บทที่148 บ้านสวน
รอจนถึงสถานที่ ทั้งคู่จึงคะเนดูที่ดิน แล้วก็วัดพื้นที่ แล้วก็ตรวจสอบเสร็จในที่สุด
“คุณโจวครับ ที่ดินผืนนี้เหมาะที่จะทำการเพาะพันธุ์ครับ งั้นคืนนี้เริ่มงานเลยนะครับ พวกเราจะรีบกลับไปเตรียม คืนนี้จะพาคนมาไซต์งานครับ”หัวเวยพูด
“จะให้ผมจัดที่อยู่ให้ไหม หลินหยางคิดดูในหมู่บ้านยังมีห้องว่างอีกหลายห้อง ที่จะแบ่งให้อยู่ได้
“ไม่ต้องครับ ใช้วิธีผลัดเวรเอา แปดชั่วโมงเปลี่ยนคนทีหนึ่ง ตอนพักพวกเราก็กลับเข้าเมืองกันเลยครับ วันที่สองค่อยมาใหม่ แค่ไม่กี่วัน พวกเราไม่รบกวนชาวบ้านดีกว่า”หัวเวยยิ้ม
หลินหยางไม่มีความเห็นในเรื่องนี้ จึงโทรหาไป๋เซียนเฉ่า ให้เธอช่วยโอนเงินมา แล้วหลินหยางจึงส่งคนทั้งสองไป จากนั้นเดินเข้าบ้าน
อย่างไรเสียหัวหน้าหลี่ก็ช่วยตัวเองเอาไว้มาก จุดประที่เธอมาบ้านนอกก็เพื่อมาพักผ่อน ในช่วงพลบค่ำ หลังจากที่หลินหยางกินข้าวแล้ว จึงพาเลขาหลี่วนดูรอบหมู่บ้าน
หมู่บ้านวี่หลงไม่ใหญ่นัก แค่เดินไม่กี่ก้าว ก็เดินจนทั่วแล้ว
แสงจันทร์สาดส่องทั่วพื้น แสงสว่างสีขาวส่องไปทั่ว
แสงอาทิตย์แรงกล้าลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ลมยามวิกาลพัดโชยมา ทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นใจ สูดอากาศบริสุทธิ์ของบ้านสวน เลขาหลี่กางแขนออกอย่างลืมตัว“ต่อไปตอนแก่ก็มาบ้านนอก ช่างสบายจริง”
อาศัยแสงจันทร์ หลังจากที่หลินหยางเห็นอากัปกิริยาของเลขาหลี่แล้ว ของสิ่งนั้นก็ชูสูงขึ้น หลินหยางรู้สึกเลือดลมฉีดพล่าน คิดไม่ถึงว่าร่างกายของเลขาหลี่ พออวดโฉมขึ้นมา แล้ว ก็เซ็กส์ซี่ไม่เบา
“ในหมู่บ้านมีที่ให้พักยามแก่จริงๆ สงบ ไม่ได้ซับซ้อนเหมือนในเมือง”หลินหยางพยักหน้า
“หลินหยาง สุดยอดไปเลย ในหมู่บ้านเล็กๆแบบนี้ สามารถมีธุรกิจของตัวเองได้ในระยะเวลาอันสั้น”เมื่อคิดว่าหลินหยางสร้างแหล่งเพาะพันธุ์ เลขาหลี่ก็อุทานออกมา
“ผมก็แค่ดวงดี”เมื่อหลินหยางคิดถึงการฝึกฝนพลังมังกรและหงส์ของตนเอง จึงอดไม่ได้ที่จะโว ถ้าไม่ใช่ว่าซ้อเซี่ยผิงให้ตนเองมาดูอาการป่วย แล้วเกิดมีอะไรด้วยกัน วิชาการแพทย์ของตนเองนั้นเทียบไม่ได้กับตอนนี้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงครีมลบแผลลายอะไรนั่น ตัวเองในตอนนั้น ก็คงเป็นแพทย์อันดับหนึ่ง
“จริงสิ เงินที่คุณเอามาเพาะพันธุ์เอามาจากไหน มีคนลงทุนให้เหรอ”เลขาหลี่รู้สึกประหลาดใจ จะว่าไปคนอย่างหลินหยาง น่าจะกำลังเรียนอยู่หรือเพิ่งเรียนจบด้วยซ้ำ สถานะแบบนี้เอาเงินมาจากไหนมากมาย
“ผมเป็นแพทย์แผนจีน บังเอิญว่าไปรักษาเศรษฐีคนหนึ่งเข้า ก็เลยพอมีเงินติดตัวบ้าง ไม่อย่างนั้นคนอย่างผม จะมีเงินมาซื้อรถขับได้ไง”หลินหยางยิ้มเจื่อนๆ
เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหลินหยาง หัวหน้าหลี่จึงพยักหน้า คำอธิบายของหลินหยางสมเหตุสมผล จึงหันหน้าไปมองหลินหยาง แล้วยิ้มอย่างยั่วยวน“คุณรู้เรื่องการแพทย์ด้วย เหรอ คุณตรวจร่างกายให้คนอื่นได้ไหม ”
“ได้อยู่แล้ว รอกลับไปก่อนผมช่วยตรวจคุณให้ ข้างนอกไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ”หลินหยางยิ้ม
“งั้นก็ดี ไป ไปนั่งทางนั้นกันเถอะ”หัวหน้าหลี่ชี้ไปทางลำธารที่อยู่ไม่ไกล
หลินหยางไม่มีความคิดเห็นใดๆในเรื่องนี้ จึงเดินไปทางนั้นกับหัวหน้าหลี่ ทันใดนั้น หลินหยางหยุดชะงัก เสียงเบาๆลอดเข้ามาในหู
มีคน！
หลินหยางรู้สึกประหลาดใจ ดึกดื่นค่ำคืนขนาดนี้คนมาจากไหน？
“ว่าไง……”หัวหน้าหลี่กำลังจะพูด ก็โดนหลินหยางเอามืออุดปาก แล้วทำท่าทางให้กับเธอ เขาค่อยๆดึงมือหัวหน้าหลี่ย่องออกไป
เดินก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว หัวหน้าหลี่ก็ได้ยินเสียงคนพูด หลังจากที่ทั้งสองคนเดินไป แล้ว จึงนั่งยองๆลง
อาศัยแสงจันทร์ หลินหยางกับหัวหน้าหลี่จึงเห็นภาพที่น่าตกใจ
เห็นแต่ที่ว่างเปล่าจากระยะไกล ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเปลื้องผ้าผู้หญิงคนหนึ่ง
หลินหยางยังคาดเดาในใจตลอดว่า ยังมีคนออกมาล่าสัตว์อีกหรือนี่ เรื่องดีๆแบบนี้ตัว เองค้นพบอีกแล้ว เขายังจำครั้งแรกที่เห็นคนออกมาล่าสัตว์ได้ เป็นหลี่กุ้ยฟางกับหัวหน้าหมู่บ้าน ครั้งนี้มองไป ผู้หญิงก็ยังคงเป็นหลี่กุ้ยฟาง
แต่ผู้ชายเป็นใครหลินหยางไม่ค่อยรู้จัก พอคิดถึงตรงนี้ก็ไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก หรือว่า เป็นหมู่บ้านอื่น
“กุ้ยฟาง ไม่ได้จู๋จี๋กันหลายวัน คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว ขอจับหน่อย”ผู้ชายคนนั้นหัวเราะแหะๆเขารีบยื่นมือไปจับก้อนเนื้อทั้งสองของหลี่กุ้ยฟาง
ผู้ชายคนนั้นดูทีน่าจะราวๆสามสิบ อายุน้อยกว่าหลี่กุ้ยฟางนิดหน่อย ก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคน มาปะทะกันได้ยังไง
“แหม เบาหน่อยสิ จะลองกินสักคำไหมล่ะ”หลี่กุ้ยฟางพูดออดอ้อน น้ำเสียงไม่ได้กดแต่อย่างใด คิดว่าดึกดื่นค่ำคืนคงไม่มีคนหรอกมั้ง
พอเห็นผู้หญิงผู้ชายทำเรื่องแบบนี้ข้างนอก หัวหน้าหลี่ก็ไม่ได้หลบเลี่ยงแต่อย่างใด หากแต่จ้องตาเขม็ง มองดูคนทั้งคู่อย่างไม่กระพริบตา
ก่อนหน้าก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจับหลี่กุ้ยฟางไปนานเท่าไหร่ หลินหยางสายตาค่อนข้างดี จึงเห็นว่าหลี่กุ้ยฟางมีน้ำไหลออกมาแล้ว
ทุนเดิมของผู้ชายคนนั้นค่อนข้างหนา แม้ว่าจะไม่เท่าหลินหยางก็ตามแต่ แต่ถ้าเทียบในหมู่ผู้ชายก็ไม่เลวแล้ว หลังจากที่บุกรุกหลี่กุ้ยฟางเรียบร้อย ก็รีบทิ่มแทงอย่างรวดเร็ว
ภายใต้ความสุขสันต์อันเผ็ดร้อน หลี่กุ้ยฟางก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป ปากของเธอเริ่ม ส่งเสียงครวญคราง
หลินหยางมองดูอย่างสุขสำราญอยู่อีกด้านหนึ่ง เขาหันหน้าไปอย่างไม่ทันระวัง ค้นพบว่าสายตาของหัวหน้าหลี่ทะลุทะลวงกว่าเขาอีก ไม่รู้ว่ามือๆนั้นมาลูบคลำอยู่ที่หว่างขาเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้ว่าจะไม่ได้สอดเข้าไป แต่ก็ทำให้โลหิตของหลินหยางฉีดพล่านไปทั่ว ตัว
ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างหัวหน้าหลี่ จะมีความร่านอยู่ในตัว ไม่นานนักหลินหยางก็ปลดปล่อยออกมา วันนี้เธอแอบไปกินกับผู้ชายในศาลาว่าการมาแล้วทีหนึ่ง เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่รัก นวลสงวนตัวแน่นอน
ดูไปสิบกว่านาที ชายกำยำคนนั้นก็ส่งเสียงคำรามออกมา ลำตัวเขากระตุก ตามเสียงร้องกังวานของหลี่กุ้ยฟาง พวกเขาไปถึงความสุขขั้นสูงสุด
“ทำกูใกล้จะตายอยู่แล้ว！”หลี่กุ้ยฟางกลอกตาเย้ายวนใส่ผู้ชาย
“ฮิฮิ วันนี้ท่าทางไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ อีกสองวันจะมาลองใหม่แล้วกัน”ชายคนนั้นเก็บอาวุธที่ห่อเหี่ยวลง“เอาล่ะ ไม่เช้าแล้ว รีบเก็บของเถอะนะ”
“ได้ ฉันรู้แล้ว”
ไม่กี่นาทีให้หลังทั้งคู่เก็บของเรียบร้อย ให้หลี่กุ้ยฟางเดินนำหน้า ชายคนนั้นโอบกอดเธอมาจากทางด้านหน้า มือทั้งคู่กำกระต่ายน้อยเอาไว้
“ตาบ้า จะกลับอยู่แล้วยังไม่ลืมแต๊ะอั๋ง！”
“คริคริ ก็คิดถึงจนสั่นไปหมดแล้ว”ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดัง
รอจนสองคนนั้นไป หลินหยางกับหัวหน้าหลี่จึงผ่อนลมหายใจออก เขาคะเนมองหัวหน้าหลี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นว่าผู้หญิงคนนี้หน้าแดงก่ำแล้ว แววตาหวานฉ่ำ
“เหอะๆ หัวหน้าหลี่ โทษทีนะครับ ผมก็ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้”หลินหยางรีบขอโทษ ขอโพย
“ไม่เป็นไร เรื่องนี้มันกะทันหัน ใครจะไปรู้ว่ามีใครทำอะไรตรงนี้เล่า”หัวหน้าหลี่พูดหน้าแดงก่ำ
“ฟ้ามืดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”หลินหยางบอก
“อืม จริงสิ เธอรู้จักพวกเขาสองคนใช่ไหม”หัวหน้าหลี่ถาม
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนในหมู่บ้านเรา ส่วนผู้ชายไม่เคยเห็นครับ น่าจะเป็นหมู่บ้านใกล้เคียง”หลินหยางหัวเราะ
“ผู้ชายคนนั้นทุนเดิมดีนะ รุนแรงดี”หัวหน้าหลี่อุทานออกมา
“แบบนี้เรียกรุนแรงเหรอ”หลินหยางเบ้ปาก ผู้ชายคนนั้นแม้ว่าไม่เลว แต่ความรุนแรงนั้นเทียบเขาไม่ติดเลย ถ้าแบบเขาเรียกรุนแรง แบบตัวเองจะเรียกว่าอะไร เรียกว่าความรุนแรงในความรุนแรงอย่างนั้นเหรอ
ได้ฟังน้ำเสียงหลินหยางไม่ค่อยสบอารมณ์ หัวหน้าหลี่จึงกวาดตามองไปที่หว่างขาของหลินหยาง เดิมทีคิดว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจอะไร แต่พอเห็นความแข็งที่ดูน่าตกใจ หัวใจเธอก็เต้นไม่เป็นระส่ำ
สวรรค์ เด็กนี่เป็นคนหรือเปล่า ทำไมถึงได้ผงกขึ้นจนเป้ากางเกงแทบขาดแบบนี้
จับพลัดจับผลู หัวหน้าหลี่จึงยื่นมือน้อยๆเข้าไป
“โอ้ว”ความอ่อนไหวของหลินหยาง ทำให้เขาอดครางออกมาไม่ได้
หัวหน้าบีบอยู่ตรงนั้นเป็นนานสองนาน ในที่สุดก็ชักมือกลับอย่างอดเสียไม่ได้ พูดกับหลินหยางอย่างเขินอาย“คนตัวเล็ก แต่ทุนเดิมไม่เล็ก”
“หัวหน้าหลี่ช่วยผมมามาก ถ้าหัวหน้าชอบ จับหลายๆทีก็ได้ครับ”หลินหยางสรุปในใจ แล้ว สามีของหัวหน้าหลี่คงจะให้ความสุขเธอไม่ได้แน่ ส่วนเธอเป็นคนค่อนข้างเปิดเผย พูดแบบนี้ออกมาไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เป็นอย่างที่คิด พอได้ยินคำพูดของหลินหยาง หัวหน้าหลี่หัวเราะออกมา“ซี้ซัวะพูดน่า รีบกลับเถอะ มืดแล้ว”
หลังจากที่ทั้งคู่กลับไป ทั้งคู่อาบน้ำ หลินหยางกลับมาถึงห้อง หยิบคัมภีร์โบราณเล่มหนึ่งขึ้นพลิก
ความเคยชินที่ยาวนาน ทำให้หลินหยางไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็มักจะต้องอ่านหนังสือก่อน นอน
ขอบข่ายที่หลินหยางอ่านกว้างมาก โดยมากมักจะเป็นหนังสือทางการแพทย์ มีบันทึกที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ด้วย พอหลินหยางอ่านเทคนิคทางการแพทย์ของเขาก็พัฒนาขึ้นมาก
ในตอนที่หลินหยางกำลังอ่านบันทึกคุณปู่ ตัวอักษรหลายบรรทัดได้เลือนรางไปแล้ว บางตัวก็โดดอยู่บนหน้ากระดาษ
“ตอนนั้นออกท่องยุทธภพ บรรพบุรุษถ่ายทอดวิชาแพทย์ ออกทั่วสารทิศ จิตใจภาคภูมิ โรคเล็กไม่แก้ โรคกลางไม่รักษา ตำราไม่เผยแพร่ คงมีสักวัน เรียนรู้มากความ แพทย์ผดุงคุณธรรม รักษาเป็นภารกิจ มีสติยั้งคิด ระงับจิตได้ หวังว่าลูกหลานจะธำรงรักษา ไม่ใฝ่หาชื่อเสียง ไม่เรียกทรัพย์ จักมาเอง”
ตัวเองคุ้นเคยดี ทุกตัวอักษรสลักลงบนใจหลินหยาง ลองคิดดูว่าสองเดือนที่ผ่านมา แม้ว่าจะรักษาคนมาไม่น้อย แต่ในใจก็โตขึ้นมากด้วยเช่นกัน
เดิมทีคิดว่า อยากจะอาศัยการแพทย์ รักษาคนนับพันหมื่น แค่พอมีพอกิน ปรากฏว่าตอนนี้ กลับอยากจะพัฒนาครีมแผลลายให้มั่งคั่ง จนลืมเรื่องการรักษาคน！
ทุกตัวอักษร ราวกับเตือนสติ หลังจากที่หลินหยางได้สติ นิ่งงันอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็วางหนังสือลง ถอนหายใจยาวออกมา
ครีมแผลลายก็คงพัฒนาเหมือนเดิม แต่ตัวเองต่อไปคงต้องรักษาคนไข้ให้มากขึ้น ในเมื่อต้องการจะสืบทอดการแพทย์ของครอบครัว ก็ต้องทำให้ใหญ่ไปเลย
พอตัดสินใจได้แล้ว หลินหยางก็เริ่มรู้สึกเบิกบาน พอเขาเริ่มอ่านบันทึกคุณปู่ต่อ ก็มีเสียงเคาะประตูมา
“หลินหยาง นอนหรือยัง”เสียงหัวหน้าหลี่ดังลอดมา
“ยังไม่นอน เข้ามาสิครับ ประตูไม่ได้ล๊อก”หลินหยางตะโกนเสียงดัง
หัวหน้าหลี่รีบผลักประตูเข้า หลินหยางเห็นหัวหน้าหลี่ผู้ซึ่งสวมชุดนอน สายตาจึงจ้องตรง
ภายใต้ชุดนอนสีชมพู สามารถเห็นภูเขาลูกใหญ่สองลูกได้ชัด มันเรียงเป็นรูปร่าง แล้วกระเพื่อมตามจังหวะการเดินของหัวหน้าหลี่ เซ็กส์ซี่มาก
ริมฝีปากหลินหยางเริ่มแห้ง จ้องมองหัวหน้าหลี่เดินมาหาที่เตียงแล้วนั่งลง ผิวเนียนนุ่มนาบเข้ากับท่อนแขนของเขา กลิ่นหอมโชยมา ทำให้ใจหลินหยางเต้นเป็นลิง มังกรตัวใหญ่ถูกปลุกขึ้น แล้วผงาดขึ้นอย่างสูง
ชุดที่หลินหยางสวมอยู่บางอยู่แล้ว เป็นแค่กางเกงบ๊อกส์เซอร์หลวมๆตัวหนึ่ง เพื่อความ สะดวก ข้างในไม่มีกางเกงในด้วยซ้ำ ความสูงก็เลยโด่เด่อยู่อย่างนั้น
“หัวหน้าหลี่ มาทำอะไรครับ”หลินหยางปากแห้งผาด
พอเห็นท่าทีผงะของหลินหยาง หัวหน้าหลี่จึงหัวเราะคิกคัก“เขินอะไรเล่า คืนนี้ ก็จับให้พอใจเลย ความกล้าหายไปไหนหมด”
“เปล่า เปล่าครับ”หลินหยางรีบส่ายหน้า
พอเห็นหลินหยางแก้ตัว หัวหน้าหลี่รู้สึกขบขัน จึงกระแซะไปที่หลินหยางอีก ก้อนหิมะสองก้อน เบียดชิดเข้ากับหลินหยาง
