บทที่173จิ่งตัน
“พรุ่งนี้ฉันก็จะไปจากเมืองเจียงหลิงแล้ว คืนนี้อยากเลี้ยงข้าวคุณหน่อย ไม่ทราบประธานหลินว่างหรือเปล่าคะ?”ในสาย มีเสียงไพเราะของจิ่งตันก้องมา
“กี่โมงครับ?”หลินหยางถาม
“คืนนี้หนึ่งทุ่มค่ะ คุณว่างมั้ยคะ?”
ได้ยินน้ำเสียงของจิ่งตันเหมือนค่อนข้างคาดหวัง ในใจของหลินหยางไม่มีความคิดที่จะปฏิเสธ
อีกอย่างก่อนหน้านี้ไป๋เซียนเฉ่าก็เคยบอก ต่อไปถ้าขยายตลาดออกไป เมืองที่จะเลือกอันดับแรกก็คือเมืองต้นๆอย่างเมืองซินไห่
พ่อของ จิ่งตันก็คือนายกเทศมนตรีของเมืองซินไห่ ถ้าสามารถไต่เต้าถึงความสัมพันธ์ชั้นนี้ ต่อไปถ้าพัฒนาในเมืองซินไห่ จะสะดวกขึ้นเยอะอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
“งั้นโอเคครับ ผมรอคำสั่งแล้วจะตามไปครับ”ดูเวลาก็หกโมงกว่าแล้ว กลางคืนก็ไม่มีงานอย่างอื่น หลินหยางก็ได้ตอบตกลงเลย
“ดีจังเลยค่ะ โรงแรมเจียงหลิง ห้องเลข19 ถึงเวลาก็มาโดยตรงเลยค่ะ ฉันรอคุณที่ด้านใน”
“โอเคครับ”
หลังวางสาย หลินหยางแต่งกายไปครู่นึง บอกกับสามสาวเสร็จก็ได้ออกจากบ้าน
โรงแรมเจียงหลิง โรงแรมระดับห้าดาวของเมืองเจียงหลิง โอ่อ่าตระการตา ยังไม่ได้เดินเข้าไปในประตู แค่เห็นรูปแบบของหน้าประตู ก็ทำให้คนมีความรู้สึกที่ทรงพลานุภาพเตะจมูกมา
หลินหยางจอดรถเสร็จ ทันใดนั้นก็มีพนักงานสาวสวยมาต้อนรับ:“คุณผู้ชายท่านนี้มากันกี่คนคะ มีจองไว้มั้ยคะ?”
“มีเพื่อนคนนึงรอผมอยู่ที่ด้านในครับ ห้องเลข19ครับ”หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม
ถึงแม้เสื้อผ้าบนตัวของหลินหยางธรรมดามาก ดูแล้วก็เรียบง่ายไม่ซับซ้อน แต่มีแรงดึงดูดอย่างรางๆ ทำให้พนักงานมีความเกรงใจมาก
นำทางหลินหยางนั่งลิฟท์มาถึงห้องของชั้นสอง พนักงานพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน: “คุณผู้ชายคะ ถึงแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ ลำบากคุณแล้ว”ยัดธนบัตรให้พนักงานสามใบ ใบหน้าของพนักงานยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที
ผู้ชายที่ดูแล้วไม่ร่ำรวยเลยสักนิด คิดไม่ถึงว่าแค่ให้ทิปก็ให้ธนบัตรสามใบเลย
ยืนเคาะประตูอยู่ข้างนอก ก็มีเสียงก้องมาว่า“เข้ามาค่ะ”
ผลักประตูออก หลินหยางถอนหายใจกับความหรูหราของโรงแรมห้าดาวอย่างห้ามใจไม่ได้
ห้องนอนที่กว้างใหญ่ผ่านการตกแต่งที่ประณีตมาทั้งหมด แสงไฟสีชมพูอ่อนๆ ทำให้ห้องมีสิ่งล่อใจเพิ่มมากขึ้น
ในห้องมีโต๊ะวางอยู่ที่ริมผนัง ยังมีเตียงที่ใหญ่มากเตียงนึง
จิ่งตันนั่งอยู่ที่ตรงหน้าของโต๊ะ บนโต๊ะมีไวน์และอาหารเลิศรสวางอยู่ เห็นหลินหยางเข้ามา จิ่งตันรีบลุกขึ้นไปต้อนรับทันที
“ประธานหลิน ขอบคุณๆมากจริงๆค่ะ!”จิ่งตันพูดด้วยความตื่นเต้น
หลินหยางสำรวจใบหน้าของจิ่งตันไปครู่นึง แผลเป็นเดิมจางลงไปเยอะมากแล้ว เชื่อว่าอีกวันสองวันก็จะจางหายหมด
จิ่งตันที่ไม่มีแผลเป็นบนใบหน้าแล้ว บุคลิกดูเปลี่ยนไปในทันที ความมั่นใจอ่อนๆฟุ้งกระจายจากภายในสู่ภายนอก ดูแล้วมีชีวิตชีวาและน่าเย้ายวนใจมาก
“ยินดีกับคุณด้วยครับ” หลินหยางชื่นชมจากใจจริง:“คุณสวยมากเลยครับ”
“ประธานหลินเกรงใจเกินไปแล้วครับ”ได้ยินคำชื่นชมของหลินหยาง จิ่งตันหน้าแดงเล็กน้อย
“อย่าเรียกประธานหลินเลยครับ เรียกผมหลินหยางเถอะครับ”
“ฮ่าๆ นายเรียกฉันพี่ตันก็พอแล้ว รีบมาเร็ว เราสองคนมาดื่มแก้วนึง”จิ่งตันพูดด้วยรอยยิ้ม
หลินหยางก็ไม่เกรงใจ นั่งลงมาเทไวน์แก้วนึง และชนแก้วกับจิ่งตัน
“พวกผู้ชายเนี่ยนะ ก็ชอบแค่ใบหน้าของผู้หญิงเท่านั้นแหละ”พอเหล้าลงท้องไปหลายแก้ว เสียงคับแค้นใจของจิ่งตันก้องมา
“แหะๆ มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกครับ”มองดูจิ่งตันที่เริ่มเมา หลินหยางไม่รู้จะตอบยังไงในชั่วขณะ
จิ่งตันหัวเราะเยาะทีนึง บิดตัวมานั่งที่ข้างๆของหลินหยาง โอบคอของหลินหยางแล้วพูด: “หลายปีมานี้ พี่ถูกคนตั้งเท่าไหร่รังเกียจเพราะใบหน้านี้ ความคิดเลวๆของผู้ชาย มีหรือที่พี่จะไม่รู้?”ไม่รอให้หลินหยางพูดจบ จิ่งตันก็บิดเอวคลานมาที่ไหล่ของหลินหยางแล้ว
หลินหยางรู้สึกมีของนุ่มนวลสองก้อนแนบอยู่ที่บนกายของตัวเอง เจ้ามังกรใหญ่ชี้ตั้งขึ้นมาทันที
ลมหายใจอุ่นๆพ่นอยู่ที่ใบหน้าของหลินหยาง หลินหยางรู้สึกคอค่อนข้างแห้ง
“แต่ว่ายังดีที่เจอนาย ถ้าไม่ใช่นายปรุงครีมแผลลายออกมา บางทีพี่อาจจะใช้ชีวิตอย่างมีปมตลอด มา เสี่ยวหยางพี่ขอดื่มให้กับนายอีกแก้วนึง” จิ่งตันยกแก้วขึ้นมาแล้วดื่มจนหมด
“พี่ตัน พี่ดื่มมากไปแล้วครับ”หลินหยางรีบพยุงจิ่งตันแล้วพูด:“พี่นอนที่โรงแรมหรือว่ากลับบ้านครับ? ถ้ากลับบ้านผมไปส่งพี่”
“นอนโรงแรม พี่จ่ายตังค์แล้ว”จิ่งตันครวญด้วยสายตาพร่ามัว
ฝีมือทางการแพทย์ของหลินหยางไม่เลว แค่มองแว๊บเดียวก็ดูออกว่าจิ่งตันเมาแล้วจริงๆ ตบแผ่นหลังเธอเบาๆและพูด: “งั้นพี่พักผ่อนเช้าๆหน่อย ผมอุ้มพี่ขึ้นไปบนเตียง”
จิ่งตันไม่ได้ต่อต้าน โอบคอของหลินหยางไว้ปล่อยให้เขาอุ้มตัวเองขึ้นมา
ในขณะที่หลินหยางอยากโยนจิ่งตันไปที่บนเตียง จิ่งตันกลับกอดคอของหลินหยางไว้ไม่ยอมปล่อยมือ
“ให้ฉันนอนลงมา!” ดูเหมือนไม่แตะโดนเตียงสักทีไม่สบายตัวมาก จิ่งตันที่อยู่ท่ามกลางความสะลึมสะลือพูดไปคำนึง และเอนไปด้านหลัง
หลินหยางกำลังจะหมุนเวียนเจินชี่ยืนทรงตัวให้นิ่ง แต่ก็กลัวจะทำให้จิ่งตันเจ็บ ระหว่างเหม่อลอยร่างกายก็ได้กระโจนไปที่จิ่งตัน
อากาศของปลายฤดูร้อน เสื้อผ้าที่ผู้คนใส่บางเบามากอีกเช่นเคย ภายใต้ความพลาดของหลินหยาง ริมฝีปากได้แตะโดนความนุ่มนวลทันที
หลินหยางหัวใจหวั่นไหว มองดูจิ่งตันที่เมาสลบแล้ว พยายามกัดลงไปคำนึง
เหมือนกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน จิ่งตันสั่นไปทั้งตัว อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครวญออกมา
เดิมทีหลินหยางแค่อยากกัดทีนึงก็จากไป คิดไม่ถึงพริบตาเดียวเกิดความชื่นมื่น ทำให้จิ่งตันโอบยิ่งแน่นขึ้น
คนทั้งคนทับอยู่บนตัวของจิ่งตัน คอยรับรู้ร่างกายอ่อนช้อยที่ใต้ร่าง ไฟในร่างกายพลุ่งพล่านไม่หยุด
“ของอะไรอ่ะ……”ดูเหมือนจะทับโดนจิ่งตัน จิ่งตันพูดอย่างไม่พอใจคำนึง มือได้ยื่นไปที่เจ้ามังกรใหญ่ของหลินหยาง
คอยรับรู้อุณหภูมิมือเล็กๆของจิ่งตัน หลินหยางอดไม่ได้ที่จะสมองแล่น
หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธมือเล็กๆของจิ่งตัน คอยรับรู้ความสบายที่ส่งผ่านมาอย่างไม่ขาดสาย หัวใจของหลินหยางค่อยๆร้อนรุ่มขึ้นมา
“ร้อนจังเลย”ผ่านไปสักพัก จู่ๆจิ่งตันคลายมือออก ดึงชายเสื้อของตัวเองไว้ และถอดเสื้อเชิ้ตออก
ร่องอกที่ลึกจนไม่อาจคาดเดา ทันใดนั้นก็ได้โผล่อยู่ตรงหน้าของหลินหยาง
ภูเขาหิมะที่เล็กกว่าแตงโมแค่นิดเดียว เอาทำหลินหยางมองจนใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ มังกรใหญ่ก็ยันอยู่ที่หน้าประตูของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ลึกลับ ดูเหมือนทะลวงออกมาได้ทุกเมื่อ
ดูเหมือนเพราะความเคยชิน จิ่งตันถอดเสื้อเชิ้ตออก ก็อยากถอดเสื้อชั้นในออกด้วย
แต่เพราะดื่มเหล้าแล้วร่างกายอ่อนยวบยาบ จึงปลดตะขอไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
ในขณะที่หลินหยางอยากช่วยเหลือ ก็ได้ยินเสียง“ฉึก”เสียงนึง เสื้อชั้นในบางเบาก็ถูกเธอกระชากออกโดยตรง
กระต่ายขาวสองตัวที่ซุกซนก็เด้งออกมาทันที มองดูเชอรร์รี่ที่ชี้ตั้งบนนั้น หลินหยางรู้สึกตัวเองจะเผาไหม้ขึ้นมาอยู่แล้ว
ก็ไม่รู้ว่าจิ่งตันเคยทำกี่ครั้งแล้วกันแน่ หลังจากไม่มีเสื้อผ้าแล้ว รู้สึกบนตัวมีคนๆนึง เธอได้คลอเคลียเข้าไปใกล้เหมือนงูทันที
อาจจะเพราะความสามารถถึงระดับนึงแล้ว มีความต้องการผู้หญิงก็ยิ่งอยู่ยิ่งขึ้น หลินหยางเกือบจะควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้
หายใจลึกๆทีนึง มองจิ่งตันที่ใบหน้าแดงก่ำ พูดอย่างเงียบๆถ้าไม่ทำอะไรอีก เกรงว่าจะทนไม่ไหวจริงๆแล้ว
พลังมังกรและหงส์ในร่างกายหมุนเวียน เขายื่นมือนวดที่จุดใกล้กระเพาะของเธอขึ้นมา
หลังจากผ่านไปห้านาที จิ่งตันอ้าปากและเรอออกมา
กลิ่นเหล้าที่รุนแรงฟุ้งกระจายออกมาจากปากของเธอ หลินหยางถึงหายใจโล่งอกออกมายาวๆ
เป็นอย่างที่หลินหยางคิด หลังจากผ่านไปสิบกว่าวินาทีจิ่งตันก็ลืมตาขึ้นมา
สิ่งที่มองเห็นคือ เค้าโครงใบหน้าที่คมชัดของหลินหยาง
“นาย…..พี่…….”
ถึงแม้ก่อนหน้านี้เมาเหล้า แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนเมา จิ่งตันก็ยังจำได้อยู่ นึกย้อนถึงเรื่องที่ตัวเองทำก่อนหน้านี้ ใบหน้าของจิ่งตันแดงก่ำขึ้นมาอย่างสิ้นเชิง
มองดูใบหน้าแดงก่ำของจิ่งตัน สายตาของหลินหยางอดไม่ได้ที่จะมองลงไป
มองตามสายตาของหลินหยาง จิ่งตันเหมือนตระหนักอะไรได้จึงรีบก้มหน้า ร้องเสียงนุ่มนวลทีนึงก็จะหาเสื้อผ้ามาใส่
แต่เมื่อกี๊เธอถอดเสื้อเชิ้ตและโยนไปอีกฝั่ง ตอนนี้ถูกหลินหยางกดทับไว้ เอื้อมไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ
อยากขัดขืนหน่อย เชอร์รี่กระจุ๋มกระจิ๋มก็ได้สัมผัสโดนบนตัวของหลินหยาง จิ่งตันตัวสั่น ร่างกายอ่อนระทวยลงมาอย่างห้ามใจไม่ได้
เสียงที่สั่นด้วยความรื่นรมย์ในชั่วขณะ ทำให้เธออดไม่ได้ที่อยากจะครางออกมา แต่ตอนนี้ได้แต่กัดฟันอดทนไว้
จิ่งตันก็แปลกใจมาก ถึงแม้ตัวเองมีความต้องการทางเพศค่อนข้างสูง แต่ก็ไม่ใช่คนที่มั่วซั่วอะไรก็ได้
ก่อนหน้านี้ตัวเองก็เคยดื่มเหล้ากับผู้ชาย แถมยังค่อนข้างประทับใจผู้ชายคนนั้น แต่ตอนที่ผู้ชายคนนั้นฉวยโอกาสตอนที่ตัวเองเมาแล้วอยากอึ๊บตัวเอง ตัวเองกลับได้ตบเขาไปทีนึง
วันนี้ในใจของตัวเองกลับไม่มีความรู้สึกต่อต้านเลยสักนิด ตระหนักจุดนี้ได้ ใบหน้าของจิ่งตันร้อนผ่าวอีกครั้ง ใช้มือบังความสวยงามไว้ แต่ว่ามือของจิ่งตันเล็กเกินไป เผยหิมะขาวที่ยั่วยวนใจออกมาอย่างไม่ขาดสาย
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจครับ”เห็นจิ่งตันได้สติแล้ว หลินหยางรีบกล่าวขอโทษ
“เรื่องนี้ไม่โทษนายหรอก ทำไม นายยังเก้อเขินอีก?”เห็นสีหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติของหลินหยาง จิ่งตันรู้สึกสนุกขึ้นมาทันที
“เปล่าสักหน่อย พี่ชินก็ดีแล้วครับ อ้อใช่ ผมช่วยพี่หยิบเสื้อผ้าครับ”หลินหยางจะลงจากเตียง แต่กลับถูกจิ่งตันคว้าเอาไว้
“ไม่รีบ ถูกนายมองเห็นหมดแล้ว พูดคุยกับพี่สักพักเถอะ นายมีแฟนหรือยัง?”
“ยังครับ”หลินหยางปวดหัว ดูเหมือนทุกคนที่ตัวเองเจอล้วนแต่เคยถามคำถามนี้กับตัวเองหมด
“ฮ่าๆ ไม่มี หรือว่านับไม่ถ้วนว่ามีกี่คน?”จิ่งตันหัวเราะ จู่กลับรู้สึกว่าท้องน้อยมีความแปลกประหลาด
ความร้อนผ่าวส่งผ่านมาที่กางเกงใน จิ่งตันรู้ทันทีว่านั่นคืออะไร รับรู้โครงร่างของตรงนั้นอย่างละเอียด หัวใจของจิ่งตันเต้นอย่างแรงหลายที
“หลินหยาง ของนายนี่มันของคนจริงๆเหรอเนี่ย?”จู่ๆมือเล็กๆของจิ่งตันจับไปที่หลินหยางแล้วถาม
“แหะๆ ก็เป็นเพราะเห็นสาวสวยเลยมีปฏิกิริยาครับ”หลินหยางยิ้มและพูดอย่างอึดอัด
“สาวสวยที่ไหนกัน ก็มีแต่นายนี่แหละที่พูดมั่ว นายไม่มีแฟน เคยทำเรื่องอย่างนั้นมั้ย?” จิ่งตันถามด้วยความแปลกใจ
“อืม”หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธ
“นายสามารถยืนหยัดได้นานเท่าไหร่?”จิ่งตันมองหลินหยางด้วยความท้าทายและถาม
“อยากเอานานเท่าไหร่ก็ได้นานเท่านั้นครับ”เห็นจิ่งตันท้าทาย หลินหยางย่อมไม่ถดถอยอยู่แล้ว เขาเองก็ได้ส่งสายตาท้าทายกลับ
“ถุย โกหกคนก็ไม่ทำการบ้านมาก่อนเลย พี่เล่นผู้ชายมาเยอะขนาดนั้น ยังไม่เคยเห็นคนที่สามารถยืนหยัดอยู่บนร่างพี่ได้ครึ่งชั่วโมงเลย นายยังมาอยากเอานานเท่าไหร่ก็เอาได้นานเท่านั้นอีก? สิบนาทีก็ไม่เลวแล้ว”จิ่งตันถุยน้ำลายใส่หลินหยางทีนึง
“ทำไม พี่ไม่เชื่อเหรอ?”หลินหยางย้อนถาม
“ไม่เชื่ออยู่แล้ว เอาอย่างนี้เถอะ ถ้านายสามารถยืนหยัดกับพี่ได้ครึ่งชั่วโมง ก็ถือว่านายแพ้”
“ยังไงก็ไม่เสียเปรียบอยู่แล้ว ลองก็ลอง” หลินหยางย่อมไม่ปฏิเสธเรื่องดีๆแบบนี้อยู่แล้ว
“แต่ว่า พวกนี้ล้วนแต่มีเดิมพันทั้งนั้น ถ้านายแพ้ ก็มอบครีมแผลลายให้พี่อีกขวดนึง ถ้าพี่แพ้ พี่ก็ซื้อครีมแผลลายของนายอีกขวดนึง นายว่าเป็นไงบ้าง?”
ความคิดนี้ของจิ่งตันไม่เลว เดิมทีตัวเองมาเมืองเจียงหลิงก็เพื่อมาซื้อครีมแผลลายขวดนึง ปรากฏหลินหยางได้มอบให้ฟรีๆขวดนึง ตัวเองก็ประหยัดไปห้าแสนหยวนแล้ว
เดิมทีเงินก้อนนี้ก็ควรจะเป็นของหลินหยางอยู่แล้ว ถึงตัวเองแพ้ก็ไม่เสียเปรียบ มากสุดก็แค่ซื้ออีกขวด
ยิ่งไปกว่านั้นครีมแผลลายฮอตขนาดนี้ อยู่ข้างนอกถึงขั้นสามารถขายได้ในราคาหนึ่งล้านหยวน
หลินหยางไม่มีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ หลังจากเห็นด้วยก็ได้อ้าปากอมเชอร์รี่ลูกนึงไว้
ลมหายใจของจิ่งตัน ก็ได้เร่งรีบขึ้นมาตาม
