้าไปในโรงแรม หลินหยางเปิดแอร์ จ้าวจินฟ่งนอนลงบนเตียงแล้วถอนหายใจ “ที่นี่เย็นสบายจริงๆ”
หลินหยางยิ้ม จากนั้นเปิดโทรทัศน์ หาช่องแล้วดูกับจ้าวจินฟ่ง
“หลินหยาง บ้านคุณมีเงินมากเหรอ?”จ้าวจินฟ่งอดไม่ได้ที่จะถาม
“ไม่ ผมเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีญาติแล้ว เงินของผมผมหามาด้วยตนเอง”หลินหยางถอนหายใจแล้วพูด คิดถึงคนในบ้านที่จากไป ในใจเต็มไปด้วยความเศร้า
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยาง จ้าวจินฟ่งรีบขอโทษ “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ คุณอยากถามผมว่าเงินมาจากไหนใช่ไหม? หลายวันก่อนผมได้รักษาให้คนรวย พวกเขาให้เงินผมมาก้อนหนึ่ง”หลินหยางอธิบาย
ได้ยินหลินหยางอธิบาย จ้าวจินฟ่งวางใจลง จากนั้นพูดคุยกับหลินหยางไปสักพัก จ้าวจินฟ่งจาม
“วันนี้ยุ่งมาทั้งวัน เหนื่อยจริงๆ ฉันไปอาบน้ำก่อน จากนั้นนอน “จ้าวจินฟ่งพูด
“คุณจะนอนที่ไหนเหรอ?”
“เกี่ยวอะไรกับคุณ?”อดไม่ได้ที่จะมองบนใส่หลินหยาง จ้าวจินฟ่งใส่รองเท้าแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เห็นสภาพของจ้าวจินฟ่ง ในใจหลินหยางกระตุก เขารู้ว่าคืนนี้จ้าวจินฟ่งจะอยู่ที่นี่
ตอนที่หลินหยางกำลังจะดูทีวี เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น หยิบโทรศัพท์มาด้วยความสงสัย ตอนนี้ใครโทรมาให้ตนเองเหรอ เมื่อเห็นหน้าจอปรากฏชื่อไป๋เซียนเฉ่า กดรับสาย
