ตอนที่17 คนไข้พิเศษ
“หากคุณยินยอมล่ะก็ ตอนนี้ได้เลย” หลินหยางหัวเราะ
“จริงหรือ? ดีเสียจริง ตอนนี้เธอก็ไปดูกับฉันเลยสิ” เธอเอ่ยอย่างดีใจ
“เดี๋ยวรอให้ผมออกใบสั่งยาให้คุณก่อน คุณมาที่นี่จะซื้อยาไม่ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้นก็ซื้อไปพร้อมกันเลยสิ” หลินหยางเอ่ยเตือนเธอ
“ใช่ๆ ฉันจะซื้อยาสงบจิตใจด้วย”
หลินหยางมองไปยังรอบๆ พบว่าข้างๆโต๊ะด้านข้างเคาน์เตอร์นั้นมีปากกาและกระดาษอยู่ จึงเดินไปแล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนใบสั่งยา
ผู้สูงอายุคนนั้นมองใบสั่งยาของหลินหยางด้วยความสงสัย แววตาส่องประกายความชื่นชม “วัยรุ่นสมัยนี้ เขียนตัวอักษรพื้นฐานแบบนี้ออกมาได้นั้นมีไม่มากนัก”
“ชมกันเกินไปแล้วครับ ความสามารถผมยังไม่ถึงขั้นเลย คงเทียบกับคุณลุงไม่ได้หรอกครับ” สำหรับคนที่สนับสนุนแพทย์แผนจีนอย่างผู้สูงวัยคนนี้แล้วนั้น หลินหยางเองก็รู้สึกประทับใจในตัวเขาเช่นกัน
“อย่าถ่อมตนไปเลย ฉันชื่อหันอวี๋นเทียน ถ้าไม่อย่างนั้นพอจะทิ้งช่องทางการติดต่อไว้เสียหน่อยได้หรือเปล่า ไว้ให้เราได้สร้างความสันพันธ์ที่ดีกันเสียหน่อย” หันอวี๋นเทียนโค้งคำนับ
“เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวผมเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือของผมไว้ให้นะครับ” หลินหยางหยิบปากกาขึ้นมาเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือและชื่อของตัวเองลงบนกระดาษ
เมื่อเก็บกระดาษที่เขาจดไว้ให้แล้วนั้น หันอวี๋นเทียนจึงเดินไปยังเคาน์เตอร์ เปิดลิ้นชักแล้วหยิบบัตรลูกค้าวีไอพีขึ้นมาหนึ่งใบ “ใช้บัตรใบนี้ เธอสามารถซื้อยาในร้านยาสารพัดแห่งนี้ ได้ในราคาพิเศษลด50%”
“ขอบคุณมากนะครับ” หลินหยางยิ้มแล้วรับบัตรมาเก็บไว้ แล้วเดินออกไปยังด้านนอกพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น
“ขึ้นรถสิ” เธอเอ่ยทักหลินหยาง แล้วเดินไปนั่งในตำแหน่งคนขับ
เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นอย่างคุ้นเคย รถค่อยๆเคลื่อนออกจากที่จอดรถ แล้วมุ่งตรงไปยังถนนด้านหน้า
มองดูผู้หญิงตรงหน้า เนื่องจากความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ของเธอถูกหลินหยางกำจัดออกไปเสียจนหมดแล้ว ตอนนี้ผิวพรรณของเธอเปล่งประกาย เสื้อผ้าบนเรือนร่างของเธอนั้นดูเรียบง่าย แต่กลับดูมีราคาแพง
“ฉันชื่อจางฟาง หรือจะเรียนฉันว่าอาจางฟางก็ได้นะ” เธอขับรถไปพูดกับเขาไป
“ผมชื่อหลินหยางครับ”
“หลินหยาง” ลังเลอยู่นาน จางฟางจึงเอ่ยเรียกเขาขึ้น
“อะไรหรือครับ?” หลินหยางหันมาถามเธอ
“แพทย์แผนจีนสามารถรักษาทุกโรคได้จริงๆใช่ไหม? จิตมีปัญหานี่สามารถรักษาได้ไหม?” เธอเอ่ยถาม
“ถ้าเป็นโรค ก็น่าจะสามารถรักษาได้” หลินหยางมองเธอกลับไปด้วยความสงสัยพลางเอ่ยถาม “ไม่ทราบว่าที่คุณจะพาผมไปดูนี่เป็นคนไข้แบบไหนครับ? บอกผมหน่อยได้ไหม ผมจะได้เตรียมตัวถูก”
“คุณหนูของฉันเอง ปีที่แล้วเขาได้คบกับผู้ชายคนหนึ่ง ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็นไปได้ด้วยดี แต่ต่อมาสองคนนั้นทะเลาะกันแค่เพียงเรื่องเล็กๆ จนสุดท้ายก็เลิกรากันไป หลังจากเลิกกันไปแล้วก็คิดว่าจะไม่มีอะไร แต่ไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้น มันจ้างคนให้ขับรถชนเธอ ถึงแม้ว่าคุณหนูจะหลบได้ทัน แต่ก็ยังคงมีร่องรอยบาดแผลตามร่างกาย”
“อีกทั้งบนใบหน้าได้รับความเสียหาย และแม้ว่าจะรักษาชีวิตเธอไว้ได้ แต่ใบหน้าที่สวยงามกลับไม่สามารถกลับมาเป็นได้เหมือนเดิมอีก และนี่ก็ทำให้คุณหนูรับไม่ได้ พอหลังจากที่สืบหาความจริงได้นั้น จิตใจของเธอก็ได้รับความกระทบกระเทือน และยังทำร้ายพี่ฉันไม่พอ มันยังส่งรูปที่ตัวมันกำลังมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นมาให้เธออีก”
“ในตอนนั้นคุณหนูโมโหมาก ยิ่งมีอาการซึมเศร้ามากขึ้น หลายปีมานี้ ไปหาหมอหลายต่อหลายครั้ง แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย”
เว้นช่วงไว้พักหนึ่ง จางฟางจึงถอนหายใจออกมา แล้วพูดต่อ “ตอนนั้นคุณหนูเป็นคนดังที่หน้าตาสะสวยในเมืองเจียงหลิงนี้ เสียดายที่ตอนนี้เธอได้แต่หลบซ่อนตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คน ช่างลำบากเหลือเกิน”
จากที่คุยกับจางฟาง หลินหยางจึงได้รู้ว่าคุณหนูที่จางฟางพูดถึงนั้นชื่อเซี่ยหลินหลิน เดิมทีเธอเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง แต่ช่วงระยะหลังมานี้เธอค่อยๆหายไปจากวงการนี้
เมืองเจียงหลิงอยู่ติดกับทะเล แต่คฤหาสน์ของเซี่ยหลินหลินนั้นกลับสร้างอยู่ตรงริมทะเล
รถที่ผ่านการตรวจสอบเรียบร้อยแล้วนั้น มุ่งเข้าไปยังด้านในคฤหาสน์ ผ่านไปประมาณห้านาที รถของจางฟางก็จอดนิ่งลง
ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ตอนที่เข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้นั้น ด้านในเปิดเพียงไฟดวงเล็กเพียงดวงเดียวเท่านั้น
“นับตั้งแต่หลังจากที่คุณหนูเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น เธอก็ไม่ยอมที่จะเห็นแสงสว่างอีกเลย เพราะฉะนั้นที่บ้านหลังนี้ พอตกกลางคืนก็จะมืดแบบนี้แหล่ะ” จางฟางยิ้มออกมาอย่างรู้สึกเสียใจ พลางพาหลินหยางเดินเข้ามายังด้านใน
เมื่อเดินเข้ามาด้านใน หลินหยางมองไปรอบๆ ถอนหายใจให้กับความหรูหราของบ้านหลังนี้ เพิ่งจะเดินเข้ามายังลานบ้าน ยังมีสระว่ายน้ำอยู่สระหนึ่ง ทั้งยังไม่มีกำแพงกั้น มีเพียงรั้วกันที่มีความสูงเพียงเมตรกว่าๆเท่านั้น สามารถมองเห็นทะเลทางฝั่งตะวันออกได้เลย เสียงคลื่นที่ดังกระทบฝั่ง ทำให้จิตใจรู้สึกสงบยิ่งนัก
“ว้าย..” ขณะที่จางฟางกำลังพาหลินหยางเข้าไปในห้องนั้น เธอไม่ได้ทันระวังขั้นบันได ทำให้ร่างของเธอเกือบจะล้มไปข้างหน้า
