บทที่206 คนที่จะช่วยสั่งสอนนาย
หลินหยางเล่นกับลูกแก้วในมือของเขา เขาอยากจะผ่าหัวของคนพวกนี้ออกมาดูจริงๆว่ามีสมองอยู่ข้างในหรือไม่
“ผมรู้ว่าเหลยหยุนไปแล้ว พวกคุณเป็นแก๊งเก่าจึงต้องออกมาเคลื่อนไหว เดิมทีพวกคุณก็อายุมากกันแล้ว ผมจะถือว่าไม่มีเรื่องในวันนี้เกิดขึ้น ฉันจะบอกไว้เลยนะ ผมเป็นคนไล่เหลยหยุน ไปจากที่นี่เอง ถึงตอนนี้เขาจะใจกล้ามากแค่ไหน เขาก็ไม่กล้ากลับมาที่เจียงหลิงพวกคุณอยากจะเดินตามรอยเท้าของเขาหรือเปล่าหลินหยางถาม
ชายชรากลุ่มนี้ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว หากพวกเขารู้ความจริงในเรื่องนี้พวกเขาคงไม่ไปหาหลินหยาง แต่คว้าตัวนักข่าวคนนั้นมารุมทำร้ายให้เข็ด โทษฐานที่ทำให้พวกเราต้องมาเดือดร้อนแบบนี้
หลินหยางพูดเสียงดังกับพวกเขา “สองเรื่องที่ผมจะพูดต่อไปนี้ ถ้าทำมันผมจะยกโทษให้ ก่อนอื่นหาตัวนักข่าวคนนั้นให้เจอ ผมรู้ว่าพวกคุณเองก็อยากจัดการคนที่เขาทำให้พวกคุณเป็นแบบนี้เหมือนกัน ประการที่สองนักเลงน้อยใหญ่ในเมืองเริ่มหยิ่งผยองมากขึ้นเรื่อย ๆ ช่วงนี้และยังมีคนที่กล้าอาละวาดในย่านใจกลางเมือง ถ้าหากพวกคุณควบคุมคนไม่ไหว บทลงโทษของพวกคุณก็ไม่ใช่หมัดแล้ว ”
ทั้งกลุ่มมองหน้ากันไปมา ตอนนี้ถือเป็นโอกาสที่พวกเขาจะได้โต้กลับแล้ว พวกเขาจึงรีบพยักหน้าทันที หลินหยางบรรลุวัตถุประสงค์ในการมาของวันนี้แล้ว การจัดการความวุ่นวายในเมืองเมืองเจียงหลิง อีกทั้งนังสามารถจัดการผู้อยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้ได้
หลินหยางขับรถแลนด์โรเวอร์จากไป บรรดาอันธพาลรีบหลบทางให้เขา
“เถ่หนิว… นายแก่จนเลอะเลือนไปแล้วหรือไง ครั้งนี้พวกเราโดนนักข่าวนั่นหลอกจนอ่วม เขาไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลจ้าวจากยันจิงหรือไง จนถึงตอนนี้เงาของคนตระกูลจ้าวก็ไม่เห็นสักคน แล้วนังทำให้คนที่สามารถไล่เหลยหยุนออกไปจากเมืองอีก นายบอกมาสิ ว่าพวกเราทำบ้าอะไรกันอยู่ เร็วเข้า รีบไปจับนักข่าวคนนั้นมา”ชายชรารีบช่วยกันวางแผน
ในที่สุดกลุ่มอันธพาลที่รอดจากความตายก็เข้าใจสิ่งที่ต้องทำ ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะสามารถกลับมาครองเมืองได้อย่างภาคภูมิใจ แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่ามันยากแค่ไหน
กลุ่มอันธพาลกลุ่มนี้ไม่มีความสามารถอื่น ๆ แต่การค้นหาผู้คนและสร้างปัญหายังคงมีอยู่เล็กน้อย ในไม่ช้าพวกเขาก็พบนักข่าว เมืองยันจิง เขาถูกลากออกจากโรงแรมเล็ก ๆ โดยสวมหมวกคลุมศีรษะยัดเขาลงในรถมินิแวนและพาเขาไป
รถตู้ตรงไปที่ เซียนเฉ่าเก๋อ หลินหยางได้รับข่าวและกำลังรออยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน
อันธพาลสองสามคนกระโดดลงจากรถและดึงชายคนนั้นออกมา แล้วพูดว่า “บอสให้เราพาชายคนนั้นมาส่งให้ครับ”
“ดีมาก กลับไปบอก เถ่หนิวจำสิ่งที่ฉันพูดไว้ด้วย” หลินหยางพูด
คนร้ายพยักหน้าและตอบว่าครับ จากนั้นก็ขับรถออกไปในรถตู้
หลินหยางดึงหมวกทิ้ง จนเห็นนักข่าวคนนั้น เขามองไปที่หลินหยางด้วยจมูกที่บวมและใบหน้าที่น่ากลัวและพูดอย่างสั่น ๆ : “คุณ … จ้างคนมาแก้แค้นผม!”
“แก้แค้นคุณ ทำไมคุณไม่เอากระจกมาส่องดูคุณบอกฉันว่าคุณเป็นใครจากตระกูลจ้าว เป็นแค่สุนัขที่พวกเขาเลี้ยงมากกว่า” หลินหยางหัวเราะเยาะ
คำพูดทำให้ใบหน้าของเขาแดงและเขาก็หายใจไม่ออกในความเงียบ
หลินหยางหยิบข้อมูลออกมาจากกระเป๋าเสื้อและอ่าน: “จ้าวเฉิงกวาง นักข่าวจาก สำนักพิมพ์ยันจิง อายุสามสิบสองปีในปีนี้ลูกพี่ลูกน้องของจ้าวเจียหยวน ทั้งหมดนี้ไม่ผิดมั้ง ไหนบอกมาสิ ไอ้เหี้ยคนไหนของตระกูลจ้าวที่ให้คุณมาหาเรื่องผม เจ้าสามจ้าวเหรอเขาน่าจะยังโคม่าอยู่ในโรงพยาบาล! เจ้ารองจ้าว?
จ้าวเฉิงกวางมองไปที่หลินหยาง ด้วยความประหลาดใจที่เขารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
“ อย่าแปลกใจ เรื่องที่ผมรู้ยังมีอีกเยอะ คุณยังมีชีวิตอยู่ขอบคุณผม! มิฉะนั้นคุณจะตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกอันธพาลเหล่านั้นแล้วคุณจะจมคุณลงไปในเสาคอนกรีตและขึ้นมาไม่ได้อีกเลย มันช่างน่าสมเพชรู้ไหม” หลินหยางหัวเราะเมื่อพูดถึงตรงนี้
จ้าวเฉิงกวางเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดว่า: “อย่าคิดว่าคุณจะทำให้ผมกลัวได้ คุณสามารถฆ่าผมก็เอาเลย ไม่งั้นคุณก็รอการแก้แค้นได้เลย”
“ถ้าคุณพูดถึงขนาดนี้ผมคงรู้สึกแย่ถ้าทำให้คุณตาย แต่ก็ดีเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกแล้วว่าจะสั่งสอนให้คุณเป็นคน ดูท่าคงต้องสั่งสอนให้คุณที่เป็นคน” หลินหยางพูด
ทันใดนั้นจ้าวเฉิงกวางรู้สึกเย็นที่ผิวหนังของเขาจากนั้นพบว่าหลินหยางได้นำเข็มจำนวนมากออกมาและแทงเข้าไปในร่างกายของเขา
“ อย่าขยับ เพราะยิ่งคุณเคลื่อนไหวมากเท่าไหร่ หัวใจของคุณก็จะเต้นเร็วขึ้น และเลือดก็ยิ่งไหลเร็วเท่านั้น! ตอนนี้คุณรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแหวกว่ายอยู่ในร่างกายของคุณหรือเปล่า ดูที่แขนของคุณสิ!” หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
จ้าวเฉิงกวางรีบดึงแขนเสื้อขึ้น และตามที่คาดไว้เส้นลมปราณของเขาก็นูนออกมาและดูเหมือนว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ
หลินหยางชี้ไปที่แขนของเขาและพูดว่า “ก่อนหน้านี้ผมลองฝังเข็มให้คนอื่นหนึ่งเข็ม แต่วันนี้คุณมีส่วนลดพิเศษผมฝังเข้าไปหกเข็ม พวกนี้จะไหลช้าๆ อย่าตื่นเต้น เพราะแบบนี้มันจะไหลเร็วขึ้น ถ้ามันบังเอิญเข้าไปในอวัยวะภายในสมองของคุณ! เข็มนี้แตกต่างจากเข็มธรรมดามันทำมาจากโปรตีน เมื่อเข้าสู่อวัยวะภายในก็จะดูดซึมน้ำย่อยของคุณ ถึงตอนนั้นคุณก็จะเห็นเลือดไหลออกมาจากทุกที่ในร่างกาย ”
เสียงของหลินหยางไม่ได้ดัง แต่มันเข้ามาในสมองของจ้าวเฉิงกวางอย่างชัดเจน และคำพูดนี้น่ากลัวพร้อมภาพความรู้สึกทำให้เขาสั่นเหมือนเสียงเวทมนต์
หลินหยางมองไปที่นาฬิกาของเขาแล้วพูดว่า “คุณเหลือเวลาอีกยี่สิบนาที บอกผมมาว่าตระกูลจ้าว คนที่สั่งให้คุณทำเรื่องพวกนี้คือใคร ถ้าคุณยอมบอก ผมก็จะดึงเข็มออก”
หลินหยางได้ลองใช้กลอุบายนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีใครกล้าล้อเล่นกับชีวิตของตัวเองและ จ้าวเฉิงกวางก็ไม่กล้าด้วยซ้ำ เดิมทีเขาเป็นญาติห่าง ๆ ของตระกูลจ้าวซึ่งเป็นคนธรรมดา ที่พยายามยึดติดกับตระกูลจ้าว จ้าวเฉิงกวางตื่นตระหนกและทำให้พวกเขาทั้งหมดสับสน
คนที่อยู่เบื้องหลังเขาคือลูกชายคนโตของตระกูลจ้าวซึ่งเป็นอัมพาตไปแล้ว เขาต้องการที่จะแก้แค้นกลับ หลังจากเห็นเรื่องกับน้องชายทั้งสองของเขา แต่เนื่องจากตระกูลเซินถูปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือใด ๆ พวกเขาจึงไม่กล้าที่จะรุกราน ไป๋เซียนเฉ่าเขาตัดสินใจตามหา จ้าวเฉิงกวางและบอกให้เขามาที่ เมืองจินหลิงเพื่อสร้างปัญหาให้กับหลินหยาง และในขณะเดียวกันก็ทำให้สิ่งต่างๆถูกปกปิดและร้ายกาจมากขึ้น
“ ไม่มีใครแล้วเหรอ?” หลินหยางถามอย่างสงสัย
“ไม่ … ไม่มีใครอื่นจริงๆ!” จ้าวเฉิงกวางพูดเสียงสั่น
ผู้ชายคนนี้ไม่ควรหลอกเขาเลย หลินหยางพูดอย่างเย็นชา: “ช่างกล้าอะไรเช่นนี้ เขากล้าเรียกนักข่าวอย่างคุณมาทำให้ฉันจะปล่อยให้คุณกลับไป บอกตระกูลจ้าว ไม่ว่าพวกเขาจะมีอำนาจแค่ไหนในเมืองยันจิง มีอะไรก็มาสู้กันตรงๆ ลูกชายทั้งสามของตระกูลจ้าวขี้ขลาดกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ!”
หลังจากตบจ้าวเฉิงกวาง สองครั้ง เข็มทั้งหกเล่มก็พ่นออกมาพร้อมกันทำให้เหลือรูเล็ก ๆ สองสามรู
“กลับไปซะ หลินหยางคำราม
จ้าวเฉิงกวางรีบวิ่งหนีไปด้วยไม่พูดอะไร ในเวลานี้เองมีร่างผอมเพรียวเดินเข้ามากอดหลินหยางจากทางด้านหลัง
“ทำให้คุณต้องลำบากแล้ว ฉันนี่เป็นตำรวจที่ใช้การไม่ได้จริงๆเลย” จางเยว่พูดพึมพำ
“ นี่ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรครับ แต่คุณไม่ควรมีส่วนร่วมในเรื่องพวกนี้ ทำงานของตัวเอง คนตระกูลจ้าวคนนั้นคงต้องผิดหลังแล้วล่ะที่สร้างปัญหาในเมืองเจียงหลิงไม่ได้” หลินหยางพูดอย่างมั่นใจ
ความมั่นใจในตัวเองนี้เป็นเรื่องจริงเพราะตอนนี้ในโลกมืดต่างก็มีลือเรื่องพญายม คนที่เอาชนะพวกอันธพาลได้ด้วยตัวเอง มันไม่เป็นความจริงอีกต่อไป คนที่กล้าสร้างความเดือดร้อนให้กับหลินหยางฝั่งราชการหรือฝั่งโลกมืดก็ไม่กล้ามีปัญหากับเขา และยอมรับความเป็นจริง
จางเยว่กอดหลินหยางไว้ ก่อนจะรวบรวมความกล้า แล้วยืนเขย่งเท้าจูบหลินหยาง หลินหยางมองไปทางซ้ายและขวากลัวว่าจะมีตำรวจคนอื่นมาเห็น
“คุณมองอะไรมองมาที่ฉัน!” จางเยว่มุ่ยหน้าอย่างมพอใจ
หลินหยาง ชี้ไปที่รถตำรวจที่กำลังเปิดไซเรนสีแดงตรงมุม ทำให้ จางเยว่เข้าใจจึงดึงเขาขึ้นไปบน แลนด์โรเวอร์
“ได้ยินไป๋เซียนเฉ่าพูด … ครั้งแรกที่คุณกับเธอมีอะไรกันก็อยู่ในรถคันนี้!” ดวงตาของ จางเยว่เต็มไปด้วยความต้องการ
หลินหยางยิ้มและกล่าวว่า: “ตอนนั้นผมเพิ่งซื้อรถคันนี้และอยากจะขับรถไปเอง ผมไม่ได้คาดหวัง … ”
จางเยว่รีบปิดปากและพูดว่า: “ฉันอยากไปขับรถรับลมค่ะ!”
เอาล่ะไปลับลมเล่นกันเลย! หลินหยางเหยียบคันเร่งสตาร์ตรถพุ่งไปทันที หลินหยางขับรถพาจางเยว่ไปยังสวนสาธารณะที่เงียบสงบ
“ สภาพแวดล้อมที่นี่ดี และยังสามารถชมพระอาทิตย์ตกได้ด้วย เป็นยังไงบ้าง” หลินหยางถาม
จางเยว่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกหดหู่เล็กน้อย และเธอก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ หลินหยางรีบถาม: “เกิดอะไรขึ้น ผมรู้สึกว่าคุณดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากคิดเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจตอนนี้!” จางเยว่ส่ายหัว
“ ยังไม่ยอมบอกผมอีกหรือ” หลินหยางพูดหน้าเครียด
จางเยว่จับมือหลินหยางไว้ แล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากเอาเรื่องยุ่ง ๆ พวกนั้นมารบกวนอารมณ์ของตัวเอง วันนี้คุณอุตส่าห์ได้อยู่กับฉันได้!”
“ ผมเป็นของคุณสำหรับเวลาที่เหลือแล้วเป็นอย่างไรบ้าง?” หลินหยางยิ้ม
“ดีมากค่ะ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณก็เป็นของฉัน ” จางเยว่พูดพร้อมกับพิงไหล่ของหลินหยาง
หลินหยางเห็นความอ่อนโยนที่โดดเดี่ยวในดวงตาของจางเยว่และรู้สึกผิดเล็กน้อยในใจ ทิวทัศน์ยามพระอาทิตย์ตกนั้นสวยงามมาก แต่น่าเสียดายที่มันมีเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก
“หลินหยาง ฉันต้องการคุณ ” จางเยว่พูดด้วยสีหน้าเรียกร้อง
รู้สึกถึงความผันผวนของอารมณ์เธอ หลินหยางจูบเธอเพื่อหวังว่าจะคลายความกังวลของเธอลงได้บ้าง แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจสาเหตุที่ทำให้จางเยว่อารมณ์แปรปรวน แต่เขาก็รู้ว่าเธอต้องการตนเองในขณะนี้
หลินหยางต้องการถอดเครื่องแบบตำรวจของจางเยว่แต่เธอส่ายหัวและพูดว่า “วันนี้ฉันจะใส่ชุดตำรวจบริการให้คุณสักครั้ง นี่เป็นสิ่งยั่วยวนในเครื่องแบบที่หายาก พวกผู้ชายชอบมากที่สุดฉันรู้!”
หลินหยางตบบั้นท้ายของเธอด้วยรอยยิ้มแล้วพูด “ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนี้! แต่ในเมื่อคุณริเริ่มผมก็ยินดี!”
เขาถอดกางเกงออก แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าสาวน้อยตรงหน้าจะชุ่มชื้นอยู่แล้ว และกางเกงชั้นในของเธอก็มีร่องรอยชัดเจน
“ ใจร้อนถึงขนาดนี้เลย” หลินหยางหยอกล้อ
“น่าเกลียด รู้ว่าใจร้อนแล้วคุณยังไม้เข้ามาอีก!” จางเยว่บิดสะโพกของเธอแล้วพูด
คำเชิญชวนทางอารมณ์นี้ไม่ต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม หลินหยางก็พุ่งตัวเข้าไปหา จางเยว่นอนบนเบาะกัดฟันตัวสั่น หลินหยางรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความต้องการของจางเยว่ในครั้งนี้และข้างในก็เปียกอยู่แล้ว
จางเยว่ครางเล็กน้อย หลินหยางยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงเสร็จเร็วถึงขนาดนี้”
ร่างที่ยอดเยี่ยมภายใต้เครื่องแบบสั่นสะท้านและพูดอย่างอาย ๆ “คนบ้า เร็วเข้า ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ”
หลินหยางรู้สึกอิ่มเอมใจในหัวใจของเขามากขึ้น ทั้งสองคนใช้การกระทำเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ของพวกเขา รถแลนด์โลเวอร์สั่นเล็กน้อย จนกระทั่ง จางเยว่หมดแรง หลินหยางถึงหยุดเคลื่อนไหว
“วันนี้ … คุณเป็นอะไรไป?” หลินหยางช่วยพยุงเธอขึ้นแล้วถาม
จางเยว่มองไปที่หลินหลางน้อยที่แข็งแกร่ง ก่อนจะพูดอย่างละอายใจ: “ขอโทษค่ะ ฉันไร้ประโยชน์จริงๆ ร่างกายของฉันไม่สามารถควบคุมมันได้เลย! คุณจะ … ฉันช่วยคุณสบายขึ้นดีไหมคะ”
