ตอนที่ 105 ความโกรธของหลินหยาง
ตอนที่คนที่ร่างกายมีปัญหาไม่น้อย ช่วงเช้าหลินหยางก็ยุ่งอยู่กับงาน ตอนที่ส่งคนป่วยคนสุดท้ายไปก็เที่ยงครึ่งแล้ว และจ้าวจินฟ่งก็ได้ทำอาหารเที่ยงเสร็จแล้ว
“วันนี้ปิดร้านเถอะ เดี๋ยวไปร้านยาสารพัดกับผมหน่อย ผมต้องการพวกยาสมุนไพร “หลินหยางยิ้มแล้วพูด
จ้าวจินฟ่งได้ยินก็พยักหน้า ถึงแม้จะไม่ได้นับรายได้ของเช้าวันนี้ แต่เห็นคนป่วยเยอะขนาดนั้น จ้าวจินฟ่งรู้ว่าการทำงานช่วงเช้านี้ของหลินหยาง ก็เทียบได้สิบกว่าวันของตนเองได้แล้ว
โรคของแม่ หลินหยางสามารถรักษาให้หายได้ อีกอย่างค่ารักษาหลินหยางก็เก็บน้อยมาก รวมกับค่ายา ก็แค่ไม่กี่พัน จ้าวจินฟ่งไม่สงสัยที่ให้หลินหยางมาทำงานให้ตนเองหนึ่งอาทิตย์ เงินที่ได้มาก็แบ่งกันคนละครึ่ง ถือว่าสามารถรักษาต้นทุนตนเองไว้ได้
ประหยัดค่าใช้จ่ายตั้งเยอะ จ้าวจินฟ่งทำอาหารให้หลินหยางอร่อยและเยอะเป็นพิเศษ หลินหยางกินอย่างเอร็ดอร่อย ถึงแม้จะไม่อร่อยเท่าตนเองทำ แต่กินแล้วรสชาติไม่เลวเหมือนกัน
หลังกินอาหารเที่ยงเสร็จ จ้าวจินฟ่งเก็บถ้วยชามเสร็จ จากนั้นล็อคประตูเดินออกไปข้างนอก
“มานั่งรถโดยสารทางนี้ ถ้าเร็วหน่อย ก็ประมาณครึ่งชั่วโมง ถ้าคนเยอะ ก็ประมาณห้าสิบนาที”จ้าวจินฟ่งโบกมือให้หลินหยาง
“คุณรู้ทางไหม?”หลินหยางมองดูจ้าวจินฟ่งแล้วพูด
“รู้จักสิ หรือว่าคุณจะเดินไป?”จ้าวจินฟ่งมองบนใหลินหยาง
“พวกเรานั่งรถไปก็ได้”หลินหยางพูดด้วยความถอดใจ
“นั่งรถ?ต้องใช้เงินสามสิบหยวนเลยนะ คุณประหยัดหน่อยไม่ได้เหรอ?”จ้าวจอนฟ่งอดไม่ได้ที่จะว่าหลินหยาง มีเงินก็ไม่ควรฟุ่งเฟือยนิ
ถ้าไปเที่ยวเล่น นั่งรถอะไรก็ไม่เป็นไร แต่ครั้งนี้ยาที่หลินหยางจะซื้อค่อนข้างมาก นั่งรถโดยสารไม่ค่อยสะดวก ยิ้มแล้วดึงมือจ้าวจินฟ่งเดินตรงไปที่โรงแรม รถเบนซ์ของตนเองยังจอดอยู่หน้าประตูโรงแรมอยู่เลย
ถูกหลินหยางจูงมือ ใบหน้าของจ้าวจินฟ่งแดง แต่ว่าก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดูจากท่าทางของหลิน หยางแล้ว คงไม่ยอมนั่งโดยสาร คิดถึงรายได้ของสองสามวันนี้ไม่เลว ในใจถอนหายใจเบาๆ งั้นก็เสียเงินไปนั่งรถสักครั้งเถอะ
“ขึ้นรถ”ตอนที่เธอกำลังคิดคำนวณเงินไม่กี่สิบหยวนอยู่ หลินหยางตัดความคิดของเธอขาด
“รถมาแล้วเหรอ?”จ้าวจินฟ่งสตั้น จากนั้นมองดูรอบๆด้วยความสงสัย ไม่เห็นมีรถแท็กซี่เลย สิ่งที่ตามมาคือตาที่โตของจ้าวจินฟ่ง เห็นหลินหยางเดินไปข้างรถเปิดประตูรถออก กำลังส่งรอยยิ้มมองมาที่ตนเองอยู่
จ้าวจินฟ่งรู้สึกว่าในหัวมีม้าล้านตัววิ่งผ่าน สมองหยุดทำงาน เดินขึ้นไปด้วยความเร็ว มองดูโลโก้เมอร์เซเดส ดวงตาเบิกกว้าง
“นี่คือ….นี่คือรถของคุณหรือ?”จ้าวจินฟ่งรู้สึกตนเองพูดไม่ไหลลื่น
“ใช่ รีบเข้ามาเร็ว “หลินหยางหัวเราะ โบกมือให้จ้าวจินฟ่ง
จ้าวจินฟ่งก็ไม่รู้ว่าตนเองนั่งขึ้นไปบนรถได้ไง เมื่อหลินหยางสตาร์ทรถเสร็จ จ้าวจินฟ่งจึงค่อยกริ๊ดร้องว่า”หลินหยาง ทำไมคุณมีเงินเยอะขนาดนี้!”
“ผมจะไปมีเงินไปซื้อรถนี้ได้ไง เป็นเพราะผมรักษาคนป่วยหาย คนอื่นเค้าให้”หลินหยางขับรถไว้แล้วพูด
จ้าวจินฟ่งรู้สึกว่าหัวตนเองมึนๆ รักษาคนอื่น ก็ให้รถ?ถึงแม้จ้าวจินฟ่งไม่รู้ราคารถนี้เท่าไหร่ แต่รู้ว่าต้องแพงแน่นอน เมื่อคิดดูแบบนี้ ยังไงเป็นหมอก็ได้เงินเยอะกว่า?แต่จ้าวจินฟ่งก็รู้ความสามารถตนเองดี คนอื่นให้รถจักรยานน่าจะเป็นไปได้มากกว่า
รู้ว่าหลินหยางรวย จ้าวจินฟ่งรู้สึกไม่น่าเชื่อ ก็เริ่มวางใจลง ดูท่าแล้วเรื่องที่หลินหยางบอกว่าจะช่วยตนเองเปิดร้านซักผ้า ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน
“คุณถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว อายุยังน้อยก็มีมากมายขนาดนี้ หน้าตาก็ดีอีก”จ้าวจินฟ่งชื่นชม
“ทำไม อยากมอบตัวและหัวใจให้ผมเหรอ?”หลินหยางล้อเลียน
“ไสหัวไป!”จ้าวจินฟ่งมองดูหลินหยางด้วยความโกรธ จ้าวจินฟ่งหันหน้าไปไม่ไปมองหลิน หยาง
หลังจากครึ่งชั่วโมง หลินหยางจอดรถไว้หน้าร้านยาสารพัด ตรวจมองดูร้านยาสารพัด ป้ายนั้นดูโบราณ มีอารณ์แบบช่วยมนุกษย์โลก หลินหยางพยักหน้าเล็กน้อย
แค่ดูป้าย ก็เจ๋งกว่าร้านยาสารพัดในเมืองเจียงหลิง และดูจากผู้คนเข้าๆออกในนี้ก็ไม่น้อย
“โอ้โห ตอนแรกผมคิดว่าลูกค้าในร้านยาสารพัดในเมืองเจียงหลิงก็ถือว่ามากแล้ว คิดไม่ถึงว่าร้านยาสารพัดในเมืองจินหลิง กลับโด่งดังและคนเยอะแบบนี้?”หลินหยางถอนหายใจ
“แน่นอน ร้านยาสารพัดในเมืองจินหลิงไม่เพียงแต่ขายยา อีกอย่างยังมีหมอแพทย์แผนจีนมารักษาผู้ป่วยโดยเฉพาะ แพทย์แผนจีนในนี้ไม่เหมือนหมอปลอมด้านนอก หมอข้างในทุกคนก็ฝีมือไม่ธรรมดากันทั้งนั้น และคนที่ดูแลที่นี่ ก็คือหยางวั่งเฉียนที่มีชื่อเสียงโด่งดังในวงการแพทย์แผนจีน!”จ้าวจินฟ่งยิ้มแล้วอธิบาย
หลินหยางได้ยินเช่นนี้สายตาสว่าง หยางวั่นเฉียนเขาเคยได้ยินอยู่แล้ว ในประเทศมีชื่อเสียงมาก การฝังเข็มไม่รู้ช่วยชีวิตคนไปเท่าไหร่ มีชื่อเสียงมากในวงการแพทย์
“คิดไม่ถึงจริงๆว่าอาวุโสหยางก็อยู่ที่นี่ ไป เดินไปดูหน่อย “หลินหยางพาจ้าวจินฟ่ง เดินเข้าไปในร้านยาสารพัด
ห้องโถงที่กว้างแบ่งเป็นสองเขต ที่หนึ่งไว้สำหรับวางขายยา และฝั่งตะวันออกเป็นส่วนรักษาคนป่วย มีหมอสามท่านนั่งอยู่ข้างใน กำลังทำการรักษาคนป่วย มองดูคนป่วยเหล่านั้นเข้าแถวยาว ดูแล้วการเล่าสู่กันฟังของที่นี่ไม่เลวนะ
ด้านหลังโต๊ะ มีคนชราคนหนึ่งกำลังหรี่ตาอ่านตำรา หลินหยางเคยเห็นรูปถ่ายคนๆนี้ เหมือนว่าเป็นหยางวั่นเฉียน
หลินหยางไม่ได้เดินเข้าไป แต่เดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์ พูดกับพนักงานว่า “เตรียมยาสมุนไพรให้ผมหน่อย”
“ได้ครับ คุณผู้ชายจะเอาอะไรบ้าง เดี๋ยวผมช่วยเอาให้ “พนักงานที่ดีมีมารยาท ถามหลินหยางด้วยความกระตือรือร้น
“โสมที่มีอายุไขสิบปีสามต้น หญ้าซีซู่สิบแปดตำลึง กับผงกล้วยไม้สิบห้าตำลึง แปะเจียกเก้าตำลึง ผงไข่มุกสามตำลึง ดอกหมาหลิงเจ็ดตำลึง…….”ยาสมุนไพรที่หลินหยางพูดไม่ได้แพงมากนัก แต่ว่าก็ไม่ได้ถูก อีกอย่างปริมาณที่เอาก็เยอะ รวมๆแล้วก็เป็นกองโต
ตอนที่หลินหยางขันชื่อของยาออกมา คนชราที่นั่งอยู่ข้าง มองดูหลินหยางด้วยความสงสัย หนุ่มคนนี้ ทำไมซื้อยาเยอะขนาดนี้?
“รวมทั้งหมดเก้าพันแปดร้อยหกสิบสวม ตัดส่วนเกินออก 9860ละกัน”คนเก็บเงินคำนวณอย่างรวดเร็วอยู่หน้าคอม ให้ข้อสรุปหลินหยางทันที
ตอนที่หลินหยางจะจ่ายเงิน ทันใดนั้นคิดได้ว่ายาที่ใช้ทำครีมแผลลาย ยังขาดอยู่บ้าง “โสมป่าอายุสามสิบปี สองต้น “
โสมป่าเริ่มน้อยลงเรื่อยๆในประเทศ ดังนั้นราคายิ่งอยู่ยิ่งสูง ถึงแม้ทำครีมแผลลายใช้คนทำ เมื่อทำสามสิบขวด ก็ใช้ไปไม่ถึงต้น แม้กระทั่งครึ่งต้นก็พอแล้ว แต่เพื่อลดภาระตนเอง รวมถึงต่อไปอาจจะต้องได้ใช้ภายหลัง ดังนั้นซื้อไปสองต้นเลย
“สองต้น ราคาหนึ่งแสนสองหมื่น “คนเก็บเงินคนนั้นเตือน
“ได้ เอาเลย”หลินหยางพูดด้วยความจืดจาง ไม่รู้สึกอะไรเลย หนึ่งแสนสองหมื่น ตนเองขายครีมโต้วโค่วสามขวดให้ไป๋เซียนเฉ่าก็ได้กำไรกลับมาแล้ว
หนึ่งแสนสองหมื่นไม่ใช่น้อยๆ แต่การทำธุรกิจของร้านยาสารพัดนี้ใหญ่ขนาดนี้ ก็ไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร จัดเก็บห่อไว้อย่างดี หลินหยางหยิบบัตรออกมารูด จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย
จ้าวจินฟ่งที่อยู่ด้านหลังหลินหยาง ในใจถูกแทงเล็กน้อย นี่ไม่ใช่สิบสองหยวนนะ แต่คือหนึ่งแสนสองหมื่นหยวนเชียวนะ!หนึ่งแสนสองหมื่น ตนเองเปิดคลินิกสามปีไม่กินไม่ใช้จึงจะได้เงินนี้มา แต่เงินนี้ถูกหลินหยางจ่ายออกไปแบบง่ายๆแบบนี้เลย
“นี่เป็นบัตรวีไอพีของร้านเรา ซื้อเกินสองหมื่นก็จะได้รับบัตรนี้ ต่อไปไม่ว่าไปที่ไหน ขอแค่เป็นสาขาของร้านยาสารพัดของทางเรา ก็สามารถได้รับโปรโมชั่นลดราคาห้าเปอร์เซ็นต์”หลังจากพนักงานเก็บเงินเสร็จ ก็ยื่นบัตรโปรโมชั่นให้หลินหยาง
หลินหยางรับบัตรมาสตั้น บัตรนี้เหมือนกับของร้านยาสารพัดในเมืองเจียงหลิงที่คุณปู่เว๊ยวให้ตนเองไว้เลย มีส่วนที่เหมือน แต่ว่าบัตรที่คุณปู่เซียวให้ตนเอง จะดูดีกว่าของที่นี่ ไม่รู้ว่าบัตรใบนั้นใช้ได้ไหม
“คุณผู้ชาย มีปัญหาอะไรไหม?”พนักงานเก็บเงินถามด้วยความสงสัย
“ไม่รู้ว่าบัตรสี่ใบนี้ของผม ใช้ได้ที่นี่ไหม?”หลินหยางยิ้ม หยิบบัตรที่เซียวยวี่ชิงเคยให้ตนเองไว้
“บัตรสีขาวร้านยาสารพัด!”พนักงานเห็นบัตรในมือของหลินหยาง สีหน้าตกใจทันที
“ใช้ได้?”หลินหยางถามด้วยความสงสัย
“ใช้ได้!”มองดูหลินหยางด้วยสายตาที่ซับซ้อน ในใจพนักงานคนนี้เต้นแรง ถ้าตนเองจำไม่ผิด บัตรสีขาวนี้ ทั้งร้านให้แค่สิบใบ!คนนอกที่ได้บัตรนี้ คาดว่ามีแค่สองใบ ไอ้หมอนี่เป็นใครกัน จึงมีบัตรอันนี้?
ตามเสียงการตกใจของพนักงาน หยางวั่นเฉียนที่นั่งอยู่ข้างๆหรี่ตามอง ยิ้มแล้วพูดกับหลินหยาง “ไอ้น้องชาย บัตรใบนี้มาจากไหนหรือ?”
“นี่คือคุณปู่เซียวที่อยู่เมืองเจียงหลิงมอบให้กับผม”ต่อหน้าผู้อาวุโส หลินหยางไม่กล้าทำเป็นใหญ่ รีบตอบตามความเป็นจริง
เมื่อได้ยินแบบนี้ หยางวั่นเฉียนตาสว่างขึ้นมาทันที ถามด้วยความตกใจ “คุณคือหลิน หยาง?”
“ใช่ครับ ท่านคืออาจารย์หยางใช่ไหม?”หลินหยางถามด้วยความถ่อมตน
“ผมหยางวั่นเฉียน เรื่องอาจารย์ไม่กล้ารับไว้ ก็แค่ยวี่ชิงชอบพูดถึงคุณบ่อยๆ ชื่นชมในตัวคุณมาก ตอนแรกผมก็อยากไปเยี่ยมเยือนดูคุณ คิดไม่ถึงว่าคุณมา”หยางวั่นเฉียนลุกขึ้นแล้วพูด
“ห้าๆ ขอคุณท่านที่ยังเป็นห่วง “หลินหยางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ทราบว่าน้องชายมาจินหลิง พักอยู่ที่ไหน?ข้าพเจ้าจะได้ไปเยี่ยมด้วยตนเอง”หยางวั่นฉียนยิ้มแล้วพูด
จ้าวจินฟ่งได้ยินเช่นนี้ในใจตกใจ ไอ้หมอนี่มีชื่อเสียงขนาดนี้เลยหรือ หยางวั่นเฉียนจึงต้องไปเยือนถึงบ้าน?ต้องรู้ว่าหยางวั่นเฉียนเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากเลยนะ
หลินหยางยิ้มด้วยความถ่อม “ไม่กล้าหรอก ถ้าท่านมีเวลา คืนนี้ผมจะไปเยือนท่านเอง”
“ห้าๆ ยินดีมาก นี่เป็นเบอร์โทรของผมนะ ถ้าคุณมีเวลาไปที่หมู่บ้านเหยียนฮวนเยี่ยน เมื่อถึงหน้าประตูแล้วผมไปรับคุณ”
หลังจากที่หลินหยางจดที่อยู่เสร็จ ก็ได้ล่ำลาหยางวั่นเฉียน
“หลินหยาง คุณนี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ แม้แต่อาจารย์หยางยังชื่นชมคุณ”จ้าวจินฟ่งนั่งอยู่ในรถ เบิกตากว้างมองดูหลินหยาง
“ผมจะไปรู้ได้ไงว่าคนอื่นจะพูดถึงผมต่อหน้าเขา “หลินหยางจับจมูกแล้วพูด
“คืนนี้คุณจะไป?ยังจะกลับมาไหม?”จ้าวจินฟ่งถาม หน้าแดงขึ้นมาทันที คิดถึงเมื่อคืนนอนกับหลินหยาง ในใจเต้นแรงมาก
“ทำไม อยากถวายตัวเหรอ?”หลินหยางถามด้วยการล้อเลียน
“ไสหัวไป ถ้าคุณไม่กลับมา ฉันก็สามารถนอนเตียงใหญ่คนเดียว!”จ้าวจินฟ่งมองบนใส่หลินหยางแล้วพูด
หลินหยางได้ยินเช่นนี้หัวเราะ จากนั้นพูดคุยกับจ้าวจินฟ่งไปไม่กี่คำ ดวงตาก็ถูกอีกที่หนึ่งดึงดูด
ที่นี่ไม่ใช่ใจกลางเมือง แต่ค่อนข้างเจริญ หน้าบ้านหลังหนึ่งที่ดูหรู วัยรุ่นที่แต่งตัวดูแพง กำลังล้อมผู้หญิงคนหนึ่งไว้
ดูสภาพแล้วเห็นได้ชัดว่ากลั่นแกล้ง ถึงแม้หลินหยางจะไม่ได้เห็นหน้าตาผู้หญิงคนนี้ชัดๆ ในใจก็เริ่มโมโห ไม่ใช่อะไร แต่แค่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนท้อง…….
