บทที่146 หัวหน้าหลี่กลับบ้านนอก
“คุณผู้หญิงครับ คืนนี้ต้องการให้คนอยู่เป็นเพื่อนไหมครับ”หลินหยางเปิดหน้าต่างรถลงมองผู้หญิงคนนี้อย่างออกรสออกชาติ ผู้หญิงคนนี้ดูไม่ชัดเลยว่าอายุเท่าไหร่กันแน่ แต่ภายนอกก็ดูราวๆอายุยี่สิบ
“ไสหัวไป！”พ่นออกมาอย่างเย็นชาคำหนึ่ง แล้วมุ่งหน้าต่อไป
“ดูคุณอ่อนเปลี้ยเพลียแรง สุขภาพย่ำแย่ คุณไม่ลองคิดดูหน่อยเหรอ”หลินหยางพูดอย่างเกียจคร้าน หญิงสาวตรงหน้าร่างกายสั่นเทา ค่อยๆหันตัวกลับมา
เจ้าหล่อนพินิจดูหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า น้ำเสียงผู้หญิงคนนี้สั่นคลอน“คุณก็รู้เรื่องกำลังภายในด้วยเหรอ”
“รู้นิดหน่อย”
“คุณรักษาเป็นไหมล่ะ”
“ไม่รู้สิ แต่ว่าถ้าคุณหมดหนทางจริงๆ ก็ลองให้ผมรักษาดูก็ได้”หลินหยางพูดอย่างตรงไปตรงมา
หญิงสาวดูไม่ลังเล เปิดประตูรถหลินหยางแล้วนั่งลง“ฉันเชื่อคุณ”
เมื่อเห็นหญิงสาวมีความเป็นตัวของตัวเองเช่นนี้ หลินหยางรู้สึกครึ้มใจ ขับรถไปด้านหน้าอีกสิบเมตรแล้วหยุดลง“ได้ งั้นไปที่บ้านพักผมนะ”
เธอกวาดตามองหลินหยางโดยไม่พูดอะไร หญิงสาวพูดอย่างไม่สบอารมณ์“ทางแค่นี้ คุณยังจะให้ขึ้นรถอีก”
“ผมไม่ได้ให้คุณขึ้นรถ คุณกระโดดขึ้นมาเองต่างหาก”หลินหยางยักไหล่
เมื่อพาหญิงสาวเข้ามาในบ้าน จ้าวจินฟ่งจึงรุดหน้าขึ้นรับ“กลับมาแล้วหรือ นี่คือ……”
“ฉันชื่อหนานกงหยูน”
“นี่คือจ้าวจินฟ่ง ผมชื่อหลินหยาง จินฟ่งไปเตรียมอาหารค่ำหน่อย เธอร่างกายป่วยอยู่ ฉันต้องตรวจให้เธอหน่อย”
จ้าวจินฟ่งเป็นหมออยู่แล้ว พอเห็นหน้าของหญิงสาวนั้นมีจุดดำ ก็รู้ว่าอาการป่วยไม่ค่อยปกติ จึงพยักหน้าให้หลินหยางขึ้นข้างบน
“ยื่นแขนมาสิ”เขาจึงพาหญิงสาวกลับเข้าห้อง ให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้แล้วออกคำสั่ง
ตอนที่บีบแขนหนานกงหยูน หลินหยางส่งพลังเข้าไปในชีพจรของเธอ หลังจากที่ตรวจ แล้ว หลินหยางจึงเปลี่ยนสีหน้า
“คางคกน้ำแข็ง！”หลินหยางอุทานออกมาอย่างตกใจ
“ไม่เลว ถือว่าคุณมีความรู้ดีทีเดียว นี่เป็นพิษคางคกน้ำแข็งพิษร้ายอันดับเก้าจากพิษร้ายหนึ่งในสิบ อีกอย่างพิษนี้ ถ้าฉันเดาไม่ผิด น่าจะมากกว่าสองร้อยปีแล้ว”หนานกงหยูน ทอดถอนหายใจ
หลินหยางเข้าใจทันที พิษคางคกน้ำแข็ง นับเป็นพิษที่มีมานานกว่าร้อยปีแล้ว ถ้าคนทั่ว ไปโดนเข้าคงตายไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้อดทนมาจนถึงตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าน่าจะโดนพิษมาได้ไม่นานเท่าไหร่
“พิษนี้ถ้าโดนแล้วต้องตายทั้งนั้น ฉันก็ไม่ได้จะให้คุณรักษาให้หายหรอกนะ ที่ตามมาก็แค่สงสัยในตัวคุณก็แค่นั้น เพราะว่าในโลกที่เต็มไปด้วยธุลีนี้จะมีน้อยคนที่ปฏิบัติได้ถึงขั้นนี้”หนานกงหยูนมองหลินหยางอย่างสนใจ
“ขอแค่เป็นอาการป่วย ย่อมมีหนทางรักษา”หลินหยางขมุ่นคิ้ว พูดแทรกขึ้น
พอได้ยินคำพูดของหลินหยาง หนานกงหยูนกระตุกคิ้วขึ้นทีหนึ่ง มองไปทางหลินหยางและพูดขึ้น“คุณรักษาอาการป่วยนี้ได้เหรอ”
“พิษเป็นสิ่งมหัศจรรย์ในโลกหล้า เครื่องในของคุณโดนพิษหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมีพื้นฐานกำลังภายในที่ดี คิดว่าคงจะไปยมโลกนานแล้วแหละ ตอนนี้คุณถอดเสื้อผ้าออกให้หมดนะ ไม่ให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว！”หลินหยางพูดขึ้นตรงๆ
เมื่อจ้องหลินหยางอยู่เป็นนาน หนานกงหยูนจึงกัดฟันกรอด เสื้อผ้าบนตัวค่อยๆถอดออกทีละชิ้น เรือนร่างสมบูรณ์แบบทำให้ใจของหลินหยางเต้นระส่ำ ไฟปิศาจสุมขึ้นมาจาก ทางช่องท้อง
“ขึ้นนอนบนเตียง”หลินหยางพูดเสียงทุ้ม กล่องเข็มในมือเปิดออก เข็มสามเล่มปรากฏขึ้นในมือ
มาถึงขนาดนี้แล้ว หนานกงหยูนรักษาสภาพจิตใจแบบม้าตายฟื้นคืนชีพ ปล่อยให้หลิน หยางจัดการ
เข็มทิ่มแทงลงบนร่างหล่อนราวกับห่าฝน หลังจากที่เข็มเล่มแปดสิบเอ็ดทิ่มลงไป ลมปราณภายในก็เริ่มตามไม่ทัน หลินหยางนั่งลงบนเก้าอี้หายใจหอบ
“คุณอยู่สำนักไหนเนี่ย ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นวิธีฝังเข็มแบบนี้”หนานกงหยูนจ้องหลินหยางแล้วถามขึ้น
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณปู่ไม่เคยบอกเอาไว้ แล้วก็ไม่เคยมีใครบอกเอาไว้ อาการของคุณผมระงับไว้ชั่วคราว ถ้าจะรักษาให้หายขาดผมไม่มั่นใจ เพราะว่าเครื่องในของคุณติดเชื้อไปหมดแล้ว ถ่ายพิษก็ยุ่งยาก”หลินหยางตอบตรงๆ
“ก็ไม่ได้คิดจะมีชีวิตต่อไปนี่นา ถ้าคุณพยายามรักษา ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงฉันก็ยอมรับ”หนานกงหยูนพูดเสียงเรียบ ราวกับทำใจไว้แล้ว
หลินหยางเพียงแค่ยิ้ม สูดลมหายใจเข้าใหม่ แล้วเริ่มปักเข็ม เขาปักตามเวลาทีละนาที เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามตัวหลินหยาง
พอเห็นท่าทางพยายามของเขา หนานกงหยูนนอนกระพริบตาปริบๆ คนอยู่บนโลกหล้า ยังมีคนที่รักความยุติธรรมแบบหลินหยางอยู่อีกหรือ เห็นจะมีน้อย
ของเหลวสีฟ้าหยดลงตามเข็มเป็นหยดๆ ตามการฝังเข็มของหลินหยาง สีฟ้าเหล่านี้ยิ่ง ไหลยิ่งเยอะ สุดท้ายก็หยดลงบนผ้าห่ม
เมื่อเห็นทิศทางการหยดของของเหลวสีฟ้า หลินหยางรู้สึกอ่อนใจ พิษที่ผู้หญิงคนนี้โดน ไม่ใช่น้อยเลย
หลังจากที่ปักเข็มเล่มสุดท้ายเสร็จ หลินหยางจึงรีบถอนเข็มออก เห็นแต่จ้ำๆสีดำของ เลือดปรากฏขึ้น ดูแล้วเหมือนรอยปิศาจ
“ไปอาบน้ำเถอะ”หลินหยางถอนหายใจยาว
“ฉัน……ฉันไม่มีแรง คุณช่วยฉันเถอะ”พอหนานกงหยูนอยากได้ ก็ค้นพบว่าไม่มีเรี่ยวแรงเลย
หลินหยางรู้สึกอ่อนใจเล็กน้อย สูดลมหายใจลึกๆ แล้วอุ้มหนานกงหยูนที่เลือดเต็มตัวเข้าห้องอาบน้ำ
หลังจากที่ปรับอุณหภูมิน้ำ หลินหยางจึงหยิบฝักบัวรดตัว
“ของคุณนี่ใหญ่ไม่เบานะ”หนานกงหยูนกวาดตามองหว่างขาของหลินหยาง
พอหลินหยางได้ฟังก็รู้สึกกระอักกระอ่วน ตัวเองอาบน้ำให้หนานกงหยูน หลังจากที่ชำระ เลือดบนร่างกายเธอ เจ้ากระจุ๋มกระจิ๋มบนร่างกายปรากฏออก หลินหยางจ้องก้อนกลมๆสองลูกนั้นตาไม่กระพริบ ส่วนคันธนูด้านล่างที่ตาเห็น ก็นาบเข้ากับร่างกายของหนานกงหยูน
“แคกๆ อันนี้ไม่ได้ตั้งใจนะ”หลินหยางพูดอย่างกระอักกระอ่วน
“หึ คนลามก ผู้ชายนี่ไม่มีดีสักคน”หนานกงหยูนพูดอย่างไม่สบอารมณ์
หลินหยางไม่อยากทะเลาะกับเธอ ได้แต่ลูบคลำตามร่างของเธอ พยายามใช้ข้ออ้างใน การอาบน้ำแต๊ะอั๋ง หลังจากที่หลินหยางเช็ดตัวให้เธอเรียบร้อย จึงให้เธอนอนราบพักผ่อนบนเตียง แล้วลงไปยกข้าวขึ้นมาให้เธอชามหนึ่ง
เขาวางชามข้าวไว้บนตู้หัวเตียง หลินหยางพูดเสียงเรียบ“เล่าเรื่องคุณให้ผมฟังบ้างสิ”
เขาถือชามข้าวลังเล หนานกงหยูพยักหน้ากล่าวขึ้น“ฉันมาจากตระกูลหนานกง ออกมาฝึกวิชา คิดไม่ถึงว่าออกมาไม่นาน ก็เจอพิษคางคกน้ำแข็ง แล้วเป็นแบบนี้”
“ตระกูลหนานกงเหรอ”หลินหยางขมุ่นคิ้วถาม
“อืม ตระกูลหนานกง คุณน่าจะเป็นนักฝึกกำลังภายในในตระกูลสินะ นักฝึกกำลังภายในในตระกูลอย่างคุณ แล้วมาปรากฏตัวในโลกธรรมดาค่อนข้างน้อย หลังจากสงครามจบ โดยมากคนมักจะไม่รู้ว่ามีคนกลุ่มนี้อยู่ด้วย ตระกูลที่ซุกซ่อนอยู่นี่ จะส่งคนออกมาฝึกฝนในทุกๆปี แต่น้อยคนที่จะออกมาปรากฏตัวแบบนี้ หลายปีมานี้ ไม่มีใครรู้สาเหตุที่ซ่อนตัว”
“ประเทศเรามีตระกูลแบบนี้ซุกซ่อนอยู่เท่าไหร่”หลินหยางขมวดคิ้วถาม
“น่าจะมีไม่น้อย อยากตระกูลหนานกงอย่างเรา ถือว่าเป็นตระกูลใหญ่ที่ซ่อนตัว”หนานกงหยูนยิ้ม
หลินหยางพยักหน้า เธอรู้ในใจว่ามีหลายเรื่องที่เธอไม่รู้
“แม้ว่าพิษในตัวคุณจะถูกถอนหมดแล้ว แต่ถ้าอยากฟื้นฟูกำลัง หากไม่มีวิธี ก็คงต้องใช้ ระยะเวลานานหน่อย ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไร อยู่ที่นี่ก่อนพักนึงก็ได้”หลินหยางพูดเสียงค่อย
“คุณอยากให้ฉันคุ้มครองผู้หญิงคนนั้นสินะ”หนานกงหยูนฉลาดเป็นกรด แค่พริบตาก็เดาความหมายหลินหยางออก
เรื่องที่โดนเดาถูก หลินหยางก็ไม่ว้าวุ่นใจอะไร ยิ้มเจือนจาง“ไม่ผิด ความหมายนั้นแหละตอนนี้ผมค่อนข้างยุ่ง อีกอย่างก็ไปก่อความรำคาญให้คนกลุ่มหนึ่ง ถ้ามีนักฝึกกำลังภายในคอยคุ้มครองเธอ ก็จะปลอดภัยขึ้นมาก”
“คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ชีวิตนี้เป็นของคุณ ฉันจะอยู่ตอบแทนในโลกสามปี คุณเห็นว่าไง”
“ไม่มีปัญหา”หลินหยางได้ยินแล้วรู้สึกดีใจ ในช่วงเวลาสามปี มีเวลามากพอที่จะให้ฝึกฝนพัฒนาแล้ว“เดี๋ยวผมจะจัดยาให้ชุดนึงนะ ให้คุณหายไวหน่อย”
หลังจากที่จัดแจงหนานกงหยูนเรียบร้อย เช้าวันรุ่งขึ้น หลินหยางรำมวยกำลังภายในอยู่ชั้นสอง หลังจากที่กินข้าวเช้าเป็นเพื่อนหญิงสองคน จึงขับรถไปตามที่วางแผนไว้
หลังจากที่ลงบันได หลินหยางโทรหาหลี่หรุงหรุง ไม่นาน หัวหน้าหลี่ก็สะพายกระเป๋าออกมา
เมื่อเห็นหัวหน้าหลี่ที่แต่งหน้าอ่อนๆ หลินหยางอดชมไม่ได้“วันนี้หัวหน้าสวยจัง”
“ปากหวาน ไปเมืองพวกเธอกับฉันก่อน เขียนเอกสาร จากนั้นก็ไปเขียนแผนที่ที่หมู่บ้านพวกเธอก็พอ แต่ราคาที่นั่นฉันไม่ค่อยรู้เท่าไหร่ ก็ต้องรู้ราคาที่เมืองพวกเธอด้วย แม้ว่าฉันจะเป็นหัวหน้าพวกเขา แต่ฉันจะไปลิดรอนสิทธิคนอื่นไม่ได้”
“หัวหน้าสบายใจเถอะ ขอแค่ราคาสมเหตุสมผล จะไม่มีอะไรขาดเหลือ นั่งดีแล้วก็ ออกรถเถอะ”
“ไปเถอะ”
“หัวหน้า ไปบ้านนอกคนเดียวหรือ”
“เดิมทีฉันจะไปผ่อนคลายสักหน่อย พอมาเจอเธอ ก็เลยว่าจะลองไปใช้ชีวิตบ้านนากับเธอดูสักวันสองวัน จริงสิดูจากข้อมูลเห็นว่าเธอเป็นคนที่หมู่บ้านวี่หลง เธอมีที่พักอยู่ที่นั่น เหรอ”
“มีอยู่แล้ว ผมอยู่บ้านคนเดียว”หลินหยางพยักหน้า
“ถ้าสองวันนี้เธออยู่บ้านฉันก็พักบ้านเธอ แล้วให้ค่าใช้จ่าย”
“หัวหน้าเกรงใจเกินไปแล้วล่ะ เชิญอยู่บ้านผมได้ตามสบายเลย อยากอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ ใครจะไปกล้าเก็บเงินหัวหน้า ใช่ว่าใครๆจะมีบุญเชิญหัวหน้าไปอยู่ได้ง่ายๆ”หลินหยางประจบเอาใจ
ได้ยินคำพูดหลินหยาง หลี่หรุงหรุงจึงรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ ผู้หญิงมักจะบ้ายอกว่าผู้ชาย แต่ปากก็พูดอ่อนน้อมไปว่า“เข้าใจพูดนี่ ไม่มีใครชอบเกาะคนอื่นกินหรอกนะ”
“หัวหน้าไม่รู้ ในหมู่บ้านเรา ตำแหน่งหัวหน้านี่เป็นข้าราชการใหญ่เชียวนา ใหญ่มากด้วย หัวหน้าไปอยู่บ้านใคร บ้านนั้นก็ได้หน้าน่ะ”หลินหยางยกยอปอปั้นหลี่หรุงหรุง เขาพูดให้ใหญ่เกินจริง
“บ้าเหรอ พูดมั่วแล้ว ขับรถดีๆเถอะ จริงสิหลินหยาง ปีนี้เธออายุเท่าไหร่ มีแฟนหรือยัง”
หลินหยางปากหวาน พูดไปไม่กี่คำ ก็ทำให้หัวหน้าหลี่ใจอ่อน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นพูดกับหล่อนแบบนี้ หล่อนคงจะรำคาญใจไม่น้อย แต่สำหรับคนที่ฝึกพลังมังกรและหงส์มาแบบหลินหยาง ออร่าที่ปล่อยออกมามักดึงดูดผู้หญิงเสมอ บวกกับเป็นคนหน้าตาดี ไม่นานก็ทำให้หัวหน้าหลี่รู้สึกดี
ทั้งคู่คุยกันบนรถอย่างถูกคอ สำหรับหลินหยาง หัวหน้าหลี่รู้สึกเข้าใจเขามากยิ่งขึ้น
“หลินหยาง เธอยังไม่มีแฟน คงไม่ได้เลี้ยงเด็กสาวไว้มากมายสินะ”พอรู้ว่าหลินหยางเป็นเด็กหนุ่ม หัวหน้าหลี่จึงรู้สึกแปลกใจที่เขาไม่มีแฟน
หลินหยางเหงื่อแตกพลั่ก รีบพูดขึ้น“มีคนรักที่ไหน หัวหน้าหลี่อย่าปรักปรำผมเลย”
“แปลกประหลาดมาก เธอมีเงินขนาดนี้ หล่อขนาดนี้ ไม่มีแฟน เธอคงหามาไม่น้อยแล้วสินะ”หัวหน้าหลี่ไล่ถามต่อ
“ใครเขาอยากจะมาเป็นคนรักผมเล่า ถ้าผมจะให้หัวหน้าเป็น เอาไหม”หลินหยางถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองถามออกไปแบบนั้นไม่เหมาะ เขายังต้องพึ่งพาให้หัวหน้าหลี่ช่วยอีกมาก ถ้าเกิดทำเรื่องพังขึ้นมาจะทำไง
