บทที่145 หญิงงาม
“เนื่องจากฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการจะเลือกที่ไหนอย่างเป็นรูปธรรม พรุ่งนี้ฉันจะไปกับคุณเพื่อทำการตรวจสอบที่ตั้ง ถ้าสถานที่แห่งนั้นถูกต้อง ฉันก็จะอนุมัติให้ ทำอย่างเป็นพิเศษ ทุกอย่างจะผ่านการรับรองภายในสามวัน” หัวหน้าหลี่กล่าวอย่างเรียบเฉย
“อย่างนั้นก็ต้องขอบคุณมาก พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกี่โมง ผมจะขับรถไปรับคุณ” หลินหยางกล่าวอย่างมีความสุข ถ้าเขารู้เรื่องว่าเรื่องของตนเองนั้นจริง ๆแล้วไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ เพียงแค่บอกกับคณะกรรมการหมู่บ้านทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว ก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะยังมีความสุขอยู่อีกหรือเปล่า
“พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามาถึงที่นี่ก็โทรมาหาฉัน ฉันจะลงไปหาคุณ” หัวหน้าหลี่ยื่นนามบัตรให้ มือหลินหยางกวาดสายตาดูหลังจากรับมาแล้ว ก็พบว่าหัวหน้าหลี่มีชื่อเต็มว่าหลี่หรุงหรุง
หลังจากกล่าวลาหัวหน้าหลี่แล้ว หลินหยางก็กลับไปยังร้านซักผ้าอย่างสบายใจ
“วันนี้ยุ่งเรื่องอะไรอีกล่ะ” เมื่อกลับมาถึงในร้าน จ้าวจินฟ่งเห็นหลินหยางจึงได้ถามขึ้น
มองเห็นจ้าวจินฟ่งที่อยู่ในชุดงาม หัวใจของหลินหยางก็มองเธองดงามขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้ได้ถูกโทรศัพท์มาก่อกวนก่อนที่หลินเหลี่ยนจะได้ระบายออกมา ตอนนี้ก็ยังมีไฟในใจ อดทนจนปิดประตูเรียบร้อยและให้จ้าวจินฟ่งทำเรื่องที่อยู่ในใจ หลินหยางพูดกับจ้าวจินฟ่งทีละคำ
“อ้อ ใช่สิ เมื่อกี้นี้พี่หานมาหาคุณให้สอนชดเชยเฉิงจื่อ เมื่อเห็นว่าคุณไม่อยู่จึงบอกว่าถ้าคุณมาก็ค่อยไปหา หลินหยาง คุณนี้เก่งจริงเลย เวลาเพียงแค่ไม่กี่วันแต่กลับเพิ่มคณิตศาสตร์ให้เขาได้เป็นอย่างมาก หากครบสองเดือน ก็คงจะได้คะแนนเต็มแน่นอน”
“เขาเองก็ไม่ได้โง่มาแต่เดิมนะ” หลินหยางลูบหัวของจ้าวจินฟ่งและพูดว่า “คืนนี้เราค่อยคุยกัน เดี๋ยวขอตัวไปก่อน””
“อืม คุณไปเถอะ ขับรถดีๆปลอดภัยกับการเดินทางนะ” จ้าวจินฟ่งพูดไปเพียงประโยคเดียว จากนั้นก็ซักผ้าต่อไป ตั้งแต่เปิดร้านซักผ้าเซียวจี้ ชื่อเสียงก็เริ่มดังมากขึ้นเรื่อย ๆ มีคนมาซักผ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อมาถึงหน้าประตูบ้านของพี่หาน กดออดอยู่เป็นเวลานานก็ยังไม่มีคนตอบรับ เมื่อหลินหยางเตรียมจะโทรหาพี่หาน ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมเสียง
หลินหยางมองไปยังพี่หาน ใบหน้าที่งดงามนั้นใบหน้ามีสีแดงระเรื่อ การหายใจค่อนข้างรีบร้อน สายตามีความรู้สึกอย่างฤดูใบไม้ผลิ หลินหยางใจเต้น เห็นได้ชัดว่าพี่หานกำลังได้รับความสุขอยู่อย่างปลาได้น้ำ หรือพี่หานจะแอบซ่อนผู้ชายไว้ด้านในบ้าน
เดินเข้าไปในบ้านอย่างสีหน้าปกติ หลินหยางจึงถามขึ้นด้วยความกังวล “พี่หาน สีหน้าดูไม่ค่อยดี คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
พูดจบก็มองไปยังหานจืออย่างระวัง เสื้อผ้าบนร่างกายของพี่หานดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย กระดุมของเสื้อเชิ้ตตัวน้อยก็ยังติดไม่หมด กระดุมสองเม็ดด้านบนนั้นเผยให้เห็นอย่างชัดเจนในสายตาของหลินหยาง
หลินหยางกลืนน้ำลาย และมองไปยังพี่หานที่มีเสน่ห์อยู่เต็มใบหน้า ไฟชั่วร้ายที่ไม่ได้ถูกระบายก่อนหน้านี้ตอนนี้ไฟก็ได้ลุกโชนขึ้น มังกรที่ทำการซุ่มอยู่ก็เงยหน้าขึ้น
“ไม่…..ไม่มีอะไร ฉันก็คิดว่าคุณจะไม่มาแล้ว” พี่หานตื่นตกใจเล็กน้อย สายตามีความเขินอาย
“เฉิงจื่อล่ะ ทำไมไม่เห็นเธอ”
“เธอคิดว่าคุณจะไม่มาแล้ว ก็เลยออกไปหาเพื่อนแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร”
“พี่หาน คุณไม่ได้ไม่สบายใช่ไหม” หลินหยางนั่งลงข้างพี่หานด้วยความเป็นห่วง สายตามองไปยังคอเสื้อของเธอ มองอย่างไม่รีบร้อน สามารถมองเห็นด้านในได้ชัดเจน มันกลายเป็นท่าทีแบบสุญญากาศ นึกถึงตอนที่เรียกเธอก่อนหน้านี้ เธอคงแต่งตัวด้วยความรีบร้อน
“ไม่เป็นไร อาจจะร้อนนะ” พี่หานพูดเสียงเบา
เมื่อได้ยินคำอธิบายของพี่หาน หลินหยางก็แทบจะหัวเราะออกมา ห้องนี้เปิดเครื่องปรับอากาศไว้อุณหภูมิต่ำมาก จะร้อนได้อย่างไร
“ในบ้านไม่มีคนอื่นเลยหรือ” หลินหยางถามอย่างสงสัย
“ไม่มี ฉันอยู่คนเดียว” เมื่อเห็นหลินหยางดูเหมือนจะค้นพบบางสิ่ง พี่หานก็หน้าแดงขึ้น
ผู้หญิงที่โตเต็มวัยอย่างพี่หาน ความเป็นผู้หญิงในตัวนั้นเต็มพร้อม มีแรงดึงดูดอย่างรุนแรงต่อผู้ชาย ตอนนี้เมื่อมองไปยังพี่หานซึ่งมีเสน่ห์และท่าทางที่ดึงดูด ตอนนี้หัวใจของหลินหยางก็เต้นแรง เมื่อเห็นกระโปรงสั้นที่พี่หานใส่อยู่ เขาก็กล้าที่จะ เย้าแหย่ขึ้นมา
เรื่องนี้ไม่สำคัญ ด้านในโดยทั่วไปแล้วก็เป็นโซนอวกาศตามที่หลินหยางคาดไว้ แต่ที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่าคือ หญ้าด้านในที่ถูกจัดการจนหมดจด แอ่งน้ำลุกเผยให้เห็นสายน้ำอย่างชัดเจน ดูจากน้ำที่ไหลแล้ว แสดงให้เห็นชัดเจนว่าได้ถูกกระทำเป็นเวลานานแล้ว
“เอ๊ะ! คุณจะทำอะไร!” พี่หานอุทานขึ้น ต้องการที่จะเอามือของหลินหยางออกไป
หลังจากหลินหยางปล่อยมือ สายตาที่มองพี่หานก็คลุมเครือขึ้นมา โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของพี่หาน “ยังบอกว่าไม่มีผู้ชาย อย่างนั้นคุณก็ทำต่อสิ ผมไปก่อนแล้วกัน ดำเนินเรื่องที่ดีของคุณ”
พูดจบหลินหยางก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปข้างนอก
“หลินหยาง คุณหยุดก่อน!” เมื่อเห็นว่าหลินหยางกำลังจะไป พี่หานก็รีบเรียกหยุดเขาไว้
“ทำไมหรือ” หลินหยางอยากรู้เล็กน้อย
“ฉัน……บ้านฉันไม่มีผู้ชาย” พี่หานพูดอย่างกล้าหาญ
“ไม่มีผู้ชายหรือ แล้วสิ่งนั้นของคุณ…..” หลินหยางชี้ไปที่กระโปรงของเธอ
“คุณ คุณตามฉันเข้ามา!” ดูเหมือนจะพยายามพิสูจน์ว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน พี่หานจึงดึงแขนของหลินหยางแล้วเดินไปยังห้องนอนของเธอ
เมื่อเข้าไปยังห้องนอนของพี่หาน หลินหยางก็เห็นกระบองที่กำลังสั่นแท่งหนึ่งสั่นไม่หยุดอยู่บนเตียง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับรูปลักษณ์อันมีเสน่ห์ของพี่หานก่อนหน้านี้
พี่หานเห็นสายตาของหลินหยาง ใบหน้าก็แดงระเรื่อ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ไปหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา แต่กลับมองไปยังหลินหยางแล้วพูดว่า “ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน มีความต้องการเหมือนกัน ตอนนี้คุณก็คงรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้”
หลินหยางพยักหน้าเมื่อได้ยินคำนั้น คิดว่าพี่หานเก่งมากหากเทียบกับพวกผู้หญิงคนอื่นที่ออกไปหาพวกผู้ชายเมื่อมีความต้องการ
หลินหยางหยิบวัตถุสั่นสะเทือนนั้นขึ้นมา มองไปยังพี่หานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอไม่ตอบสนองเขาจึงผลักพี่หานทันที พี่หานนอนลงบนเตียง ขาทั้งสองข้างก็แยกออกอย่างไม่รู้ตัว
หลินหยางตื่นตัวและว่องไว รีบยกกระโปรงของพี่หานขึ้น จับสิ่งที่สั่นอยู่ในมือ สอดใส่ตรงเข้าไป
“อ๊า!” จู่ ๆ ความสุขและความตื่นเต้นก็เกิดขึ้น ทำให้พี่หานร้องครางออกมา ดวงตามีเสน่ห์ก็จ้องมองไปยังหลินหยาง
“คุณนี่สุดยอดจริง ๆ!” พี่หานพูดอย่างเขินอาย และไม่พูดอะไรอีกสักคำ มือก็ได้ตรงไปจับระหว่างขาของหลินหยาง เมื่อได้สัมผัสกับมังกรยักษ์ ในใจของพี่หานก็รู้สึกแน่น นี่คือสมบัติมีค่าจริง ๆ!
“หลินหยาง คุณคิดว่าฉันทำพฤติกรรมไม่เหมาะสมหรือเปล่า” พี่หานพูดกระซิบอย่างหน้าแดง
“ที่ไหนกัน เรื่องแบบนี้มันเป็นปฏิกิริยาธรรมชาติ ทั้งสวยขนาดนี้แถมยังต้องอาศัยสิ่งนี้มาหลายปี แสดงให้เห็นว่าคุณทำเหมาะสมที่สุดแล้ว” หลินหยางพูดอย่างจริงจัง
“ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณอะไรกัน พี่หาน ต้องการให้ผมช่วยคุณสักครั้งไหม ไม่สิ พวกเราช่วยกันและกันดีไหม” หลินหยางยิ้มเยาะแล้วพูดออกไป
“คนโง่ ตัวเองคิดจะทำ แล้วมาถามคนอื่นทำไมอีก!” แก้มทั้งสองข้างของพี่หานก็แดงก่ำ ความเขินอายและความปรารถนาฉายแววอยู่ในดวงตา
หลินหยางหัวเราะ ปลดเปลื้องพันธนาการบนเรือนร่างของทั้งสองคน มองไปยังแหล่งที่มาของธารดอกท้อที่ไหลรินไปกับสายน้ำ จึงได้ถลาเข้าไปทันทีโดยไม่ลังเล
“อ๊า แรงอีก เร็วอีก!” ก่อนหน้านี้ได้เตรียมตัวมาแล้ว หลังจากหลินหยางเอาเข้าไปทั้งหมดแล้ว แม้ว่าพี่หานจะรู้สึกอึดอัดบ้างในตอนเริ่มต้น แต่ในไม่ช้าเธอก็มีความสุข ที่ไม่เคยได้ถูกเติมเต็มมาก่อน กระตุ้นจิตวิญญาณของเธอทันที
เวลาผ่านไปวินาทีต่อวินาที หลินหยางไม่รู้ว่าทำกลับไปมาแบบนี้อยู่นานเท่าไรแล้ว ในที่สุดเมื่อได้ดื่มด่ำเสียงอันดังแล้ว ร่างกายของเขาก็กระตุก
ร่างกายของพี่หานก็สั่นเทา ได้เป็นลมหมดสติไปก่อน เมื่อรู้สึกได้ถึงกระสุนที่อบอุ่นยิงเข้าใส่ปราสาทของตนเอง ดวงตาที่พี่หานมองหลินหยางก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่หาอะไรเปรียบไม่ได้
“ไอ้โหยว คุณแทบจะทำให้ฉันตายเลยเชียว” พี่หานหอบในขณะที่พิงหลังของหลินหยาง
หลินหยางหัวเราะเบา ๆ และรอที่จะเก็บรักษาสัมผัสอบอุ่นกับพี่หานอีกครั้ง เสียงออดประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอก
“เฉิงจื่อกลับมาแล้ว รีบใส่เสื้อผ้าเร็วเข้า!” เมื่อได้ยินเสียงออดประตูพี่หานก็ตื่นตระหนก และรีบเร่งเร้าหลินหยาง
หลินหยางนั้นเรียบง่าย แค่นิดหน่อยก็สวมใส่เข้าไปได้โดยตรง แต่พี่หานถูกหลินหยางทำให้อ่อนเรี่ยวแรง เธอจึงสวมได้ช้ามาก หลินหยางจึงช่วยใส่ให้เรียบร้อย
“พี่หานเดี๋ยวคุณพักสักหน่อยก่อน ผมจะไปเปิดประตูให้เฉิงจื่อ” หลินหยางกล่าว
หลังจากเปิดประตูหลินหยางก็พบว่าไม่ใช่เฉิงจื่อ แต่เป็นค่าส่วนกลาง
“ค่าน้ำค่าไฟเดือนนี้หกสิบสองหยวน ทำไมพวกคุณถึงไม่ไปจ่าย” พนักงานส่วนกลางเห็นหลินหยางมาเปิดประตู จึงได้บ่นออกไป
หลินหยางตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และถอนหายใจอยู่ในใจ เขารีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ จากนั้นก็กลับมาในห้อง
“เฉิงจื่อล่ะ” เมื่อเห็นว่าหลินหยางเข้ามา พี่หานจึงถามอย่างสงสัย “ทำไมคุณถึงกลับเข้ามาอีก”
“ไม่ใช่เฉิงจื่อ แต่เป็นพนักงานมาเก็บค่าน้ำค่าไฟ” หลินหยางยักไหล่แล้วยิ้ม
“เท่าไรเดี๋ยวฉันให้คุณ” พี่หานรีบพูดทันที
“พวกเราสองคนคนมีความสัมพันธ์ถึงไหนแล้ว ครั้งนี้ผมไม่ต้องการเงิน ไม่สิ วันหลังถ้ามาสอนพิเศษให้เฉิงจื่อก็ไม่คิดเงินแล้ว” หลินหยางหัวเราะเบาๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยาง พี่หานตื่นตัว และจ้องมองก่อนพูดออกไป “ไม่คิดเงินคุณจะสอนฟรีอย่างนั้นหรือ”
“ฟรีสำหรับเฉิงจื่อ แต่ต้องการดอกเบี้ยจากร่างกายคุณ คราวหน้าหลังจากสอนให้เฉิงจื่อเสร็จ คุณก็ให้ผมครั้งหนึ่ง” หลินหยางพูดอยู่ใกล้หูของพี่หาน
ลมหายใจที่อบอุ่นทำให้พี่หานรู้สึกสับสน ใบหน้าแดงก่ำมองไปยังหลินหยาง “เพิ่งจะถูกคุณทำเกือบตาย ยังจะคิดเรื่องนี้อีกหรือ ฉันบอกไปแล้วว่าทำในนี้ไม่ได้ หากถูกเฉิงจื่อเห็นเข้าจะทำอย่างไร”
“คุณไม่อยากหรือ ผมจำได้ว่าคุณเคยพูดว่าทำไม่ได้ แต่แล้วคุณก็ตะโกนเสียงดังว่าให้เร็วอีกๆ” หลินหยางยิ้มอย่างขี้เล่น
“ให้ตายสิ วันหลังเฉิงจื่ออยู่บ้านทุกวัน คุณอยากกินก็ไม่ได้กินหรอก”
“เก็บไว้ไม่ได้หรือ ตอนนี้ไปจนถึงเปิดเทอมก็มีเวลาอีกสิบวัน สามารถเก็บไว้รอให้เฉิงจื่อไปโรงเรียนก่อน พวกเรามีเวลาว่างตั้งแต่คืนวันจันทร์จนถึงพฤหัสไม่ใช่หรือ แต่ถ้าคุณจ่ายได้ไม่ตรงเวลา เมื่อถึงเวลาเก็บดอกเบี้ย คำนวณแล้วก็ร้อยละพัน คุณก็ต้องจ่ายคือผมเป็นร้อยวัน” หลินหยางยิ้ม
“ไปตายซะเถอะ คุณจะเป็นพ่อค้าเงินกู้หรือไง”
“คุณจะจ่ายคือหรือเปล่าล่ะ”
“ฉัน…ฉันคืน หนึ่งร้อยวันไม่น้อยไปหน่อยหรือ”
เมื่อเห็นผู้หญิงในวัยสามสิบกำลังออดอ้อนอยู่ในอ้อมแขนตนเอง หลินหยางก็หวั่นไหว พี่หานผู้เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน เมื่อเห็นพี่หานที่ถูกตัวเองทำจนไม่สามารถจะเดินไหว หลินหยางเพียงแค่นวดให้กับพี่หาน พี่หานก็ยังคงกล่าวชื่นชมหลินหยาง
ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่ไม่นานเฉิงจื่อก็กลับมาแล้ว หลินหยางสอนพิเศษให้เขาเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว จึงได้อำลาหญิงทั้งสองคน จากนั้นหลินหยางก็ขับรถตรงไปยังร้านซักผ้า
หลังจากผ่านถนนไปหลายสาย ผู้คนรอบตัวก็น้อยลง เมื่อเห็นว่ากำลังจะถึงร้านซักผ้า หลินหยางก็ได้เตรียมหาที่จอดรถ ผู้หญิงคนหนึ่งก็ตกมาอยู่ในสายตาของหลินหยาง
ผู้หญิงคนนี้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีดำรัดรูป ผมยาวพาดบ่า ต้นขาที่ได้สัดส่วนทั้งสองข้าง ดูมีกำลังอย่างมาก เอวที่เรียวยาวแสดงถึงเสน่ห์ที่มีเอกลักษณ์ แม้ว่าจะมองไม่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้เพราะมองเธอจากด้านหลัง แต่เมื่อมองเธอเดินจากด้านหลัง ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
ในยามปกติ หลินหยางรู้สึกได้เพียงเป็นผู้หญิงอกหัก แต่หลินหยางผู้ฝึกฝนบทหลงเฟิ่งเจว๋มาอย่างหนักแล้ว กลับรู้สึกได้ถึงพื้นฐานพลังชี่ที่แท้อันอธิบายได้ไม่ชัดเจนจากผู้หญิงคนนี้
“ผู้เชี่ยวชาญ!” รูม่านตาของหลินหยางหดลง นี่คือสิ่งที่เขาได้เติบโตขึ้น เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้จักคนฝึกกำลังภายใน
แต่หลินหยางยังสงสัยเล็กน้อย กำลังภายในของหญิงสาวคนนี้ไม่เสถียรอย่างมาก จริงๆแล้วเป็นเพราะอะไรกันแน่
หลินหยางเร่งความเร็วรถ ในไม่ช้าก็มาถึงข้างกายของผู้หญิง หลินหยางส่องไฟหน้ารถมองผู้หญิงคนนี้
ทึ่งมาก! หลินหยางต้องยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนี้สวยมาก คิ้วงามดั่งภาพวาด สัมผัสได้ถึงความเศร้าใจอย่างอ่อนๆ น่าสงสารเลยทีเดียว
แต่บนใบหน้าของเธอมีจุดดำบนใบหน้าหลายจุด มองดูแล้วอาจทำให้คนกลัว
