บทที่134 เสียงออดทำเสียเรื่อง
พี่หานมองลง ใจเต้นตุ๊มต่อม
ความแข็งกระชากวิญญาณนั้น อดทำให้คนจ้องมองไม่ได้ พอคิดว่าตัวเองไม่ได้มีความสุขแบบปลาได้น้ำมานานแล้ว พี่หานจึงเริ่มให้ท่า ส่งสัญญาณให้อย่างลับๆ
“ตอนอยากก็แก้ปัญหาเองน่ะสิครับ”หลินหยางรู้สึกอึกอัก ตอบเสียงค่อย
“พวกผู้ชายนี่แก้ปัญหากันยังไงเหรอ”พี่หานแกล้งไม่รู้
หลินหยางแอบยิ้มเหยาะในใจ ผู้ชายแก้ปัญหากันยังไงแค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ แต่หลินหยางก็ยังคงตอบ“จะทำไงได้ครับ ก็ใช้มือชักสองสามที”
“เธอทำเอง ครั้งนึงใช้เวลานานเท่าไหร่”พี่หานถาม
“ก็ดูว่ามีเวลาไหม ถ้ามีเวลาก็ทำ บางทีสิบกว่านาที บางทีครึ่งชั่วโมง ถ้ายังมีอารมณ์อีก ก็ทำนานหน่อยครับ”หลินหยางนึกถึงตอนที่ช่วยตัวเอง
“เธอโกหก ถ้าช่วยตัวเองจะนานขนาดนั้นได้ไง”พี่หานรีบกล่าวโทษหลินหยาง
“ผมจะโกหกทำไม”หลินหยางพูดไม่ออก
“ไหนว่าพวกผู้ชายเวลาช่วยตัวเอง ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เสร็จแล้ว”พี่หานเบิ่งตาโพลงถาม
“แต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนเวลาทำเรื่องแบบนั้น ยังไม่ทันสอดเข้าไปก็พุ่งออกมาแล้ว”หลินหยางพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เอาเป็นว่าฉันไม่เชื่อ”พี่หานเบ้ปาก
“แล้วทำยังไงถึงจะเชื่อล่ะครับ”หลินหยางถามขึ้นคำหนึ่ง
“นอกเสียจากว่า……นอกเสียจากว่าเธอทำให้ฉันดู ถ้าเธอสามารถทำได้นานถึงสิบห้านาที พี่ก็จะเชื่อเธอ เป็นไงล่ะ”พี่หานจ้องหลินหยาง
ที่จริงนับอายุสองคนนี้ หลินหยางจะเรียกหล่อนว่าน้าหานก็ยังได้ แต่ที่หลินหยางเรียกพี่สาว พี่ หานก็ยินดี
“พี่จะให้ผมทำนี่ต่อหน้าพี่เหรอ”หลินหยางใจเต้นตุ้มต่อม
“ว่าไง ไม่กล้าเหรอ”น้าหานพิงมาที่หลินหยางอีก ภูเขาใหญ่สองลูกบี้ทับลงบนแขนของหลินหยาง หลินหยางรู้สึกราวกับว่าท่อนแขนเหมือนถูกแรงกระเพื่อม รู้สึกดีจนพูดไม่ออก
“กล้าสิ กล้าแน่นอน ผมกลัวว่าพี่จะไม่กล้าดูด้วยซ้ำ”หลินหยางโดนพี่หานกระตุ้นต่อม จึงพูดเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์
“ถ้าอย่างนั้น……ก็ทำให้ฉันดูสิ”พี่หานรู้สึกว่าเสียงของตัวเองสั่นเล็กน้อย เธอจ้องมองท่อนตรงหว่างขาของหลินหยาง ในใจก็เต็มไปด้วยการรอคอย
พอถึงช่วงเวลาสำคัญ หลินหยางจึงรูดซิปออก มองไปที่พี่หานอย่างลำบากใจ พูดว่า“ผมอายน่ะ”
“อายอะไรเล่า พี่ยังไม่อายที่จะดูเลย เธอเป็นผู้ชายอกสามศอกยังจะต้องอายอะไร กลัวพี่จะกินเธอเหรอ”พี่หานจ้องมอง
“พี่เริ่มให้ผมก่อน”หลินหยางพูด
“พี่เริ่มให้ เริ่มยังไง”
“กระดกเสื้อขึ้นสิ ขอผมดูเจ้ากระต่ายตัวใหญ่สองตัวนั้นหน่อย พอดูแล้วผมจะตื่นตัว” หลินหยางยื่นเงื่อนไขออกมาอย่างลำบาก ก้มหน้ามองเสื้อกล้ามของพี่หาน เสื้อกล้ามตัวนี้ค่อนข้างโปร่ง พอมองลอดคอเสื้อ จึงมองเห็นชัดเจน
“เจ้าเด็กบ้า อยากแต๊ะอั๋งคนแก่เหรอ！”พี่หานด่าปนหัวเราะ พูดต่อว่า“ก็ได้ ให้ดูก็ได้ แต่ห้ามโกงนะ”
พูดจบก็ปลดเสื้อกล้ามออก เปลือยหน้าอกออกมา
แววตาของหลินหยางมองตรง ลูกบอลลูกโตเบียดเข้ามา ดูช่างเย้ายวนเหลือเกิน ดึงดูดสายตาทั้งหมดของหลินหยางเข้าไว้
เมื่อเห็นท่าทีนิ่งอึ้งของหลินหยาง พี่หานจึงยิ้ม ลูกบอลสองลูกนั้นถูกปลดพันธนาการโดยสิ้น เชิง กระโดดดึ๋งๆออกมา
เมื่อเห็นลูกบอลยักษ์สองลูกนี้ ลูกเชอรี่ที่อยู่ด้านบนสุกจนดำ ไม่รู้ว่าโดนดูดมานานเท่าไหร่แล้ว แม้ว่าจะดำ แต่ก็ยังคงเสน่ห์
“นี่นี่ พี่ปลดออกแล้วนะ เธอก็เริ่มได้เลย”พี่หานท้าทายหลินหยางอยู่ตรงหน้า มือน้อยๆลูบ คลำไปทางหลินหยาง
เมื่อสัมผัสสิ่งที่สัมผัสมาด้านบน พี่หานก็เริ่มอ้าปากกว้าง อุทานอย่างตกใจ“ใหญ่จัง”
ไม่ทันรอให้หลินหยางปลดออก กางเกงก็โดนพี่หานปลดออกแล้ว
“ยกก้นหน่อย จะถอดกางเกง”พี่หานพูดขึ้นมาคำหนึ่ง จากนั้นจึงถกกางเกงกับกางเกงในของหลินหยางลง
เนื่องจากการเคลื่อนไหวค่อนข้างใหญ่ เวลาที่ลูกกลมๆสองลูกกระเพื่อมที ก็จะเด้งไปเด้งมา หลินหยางจึงตื่นเต้นมาก
เธอพินิจมังกรยักษ์นั้น ร่างกายรู้สึกตึงเขม็ง ดูเหมือนท่อนไม้ขนาดใหญ่ ที่เงาและแข็ง ให้ความรู้สึกแข็งกล้ากับคน
เธอเอามือกุมปากพร้อมตกตะลึงกับอุปกรณ์ใหญ่ยักษ์นั้น แววตาของพี่หานดูปิดไม่มิด เธอวางมือลงไปอย่างไม่รู้ตัว เธอค่อยๆจับลงไป
หลินหยางหรี่ตาลงอย่างเสพสุข“พี่ครับ หรือพี่ใช้มือทำให้ผมเลยดีกว่า ถ้าหลังจากสิบห้านาทียังไม่ออกมา พี่ต้องเชื่อในสมรรถภาพของผม”
“นี่นี่ เธอแน่ใจเหรอ”ฟังหลินหยางพูด พี่หานจึงระริกระรี้ขึ้นมาทันที
“แน่นอน”
“โอเค ตอนนี้สิบเอ็ดโมงสิบนาที ถ้าภายในสิบเอ็ดโมงยี่สิบห้ายังไม่ออกมา ถือว่าเธอแพ้ ถ้าเธอแพ้ พี่จะหักค่าเรียนสองชั่วโมง แต่ถ้าเธอชนะ……”
“ถ้าผมชนะให้กินของสองอย่าง”หลินหยางชี้ไปที่ก้อนกลมๆสองลูกนั้น
เมื่อได้ฟังคำเรียกร้องของหลินหยาง แววตาพี่หานจึงหื่นกระหายขึ้นมา น้ำเสียงออดอ้อน“ก็ได้ คำไหนคำนั้นนะ เริ่มได้”
พี่หานใช้มืออย่างรวดเร็ว มือที่นุ่มนวลจับลงไปทำให้หลินหยางรู้สึกสบายมาก
“พี่หาน ชื่ออะไรครับ”หลินหยางถาม
“หานซาน”
“ตั้งแต่หย่า พี่ได้ทำเรื่องอย่างว่าไหมครับ”หลินหยางถาม
“ทำสิ ไม่งั้นอึดอัดตายสิ”
“ทำกับใครครับ”หลินหยางถามอย่างสงสัย เขาเห็นพี่หานค่อนข้างเรียบร้อย ไม่เหมือนสาวร่าน ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้
“ทำกับเพื่อนร่วมงานเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ตอนนั้นกินข้าวด้วยกันแล้วดื่มเหล้า จากนั้นพอเมาแล้วก็ไม่ได้สติทำไปครั้งนึง พอมีครั้งนั้น ก็มีตามมาอีกหลายๆครั้ง แต่เขาย้ายไปแล้ว ไม่ได้เจอมาเป็นปีแล้วล่ะ”พี่หานพูดพลางขยับมือ
“แล้วปกติเวลาพี่เงี่ยนพี่ทำไงครับ”หลินหยางถาม
“จะทำไงได้เล่า ก็ต้องช่วยตัวเองน่ะสิ พี่ซื้อเซ็กส์ทอยมาจากเนตอันนึง ตอนแรกพี่คิดว่าอันนั้นน่ะไม่เล็กแล้วนะ แต่พอเทียบกับของเธอแล้ว มันเล็กไปเลย”หานซานมองดูท่อนยักษ์ยาวที่อยู่ในมือเธอ แววตาเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย
พอถูกผู้หญิงชมว่าใหญ่ยักษ์ เป็นผู้ชายใครๆก็ชอบ หลินหยางหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา ส่วนหานซานนั่งอยู่บนพื้นพรม ใช้มือช่วยหลินหยาง
ขณะนั้น ผมยาวสลวยของหานซานแผ่ซ่านคลุมไปบนกายของหลินหยาง หลินหยางก้มหน้าดู กลับเห็นหานซานก้มหน้า ใช้ปากอมหัวมังกรเข้าไป
เธออมมิดจนเต็มปาก ภาพที่เซ็กส์ซี่ชวนสยิวขนาดนี้ ทำให้หลินหยางรู้สึกนิ่งอึ้ง จากนั้นความรู้สึกสุขสมจึงตามมา หลินหยางอดส่งเสียงครางออกมาไม่ได้
ภายใต้การช่วยเหลือของมือและปากของหานซาน หลินหยางกำลังสุขสมกับความเร้ารึงใจ บรรยากาศของสิบห้านาทีผ่านไปอย่างมีความสุข
หานซานรู้สึกแต่เพียงว่าผืนนาผืนน้อยของเธอนั้น รู้สึกเปียกชุ่มออกมา ชุ่มแฉะไปทั้งผืน นา
“ตกลง เธอชนะ”ผ่านไปสิบห้านาที หานซานหอบแฮกๆนั่งลงของหลินหยาง เธอหรี่ตามองหลินหยาง พอเธอถอดสายเดี่ยวออก หน้าอกก็ห้อยลงมา
เธอประคองยอดอก หานซานหัวเราะแล้วพูดขึ้น“แพ้พนัน ตาเธอแล้ว”
เลือดสูบฉีดความเป็นชายของหลินหยางอย่างเต็มที่ เขาจะอดทนต่อความยั่วยุแบบนี้ได้ไง เขากระโจนใส่หานซาน มือทั้งสองขยำลงไปบนก้อนกลมๆนั้น
ราวกับไม่เคยโดนผู้ชายต้องตัวมานาน ร่างกายของหานซานอ่อนไหวมาก พอโดน หลินหยางเล่นเข้าสองสามที เธอเผยอปากขึ้นเล็กน้อย ร้องครางออกมาไม่เป็นภาษา
หลินหยางยังคงดูดลูกเชอรี่นั้น มือก็คอยลูบคลำ ไม่นานนักก็ถกกางเกงในของหานซานลง มาครึ่งหนึ่ง ใช้มือล้วงเข้าไปในกางเกงในนั้น
เขากำลังดื่มด่ำกับน้ำเมือกที่ไหลออกมาจากสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ หลินหยางงับหูหานซานเล่นๆพร้อมพูดว่า“พี่หาน พี่ทนไม่ได้แล้วเนอะ”
พี่หานผู้มีสีหน้าแดงก่ำกลอกลูกตาขาว พูดพลางคราง“เธอนี่ทุเรศจริง แกล้งเค้าอยู่ได้ รู้ว่าไม่ไหวแล้ว ยังไม่รีบเผด็จศึกอีก”
หลินหยางหัวเราะคริคริ แล้วถอดกางเกงในของหานซาน ด้านนอกเสียงกริ่งดังขึ้น
“แม่อยู่บ้านไหมคะ หนูลืมกุญแจ”เสียงลอดมาจากด้านนอกประตู
“บ้าเอ๊ย！”หลินหยางสบถออกมา เสียอารมณ์จริง
“รีบใส่เสื้อเร็ว เฉิงจื่อกลับมาแล้ว”พอได้ยินเสียงลูกสาว หานซานตะลึงในใจ ภายในกายรุ่มร้อนเป็นไฟ แต่ก็ยังฝืนใส่เสื้อผ้า
หลินหยางรีบสวมเสื้อผ้าลวกๆ หานซานก็แค่กลัดกระดุมเสื้อผ้า ลมหายใจเธอยังไม่ทันสงบ ก็ได้ยินเสียงกอกแกกมาจากด้านนอกประตู
“แม่ อยู่บ้านแล้วทำไมไม่เปิดประตูให้หนู！หนูเกือบลืมกุญแจแหน่ะ！”พอประตูเปิดออกสาวน้อยหน้าตาหมดจดก็ปรากฏตรงหน้า พอเห็นมารดาของตนยืนเก้ๆกังๆกลางห้องรับแขก เธอจึงร้องออกมาอย่างไม่พอใจ
“เมื่อกี้แม่มีธุระน่ะ นี่ก็กำลังจะเปิดประตูให้หนูไง หนูก็เข้ามาก่อน”หานซานรีบอธิบาย
“แม่ ไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าแดงจังคะ”เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของหานซาน หานเฉิงก็ถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร เพิ่งกลับมา ข้างนอกแดดร้อนมาก”หานซานกลัวว่าลูกสาวจะสงสัย จึงรีบหาข้อแก้ต่าง
เธอมองมารดาอย่างสงสัย แล้วก็เห็นหลินหยางนั่งอยู่ที่โซฟา สมองน้อยๆเกิดความคิดหนึ่งขึ้น แม่คงจะไม่ได้อะไรกับ………
“นี่คือหลินหยาง ครูสอนพิเศษที่แม่เชิญมาให้หนูน่ะ ต่อไปจะมาสอนคณิตศาสตร์หนูทุกวัน คุณอาหลินหยางเป็นนักเรียนแพทย์ดีเด่นนะ หนูต้องเรียนรู้กับเขามากๆ ต่อไปสอบเข้าแพทย์ให้ได้นะ”หานซานกำชับลูกสาว
หลินหยางคะเนมองสาวน้อย หานเฉิงเหมือนแม่มาก ตาสองชั้นโตมาก ปากแดงน้อยๆนี่น่ากัดจริงๆ โดยเฉพาะทรงอกนี่ช่างเหมือน แต่เธอเพิ่งอยู่มอ.หก แต่อาวุธของเธอก็ดูมีกำลังแล้ว ตรงนั้นน่ะน่าจะคัพDได้อยู่มั้ง เชื่อว่าผ่านไปอีกสักสองปี ก็จะโตเต็มที่ ก็จะเท่าแม่แล้ว
แต่หานเฉิงเมื่อเทียบกับแม่แล้ว หน้าอกไม่อิ่มเท่าหานซาน เอวบางๆนั้น ดูมีส่วนเว้าส่วนโค้งมากกว่า
“พรู้วว์……คุณอาหลินหยาง ฮ่าๆๆๆ แม่ เขาโตกว่าหนูกี่ปีให้เรียกคุณอา เขาเรียกแม่ว่าพี่ใช่มั้ยล่ะ”พอได้ยินมารดาแนะนำแบบนี้ หานเฉิงก็หัวเราะพรวดออกมา
พอได้ยินคำพูดหานเฉิง หานซานก็หน้าแดงก่ำ คอยคิดแต่ว่าตัวเองเป็นเหมือนสาวๆ แต่ลืมดูว่าหลินหยางอายุยี่สิบต้นๆเอง
“คริคริ พี่หานกับลูกสาวดูเหมือนกันเลย สวยทั้งคู่ ถ้านั่งด้วยกัน คิดว่าพี่น้องแหน่ะ”หลินหยางพูดเอาใจ
“นี่ๆ ซี้ซัวะพูดน่า พี่แก่แล้ว”พอโดนหลินหยางชม หานซานก็เริ่มเอ่ยปาก แต่ในใจนี่หวานซึ้ง
“ต่อไปพวกเธอก็ติวหนังสือก็แล้วกัน หลินหยางว่างกี่โมงทุกวันจ๊ะ”
“ทุ่มนึงครับ จนถึงสามทุ่ม ถ้าต้องการ ยืดเวลาได้ครับ”หลินหยางตอบ
