บทที่162ทำคลอดครั้งแรก
“อืม……” เสียงเบาๆเสียงนึงออกมาจากปากของหลงเฉียน
“ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว!” ทุกคนเห็นหลงเฉียนที่ฟื้นแล้ว ได้ร้องด้วยความตื่นเต้น
สายตาที่งุนงงลืมขึ้นมา นึกย้อนเรื่องของก่อนหน้านั้นอย่างละเอียด แววตาของหลงเฉียนร้อนใจ: “โจวโต่ล่ะ? โจวโต่!”
“ฉันอยู่นี่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร” โจวโต่ได้ยินเสียงตะโกนของหลงเฉียนแล้วทำเอาตกใจ จากนั้นก็รีบเดินไปตรงหน้าทันที
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ ไอ้เดียรัจฉานพวกนั้นล่ะ?” หลงเฉียนยังพอจำได้ว่าตัวเองถูกซ้อมจนสลบ แต่ผลเป็นยังไงอันนี้ก็ไม่รู้แล้ว
“คุณเพิ่งสลบตำรวจก็มาเลยค่ะ” โจวโต่พูดอย่างไว
“คนพวกนั้นถูกจับตัวไปแล้ว?” หลงเฉียนถาม
“เปล่าค่ะ คนพวกนั้นเหมือนจะมีผู้หนุนหลัง ตอนนี้ยังตามจับตัวไม่ได้ค่ะ” โจวโต่มองหลงเฉียนที่อ่อนเพลีย ทนไม่ได้ที่จะบอกผลลัพธ์นี้ให้เขา
“เฮ้อ ครั้งหน้าถ้าเห็นพวกมันอยู่เดี่ยวๆ ต้องอัดมันตายให้ได้!” แววตาของหลงเฉียนมีแสงแห่งความเยือกเย็นแว๊บผ่าน
“เอาล่ะๆ พักรักษาตัวอย่างสบายใจเถอะ เพิ่งตื่นก็เอะอะเสียงดังเลย” หลินหยางด่าด้วยรอยยิ้ม ความรู้สึกที่มีต่อหลงเฉียนก็ค่อยๆเปลี่ยนไป
ถึงแม้ไอ้หมอนี่จะค่อนข้างหยิ่งยโส แต่ในยามคับขันกลับไม่ขี้ขลาด สามารถยืนออกมาปกป้องโจวโต่ แค่ความกล้านี้ก็คู่ควรให้เขาชื่นชมแล้ว
แต่ว่าแววตาที่หลงเฉียนมองโจวโต่และท่าทีที่มีต่อโจวโต่ เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงเกินไป ดูเหมือนจะเกินคำว่าเพื่อน
สำหรับทั้งคู่แล้ว หลินหยางก็ค่อนข้างมั่นใจในตัวเขา ถ้าสามารถเป็นคู่กันได้ ก็ถือว่าเป็นความโชคดีแล้ว
“เซียนแพทย์ เป็นเซียนแพทย์จริงๆ!”หมอที่ก่อนหน้านั้นยังตะโกนให้หลินหยางออกไป ได้รีบเดินมากุมมือของหลินหยางไว้ด้วยความตื่นเต้น
มองหมอที่เต็มเปี่ยมด้วยมิตรไมตรี หลินหยางรู้สึกปวดหัว ดึงมือกลับอย่างไม่ทิ้งร่องรอย และยิ้มอย่างถ่อมตนพร้อมพูดว่า: “ที่ไหนครับ ฝีมือการรักษาของผม อยู่ในแพทย์แผนปัจจุบันถือเป็นได้แค่รุ่นหลังครับ”
“พ่อหนุ่มนี่ถ่อมตนเกินไปแล้ว คนของสมาคมแพทย์แผนจีนผมก็พอรู้จักบ้าง คนที่มีความสามารถอย่างคุณ มีไม่เกินสิบคนหรอก ฝีมือการรักษาของคุณนี่ลึกลับซับซ้อน ไม่ยอมรับไม่ได้ อ้อใช่ ตอนนี้คุณทำงานอยู่ที่ไหน?”
หลินหยางรู้ว่าคนๆนี้จะสามัคคีปรองดองกับตัวเอง จึงได้ยิ้มและพูดว่า: “ยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแพทย์เจียงหลิงครับ”
“อ๋อ? ไม่ทราบพ่อหนุ่มสนใจอยากมาพัฒนาที่โรงพยาบาลเรามั้ย? อยู่ที่เมืองซินไห่โรงพยาบาลของเราถือว่าเป็นโรงพยาบาลระดับท็อปที่สุด ถือว่ามีชื่อเสียงทั่วประเทศ ถ้าคุณยินยอม ผมสามารถเซ็นต์สัญญาการทำงานสามสิบปีกับคุณโดยตรง ค่าตอบแทนจะให้อย่างดีเลย”
ถ้าเป็นคนทั่วไปบางทีอาจจะรับปาก แต่หลินหยางไม่มีความสนใจกับเรื่องนี้ เขาส่ายหัวปฏิเสธและพูด: “ผมมีที่ไปแล้วครับ ก่อนอื่นต้องขอบคุณในความหวังดีก่อน รอให้ต่อไปมีโอกาสแล้วค่อยมาเถอะครับ”
ได้ยินหลินหยางตอบ เห็นได้ชัดมากว่าหมอวัยกลางคนผิดหวังมาก แต่ว่าก็ได้ขอเบอร์ของหลินหยางไว้ จากนั้นก็ยื่นนามบัตรของตัวเองออกไป
ในนามบัตรเขียนไว้ว่า“หลี่เวย” หลินหยางเก็บนามบัตรไว้ดีๆเพื่อแสดงถึงการเคารพ
หลงเฉียนที่เป็นแบบนี้ ช่วงนี้คงเดินไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว ผู้อำนวยการเถามองหลินหยางด้วยความกังวลพร้อมพูด: “หลินหยาง อาการป่วยของหลงเฉียน ครึ่งเดือนถึงจะหาย?”
“ถ้าหายดีหมดต้องใช้เวลาครึ่งเดือน ในเวลาห้าวัน ถ้าพักฟื้นเหมาะสมก็สามารถลงเตียงเคลื่อนไหวได้ แต่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บช้ำใน ถึงแม้ในเวลาห้าวันสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ แต่ในร่างกายยังจะมีโรคที่ซ่อนอยู่ ถ้าไม่จัดการให้เหมาะสม ต่อไปจะทิ้งต้นตอของโรคไว้” หลินหยางพูดอย่างจริงจัง
“ผมสั่งจ่ายยาให้หลงเฉียนชุดนึง หาคนของแพทย์แผนจีนเตรียมเสร็จแล้วส่งมาเถอะครับ” หลินหยางฉีกกระดาษมาใบนึง และเขียนอยู่ด้านบน ไม่นานก็เขียนใบสั่งยาออกมา
หลังจากหลินหยางจัดการเรื่องเสร็จสรรพ พูดคุยกับหลงเฉียนไปสักพัก ให้โจวโต่อยู่ดูแลหลงเฉียน หลินหยาง ผู้อำนวยการเถากับกั่วเหมิงสามคนก็ได้กลับโรงแรม
“โอ๊ย เจ็บ เจ็บจังเลย! !” ในขณะที่หลินหยางเตรียมตัวจากไป จู่ๆมีเสียงๆนึงก้องมา
หลินหยางที่ได้ยินเสียงนี้ใจสั่น นี่เห็นได้ชัดว่าชีวิตใกล้ถึงปลายน้ำแล้ว
มองดูห้องผู้ป่วยนี้ยังเป็นห้องV.I.Pด้วย ดูท่าคนที่อยู่ข้างในต้องค่อนข้างมีฐานะ หน้าห้องผู้ป่วยยืนอยู่หลายคน ดูท่าน่าจะเป็นญาติของคนที่อยู่ด้านใน
“ผู้อำนวยการผาง เด็กติดคาเฉียงอยู่ตรงกลาง ออกมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำครับ ตอนนี้เลือดออกสาหัส ถ้าจะให้เด็กออกมา คงต้องผ่าคลอดแล้วครับ แต่ผ่าคลอดจะมีอันตรายกับคุณนายมาก พวกเราก็ไม่กล้าตัดสินใจเอง ผู้อำนวยการผางรีบออกความเห็นหน่อยเถอะครับ” วัยกลางคนๆนึงพูดอย่างร้อนใจ
“ฉันเข้าไปดูซิ!”ผางเหวินจงได้ยินแล้วกล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุก จากนั้นก็ได้เดินเข้าไปอย่างไว
“พวกคุณกลับไปก่อน” หลินหยางพูดอย่างเร็วคำนึง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในห้องผู้ป่วย และปิดประตูด้วย ในห้องผู้ป่วยวุ่นวายโกลาหลไปหมด การเข้ามาของหลินหยางไม่ได้ทำให้คนสังเกตเห็นเลย
สายตาของหลินหยางหล่นอยู่บนเตียงๆนึง หญิงงามวัยกลางคนๆนึงท้องโตนอนอยู่บนเตียง ช่วงล่างมีเลือดไหล ดูท่าใกล้จะคลอดแล้ว
“ผู้อำนวยการผาง เด็กออกมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำครับ ผมขอแนะนำให้รักษาเด็กเอาไว้ก่อนครับ” หมออาวุโสท่านนึงรีบพูด
“ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรอ?” ผู้อำนวยการผางถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ แต่น้ำเสียงที่สั่นไหวก็ได้แสดงให้เห็นถึงความวุ่นวายสับสนของเขา
“ณ ตอนนี้ยังไม่มีวิธีที่ดีกว่าครับ ผู้อำนวยการผาง ใช้เวลาหนึ่งนาทีตัดสินใจ ไม่งั้นเราจะรักษาไว้ไม่ได้สักชีวิตนะครับ” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเช็ดเหงื่อบนหัวพร้อมพูด
“คลอดธรรมชาติเถอะครับ ผมสามารถรักษาชีวิตทั้งแม่และเด็กได้ครับ” ในขณะที่ห้องกำลังโกลาหล จู่ๆเสียงที่ไม่ถูกกาลเทศะดังขึ้น
เสียงที่ไม่คาดคิดได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนในทันที สายตาของผู้คนหล่นอยู่บนตัวของหลินหยาง แววตาเต็มไปด้วยความแปลกใจ: “คุณคือใคร?”
“เมื่อกี๊ได้ยินเสียงของผู้ป่วยได้แขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้ว ถ้าไม่เข้ารับการรักษาอีก ทั้งแม่และเด็กก็จะมีอันตรายถึงขั้นชีวิตครับ” หลินหยางพูดจบ ก็ได้เอาเข็มออกมาจากอ้อมอก จ้องผู้อำนวยการผางไว้แล้วพูด: “ผมสามารถรักษาไว้ได้ทั้งแม่และเด็กครับ ถ้าคุณเชื่อผม ผมจะรักษาในทันที ถ้าไม่เชื่องั้นก็แล้วไป”
ถึงแม้ไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มที่จู่ๆโผล่มาคนนี้คือใคร แต่ในใจของผู้อำนวยการผางกลับมีความเชื่อใจที่ดุดันโผล่ขึ้นมา ลังเลไปครู่นึง ผู้อำนวยการผางได้ตะคอกใส่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลในทันที: “พวกคุณรักษาไว้ได้แค่หนึ่งชีวิตใช่มั้ย?”
“ณ ตอนนี้นี่คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุดครับ” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเช็ดเหงื่อบนหัวแล้วพูด
“พ่อหนุ่ม งั้นนายรีบหน่อยเถอะ ถ้านายสามารถช่วยเหลือสองแม่ลูกไว้ งั้นนายก็คือผู้มีพระคุณของครอบครัวเราทั้งชาติแล้ว” ผู้อำนวยการผางพูดด้วยความรีบร้อน
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่อยู่ข้างๆเห็นหน้าตาที่รีบร้อนของผู้อำนวยการผาง ค่อนข้างลังเลว่าจะขัดขวางหรือไม่ เพราะยังไงซะพ่อหนุ่มที่โผล่มากะทันหันคนนี้ ใครจะไปรู้ว่าเป็นหมอเอากำไรเกินควรหรือเปล่า
ไม่รอให้ผู้อำนวยการได้คิดพิจารณาให้ชัดเจน เข็มของหลินหยางก็ได้หลุดจากมือแล้ว
พริบตาเดียวเข็มที่ทำให้คนตาลายก็ได้ฝังลงไปตามจุดของรอบตัวสตรีตั้งครรภ์ คงชีวิตเสี้ยวสุดท้ายของเธอไว้
“ห้ามเลือดไว้ได้แล้ว!” เลือดที่เดิมทียังไหลไม่หยุด นาทีนี้ได้หยุดลงในทันที แค่ซึมออกมาข้างนอกเล็กน้อย ผู้คนมองพ่อหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ฝีมือการรักษาขั้นเซียนแบบนี้ พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย
หลินหยางจ้องหน้าท้องของสตรีมีครรภ์ด้วยความตื่นเต้น พลังมังกรและหงส์หมุนเวียนอยู่ในร่างกาย แทรกซึมเข้าไปในท้องน้อยทีละนิดๆ ไปตรวจเช็ครูปทรงของทารก
รู้สึกได้ว่าทารกได้หงายอยู่จริงๆซะด้วย หลินหยางได้ปล่อยพลังออกมาอย่างดุดัน เหมือนนวดแป้งยังไงอย่างงั้น ใช้เจินชี่ค่อยๆเคลื่อนย้ายตำแหน่งของทารก
“ขยับแล้วค่ะ ขยับแล้ว!” พยาบาลคนนึงชี้หน้าท้องที่ขยับเขยื้อนอย่างไม่หยุดและพูด
ผู้คนหายใจแน่นอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่กล้าหายใจเสียงดังเลย จ้องหลินหยางไว้ด้วยความตื่นเต้น เดิมทีไม่เชื่อใจฝีมือการรักษาของหลินหยาง นาทีนี้ภายใต้การเผยฝีมือการรักษา ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ช็อคไปตามๆกัน
“เตรียมตัวรับทารกไว้” หลินหยางพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ ไม่นานศีรษะของทารกก็โผล่ออกมา
เห็นศีรษะของทารกโผล่ออกมา สีหน้าแววตาของทุกคนดีใจ ผู้อำนวยการผางถูกมือไปมาด้วยความตื่นเต้น
เวลาผ่านไปทุกวินาที หลังจากผ่านไปหลายนาที เด็กทารกได้คลอดออกมาเต็มตัว พยาบาลคนนึงอุ้มทารกขึ้นมาอย่างไว หลังจากตัดสายสะดือเสร็จ ได้ตบที่หลังของทารก เสียงดังใสเสียงนึงได้สะท้อนอยู่ในห้อง
ในห้องได้ส่งเสียงดีใจออกมาทันที แววตาที่ผู้คนมองหลินหยางก็ได้เปลี่ยนมาซาบซึ้งแทน พ่อหนุ่มที่จู่ๆลงมาเฉกเช่นเซียน เป็นฝนที่ตกลงมาทันกาลจริงๆ
เห็นทุกคนที่ครึกครื้น หลินหยางพูดเสียงดัง: “ทุกคนเงียบก่อนครับ ร่างกายของคนไข้ยังอ่อนเพลียมาก ไปหาอาหารบำรุงมาให้ทานหน่อยครับ”
ผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูก มองดูทุกอย่างตรงหน้าด้วยความอ่อนเพลีย เห็นหลินหยางเดินมา สีหน้าเผยรอยยิ้มออกมาเสี้ยวนึง: “พ่อหนุ่ม ต้องขอบคุณๆมากเลย”
“ร่างกายของคุณอ่อนเพลียเกิน ยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นครับ ผมฝังเข็มคงเลือดลมให้คุณอีกหน่อย ผู้อำนวยการผาง ไปเตรียมอาหารบำรุงหน่อยเถอะครับ ผมจะเขียนใบสั่งจ่ายยาให้คุณครับ” หลังจากหลินหยางวางเข็มลง ก็ได้เขียนใบสั่งจ่ายยาอย่างเร็ว
รับใบสั่งจ่ายยามา ก็มีคนไปจัดยาบำรุงในทันทีเลย
“พ่อหนุ่ม ยังไม่รู้นายชื่ออะไรเลย?” ผู้อำนวยการผางมีสไตล์ของคนสูงส่งจริงๆ แตกตื่นและดีอกดีใจในระยะเวลาสั้นๆ สีหน้าก็กลับมาสงบใหม่อีกครั้งแล้ว
“ผมชื่อหลินหยางครับ”
“ฮ่าๆๆ หลินหยาง เป็นชื่อดีจริงๆ สมชื่อจริงๆ หลินหยาง ฉันเรียกนายแบบนี้ได้มั้ย?”
“ผู้อำนวยการผางเกรงใจเกินไปแล้วครับ เรียกผมหลินหยางก็ได้ครับ”
“เรียกผู้อำนวยการผางอะไร ฟังดูห่างเหินเกินไปแล้ว เรียกฉันว่าพี่ผางเถอะ”
ทุกคนเห็นหน้าตาของผู้อำนวยการผาง แววตาที่มองไปที่หลินหยางอิจฉาสุดๆ มีชื่อเสียงไปโด่งดังทั่วเมืองซินไห่ว่า ผู้อำนวยการผางรักภรรยาของตัวเองมาก ตอนนี้หลินหยางได้ช่วยชีวิตสองแม่ลูกเอาไว้ บุญคุณนี้ ผู้อำนวยการผางจะจดจำไว้แน่นอน
ส่วนหลินหยางก็ยังหนุ่มขนาดนี้ คงจะเป็นหมอตำแหน่งเล็กๆในโรงพยาบาล ถึงเวลาขอแค่ผู้อำนวยการผางพูดไม่กี่คำ เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งมันเป็นของแน่นอนอยู่แล้ว!
“หลินหยาง ตอนนี้นายทำงานอยู่ที่ไหน?” ผู้อำนวยการผางถามด้วยรอบยิ้ม
ทุกคนฟังแล้วแววตายิ่งอิจฉาเข้าไปใหญ่ จริงๆซะด้วย ผู้อำนวยการผางจะให้ผลประโยชน์กับหลินหยางแล้ว
“ผมเรียนอยู่ที่เมืองเจียงหลิงครับ” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม
“อะไรนะ? ยังเรียนอยู่?” ผู้อำนวยการผางได้ยินแล้วเอ๋อ จากนั้นได้หัวเราะและพูด: “น้องชายพี่นี่เป็นยอดมนุษย์จริงๆ ยังเรียนไม่จบก็มีความสามารถแบบนี้แล้ว ถ้าหลังจากจบมีเรื่องลำบากอะไร โทรหาพี่โดยตรงได้เลย”
“งั้นก็ขอบคุณพี่แล้วครับ” หลินหยางยิ้มอ่อนๆ ไม่ได้ปฏิเสธ
“งั้นน้องทิ้งเบอร์ไว้หน่อย คืนนี้พี่จะเลี้ยงนายทานข้าว” ผู้อำนวยการผางพูดและหัวเราะเสียงดัง
“อันนี้ว่างแล้วค่อยว่ากันเถอะครับ พี่สะใภ้ยังต้องการดูแล ให้อาการคงที่ก่อนแล้วค่อยว่ากันครับ” หลินหยางพูดและหัวเราะเบาๆ
“งั้นก็ได้ ทิ้งเบอร์ไว้ก่อน นี่เป็นนามบัตรของพี่” ผู้อำนวยการผางหัวเราะเหอะๆแล้วยื่นนามบัตรตัวเองมา
หลินหยางมองในนามบัตรพิมพ์แบบอักษรอธิบดีสาธารณสุข เขาเองก็ยิ้มแฉ่งเอานามบัตรยัดเข้าไปในกระเป๋า กวาดสายตามองผู้อำนวยการผางทีนึงแล้วพูด: “พี่ผาง ช่วงนี้รู้สึกค่อนข้างร้อนในใช่หรือเปล่าครับ?”
“เอ๊ะ นายรู้ได้ยังไง?” ผู้อำนวยการผางได้ยินแล้วถึงกับอึ้ง
“ถ้าผมเดาไม่ผิด พี่น่าจะกินอาหารบำรุงมากเกินไปครับ ดูสีหน้าของพี่สะใภ้ก็มีเลือดฝาด น่าจะเป็นเพราะตอนที่พี่สะใภ้ตั้งครรภ์ได้เตรียมอาหารบำรุงไว้เยอะมาก พี่ก็กินตามด้วย ก่อให้เลือดลมดีเกินไป อีกทั้งยังนั่งนานไม่ค่อยออกกำลังกาย ไม่สามารถได้รับประสิทธิผลอย่างราบรื่น ย่อมทำให้ร้อนในอยู่แล้วครับ” หลินหยางวิเคราะห์อย่างช้าๆ
“นี่นายก็ยังสามารถดูออกด้วยหรอ? ฉันยึงนึกว่าพี่สะใภ้นายตั้งครรภ์ ฉันกังวลมากเกินไปเลยก่อให้เกิดอาการร้อนในเสียอีก” ได้ยินการวิเคราะห์ของหลินหยาง ทันใดนั้นผู้อำนวยการผางนึกได้ทันที ว่าปัญหาเกิดจากตัวเอง
“ต่อไปแค่ระวังหน่อยก็โอเคแล้วครับ หลายวันนี้ก็ทานของจืดๆหน่อย ดีที่สุดก็อย่าดื่มเหล้าด้วย อาหารบำรุงยิ่งอย่าทาน ทำแบบนี้ไม่กี่วันก็หายร้อนในแล้วครับ” หลินหยางได้ให้วิธีรักษา
“ดีๆ น้อง บุญคุณใหญ่หลวงของนาย พี่จดจำไว้แล้ว”
วันนี้ผู้อำนวยการผางมีความสุขมาก ในตอนที่ตัวเองนึกว่าจะสูญเสียภรรยา ไม่นึกเลยว่าจะเจอหลินหยางและรักษาภรรยาตัวเองหาย ปกติผู้อำนวยการผางก็เห็นคนมานับไม่ถ้วน แค่อยู่ด้วยกันสักพัก ก็ดูออกว่าหลินหยางเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ สามารถทำความรู้จักกับคนยอดฝีมืออย่างนี้ ต่อไปสุขภาพของตัวเองก็มีความปลอดภัยเพิ่มขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
