บทที่208 เรื่องในอดีต
เป็นครั้งแรกที่หลินหยางขับรถแลนด์โรเวอร์อย่างรวดเร็วราวกับลมพายุกระโชกแรง
หัวใจของหลินหยางกำลังปั่นป่วนไปตามทางรู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่มีคนคิดจะแย่งผู้หญิงของเขา
หลินหยางจอดรถที่ประตูสำนักงานตำรวจ และแน่นอนว่าเขาเห็นชายหนุ่มในชุดสูทและรองเท้าหนังยืนอยู่ที่ประตูถือดอกไม้ช่อใหญ่
ยืนรออยู่ข้างหน้าสถานี
หลินหยางรีบวิ่งไปและคว้าดอกไม้ออกมา
“ นี่คุณ … คุณกำลังทำอะไร?” ชายในชุดสูทตื่นตกใจ
หลินหยางพลิกดูการ์ดในช่อดอกไม้แล้วมีคำที่คดเคี้ยวเขียนว่า: แด่ จางเยว่ ผมขอให้คุณสวยเหมือนดอกไม้ช่อนี้นะครับ
“ตัวหนังสือยังเทียบกับอนุบาลไม่ได้ยังคิดส่งดอกไม่ให้ผู้หญิงอีกเหรอ” หลินหยางหัวเรา
“ คุณเป็นใคร ที่นี่คือสถานีตำรวจ คุณอยากมีเรื่องหรือไง” ชายในชุดสูทชี้ไปที่หลินหยางและตะโกน
หลินหยางเหลือบมองไปที่ป้ายที่ประตูและยิ้ม: “โอ้ใช่ คุณยังรู้จักคำนี้ด้วย ในเมื่อคุณมีความรู้ งั้นผมจะบอกคุณไว้เลยว่าคุณมาผิดที่และส่งผิดคนแล้ว จางเยว่เป็นแฟนของผม รบกวนคุณมาจากไหนก็กลับไปที่นั่นซะ”
ชายในชุดสูทมองไปที่หลินหยาง พร้อมกับปรับเน็คไทของเขาให้เข้าที่แล้วพูดว่า “เป็นแฟนอะไรของคุณ อย่างคุณนี่นะ คืนดอกไม้ให้ผม ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณในข้อหาปล้น”
“พอเถอะคุณเหลียง ได้โปรดเอาดอกไม้ของคุณกลับไปเถอะ ฉันไม่สนว่าคุณจะเป็นลูกชายของนายอำเภอหรือหลานชายของเลขาคุณก็เห็นว่าฉันมีแฟนแล้ว!” จางเยว่กอดแขนหลินหยาง
ชายในชุดสูทมองพวกเขาสองคนอย่างลังเลและต้องยอมรับว่าหลินหยางและจางเยว่ดูเข้ากันมาก แต่เขาตัดสินใจว่าเขาต้องการตามจีบผู้หญิงคนนี้และเขาจะไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ
“ผมรู้คุณยังไม่รู้จักผมดีพอ แต่ผมจะตามจีบคุณต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ เมื่อคุณรู้จักฉันคุณจะรู้ว่านายคนนี้ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะยกรองเท้าให้ผมด้วยซ้ำ” ชายในชุดสูทหัวเราะเยาะ
หลินหยาง เกือบจะต่อยเขาและตบเขา จางเยว่หยุดเขาและจ้องไปที่ชายในชุดสูท “ถ้าคุณกล้าสร้างปัญหากับฉันฉันจะสั่งให้คนส่งคุณนั่งในห้องขัง แล้วค่อยปล่อยคุณออกไป คุณทำอีกฉันก็จะจับอีก จนกว่าบรรพบุรุษของคุณจะถูกเยาะเย้ยและจำคุณไม่ได้อีก!
“คุณแน่ใจนะ งั้นก็อย่าโทษว่าผมไร้ความปราณีก็แล้วกัน” ชายในชุดสูทกล่าวอย่างโหดเหี้ยม
จางเยว่ตะโกนลั่น”ออกไป ถ้ายังมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ฉันจะอัดคุณให้น่วมเลย”
ประโยคนี้ทำให้ชายหนุ่มชุดสูทสวมแว่นตกใจกลัว ก่อนจะจากไปยังทิ้งคำด่าทอสาปแช่งไว้ข้างหลังอีก
“ คนเฮงซวยแบบนี้ก่อกวน มิน่าล่ะ เมื่อวานคุณถึงได้ดูไม่สบายใจ แล้วทำไมคุณไม่บอกผม?”
เพื่อนร่วมงานหลายคนที่อยู่รอบ ๆ กำลังยืนดูหัวหน้าของพวกเขา จางเยว่หันมองกลับไปมองอย่างเคร่งเครียดและพวกเขาทั้งหมดก็ถอยกลับ หลินหยางจับตัวเธอและขึ้นรถ ทำให้ดูเหมือนจะตัดขาดทุกอย่างภายนอกและมันก็เงียบมาก
“บอกผมเรื่องภูมิหลังของผู้ชายคนนั้นมา แล้วเขารบกวนคุณยังไงบ้าง” หลินหยางถามพร้อมจับมือของเธอไว้
จางเยว่ถอนหายใจและพูดอย่างจนใจ “ครั้งล่าสุดตอนที่ฉันพาพ่อไปจังหวัดจิ้งซีฉันบังเอิญเจอเพื่อนร่วมชั้นเก่าของท่าน ที่ตอนนี้เป็นรองผู้ว่าราชการจังหวัดจิ้งซีดังนั้นฉันจึงต้องยอมกินข้าวเย็นที่บ้านของพวกเขา ฉันเองก็คิดไม่ถึง ชายคนนั้นกลับมาแล้วเห็นฉันพอดี แล้วคิดอะไรไม่ดีกับฉัน ในวันเดียวกันพ่อของเขาขอให้พ่อยกฉันให้ลูกชายเขา แต่พ่อของฉันปฏิเสธเขาเพราะฉันคบกับคุณอยู่ ถึงเขารู้ว่าฉันคบกับคุณ แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้และเข้ามาสร้างความรำคาญให้ฉันไม่หยุดเลย ”
หลินหยางลูบใบหน้าของจางเยว่แล้วพูดว่า “ผมก็นึกว่าเกิดเรื่องใหญ่โตอะไร แล้วอีกอย่าง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณยังมีผมอยู่ด้วยทั้งคน”
“ผู้ชายคนนั้นมาที่บ้านของฉันเมื่อคืนก่อน พ่อบอกให้ฉันกลับไปกินข้าว ท่านไม่อยากเสียหน้า แล้วบอกให้ฉันคุยกับอีกฝ่ายให้ชัดเจน เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเข้ามายุ่งกับฉันอีก แต่ใครจะไปรู้ว่า อีกฝ่ายจะดื้อด้านมากถึงขนาดนี้ ….. เขาเอาถุงเอกสารสีดำมาจากไหนก็ไม่รู้ส่งให้พ่อของฉันดู พอพ่อของฉันเปิดดูสีหน้าของท่านก็เปลี่ยนไป ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันต้องไม่ส่งผลดีกับพ่อของฉัน เขาบอกเราว่าถ้าฉันตกลงที่จะคบกับเขา เขาจะทำลายเอกสารพวกนั้นทิ้ง” ดวงตาของจางเยว่หลั่งน้ำตาออกมาพรั่งพรู
“นั่นก็หมายความว่าพ่อของคุณถูกพวกเขากุมจุดอ่อนนี้ไว้สินะ” หลินหยางถาม
“ใช่ค่ะ แต่ฉันรู้นิสัยของพ่อฉันดี เขาไม่มีทางมีปัญหาทางการเงินฉันกลัว … ว่าจะเป็นด้านอื่น ” จางเยว่บีบมือของหลินหยางแน่นและพูดอย่างสั่น ๆ
หลินหยางเกาท้ายทอยแล้วถาม “วันนี้ผู้ชายคนนั้นเพิ่งจะขู่คุณใช่ไหม คุณต่อว่าเขาไปแบบนั้น ผมกลัวว่าเขาจะทำอะไรไม่ดีกับพ่อของคุณ ถ้าเขากลับไปคิดวิธีเล่นงานพ่อของคุณแน่ๆ ไปหาพ่อของคุณก่อน สอบถามเรื่องราวให้แน่ใจ แล้วเราค่อยคิดหาวิธีแก้ไข ”
จางเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยจึงพูด “คุณมีวิธีจัดการกับเขาหรือเปล่า”
“แค่อาศัยตัวหนังสือที่น่าเกลียดที่เขาเขียน คุณก็รู้ว่าไม่มีอะไรอยู่ในสมองของเขาไม่ต้องกังวล! คุณติดต่อคุณลุงก่อน แล้วเราจะคุยกับเขา!” หลินหยางพูดปลอบโยน
จางเยว่เช็ดน้ำตา แล้วทำการติดต่อจางเหอแล้วรีบเดินทางไปตามนัด
ตอนที่พวกเขามาถึงเมืองจินหลิงก็เป็นเวลาเย็นแล้ว และจางเหอกำลังรอพวกเขาอยู่ในร้านอาหาร หลังจากนั้นเพียงไม่กี่เดือน จางเหอก็ดูแก่ขึ้นมากและมีผมขาวแซมจำนวนมาก
อาหารวางอยู่บนโต๊ะแล้วเรียบร้อยจางเหอก็พาหลินหยางนั่งลง
“เสี่ยวหยาง มาแล้วเหรอ!” จางเหอยิ้มค่อนข้างเหยเกเล็กน้อย
หลินหยางพยักหน้าแล้วเข้าไปรินไวน์ให้ เขาขยิบตาให้จางเยว่แล้วพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณลุง ”
“ลุงแก่แล้ว ลุงใกล้จะเกษียณแล้ว แต่กลับสร้างเรื่องขายหน้าให้พวกลูกได้เห็นอีก” จางเหอถอนหายใจ
ในเมื่อเขาริเริ่มที่จะพูดออกมาเอง หลินหยางจึงรู้ทันทีว่าเรื่องนี้คงไม่ยากที่จะแก้ไขปัญหา เขานิ่งคิด ก่อนจะพูดขึ้นมา “หลายวันมานี้ผมกับจางเยว่ต่างก็เป็นห่วงคุณลุงมาก ผมไม่รู้ว่าคนที่นามสกุลเหลียงขู่คุณลุงเรื่องอะไรครับ”
จางเหอจิบเครื่องดื่มของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น”เรื่องนี้ … มันพูดยาก พูดถึงเรื่องนี้ลุงก็รู้สึกผิดกับเยว่เยว่และแม่ของเธอไม่ได้”
หลินหยางพอจะเดาได้ ผู้ชายเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ล้วนแค่เคยทำผิดต่อครอบครัวมาก่อน และเก้าในสิบมีปัญหาในชีวิตส่วนตัวของพวกเขา จางเหอเองก็น่าจะมีปัญหาเพราะแอบนอกใจภรรยา พอดื่มเหล้าเข้าไปแล้ว จางเหอก็เริ่มบอกเล่าความลับที่เขาเก็บเป็นความลับมานานออกมา
เมื่อยี่สิบปีก่อนจางเหอเป็นเพียงแค่นายทหารระดับผู้หมวดในสำนักทรัพยากรน้ำในเขตใต้เมืองจินหลิง ในเวลานั้นมันบังเอิญไปเจอกับน้ำท่วมที่รุนแรงที่สุดในรอบศตวรรษแล้ว จางเหอก็นอนแช่อยู่ในเขื่อนทั้งวัน มีหญิงสาวคนหนึ่งในสำนักงานควบคุมน้ำท่วมที่เพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยและได้รับมอบหมายให้มาทำงานที่นี่ เธอหน้าตาดีไม่น้อย จางเหอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ วันหนึ่งเกิดรอยร้าวในเขื่อน เขาพาคนไปซ่อมและเขายุ่งทั้งวันทั้งคืน กว่าจะได้นอนหลับ
หลังจากตื่นนอนจางเหอมีไข้สูงและยังคงมีอาการมึน นอนอยู่บนเตียงกระดานเล็ก ๆ ในสำนักงานใหญ่หญิงสาวดูแลเขาทั้งวันทั้งคืนและทั้งสองก็มีความรู้สึกดีๆให้กันเล็กน้อย
หลังจากจางเหอฟื้นแล้วเขาก็ยังคงข่มใจตัวเองและไม่กล้าทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แต่เมื่อการควบคุมน้ำท่วมกำลังจะสิ้นสุดลง หญิงสาวทนไม่ไหว จึงลากเขาไปดื่มเหล้า ก่อนที่ทั้งสองก็เกิดความสัมพันธ์กัน
เรื่องนี้มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ หนึ่งในนั้นรวมถึงเพื่อนร่วมชั้นคนเก่าของ จางเหอที่นามสกุลเหลียง เขาได้รู้เรื่องนี้มาจากพ่อของเขา แล้วเขายังไปหารูปถ่ายในเวลานั้นและไดอารี่ที่เขาไม่รู้ว่าเขาได้มาจากไหนมาด้วย ที่น่ากลัวที่สุดคือในไดอารี่บันทึกที่สมบูรณ์ของการคบหาของจางเหอกับหญิงสาวคนนั้น
“ เจ้าของไดอารี่แน่ใจว่านั่นคือผู้หญิงคนนั้นไหมครับ ” หลินหยางอุทานและถาม
“ใช่ แม้ว่าลุงจะไม่ได้ติดต่อกับเธอมากนักในภายหลัง แต่ลุงก็เขียนแลกเปลี่ยนจดหมายกันเป็นครั้งคราวคำพูดเป็นของเธอมันไม่ผิดหรอก!” จางเหอถอนหายใจ
จางเยว่ตกตะลึงในเวลานี้และไม่เคยคิดว่าพ่อของเธอจะซ่อนอดีตเช่นนี้ไว้ เธอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วชี้ไปที่พ่อของเธออย่างสั่น ๆ และพูดว่า “พ่อทำให้หนูผิดหวังมาก! พ่อทำสิ่งนี้ได้อย่างไรหนูเกลียดพ่อที่สุด”
จางเยว่ร้องไห้ออกมา แต่ จางเหอไม่สามารถรั้งไว้ได้
หลินหยางไม่ขยับและพูดกับเขาอย่างใจเย็น:“ เธอคงไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้อีกสักพัก ไม่ต้องกังวลครับ ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว หาวิธีจัดการกับมันก่อน คุณลุงมาพูดถึงเรื่องคุณก่อน ”
“เรื่องของลุง ไม่มีอะไรนี่นา ในเมื่อเรื่องมันถูกเปิดเผยออกมาแล้ว ลุงเป็นนายกเทศมนตรีมานานแล้ว ดังนั้นลุงควรหยุดพักได้แล้ว แต่ เยว่เยว่ ….. ” จางเหอพูดอย่างกังวล
หลินหยางโบกมือและพูดว่า: “งั้นผมก็ไม่ต้องกังวลแล้ว ในเมื่อคุณลุงไม่สนใจตำแหน่งเรื่องตำแหน่ง จะจัดการได้ง่ายขึ้น ผมจะช่วยคุณลุงจัดการด้วยอีกแรงและผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน เยว่เยว่อาจต้องใช้เวลาสักพักถึงจะยอมรับความจริงนี้ เพื่อที่คุณลุงจะได้กลับไปด้วยความสบายใจ และคุยกับคุณน้าเรื่องนี้ก่อน เรามาแยกกันและลงมือจัดการ ”
“ไม่เป็นไรเสียหน้าในครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว” จางเหอกัดฟันและพูด
หลินหยางรีบวิ่งออกไปแล้วเห็น จางเยว่เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย
จางเยว่เอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน
หลินหยางลูบหลังเธอและพูดว่า “อืม เรื่องในอดีตของพ่อภรรยาผมคิดว่ามันผ่านไปแล้ว เราไม่ควรเอากลับมาใส่ใจนะ”
“หึ ได้ยังไงกันคะ พ่อฉันปกปิดเรื่องนี้กับฉันและแม่ถึงยี่สิบปีเลยนะคะ ฉันไม่รู้ว่าพ่อจะมีผู้หญิงคนอื่นปกปิดอยู่อีกหรือเปล่า!” จางเยว่พูดอย่างโกรธ ๆ
หลินหยางไม่รู้จะช่วยพ่อของเธอแก้ตัวในเรื่องนี้ยังไง เพราะทางเขาก็ความสับสนมากอยู่แล้ว
จางเยว่มองไปที่หลินหยาง ด้วยท่าทางที่ค่อนข้างโมโหแล้วพูดเสียงกร้าว “ทำไมพวกผู้ชายถึงเป็นแบบนี้กันทุกคนด้วย ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้มีน้องคนละแม่อยู่ข้างนอกหรือเปล่า”
“ ผมเปล่านะ” หลินหยางรีบแก้ตัวให้ตัวเอง
“หึ คุณเปล่าแอบ แต่คุณทำอย่างโจ่งแจ้งเลย แต่ว่าท่าทางของคุณทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจ มีไป๋เซียนเฉ่าอยู่ เธอสามารถจับพวกจิ้งจอกสาวออกมาได้ทุกตัวที่เข้ามาใกล้คุณ” จางเยว่พูดแล้วหัวเราะก่อนจะยืนขึ้น
หลินหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผู้หญิงเพียงต้องการระบายความหดหู่ของเธอ เขาจูบหน้าผากของเธอเบา ๆ เพื่อปลอบใจและพูดว่า “เรื่องของพ่อภรรยา ผมคิดว่ามันแก้ปัญหาไม่ยาก”
“ใครบอกว่าเป็นพ่อภรรยาของคุณ!” ปากของจางเยว่บิดเบี้ยว
“ ท่านพูดเอง” หลินหยางยิ้มได้ใจ
จางเยว่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ ฉันเป็นห่วงมาก แต่พอมาคิดดูๆ เอกสารในมือของเด็กคนนั้นก็ไม่มีอะไรเรื่องใหญ่คือปล่อยให้พ่อบ้ากลับลงมาและปรนนิบัติแม่ของฉันที่บ้านอย่างปลอดภัยก็พอ แต่ตอนนี้ต้องจัดการผู้ชายน่ารำคาญคนนั้นให้ออกไปจากชีวิตของเธอก่อน ”
“ง่ายมาก เขานึกว่าเขามีไดอารี่เล่มนี้แล้วจะกลัวเขา ผมจะทำลายไดอารี่เอง นอกจากนี้ผมต้องสอนเด็กคนนี้ให้เขารู้ว่าอะไรที่เรียกว่า แม้แต่ถือรองเท้าให้ก็ไม่มีสิทธิ์หลินหยางยิ้มเยาะ
เมื่อเห็นความมั่นใจในตนเองที่ไม่ธรรมดาหลินหยาง จางเยว่ก็อารมณ์ดีจับมือของเขาขึ้นมาวางไว้ที่ที่หน้าอกของเธอ
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันอยากได้ … ” เสียงของจางเยว่หวานและยั่วยวน
หลินหยางกอดเธอแล้วพูดว่า “เราไปสำรวจความสำคัญที่ยิ่งใหญ่ของการสร้างชีวิตของมนุษย์กันเถอะ!”?
