ตอนที่ 117 เจอหัวหน้าห้องโดยบังเอิญ
“หลินหยาง คุณจะแต่งงานกับฉันไหม?”จางเยว่เงยหน้าขึ้น เผยใบหน้าที่สวยงามตรงหน้าหลินหยาง
“แต่ง แบบคุณ มากี่คนผมแต่งกี่คน “หลินหยางตบก้นเด้งๆของจางเยว่แล้วพูด
“หน้าไม่อาย!”จางเยว่พูดด้วยใบหน้าที่แดง
“ใช่แล้วเสี่ยวหยาง คุณไปเมื่อไหร่?”หยางเฟินถาม
“บ่ายโมงมั้ง พวกเราเก็บของก่อน ผมไปซื้อของที่ในเมืองก่อน”หลินหยางหัวเราะแล้วพูด
“อืม ไปในเมืองหาธนาคาร จ่ายเงินนวดที่เหลือให้คุณ”หยางเฟินพูด
หลินหยางได้ยินเช่นนี้แล้วพูด “เรื่องนี้ไม่รีบ ถึงเวลาค่อยว่ากัน พี่เยว่พี่ใส่เสื้อก่อน พวกเราขับรถกลับไป”
ถึงแม้จะขับรถไปสองชั่วโมงแล้ว แต่ความเร็วที่พวกเธอขับไม่ได้เร็วนัก ดังนั้นไม่ได้ไปไกล เส้นทางนี้ไม่มีคนเยอะ อย่างน้อยเมื่อมองออกไป ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาคน
หลินหยางมานั่งที่คนขับ เยียบคันแร่ง รถขับเคลื่อนไปอย่างราบรื่น เริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“เร็วจังเลย !”เหมือนรถบินเลย หยางเฟินพูดกับจางเยว่
“พวกคุณนั่งดีๆ ปลอดภัยอยู่”หลินหยางไม่สนเสียงกริ๊ดของผู้หญิงสองคน ขับรถไปต่อเนื่อง
“หลินหยาง คุณขับรถมากี่ปีแล้ว?”จางเยว่ถามด้วยความสงสัย
“หนึ่งเดือน “หลินหยางตอบด้วยความซื่อสัตย์
ผู้หญิงสองคนที่เดิมทียังเชื่อฝีมือการขับรถของหลินหยาง ได้ยินคำนี้แล้วเริ่มรู้สึกกังวล ยังดีที่หลินหยางขับรถถือว่ารายเรียบ
หลังจากส่งผู้หญิงสองคนนี้กลับบ้าน หลินหยางก็ได้ไปที่ตลาดในเมือง เดินเล่นในตลาดตั้งนาน เห็นร้านขายเครื่องประดับหนึ่งร้าน
เดินเข้าไปเลือกสร้อยคอไข่มุก คิดดูสักพัก เลือกข้อมือให้หลิวหลิงหลิงอีกคู่
มองดูบัญชีหายไปห้าแสนในพริบตา หลินหยางรู้สึกว่าร้านเครื่องประดับหาเงินง่ายจัง เก็บกล่องนั้นไว้ดีๆ จากนั้นโทรให้จางเยว่ รอเธอลงจากตึก ยื่นของขวัญให้เธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
รับกล่องมาด้วยความสงสัย แสงไข่มุกที่สะดุดตาส่องแสงออกมา ภายใต้การส่องของพระอาทิตย์ ดูหรูหรามาก
มองดูหลินหยางด้วยความรู้สึกอึ้ง จางเยว่พุ่งเข้าไปในอกของหลินหยาง ดวงตาแดงแล้วพูด”ไอ้คนเลว จะไปแล้วยังจะมาหลอกน้ำตาของเค้าอีก”
ในใจหลินหยางรู้สึกน้อยใจเหลือเกิน กูให้ของขวัญมึง ต้องมาบ่นใส่กูอีก ตกลงในใจผู้หญิงมันใส่อะไรไว้กันแน่
ง้อจางเยว่ดีๆ จางเยว่จึงค่อยเขย่งเท้าขึ้นไปจูบหลินหยาง “รอฉันอยู่ที่เมืองเจียงหลินนะ ถึงเวลานั้นฉันจะไปหาคุณเอง”
“อืม ผมเป็นตัวแทนประชาชนของเจียงหลิงต้อนรับผู้กองมา!”
“ขี้โม้!”
ทั้งสองคนพูดคุยกันสักพัก หลินหยางไปจากจางหยว่ ตนเองมาถึงบ้านของหลิวหลิงหลิง
“เดี๋ยวเย็นๆผมก็จะไปแล้ว “นั่งอยู่บนโซฟา หลินหยางพูดกับหลิวหลิงหลิง
หลิวหลิงหลิงมองดูหลินหยางด้วยดวงตาที่พร่ามัว เต็มไปด้วยความไม่อยากให้ไป ปากที่แดงชิดใกล้ปากของหลินหยาง สองคนเริ่มดูดกันและกัน
มือใหญ่ของหลินหยางยื่นเข้าไปบิบนมของเธอ ลูกบอลที่อวบอิ่ม เปลี่ยนรูปร่างอย่างยืดหยุ่นภายใต้การบีบจับของหลินหยาง
ภายใต้การรุกรามของหลินหยาง หลิวหลิงหลิงที่พึ่งเคยชิมรสชาติมาเริ่มหายใจหนักขึ้น มองดูหลินหยางด้วยใบหน้าที่แดง ในดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่กระตุ้นใจคน
หลินหยางทนไม่ไหวอีกแล้ว ดึงเสื้อหลิวหลิงหลิงลงมาด้วยความรวดเร็ว ทำให้หลิวหลิง หลิงล้มลงบนโซฟา ร่างกายกดทับลงไป งูยาวพุ่งเข้าไปที่ผืนหญ้า
ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเต็มเปี่ยมส่งมา เปลี่ยนเป็นความสบาย หลิวหลิงหลิงอ้าปากเล็กๆ เสียวครางเสียวส่งออกมาจากลำคอไม่หยุด
สูงต่ำเหมือนยาที่ปลุกเซ็ก หลินหยางยิ่งเร่าร้อนกว่าเดิม ในเวลานั้น ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงที่เย้ายวนใจ
หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป หลินหยางเอาเซรั่มในร่างกาย เททั้งหมดไปที่ผืนหญ้าข้างในของเธอ หลิวหลิงหลิงพิงไว้บนไหล่ของหลินหยางแล้วหายใจอยู่ ดวงตายั่วยวน ดึงดูดใจคน
“อันนี้ให้คุณ “หลินหยางหยิบข้อมือจากระเป๋ากางเกง ส่งให้หลิวหลิงหลิง
รับข้อมือมาจากมือหลินหยาง หยกสีเขียวเข้มปนความเขียวแบบน้แข็งเล็กน้อย ไข่มุกด้านบนแวววาว ไข่มุกที่อยู่ตรงกลางจะมีขนาดใหญ่กว่า สวยและดึงดูดใจคน ทำให้หลิวหลิงหลิงหลงใหลมัน
สวมข้อมือเข้าไปด้วยความพึงพอใจ หลิวหลิงหลิงแนบอยู่ข้างหูหลินหยาง พูดเหมือนจางเยว่”รอฉันที่เมืองเจียงหลิงนะ ฉันจะไปหาคุณโดยเร็ว”
“ได้ ประชาชนเมืองเจียงหลินยินดีต้อนรับคนสวย”หลินหยางหัวเราะแล้วพูด
หลังล่ำลากับหลิวหลิงหลิงเสร็จ หลินหยางขับรถมาที่ใต้ตึกจ้าวจินฟ่ง
เห็นหลินหยางกลับมา จ้าวจินฟ่งมองบนใส่หลินหยางแล้วพูด “ไปเที่ยวเตร่ที่ไหนอีกละ?”
“ไม่ได้ไปไหนเลย ไปรักษาคนป่วยสองคน เรื่องทุกอย่างในเมืองจินหลิงผมจัดการเสร็จหมดแล้ว ถ้าคุณเตรียมตัวเสร็จแล้ว ตอนนี้พวกเรากลับเมืองเจียงหลิงกันเถอะ”หลินหยางยิ้มแล้วพูด
เหอเฉินออกมาในตอนนี้ เห็นลูกสาวจะไป ถอนหายใจยาวๆ ว่าก็ไม่ได้รั้งให้อยู่ เพื่อไม่ให้ทำลายอารมณ์การจากลาของลูกสาว
จ้าวจินฟ่งไม่ได้เอาของไปเยอะ แค่นำเสื้อผ้าไปบ้าง ของอย่างอื่นไปถึงที่นั่นค่อยซื้อละกัน
หลังจากเก็บของเสร็จ ภายใต้การโบกมืออำลาของเหอเฉินและดวงตาที่แดง หลินหยางพาจ้าวจินฟ่งจากบ้านไป
“ทำใจไม่ได้เหรอ?”หลินหยางยิ้มถาม
“ก็เสียดายบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไร วัยรุ่นต้องมีการงานของตนเอง รอให้ฉันหาเงินได้แล้ว ค่อยรับแม่ฉันมาอยู่ด้วย หรือค่อยมาเปิดร้านที่เมืองจินหลิงก็ได้”จ้าวจินฟ่งพูดด้วยความยึดมั่น
มองดูจ้างจินฟ่งที่ใบหน้ายึดมั่นผ่านกระจกรถ หลินหยางถอนหายใจ อุปสรรคที่ผ่านมา ทำให้เธอมีนิสัยที่แบบนี้ จริงด้วยที่มีคำกล่าที่ว่า ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีปะปนอยู่
รถของหลินหยางกำลังจะขับผ่านเขตคึกคัก ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งลากสำภาระไว้ เดินอยู่กลางถนนด้วยความหมดเรี่ยวแรงไร้เป้าหมาย
แต่ว่าถ้าเป็นคนทั่วไปก็ช่างมันแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้หลินหยางรู้จัก เป็นหัวหน้าห้องของหลินหยางที่ชื่อหวังเถียนเถียน
ลดความเร็วของรถลง ค่อยๆชิดไปที่ข้างทาง เห็นมีรถขับมา หวังเถียนเถียนขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงถอยหลังไปแล้วให้รถของหลินหยางผ่านไป
“หัวหน้า ทำไมอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย?”หลินหยางจอดรถ มองดูคนตรงหน้าแล้วถาม
ผ่านกระจกรถ หวังเถียนเถียนก็มองคนในรถด้วย กะพริบตาด้วยความไม่กล้าเชื่อ หวังเถียนเถียนพูดด้วยความตกใจ “หลินหยาง คุณอยู่นี่ได้ไง?”
“มาจินหลิงมีธุระนิดหน่อย คุณเป็นอะไรเหรอ?”หลินหยางหัวเราะอย่างสดใส เปิดประตูรถลงมา ยืนอยู่ข้างกายหวังเถียนๆ
ได้ยินหลินหยางถาม ใบหน้าของหวังเถียนเถียนมืดขรึมลงมาทันที พูดด้วยความโมโห” ตอนแรกแค่มาเที่ยวเล่นที่เมืองจินหลิง เงินยังพอกลับอยู่ แต่กลับโดนขโมยไปหมด”
จากนั้นเธอพูดด้วยความรู้สึกอาย “หลินหยาง คุณมีเงินไหม?ยืมให้ฉันสองร้อยได้ไหม?ฉันจะเอาไว้กลับบ้าน เดี๋ยวตอนเปิดเทอมฉันคืนให้คุณ”
“ไม่มีปัญหา ใช่แล้ว บ้านคุณอยู่ที่เมืองเจียงหลิงไม่ใช่เหรอ ไม่ก็นั่งรถกลับกับผม?”หลินหยางเชิญชวน
“คุณก็จะไปเมืองเจียงหลิง?งั้นก็ดีจริงๆ ฉันก็จะกลับไป”ในดวงตาของหวังเถียนเถียนมี ความรู้สึกดีใจวาบผ่าน
“ได้ งั้นขึ้นรถเถอะ “หลินหยางพูด เปิดรถหลังออกมา วางสัมภาระของหวังเถียนเถียนเข้าไป
ก่อนหน้านี้อารมณ์หวังเถียนเถียนไม่ดี เอาแต่หลบรถ ไม่ได้เห็นเลขทะเบียนรถ เห็นกะทันหันว่าเป็นรถเบนซ์ ใจของหวังเถียนเถียนกระตุก ในความคิดเหลินหยางไม่ใช่คนมีเงินนิ ทำไมจึงมีรถเบนซ์ขับละ?
พกพาความสงสัยขึ้นรถไป เห็นจ้าวจินฟ่งที่นั่งอยู่ข้างใน จ้าวจินฟ่งที่ไม่เปิดคลินิกแล้วก็เริ่มดูแลพวกการแต่งงาน ภายใต้การแต่งหน้าอ่อนๆเหมือนดอกพุดตาน สวยหวาน
“ฉันคือหวังเถียนเถียน เป็นเพื่อนร่วมห้องของหลินหยาง”พบว่าจ้าวจินฟ่งมองตนเอง หวังเถียนเถียนรีบแนะนำตน
“ฉันคือจ้าวจินฟ่ง ถ้าคุณเป็นเพื่อนร่วมห้องของหลินหยาง งั้นฉันก็เป็นรุ่นพี่ของพวกคุณ”จ้าวจินฟ่งแนะนำตนเองด้วยความไม่เคอะเขิน
“รุ่นพี่?”หวังเถียนเถียนรู้สึกแปลกใจ
“ใช่ เป็นรุ่นพี่ เธอใหญ่กว่าพวกเราสองรุ่น”หลินหยางอธิบาย
“หลินหยางเก่งจริงๆ มีพี่สาวสวยขนาดนี้เป็นเมีย”หวังเถียนเถียนหน้าตาดี ดวงตากลมโต หน้าอกใหญ่ หลินหยางยังสงสัยอยู่เลยว่าเสื้อเชิ้ตจะถูกดันจนแตกไหม
“ใครเป็นเมียเขา ฉันกับหลินหยางเป็นแค่เพื่อนกัน ครั้งนี้มาเมืองเจียงหลิง ก็เพราะเรื่องงาน”จ้าวจินฟ่งอธิบาย
“หลินหยาง นี่เป็นรถของคุณเหรอ?”หยุดไปสัพัก หวังเถียนเถียนพูดข้อสงสัยของตนเอง
“ใช่ “
“คุณนี่ซ่อนเก่งจริงๆเลยนะ ปกติไม่เปิดเผยออกมาเลย ตอนนี้ขับรถเบนซ์แล้ว”หวังเถียนเถียนถอนหายใจ
“ผมจะมีเงินไปซื้อรถนี้ได้ไงละ รถคันนี้คนอื่นเขาให้ต่างหาก “หลินหยางยิ้มแล้วพูด
“คนอื่นให้?จะมีเรื่องดีแบบนี้ได้ไง?”หวังเถียนเถียนไม่เชื่อ
ถึงแม้จ้าวจินฟ่งจะไม่รู้ว่าตกลงหลินหยางมีเงินเท่าไหร่ แต่สามารถรับปากเปิดร้านซักผ้าให้ตนเอง คิดดูแล้วก็น่าจะมีทุนอยู่ รถแบบนี้ต้องมีเงินซื้อแน่นอน แต่เธอก็ไม่ไปแทรกคำพูดขอหลินหยาง ฟังดูหลินหยางพูดอย่างสงบ
“ในเมืองเห็นคนรวยคนหนึ่ง พอดีเขาป่วย ก็เลยออกมือช่วยเขารักษา เขารู้สึกดีใจจึงให้รถคันนี้ ไม่งั้นผมจะไปหาเงินมาจากไหนมาซื้อรถนี้ แม้แต่ล้อรถผมยังไม่สามารถซื้อได้เลย “หลิน หยางล้อเลียนตนเอง
“ฟังดูแล้วเหมือนโชคดีจริงๆ “หวังเถียนเถียนเหมือนคิดอะไรอยู่
“ใช่แล้ว แฟนคุณละ?ทำไมไม่มาเที่ยวกับคุณด้วย?”หลินหยางถามด้วยความแปลกใจ
“รถของเขาเร็วกว่าฉันหนึ่งชั่วโมง ฉันอยู่กับเขาสักพัก จากนั้นออกจากท่ารถมากินข้าว กินข้าวเสร็จเงินก็โดนโขมยแล้ว!”เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ อารมณ์ของหวังเถียนเถียนก็ไม่ดีทันที
“พอแล้ว ไม่ต้องเศร้าแล้ว ต่อไประวังตัวหน่อยละกัน “หลินหยางเอ่ยปากปลอบโยน
“คุณมาเมืองจินหลิงได้ไง บังเอิญจริงๆ โทรศัพท์ของฉันแบตหมด วันนี้ถ้าไม่ใช่เจอคุณ ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไง”ดวงตาหวังเถียนเถียนเต็มด้วยความซาบซึ้งใจ
ทั้งสามคนพูดคุยอยู่บนรถ ความสัมพันธ์ดีขึ้นมาก เมืองเจียงหลิงห่างจาเมืองจินหลิงไม่มากนัก พระอาทิตย์ตกดินจนหมด หลินหยางเห็นใบหน้าของเมืองเจียงหลิง
“ในที่สุดก็ถึง”ทั้งสามรู้สึกโล่งใจ
มองดูเมืองที่แสงไฟระยิบ ในใจหลินหยางรู้สึกสงบมาก ลมเย็นๆพัดเข้ามาในกระจก ในอากาศที่ร้อน ส่งความรู้สึกเย็นฉ่ำมา
หลังจากถึงโรงแรม พบว่าแปดโมงกว่าแล้ว เป็นเพราะว่าเสียเวลากับทางในเมืองเจียง หลิงอยู่นาน ตอนแรกวางแผนไว้ว่าเริ่มเดินทางบ่ายโมง แต่สุดท้ายสนุกกับหลิวหลิงหลิงไปหนึ่งที และรอให้สองแม่ลูกล่ำลากัน ทำให้บ่ายสามจึงได้เริ่มเดินทาง
“หาโรงแรมพักก่อน หวังเถียนเถียนบ้านคุณอยู่ไหน?ผมส่งคุณกลับไป”หลินหยางถาม
“ห่างจากที่นี่ไม่ไกล อยู่เขตชุมชนชางเหอ”
หลังจากรู้ที่อยู่ของหวังเถียนเถียน หลินหยางมุ่งเข้าไปที่ชุมชนชางเหอ หลังจากมาถึงบ้านของหวังเถียนเถียน หวังเถียนเถียนเคาะประตูตั้งนาน กลับไม่มีคนเปิดประตู
“คนละ !”หวังเถียนเถียนพูดด้วยความร้อนใจ
“นี่เป็นมือถือของผม คุณลองโทรดู”หลินหยางยื่นมือถือตนเองให้หวังเถียนเถียน
