บทที่133ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ข้างใน
“กลับมาก็ดีแล้ว นี่คือพี่หาน เราเปิดร้านได้ไม่กี่วัน พี่หานมาสองรอบแล้ว”จ้าวจินฟ่งอธิบายให้หลินหยางฟัง
“พี่หานสวัสดีครับ ผมชื่อหลินหยาง เป็นน้องชายของจินฟ่ง”หลินหยางยิ้มพร้อมแนะนำตัว
“หน้าตาไม่เลวทีเดียว”พี่หานคะเนมองหลินหยางพร้อมกล่าวชม“เธอเปิดร้านกับพี่สาวเธอ เหรอ”
“มาช่วยช่วงปิดเทอมน่ะครับ เดี๋ยวก็เปิดเทอมแล้ว”
“เรียนที่ไหนจ๊ะ”
“เรียนที่เทคนิคการแพทย์ข้างๆนี่เองครับ เปิดเทอมก็ปีสี่แล้ว”หลินหยางยิ้มกล่าว
“เทคนิคการแพทย์เหรอ มหาวิทยาลัยดังนี่ ไม่เลวเลย……”
หลินหยางมองดูแววตาที่เป็นประกายของพี่หาน ดูก็รู้ว่ามีความในใจ จึงเอ่ยปากถาม“พี่หานมีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
“บอกตรงๆแบบไม่กลัวเธอหัวเราะนะจ๊ะ ลูกสาวพี่ปีนี้เรียนม.หก แต่ไม่ถนัดคณิตศาสตร์เลย วิชาอื่นๆก็พอได้อยู่ ทุกครั้งที่สอบ คะแนนคณิตศาสตร์ต่ำสุดทุกที คะแนนแย่มาก ก็เลยอยากหาครูสอนพิเศษน่ะจ่ะ”
“ถ้าจะเชิญอาจารย์เฉพาะสาขา ราคาก็สูงเกินไป และมหาวิทยาลัยก็ยังไม่เปิด หายากด้วย ถ้าเธอไม่มีธุระยุ่งนะจ๊ะ อยากจะให้ช่วยติวหนังสือให้เฉิงจื่อหน่อย ก็คิดราคาตามท้องตลาดมาเลยจ๊ะ ชั่วโมงละยี่สิบห้าเหรียญ วันละสองชั่วโมงแล้วกัน”
หลินหยางไม่ได้ร้อนเงิน ชั่วโมงละยี่สิบห้าเหรียญ เขาไม่แลมองด้วยซ้ำ แต่ไหนๆตอนนี้ก็ว่างอยู่ หาอะไรทำสักหน่อยก็ไม่เลว
“เฉิงจื่อเป็นเด็กสาวใช่ไหมครับ ผมต้องไปติวทุกวันใช่ไหมครับ”
“จ๊ะ ลูกสาวฉันชื่อหานเฉิง ตอนนี้ยังไม่เปิดเทอม ช่วงนี้ไปได้ทุกวันจ๊ะ ปกติน้องจะอยู่โรงเรียนประจำ กลับบ้านแค่วันศุกร์วันเสาร์ พอเปิดเทอมแล้วมาแค่วันศุกร์กับเสาร์ก็พอจ๊ะ”
“ก็ได้ครับ งั้นสักสองสามวันนี้ผมจะไปนะครับ ผมเป็นผู้ชายติวหนังสือให้เด็กสาวไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ผมจะแนะนำเพื่อนสาวที่เรียนเทคนิคการแพทย์ คะแนนดี นิสัยดีให้คนนึงนะครับ เปิดเทอมค่อยเปลี่ยนคนก็ได้”
ฟังจากที่หลินหยางพูด ทำให้พี่หานรู้สึกเชื่อถือได้ หลินหยางเองก็หน้าตาดี ดูมีสง่าราศี ขนาด ตัวเจ้าหล่อนเองยังอ่อนไหวไปด้วย ไม่ต้องพูดถึงลูกสาวหรอก หากเกิดเรื่องรักๆใคร่ๆอะไรขึ้นมา ก็จะเสียการเรียน
“ถ้าเป็นโรงเรียนเทคนิคการแพทย์ละก็ ได้อยู่จ๊ะ เธอช่วยแนะนำหน่อยแล้วกัน ถ้าเฉิงจื่อพอใจ ก็เปลี่ยนมาได้จ่ะ”
“บ้านพี่อยู่ที่ไหนครับ”
“หมู่บ้านตรงหน้านี่เองจ๊ะ ตึก5ห้อง513 ถึงเวลาก็ไปเลยได้จ๊ะ หรือจะไปดูตอนนี้ก็ได้นะ ถ้าไปตอนดึกจะหาประตูลำบากหน่อย”
“ได้ครับ เสื้อผ้าวางไว้นี่ก่อนแล้วกัน กลางคืนตอนผมไปติวให้เฉิงจื่อผมเอาไปให้”หลินหยางชี้ไปที่เสื้อผ้า
“งั้นรบกวนด้วยแล้วกัน มาเถอะ”พี่หานร้องทัก
พี่หานนั่งรถมอเตอร์ไซต์ขนาดเล็กมา เมื่อเห็นมอเตอร์ไซต์สีดำคันนั้น พี่หานจึงขึ้นคร่อม โบกมือให้หลินหยางว่า“ขึ้นมาสิ”
“โอเคครับ”หลินหยางนั่งอยู่ด้านหลังพี่หาน
“จับแน่นๆนะ”พี่หานพูดขึ้นมาคำหนึ่ง จึงออกรถ
เนื่องจากยังไม่เปิดเรียน ถนนสายนี้รถจึงไม่เยอะสักเท่าไหร่ พี่หานเหยียบคันเร่ง หลินหยางจึงโน้มตัวขึ้นหน้าแล้วโอบกอดตามสัญชาตญาณ
“พี่หาน ขับช้าๆหน่อยครับ”หลินหยางเรียก
“รู้แล้วล่ะ มือของเธอ……”เสียงของพี่หานค่อนข้างสั่น
หลินหยางโบกมืออย่างใคร่รู้ ความรู้สึกนุ่มผ่านสัมผัสมือมา ในหัวของหลินหยางดังก้องขึ้น สองมือของเขาเผลอกำลูกบอลนุ่มๆสองลูกของพี่หานเอาไว้ มิน่าล่ะ ทำไมสัมผัสมือถึงไม่เหมือนเดิม
หลินหยางกำลังอุทานว่าลูกบอลหิมะของพี่หานช่างใหญ่เหลือเกิน มือจึงค่อยๆคลำไปจนถึงหัวจุกของมัน
“ว๊าย——หลินหยาง เธอ！”
เมื่อได้ยินเสียงของพี่หานเริ่มโกรธแล้ว หลินหยางจึงได้สติคืน แล้วจึงค่อยปล่อยมือ“พี่หานอย่าเพิ่งโกรธครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้จับโดยยังไม่ทันตั้งตัว”
พอได้ยินแบบนี้พี่หานจึงไปโทษหลินหยางไม่ได้ เด็กหนุ่มที่เพิ่งรู้จัก ก็มาแต๊ะอั๊งตนเองเสีย แล้ว ช่างน่าอายเหลือเกิน แต่เมื่อกี้ที่โดนหลินหยางลูบคลำ ก็ทำให้ใจของพี่หานหวั่นไหวได้เหมือนกัน
หลินหยางเกาะเอวพี่หาน สัมผัสได้ว่าบนมือมีส่วนเว้าส่วนโค้ง เมื่อนึกถึงสัมผัสที่จับลูกบอล เมื่อครู่ ด้านล่างของหลินหยางก็โด่ขึ้นมา ยิ่งโด่ยิ่งสูง จนไปชนเข้ากับบั้นท้ายของพี่หานหลินหยางบิดก้น แล้วนั่งด้านหลังพี่หานด้วยท่าทางที่ประหลาดที่สุด
ด้านหน้าประตูโรงเรียนคนไม่เยอะ แต่คนที่เดินอยู่ตรงหน้านั้นมากขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆด้านหน้ามีคนปรากฏตัวขึ้นคนหนึ่ง พี่หานที่ขับรถอย่างเร็ว จึงรีบบีบเบรกเอาไว้
ตามความเคยชิน หลินหยางพุ่งขึ้นหน้า จากนั้นเขาสัมผัสได้ถึงอาวุธที่ตั้งโด่ของตัวเองขึ้นมาว่าได้เสียบอยู่ระหว่างกลางของก้อนกลมๆสองก้อนแล้ว
พี่หานสวมเสื้อผ้าบางมาก กางเกงขาสั้นท่อนล่างบางแทบจะเป็นแผ่นกระดาษ หลินหยาง มองขึ้นมองลง ค้นพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้กล่าวโทษตัวเอง หลินหยางจึงค่อยๆวางใจ
เดิมทีอยากจะควักของสิ่งนั้นออกมาด้วยซ้ำ เห็นพี่หานไม่ได้ต่อต้านอะไร หลินหยางจึงสบายใจ จึงมีปฏิกิริยาแข็งโด่กับร่างกายของพี่หานอยู่แบบนั้น
หลังจากที่หลบคนๆนี้ พี่หานจึงเหยียบคันเร่งอีกครั้ง รถทะยานขึ้นหน้า ที่นี่คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่พี่หานกำลังพยายามจะเบรก หลินหยางก็รู้สึกว่ามังกรตัวนี้ ก็ได้เข้าไป ส่วนหนึ่งแล้ว
เมื่อมองไปยังแก้มของพี่หาน เห็นว่าเป็นสีชมพูระเรื่อ ภายใต้การส่องของแสงแดด แดง ระเรื่อมาถึงคาง ทำให้คนใจเต้นรัว
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร หลังจากที่เลี้ยวไปสองหัวมุม พี่หาน จึงเลี้ยวรถ แล้วขับเข้าไปในหมู่บ้าน
ตามพี่หานมาถึงที่บ้าน พี่หานจึงเริ่มเรียกลูกสาวตัวเอง“เฉิงจื่อ เฉิงจื่อ ออกมาหน่อย แม่ จ้างครูสอนพิเศษมาให้”
“เฉิงจื่อ เฉิงจื่อ——”พี่หานหาลูกสาวอยู่ในบ้านเป็นนานสองนาน เธอผละประตูห้องนอนออก แต่ค้นพบว่าลูกสาวไม่ได้อยู่บ้าน
“เด็กคนนี้เนี่ยไปไหนแล้ว เมื่อกี้ยังอยู่บ้านอยู่เลย”พี่หานเอามือเท้าสะเอว
“ไม่เป็นไร คงออกไปเที่ยวเล่นมั้งครับ ค่ำๆผมค่อยมาใหม่”หลินหยางกล่าว
“พี่รินน้ำผลไม้ให้”พี่หานพูดจบจึงหยิบน้ำผลไม้ออกมาจากตู้เย็น
หลังจากที่หลินหยางรับน้ำผลไม้ไป พี่หานดูเหมือนอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
หลังจากที่หลินหยางนั่งลง ก็รู้สึกปวดฉี่ จึงเดินไปทางห้องน้ำ
หลินหยางเข้าไปได้ไม่นาน พี่หานจึงออกมาจากห้องนอน เสื้อแขนยาวเมื่อครู่หายไปแล้ว เปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามอยู่บ้านแบบสบายๆ ด้านหน้าคอเว้าต่ำมาก เสื้อกล้ามรัดรูปเข้าทรง ทำให้คนดูโลหิตสูบฉีดไหลเวียนดี
“เอ๋ แล้วคนล่ะ”พี่หานเดินเข้ามาดู ค้นพบว่าห้องรับแขกโล่งโจ้ง“คงไม่ได้ไปแล้วหรอกมั้ง จริงๆเลย อยากจะคุยด้วยสักหน่อย”
พี่หานบ่นพึมพำ แล้วเดินไปทางห้องน้ำ
หลินหยางเพิ่งฉี่เสร็จ เขาสะบัดเล็กน้อย แล้วดึงกางเกงขึ้นมาอย่างโล่งใจ ทันใดนั้น เสียง ประตูดังขึ้น พี่หานเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นฉับพลันทำให้หลินหยางไม่ทันตั้งสติกลับคืน มือที่ดึงกางเกงค้างเติ้งอยู่ที่ เอว มังกรผงาดตัวนั้นส่ายไปส่ายมาอยู่ระหว่างขา ราวกับกำลังสำแดงเดชกับพี่หาน
พี่หานเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน เธอรู้สึกใจเต้นเมื่อเห็นมังกรผงาดกำลังส่ายไปส่ายมานี้ ใบหน้าจึงแดงก่ำขึ้น
ทั้งคู่นิ่งอึ้งแบบนี้อยู่ราวๆสิบกว่าวินาที ในที่สุดหลินหยางก็ได้คืนสติกลับมา เขาสะบัดมังกรอย่างเก้อเขิน แล้วดึงกางเกงขึ้น
พอหลินหยางดึงกางเกงขึ้นเรียบร้อย พี่หานจึงค่อยๆหันกลับมาอย่างตกตะลึง เธอจ้องมอง หลินหยางอย่างเขินอาย
“หลินหยาง พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ พี่คิดว่าเธอไปแล้ว”พี่หานอธิบายตะกุกตะกัก
“ต้องโทษผมที่ไม่ได้บอกพี่มากกว่า พี่จะเข้าห้องน้ำใช่ไหมครับ งั้นเชิญครับ”หลินหยางกดชักโครกแล้วรีบขอตัวออกไป
“อืม”พอหลินหยางพูดแบบนี้ เดิมทีพี่หานแค่อยากจะล้างหน้า ก็เลยต้องมาฉี่ที่ชักโครก
หลินหยางออกจากห้องน้ำไปนั่งลงตรงโซฟา เขาคอยฟังเสียงซู่ซ่าที่ออกมาจากทางห้องน้ำ ในใจรู้สึกพองโต ถ้าตัวเองบุกเข้าไปในตอนนี้ พี่หานจะว่าอะไรหรือเปล่า
ผ่านไปไม่นาน พี่หานเดินหน้าแดงออกมาจากห้องน้ำ แม้ว่าในใจจะรู้สึกเขินอาย แต่อายุก็เกือบจะสี่สิบแล้ว พี่หานผู้มองโลกทะลุปรุโปร่ง ใจนิ่งสงบลงได้ไม่นาน แต่ว่ามังกรตัว ใหญ่ยักษ์ของหลินหยางนั้น ยังคงประทับอยู่ในหัว
“พี่หาน สามีพี่ล่ะครับ”หลินหยางรู้สึกสงสัย
“หย่ากันมาสามปีแล้วจ๊ะ”ได้ยินคำพูดของหลินหยาง แววตาพี่หานหม่นลง
“ขอโทษครับๆ ผมไม่ได้จงใจถามนะครับ”หลินหยางรีบขอโทษขอโพย
“มันจะไปมีอะไรเล่า ไม่มีอะไรหรอก”พี่หานโบกมือ ราวกับเคยชินแล้ว
“พี่หานสวยขนาดนี้ ทำไมไม่หาอีกคนล่ะครับ ถ้าอยากมีคู่มีผู้ชายให้พี่เลือกมากมายนะครับ”หลินหยางหยอกเล่น
“ก็คิดจะหาอยู่หรอก แต่เห็นเฉิงจื่อจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้ รอให้เฉิงจื่อสอบเสร็จก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน จะได้ไม่มีผลกระทบต่อจิตใจ จริงสิหลินหยาง เธอมีแฟนยังจ๊ะ”
“ยังเลยครับ พี่กลัวผมจะมีอะไรกับเฉิงจื่อหรือครับ สบายใจได้ พอเปิดเทอมผมจะเปลี่ยนเพื่อนผมให้มาสอนทันที”หลินหยางยิ้ม
พอได้ยินคำพูดของหลินหยาง พี่หานหน้าแดงเล็กน้อย เธอเองก็วิตกจริงๆว่าสองคนนี้จะมีอะไรกัน แต่พอได้ยินหลินหยางรับประกันก็รู้สึกเบาใจลง พูดว่า“ที่ไหนกัน พี่แค่เป็นห่วงเธอ จะว่าไป ลูกสาวพี่สวยมาก หัวสูงด้วย จะชอบเธอหรือเปล่านั่นอีกเรื่อง”
หลินหยางได้แต่ยิ้มเซ่อๆ ไม่พูดอะไร สายตาจับจ้องอยู่แต่หน้าอกของพี่หาน
หน้าอกพี่หานใหญ่มาก ยิ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นใส่เสื้อกล้าม ยิ่งดูเย้ายวน
เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของหลินหยาง พี่หานหน้าแดงก่ำ ในใจรู้สึกลำพอง ว่าตัวเองยังคงงดงามไม่เปลี่ยน
จู่ๆในหัวกลับปรากฏภาพมังกรใหญ่ของหลินหยางอีกครั้ง พี่หานใจสั่น ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็เป็นรูปแบบนี้แล้ว ถ้าตั้งตัวขึ้นมาเต็มๆ จะใหญ่ได้ขนาดไหน
คิดมาถึงตรงนี้ หน้าพี่หานจึงแดงขึ้นอีก เธอคะเนมองหลินหยาง เห็นได้ชัดว่าเป็นคนหล่อมาก ร่างกายสูงสง่า แม้ว่าจะไม่กำยำ แต่ก็ดูล่ำสัน
นี่คือผู้ชายที่มีทุนเดิมอยู่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงวัยกลางคน
“หลินหยาง เธอเคยมีอะไรกับผู้หญิงไหม”แม้แต่พี่หานเองก็ยังไม่คิดว่าตัวเองจะถามอะไรแบบนี้ออกไป
“แฟนยังไม่มีเลยครับ จะให้ไปทำกับใครครับ”เพียงแค่ชั่วขณะ หลินหยางก็โกหกเสียแล้ว
“แหม เธออยู่ตั้งปีสี่แล้วนะ แล้วสามปีที่ผ่านมาเป็นยังไงล่ะจ๊ะ”พี่หานลุกขึ้นมายืนตรงหน้าตู้เย็น รินน้ำผลไม้ นั่งลงข้างหลินหยาง กลิ่นหอมโชยมา หลินหยางอดใจสั่นไม่ไหว
“จะเป็นยังไงล่ะครับ ก็ตัวคนเดียวสิครับ”
“แล้วตอนที่อยากทำเรื่องอย่างว่านี่ทำไงจ๊ะ”พี่หานเบียดเข้าไปหาหลินหยาง พร้อมเอาก้อน กลมๆเข้าแนบ ในขณะเดียวกันก็พิงแขนเขา
เมื่อสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อกลมๆของพี่หาน กิเลสตัณหาก็พลุ่งพล่านขึ้น มังกรผงาดในตอนแรก กลับผงาดขึ้นอีก กางเกงที่ใส่หน้าร้อนก็บางอยู่แล้ว กางเกงของหลินหยางเห็นได้ชัดว่ามังกรนั้นตั้งโด่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
