บทที่147 เตรียมพร้อมสรรพสิ่ง
“หัวหน้าผม……”หลินหยางกำลังจะอธิบายในคำพูดที่ตนเองไม่ได้ตั้งใจ ก็โดนหัวหน้าหลี่ขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน
“คิกคิก ถ้าเธอรับนะ ฉันก็จะเป็นคนรักเธอให้ เสี่ยวหยางจะลองดูไหมล่ะ”หัวหน้าหลี่มองหลินหยางอย่างหยอกเอิน
“ฮิฮิ ใครจะไปกล้า นี่แหน่ะ ข้างหน้าก็คือตำบลป๋ายสาร พวกเราจะจอดรถกันตรงไหนดีครับ”หลินหยางถาม
“ต้องไปที่ที่ว่าการสิ”
หลินหยางหมุนพวงมาลัย แล้วเลือกเส้นทางที่จะไป
หลังจากนั้นสิบนาที หลินหยางจอดรถตรงหน้าที่ว่าการศาลา พอหัวหน้าหลี่ลงรถ จึงพา หลินหยางขึ้นไปที่ตึกใหญ่
เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นสาม หลังจากที่หาห้องๆหนึ่งแล้ว หัวหน้าหลี่จึงเคาะประตู
“เชิญเข้ามาได้”เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังลอดมา
“เธอรอสักครู่ ฉันเข้าไปเอง”หัวหน้าหลี่พูดกับหลินหยาง
“ครับ”หลินหยางไม่มีความเห็นใดๆสำหรับเรื่องนี้ จึงยืนอยู่หน้าประตูอย่างว่าง่าย
“หัวหน้าหลี่ครับ มาตอนไหนไม่บอกไม่กล่าว พวกเราจะได้ไปรับ”พอเห็นหัวหน้าหลี่เดินเข้าประตูมา ผู้ชายคนนั้นจึงอุทานขึ้นอย่างดีใจและประหลาดใจ
เดิมทีทั้งคู่เสียงไม่ดังนัก พอปิดประตูแล้วหากข้างนอกมีคน ก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงของทั้งคู่เลย แต่คนที่ฝึกกำลังภายในมาอย่างหลินหยาง หูดีเป็นพิเศษ คำพูดของคนทั้งสองจึงเข้าหูของหลินหยาง
“เฉินชาว นี่เธอลืมพี่แล้วจริงๆสินะ ตั้งนมนานไม่ยอมโทรหา”หัวหน้าหลี่พูดเสียงยั่วยวน พอหลินหยางได้ฟังก็ใจเต้น หรือว่าผู้หญิงคนนี้กับผู้ชายข้างใน จะเป็นคู่ขากัน
“ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง เมื่อวานคิดอยู่ว่าจะไปหาพี่ในเมือง วันนี้พี่ดันมาซะเอง”เฉินชาวยิ้มแล้วพูดขึ้น
“ดูเธอร้อนใจซะ จับอะไรน่ะ โอ๊ย เบาหน่อย”
“ก็ไม่ได้แตะต้องพี่มานานแล้วนี่นา คิดถึงจะตายอยู่แล้ว ยังจะมาบอกว่าเบาหน่อย ดูพี่สิไหลจนแทบจะเป็นสายน้ำอยู่แล้ว”
“ตาบ้า จับก็จับสิ พูดมากอะไร”
เมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนของหัวหน้าหลี่ หลินหยางจึงตัดสินได้ว่าหัวหน้าหลี่กำลังโดนคนที่ชื่อเฉินชาวเล่น เดิมทีอยากจะเลี่ยงออกไปไม่ฟัง แต่ความรู้สึกที่ว่าแอบฟังคนอื่นทำเรื่องพรรคนั้น ก็ทำให้หลินหยางรู้สึกตื่นเต้นไม่เบา มังกรที่นอนราบก็ค่อยๆผงาดขึ้น
“จริงสิ ครั้งนี้พี่มาทำอะไร”เฉินชาวถาม
“สุขภาพไม่ค่อยดี เลยอยากไปพักผ่อนต่างจังหวัดสักสองวัน เลยว่าจะแวะมาทำเอกสารกับเพื่อนสักหน่อย เธออย่าเพิ่งจับ อนุมัติเอกสารก่อน”
“ของอะไรเหรอ”เฉินชาวมองดูเอกสารของหัวหน้าหลี่อย่างอารมณ์ดี เดิมทีคิดว่าเรื่องใหญ่เรื่องโตอะไร แต่พอเห็นเป็นที่ดินไม่กี่สิบเอเคอร์จึงหัวเราะออกมา“ก็แค่ที่ดินสิบเอเคอร์ แค่โทรมาก็เรียบร้อยแล้ว จะต้องมาเองทำไม”
“ทำไม ไม่อยากเจอพี่แล้วไง”หัวหน้าหลี่ดูเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์
“ที่ไหนกัน คิดถึงพี่ทุกวันคืน ผมชอบให้พี่อยู่ปลุกอารมณ์ที่นี่”
“โอ้โห ใหญ่จัง！”
ไม่นานนัก เสียงของหัวหน้าหลี่ก็ลอดออกมา หลินหยางผู้ได้ยินเสียงอยู่ข้างนอกแต่ไม่มีที่ระบายอารมณ์ จึงได้แต่ยืนกลอกตาขาว
สิบกว่านาทีต่อมา เสียงจากข้างในดังลอดออกมาไม่ขาดสาย
“เป็นยังไง สบายไหมล่ะ”
“อีกนิดเดียว ลองขยับหน่อยซิ”หัวหน้าหลี่เหมือนจะยังไม่ค่อยพอใจ
“ขยับไม่ไหวแล้ว”
“งั้นเธอลองใช้ปาก”
“ใช้ปากอย่างนั้นเหรอ เมื่อกี้ก็ใส่เข้าไปแล้วนี่นา”
“ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง เร็วเข้า！”หัวหน้าหลี่เหมือนอดรนทนไม่ไหว รีบออกคำสั่ง
อย่างไรเสียหัวหน้าก็เป็นผู้บังคับบัญชา ถ้าทำให้เธอไม่พอใจเข้า อนาคตอาจจะดับก็ได้ เฉินชาวได้แต่ก้มหน้าลงไปลึกๆ ไม่นานทั้ง ทั้งห้องก็มีเสียงกรีดร้องของหัวหน้าหลี่ขึ้น
เป็นเหมือนอย่างที่หัวหน้าหลี่ว่าจริงๆ ไม่นานเธอก็ถึงจุดสุดยอด ทั้งคู่คุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่ครู่หนึ่ง หัวหน้าหลี่เปิดประตูออกมา
“ฉันกับผู้อำนวยการเฉินคุยธุระกันนิดหน่อยน่ะ เลยเสียเวลาไป ทำให้เธอรอนาน”เมื่อหลินหยางผู้ยืนอย่างเรียบร้อยอยู่หน้าประตู หัวหน้าหลี่จึงยิ้มให้
“ไม่หรอกครับ ไม่นานหรอก”
“นี่คงจะเป็นหลินหยางสินะ ยังหนุ่มอยู่เลย ไม่เลว！”เฉินชาวเคยอ่านเอกสารของหลินหยาง เขายิ้มออกมาอย่างใจดี
หลินหยางแสดงสีหน้าได้ดีตามคาด หลังจากที่เขาพูดอ่อนน้อมสองสามคำ จึงออกไปกับหัวหน้าหลี่
“เอกสารพวกนี้เซ็นเรียบร้อยแล้ว หลังจากไปหลังหมู่บ้าน คุยราคากับกรรมการหมู่บ้านเรียบร้อยแล้ว จ่ายเงินก็พอ เซ้งที่ดิน คิดว่าเซ้งสิบถึงสิบห้าปีก็คุ้มแล้ว”หัวหน้าหลี่ยิ้ม
“งั้นก็สิบห้าปีแล้วกัน ตั้งใจจะปลูกระยะยาว เวลาน้อยไปก็ไม่ดี”
หลังจากจัดการเรื่องราวเรียบร้อยแล้ว หลินหยางก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก จึงไม่ได้รีบกลับหมู่บ้าน แต่ไปซื้อกับข้าวมาเต็ม
“ครั้งนี้โชคดีเพราะหัวหน้าจริงๆ สองสามวันนี้หัวหน้าพักบ้านผมแล้วกัน ผมทำอาหารให้กิน”หลินหยางยิ้ม
“เธอทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ”หัวหน้าหลี่อุทาน
“ใช่สิ แล้วผมจะแสดงฝีมือให้ดู”หลินหยางมั่นใจกับฝีมือการทำอาหารตัวเองเหลือเกิน
หลังจากกลับหมู่บ้าน พอสถานภาพของหัวหน้าหลี่ปรากฏขึ้น กรรมการหมู่บ้านก็วิ่งเต้น เรื่องที่ดินให้เต็มที่ พูดคำเดียวก็เซ็นสัญญาสำเร็จ
ที่ดินสิบเอเคอร์ตรงแม่น้ำหลงเหอ เซ้งด้วยราคาแสนนึงต่อสิบห้าปี ราคานี้ไม่ถูกเลย แต่สำหรับหลินหยางแล้วไม่เท่าไหร่ หลังจากที่จ่ายเงินออกไปอย่างสบายใจ จึงโทรศัพท์ให้ไป๋เซียนเฉ่า
“นี่ หลินหยาง การเพาะพันธุ์ทางนั้นเป็นไงบ้าง หลายวันแล้วที่นายไม่ได้ส่งสินค้าให้ฉันคนของฉันทางนี้เร่งฉันทุกวัน ตอนนี้เวลาออกจากบ้านก็ต้องหลบผู้หญิงกลุ่มนั้นทุกที ต้องรีบหน่อยนะ”พอเพิ่งรับโทรศัพท์ หลินหยางก็ได้ยินเสียงไป๋เซียนเฉ่าเร่งมาทันที
“ที่ดินเซ็งเรียบร้อยแล้วล่ะ สูตรยาก็เรียบร้อยแล้ว เธอหาคนมาช่วยก่อสร้างได้ไหมล่ะ สิ่งที่ต้องการคือ……”หลินหยางอธิบายถึงโครงการ
“หยุด ก็แค่โรงเพาะพันธุ์เองไม่ใช่เหรอ ฉันรู้จักคนๆหนึ่งที่เชี่ยวชาญเรื่องนี้ พรุ่งนี้ ไม่สิ ตอนนี้จะให้เขาไปหานายเลย ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะ ฉันจัดการเอง เดี๋ยวโอนไปให้ล้านนึง จะให้พวกเขาพยายามเร็วขึ้น ยิ่งเร็วยิ่งดี”ไป๋เซียนเฉ่าให้ความใส่ใจเรื่องนี้มาก
“เซียนเฉ่า ครีมแผลลายนี่ขายดีขนาดนั้นเลยเหรอ”หลินหยางฟังไป๋เซียนเฉ่าพูดร้อนรนหลินหยางฟังไป๋เซียนเฉ่าพูดรีบร้อน จึงกลอกตาขาว ถ้าเกิดเพาะมาเยอะจนใช้ไม่ทันก็แย่เลย
“จากประสบการณ์หลายปีของฉันเนี่ยนะ ถ้าสูตรยาที่นายคิดค้นออกมาไม่มีปัญหา เราอาศัยแค่นี้ไม่รวยหรอก ต่อไปฉันจะไม่ทำการค้าอีกแล้วล่ะ！”ไป๋เซียนเฉ่ายืนยัน
“พูดหนักไปแล้ว มีการค้าไหนที่ไม่ขาดทุนบ้าง ให้คนนั้นมาเถอะ ถ้าเงินทุนมากพอ อาทิตย์เดียวก็เรียบร้อยแล้ว”หลินหยางวางแผนไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าจะเนื้อที่แค่สิบเอเคอร์ แต่ก็เชิญคนงานทำเป็นสิบคน
“งั้นนายก็รีบหน่อยสิ มีไรให้ช่วยก็โทรมา”พอได้ยินคำพูดที่เตรียมมาดิบดีของหลินหยาง ไป๋เซียนเฉ่าก็รู้สึกโล่งใจ น้ำเสียงฟังดูใจกว้างดั่งเดิม
เขาคุยกับไป๋เซียนเฉ่าอยู่สักครู่ พอหลินหยางวางหูโทรศัพท์ จึงพาหลี่หรุงหรุงมาที่บ้าน
เขาเก็บห้องตัวเองเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูด“หัวหน้าหลี่ ดูสิว่าห้องพอใช้ได้ไหมครับ กลางคืนก็จุดยากันยุงหน่อยก็ใช้ได้แล้วครับ”
“ได้ ห้องนี้ค่อนข้างเย็นนะ ไม่เปิดแอร์ก็ไม่ร้อน”หัวหน้าหลี่ถือว่าพอใจห้องนี้อยู่พอตัว ยิ้มแล้วพูดขึ้น“บ้านเธอมีห้องอาบน้ำไหม”
“มีครับ ออกไปเลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมมีฝักบัว”
“อากาศค่อนข้างร้อน ฉันจะไปอาบน้ำ ห้ามแอบดูนะ”หัวหน้าหลี่พูดอย่างแสนซน
พอได้ยินคำพูดของหัวหน้าหลี่ หลินหยางก็พูดไม่ออก ดูสีหน้าท่าทางของเขา ราวกับว่า ต้องมาดูให้ได้นะ
รอจนหัวหน้าหลี่ออกมา หลินหยางตาเป็นประกาย หัวหน้าหลี่ค่อนข้างอรชรอ้อนแอ้น ผิวขาวละเอียดมีเลือดฝาด ทำให้คนที่พบเห็นหัวใจระส่ำระสาย
หลังจากตะลึงไปชั่วครู่ หลินหยางจึงนิ่งสงบลง เมื่อครู่นั้น หลินหยางอยากจะฉวยโอกาส ตอนที่บ้านไม่มีคนอยู่กินหัวหน้าหลี่เข้าไปจริงๆ แต่ว่าถ้าทำให้หัวหน้าหลี่โกธรขึ้นมา ตัว เองก็ซวยสิ ถึงเวลาคงหาที่ร้องไห้ไม่ทัน
พอทำอาหารกลางวันเสร็จ ทั้งคู่กินข้าวด้วยกัน เสียงมือถือของหลินหยางจึงดังขึ้น
“ฮัลโหล ผมชื่อหัวเวย คุณคือคุณโจวใช่ไหม”เสียงคนวัยกลางคนดังลอดออกมา
“ใช่ครับ คุณคือ……”
“ผมมาจากบริษัทก่อสร้างพิเศษเมืองเจียงหลิง ได้ยินว่าคุณโจวจะสร้างเรือนเพาะชำ อยากทราบว่าสร้างที่ไหนครับ”
“คุณถึงปากทางหมู่บ้านแล้วสินะ ผมจะออกไปรับคุณเดี๋ยวนี้”หลินหยางยิ้มแล้ววางหูโทรศัพท์ พูดกับหัวหน้าหลี่ว่า“หัวหน้ารอที่บ้านสักครู่นะครับ”
“บ้านเธอมีคอมไหม”หัวหน้าหลี่ถาม
“จริงสิ หลังท้ายรถมี ตอนซื้อบ้านคราวที่แล้ว เลยซื้อคอมมาด้วยสองสามตัว วางไว้ลืมไป เลย มีไวไฟด้วยนะ ลองต่อดูครับ”หลินหยางหยิบคอมจากท้ายรถให้หัวหน้าหลี่
นำเอกสารมาตรงปากทางหมู่บ้าน ก็เห็นรถบีเอ็มคันหนึ่งจอดอยู่ ด้านในมีผู้ชายคนหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่ง
“คุณโจวใช่ไหมครับ หล่อสมคำร่ำลือ！”หัวเวยหัวเราะเสียงดังจับมือกับหลินหยาง
“คุณหัวเกรงใจไปแล้ว คราวนี้คงต้องรบกวนพวกคุณแล้ว ท่านนี้คือ……”
“นี่คือเว่ยหง เพื่อนร่วมงานของผม”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ นี่คือแผนโครงการของผม พวกคุณไปนั่งเป็นเพื่อนผมสักครู่”หลินหยางเชื้อเชิญคนทั้งสอง
“ไม่ดีกว่าครับ เห็นคุณไป๋บอกว่า งานนี้รีบมาก งั้นรีบไปดูพื้นที่เลยครับ ถ้าเห็นควร ก็รีบสร้างได้เลยครับ คืนนี้ก็เริ่มงานได้เลยครับ”หัวเวยรีบพูด
“คืนนี้เริ่มงานเลยเหรอ”หลินหยางฟังแล้วรู้สึกตะลึง ดูท่าไป๋เซียนเฉ่าคงเตรียมพร้อมมาเต็มที่ ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบมุดเข้ารถ ชี้ไปทางด้านหน้า“งั้นครั้งนี้ลำบากพวกคุณแล้ว”
หลินหยางชี้ทางให้หัวเวย เว่ยหงจึงพลิกดูโครงการที่หลินหยางส่งให้เธอดู เธอวิเคราะห์ดูอย่างช่ำชอง เป็นโครงสร้างที่ดูแล้วเข้าใจทันที ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นาน พลิกดูไม่กี่หน้าก็เสร็จ
“นวัตกรรมพวกนี้ค่อนข้างล้ำสมัย คุณโจววิเคราะห์เต็มที่แล้วใช่ไหมคะ”เว่ยหงพูดจบแล้วอุทานออกมา
“เพื่อนคนหนึ่งช่วยออกแบบให้ครับ มันดูซับซ้อนใช่ไหมครับ ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะทำเสร็จครับ”หลินหยางถามอย่างสงสัย
“แม้ว่านวัตกรรมจะล้ำหน้า แต่โครงสร้างดูง่าย แต่ถ้าทำทั้งวันทั้งคืน ห้าวันก็เสร็จ”
“ใช้เงินเท่าไหร่”
“ยังไม่ได้คำนวณครับ แต่ว่าดูจากการก่อสร้าง รวมกับค่าคนงาน ราคาราวๆหกแสน หรือมากกว่านั้น แต่ไม่เกินเจ็ดแสนค่ะ”เว่ยหงพูด
“เอาเลขบัญชีมาให้ผม ผมจะโอนเงินมัดจำสามแสนให้ก่อนครับ พอสร้างเสร็จ ก็จะชำระที่เหลือ อย่าประหยัดแล้วละเลยความปลอดภัยนะครับ ผมต้องการคุณภาพที่ดีที่สุด！”หลินหยางถามเสียงเข้ม
“ฮ่าฮ่า เรื่องนี้คุณโจวสบายใจได้ครับ คุณไป๋บอกมาเรียบร้อยแล้วครับ คุณภาพรับรองอันดับหนึ่งครับ รอให้สร้างเสร็จ คุณก็ใช้เพาะพันธุ์ได้เลยครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณเพาะอะไรกันหรือครับ คุณไป๋ถึงได้ร้อนใจขนาดนี้”หัวเวยหัวเราะเสียงดัง
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ แค่สมุนไพรธรรมดา พบได้มากในหมู่บ้านเรา ได้ข่าวว่าช่วงนี้ขุดแม่น้ำหลงเหอใหม่ กลัวว่าต่อไปสมุนไพรนี้จะหาได้ไม่ง่าย ก็เลยจะเพาะพันธุ์ไว้”
