บทที่221 คุณหนูเศรษฐี
ระยะเวลาที่แสนดีนั้นสั้นมาก ได้อยู่กับพวกผู้หญิงทั้งคืน หลินหยางรู้สึกเหมือนพริบตาเดียวเท่านั้น เวลาอันสวยงามนี้ก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ตื่นนอน ไป๋เซียนเฉ่าก็เริ่มต้นทำงานในห้องทำงานข้างหน้าแล้ว ส่วนผู้หญิงคนอื่นก็ยังคงหลับใหลกันอยู่
หลินหยางขยับเข้าไปอย่างระวัง โอบเอวของไป๋เซียนเฉ่าไว้ เธอหันมาและจูบพร้อมกับพูดว่า: “เมื่อคืนนายใช้แรงไปมาก ตอนนี้มีพลังแล้วเหรอ?”
“มีอยู่แล้ว ทำอะไรอยู่น่ะ?” หลินหยางถาม
“ฉันไม่อยู่นายบริหารบริษัทได้ดีมาก ยาตัวใหม่ก็ทำสำเร็จแล้ว ฉันไม่ต้องทำอะไรเลย! ที่ต้องทำก็คงมีแต่เสี่ยวชัยหง เพื่อนที่ยันจิงของฉันจะช่วยตามหาอีกแรง น่าจะมีข่าวเร็วๆนี้แหละ” ไป๋เซียนเฉ่าพูด
หลินหยางโล่งอกพูดว่า: “รีบส่งคุณหนูคนนี้ไปเถอะ ไม่งั้นฉันคงจะถูกทรมานจนร่างกายแหลกสลาย!”
“ฮึ ฉันว่าไม่แน่นะ ดึกแล้วยังมานายอีก สนิทกันซะขนาดนั้น นายส่งเธอไปได้เหรอ? อีกอย่าง ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่เธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเจอมาแล้วล่ะ สาวสวยแบบนี้ถ้านายปล่อยไปนะ อาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้แล้วก็ได้!” ไป๋เซียนเฉ่าพูดและหัวเราะ
หลินหยางพูดอย่างจริงจังว่า: “ถึงเธอจะสวยดุจดั่งนางฟ้าแค่ไหน แต่ก็เราคงไปกันไม่ได้ เธอเป็นคุณหนูรีบส่งกลับไปจะดีกว่า! เธอรู้ไหม ผู้หญิงคนนี้อาจจะหนีออกมาจากบ้านก็ได้! ตอนเธอหนียังขโมยรถลัมโบร์กีนีมาอีกคัน ระหว่างทางก็ไปเปลี่ยนเป็นรถบีเอ็มดับเบิลยูเปิดประทุนกับคนข้างทาง แล้วหนีมาถึงเจียงหลิง”
“ยังมีเรื่องนี้อีกเหรอ? ใจกล้ามากเลยนะ แล้วยังละเอียดอ่อนอีกด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทางตอนนี้ของเธอ ฉันคงอยากทำความรู้จักกับเธอสักหน่อย!” ไป๋เซียนเฉ่าคิดและพูด
หลินหยางส่ายหน้า: “แค่ชอบอยู่ห่างๆก็พอแล้วล่ะ ผู้หญิงสวยแบบนี้อาจจะมีพวกคนใหญ่คนโตชอบก็ได้ พวกเราอย่าไปหาเรื่องใส่ตัวดีกว่า!”
“ไม่สิ นี่ไม่ใช่วิถีของนายนี่ นายไม่กลัวฟ้ากลัวดินไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลัวคนใหญ่คนโตล่ะ?” ไป๋เซียนเฉ่าพูดหยอกหลินหยาง
หลินหยางหัวเราะอย่างเขินอาย เขาพูดพร่ำเยอะขนาดนี้ ก็แค่อยากให้ไป๋เซียนเฉ่าตัดความสงสัยออก ผู้หญิงแบบนี้อยู่ข้างๆก็เป็นเหมือนระเบิดเวลา!
หลินหยางไม่คิดว่าระเบิดเวลานี้จะระเบิดตอนบ่าย ในตะวันสาดส่อง เฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำบินมาจอดอยู่หน้าประตูเซียนเฉ่าเก๋อ ในเมืองที่วุ่นวายพอมีเฮลิคอปเตอร์มาก็ต้องดึงดูดสายตาผู้คนอยู่แล้ว คนที่มีความสามารถในการนั่งได้ ก็คงเป็นเศรษฐีหรืออำนาจล้นฟ้า ยิ่งไปกว่านั้นเลือกจอดที่เมืองอันแสนวุ่นวายนี้ ทุกคนก็รู้กันหมด ตอนนี้พื้นที่การบินระดับต่ำยังไม่เปิด คงหาคนที่ขับเฮลิคอปเตอร์มาที่เมืองเจียงหลิงได้ไม่เจอ
ที่ทำให้ผู้คนตะลึงก็คือบนเฮลิคอปเตอร์มีหญิงสาวสวยสง่าคนหนึ่งเดินออกมา ท่าทางเหมือนจะอายุสามสิบกว่า ผิวและหุ่นคงหายากในเมืองเจียงหลิง ผู้หญิงเดินตรงเข้าไปในเซียนเฉ่าเก๋อ เดินเข้าไปโดยไม่สนใจการขัดขวางของเลขาหน้าเคาน์เตอร์
ตอนนี้หลินหยางกำลังดู [Beastman] กับเสี่ยวชัยหงอยู่ ได้ยินด้านนอกมีเสียงวุ่นวาย หลินหยางจึงจับมือเด็กน้อยออกมา
ผู้หญิงเห็นเสี่ยวชัยหงข้างๆหลินหยางก็รีบพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาเสี่ยวชัยหงตกใจจนไปหลบหลังหลินหยาง
“ลูก เป็นอะไรลูก? จำแม่ไม่ได้แล้วเหรอ?” ดวงตาของผู้หญิงแดงก่ำขึ้นมาทันที
หลินหยางอึ้งไปชั่วขณะ ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของเสี่ยวชัยหงงั้นเหรอ? ท่าทางเหมือนจะอายุน้อยอยู่เลย แต่ใบหน้าหรือรูปร่างเค้าโครงก็เหมือนกับพี่สาวของเสี่ยวชัยหงเสียมากกว่า
“คุณผู้หญิง……คนนี้ คุณเป็นแม่ของเธอเหรอ?” หลินหยางถาม
“ออกไปเลยนะ ฉันไม่รู้จักเธอ คนเลว อย่าโดนเธอหลอกนะ!” เสี่ยวชัยหงกอดแขนหลินหยางแน่นและพูดด้วยความหวาดระแวง
ผู้หญิงตกใจและพูดว่า: “ลูก เสียงของลูกทำไมเปลี่ยนแล้วล่ะ? พวกเขาทำอะไรกับลูกกันแน่ ลูกสาวของฉันทำไมถึงไม่รู้จักฉันแล้วล่ะ!”
พอเจอเข้ากับคำถามของผู้หญิง หลินหยางรีบพูดอย่างร้อนรนว่า: “คุณผู้หญิง ไม่ว่าคุณกับเสี่ยวชัยหงมีความสัมพันธ์อะไรกัน ประการแรกขอให้คุณใจเย็นก่อน! เสีย่วชัยหงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เจียงหลิงไม่กี่วันก่อน ตอนนั้นชนเข้ากับท้ายรถผม ผมส่งเธอไปโรงพยาบาล จากนั้นเธอก็กลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้ดูแล้ว ไอคิวและความทรงจำของเธอลดถอยลงไปเหมือนเด็กเจ็ดขวบ! ถ้าคุณเป็นญาติเธอจริง ทางที่ดีขอให้คุณสงบสติอารมณ์ก่อน ตอนนี้เธอไม่รู้จักใครเลย!”
“ไม่สิ ฉันรู้จักคนเลวนี่ ไม่รู้จักเธอเหรอ!” เสี่ยวชัยหงพูด
หลินหยางยักไหล่ ท่าทางเหมือนตามใจเธอ ผู้หญิงรีบใจเย็นลง สูดหายใจเข้าออกมองหลินหยางพูดว่า: “นายพูดมามีหลักฐานไหม? นายไม่ได้ทำอะไรลูกสาวฉันใช่ไหม?”
“หลักฐาน? คุณลองไปตรวจที่สถานีตำรวจก็รู้แล้ว ประวัติการป่วยของเธอยังอยู่ในห้องทำงานฉันเลย ว่าแต่คุณเถอะมีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าเธอเป็นลูกสาวคุณ!” หลินหยางพูดด้วยเหตุผล
ผู้หญิงแปลกใจว่าทำไมหลินหยางไม่เกรงกลัวตัวเองเลย หลายปีมานี้คนมากมายที่เผชิญหน้ากับตัวเองไม่เคยใจเย็นแบบนี้ได้เลย เธอหัวเราะ: “นายรู้ไหมว่านายกำลังพูดกับใครอยู่?”
“ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณเป็นใคร เป็นองค์เง็กเซียนเหรอ? อ้อ ไม่สิ ผู้หญิงขององค์เง็กเซียนก็ไม่ได้! เอาหลักฐานคุณมาก่อน! ไม่งั้น ถึงคุณมีสามแขนผมก็จะหักออกมาให้หมด” หลินหยางพูดอย่างโมโห
ผู้หญิงอดทนความโกรธไว้ หยิบกระดาษและรูปของออกมาจากกระเป๋ามือถือด้วยมืออันเรียวงามยื่นให้หลินหยาง บนรูปมีผู้หญิงกับเสี่ยวชัยหงจริง อีกหลายใบเป็นรูปคู่ของเสี่ยวชัยหงและผู้หญิงกับข้อมูลของเสี่ยวชัยหง ดูอย่างละเอียดแล้ว รูปน่าจะเป็นของจริง บนข้อมูลเด็กสาวมีชื่อว่าส้งหนีหนาน ปีนี้อายุสิบเก้า
“อืม อายุสิบเก้าแล้ว? คุณเป็นแม่เลี้ยงของเธอเหรอ?” หลินหยางถาม
ผู้หญิงตอนแรกก็อัดอั้นความโกรธไว้อยู่แล้ว ตอนนี้กลับอยากหัวเราะเพราะคำถามเขา ชี้ไปที่ลูกสาวพูดว่า: “ฉันไม่ถือโทษคำพูดที่คุณพูดก่อนหน้านี้แล้วกัน ตอนนี้คืนลูกสาวให้ฉันได้หรือยัง? อีกอย่าง ฉันเป็นแม่ของเธอ ชื่อว่าส้งเจียว!”
“ไม่นะ ไม่! ฉันไม่รู้จักเธอ คนเลว นายต้องรับผิดชอบฉันสิ!” เสี่ยวชัยหงกอดแขนหลินหยางไว้
ส้งเจียวขมวดคิ้ว ถาม: “ทำไมเหรอ? ให้เขารับผิดชอบ? เขาทำอะไรลูกเหรอ?”
“ทำอะไรเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ คนเลว นายบอกว่าจะรับผิดชอบฉันไง!” เสี่ยวชัยหงยังคงพูดทวนประโยคนี้อยู่อีก
หลินหยางกลัวว่าสาวน้อยคนนี้จะพูดไร้สาระ เรื่องที่ทำคืนนั้นก็พูดมั่วอีก เขารีบอธิบายว่า: “เธอชอบคิดว่าผมชนจนเธอเป็นแบบนี้ จะให้ผมรับผิดชอบให้ได้ ลูกสาวคุณนอกจากสมองมีปัญหาแล้ว อย่างอื่นก็ปกติดี ตอนนี้มอบคืนอย่างใสสะอาด!”
จับมือส้งหนีหนานส่งคืนให้กับส้งเจียว แต่สาวน้อยคนนี้ก็ไม่ยอมปล่อยมือ น้ำตาไหลออกมาทันที
“ลูก ให้แม่ดูหน่อยสิ ทำไมจำแม่ไม่ได้แล้วล่ะ? เป็นเพราะแม่บังคับให้ลูกไปเรียนพวกนั้นแล้วลูกโกรธหรือเปล่า? ต่อไปแม่จะไม่บังคับลูกแล้ว ลูกอยากทำอะไรแม่จะไม่ห้ามเลย!” ส้งเจียวกอดลูกสาวไว้อย่างเจ็บปวดใจ
ส้งหนีหนานมองดูผู้หญิง เหมือนจะเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยที่ฝังอยู่ลึกๆในใจ เหมือนจะเคยเจอที่ไหนมาก่อน ครั้งนี้เธอไม่ขัดขืนอีก จ้องมองเธออยู่อย่างนั้น
“ฉันจำเธอไม่ได้แล้ว แต่เหมือนจะเคยเจอที่ไหนมาก่อนนะ!” ส้งหนีหนานพูดอย่างทุกข์ใจ
ในตอนนี้เองไป๋เซียนเฉ่าก็เดินออกมาจากห้องทำงาน เห็นลูกสาวคู่นี้แล้วก็ตกใจ ไม่คิดว่าเธอจำมา! ไป๋เซียนเฉ่ารู้จักส้งเจียว คนคนนี้เป็นนักธุรกิจหญิงที่แกร่งที่สุดและกลายเป็นตำนานในแวดวงเศรษฐี
ส้งเจียวในตอนอายุสิบแปดตระกูลส้งประสบกับปัญหาล้มละลาย ไม่นานก็ถึงตอนที่แตกหัก เธอตัดสินใจจบการศึกษาจากโรงเรียนก่อนอย่างเด็ดขาด บริหารทั้งตระกูลส้ง ในระยะเวลายี่สิบปีก็ดึงตระกูลส้งกลับมาจากวิกฤตได้ ตอนนี้กลายเป็นเศรษฐีแห่งหวาเซี่ยไปแล้ว บริษัทของตระกูลส้งอยู่ทั่วโลก ครอบครองอำนาจของบริษัทอื่นๆนับไม่ถ้วน คนแบบนี้มายืนอยู่หน้าเซียนเฉ่าเก๋อ ไป๋เซียนเฉ่าถึงรู้ตัวตนของเด็กสาวที่หลินหยางเก็บมา
“คุณส้ง สวัสดีค่ะ ฉันชื่อไป๋เซียนเฉ่า ลูกสาวคุณอาการตอนนี้ไม่ต้องเป็นห่วงมากค่ะ ประธานหลินของพวกเราเป็นหมอค่ะ นอกจากอาการบาดเจ็บทางสมองแล้ว ร่างกายไม่เป็นไรค่ะ” ไป๋เซียนเฉ่าพูดปลอบใจ
“ไป๋เซียนเฉ่าเหรอ? ฉันน่าจะเคยเจอเธอนะ เป็นลูกของผู้บัญชาการไป๋สินะ! เธอ……สวยแล้ว! ดีมาก เรื่องเมื่อก่อนก็ลืมไปเถอะ ตอนนี้มีชีวิตที่ดีแล้วก็พอ! ขอบใจที่พวกเธอดูแลลูกสาวฉันนะ ฉันจะพาเธอกลับไปแล้วล่ะ!” ส้งเจียวจับมือลูกสาวออกไป
“คนเลว ฉันจะกลับมาหานายอีก!”
มองดูส้งหนีหนานโบกมือให้กับตัวเองอย่างปวดใจ หลินหยางก็รู้สึกปวดใจ เสียใจเล็กน้อย เด็กซนคนนี้ช่วงนี้ก่อเรื่องวุ่นวายให้ตัวเองมากมาย แต่ใบหน้าไร้เดียงสาและสวยนั้นฝังอยู่เบื้องลึกในใจเขาไปแล้ว
กอดไป๋เซียนเฉ่าไว้ หลินหยางถามเสียงเบาว่า: “ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าให้เธอลืมเรื่องเมื่อก่อนหมายความว่ายังไง?”
“ฉันก็ไม่รู้ น่าจะบอกให้ฉันลืมเรื่องบาดแผลบนใบหน้าน่ะ แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเธอนะ? ตอนนี้ดีเลย มีคนพาไปแล้ว เธอติดหนี้บุญคุณนายมากโขเลย!” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างเรียบเฉย
“เธอมาจากไหนน่ะ?” หลินหยางเดาอะไรออกแล้ว
ไป๋เซียนเฉ่าหัวเราะ: “ผู้หญิงที่ถ่อมตัว น่าจะเป็นคนที่หาเงินได้มากสุดในโลกนี้ ผู้หญิงที่ฉลาดที่สุดด้วย! นายคิดไหมว่าให้เธอพานายไปด้วย แม้จะไม่ได้เป็นลูกเขยก็ไม่เป็นไร เป็นชายบำเรอของเธอก็ถือว่าเป็นความโชคดีของนายแล้วล่ะ!!”
“พูดบ้าอะไรกัน ชายบำเรอ? เธอคู่ควรเหรอ? ฉันหลินหยางทำงานสุจริต ยังต้องเลียขาเกาะผู้หญิงกินไปวันๆเหรอ?” หลินหยางพูด
“งั้นนายอยากเลียฉันไหมล่ะ?” ไป๋เซียนเฉ่าแลบลิ้นออกไป
หลินหยางหัวเราะออกมา ผู้หญิงคนนี้หลอกล่อคนเก่งจริงๆ กลางวันแสกๆแบบนี้ ไป๋เซียนเฉ่ากอดหลินหยางอยู่แบบนี้ สองขาก็เกาะเอวเขาแน่น
แม้บนนี้จะไม่มีใครกล้าเข้ามารบกวน หลินหยางก็ยังเข้าไปในห้องทำงานเธอ บนเตียงใหญ่นั้นเป็นที่ทำงานที่ดีที่สุดแล้วล่ะ
โยนไป๋เซียนเฉ่าลงบนเตียงอันกว้างขวาง หลินหยางหัวเราะพูดว่า: “ตอนนี้เป็นโลกของพวกเราสองคนแล้วล่ะ!”
ตอนเช้า ฉีเยนเอ๋อร์ชวนจางยี่ออกไปเดินเล่น ในห้องมีเพียงลมหายใจของสองคน ไป๋เซียนเฉ่ามองดูหลินหยางพูดว่า: “นี่ นายไม่เสียใจเลยเหรอ? ภาพที่จากกันเมื่อกี้ฉันเห็นแล้วยังปวดใจเลย!”
“แค่เด็กอายุเจ็ดขวบเท่านั้นเอง!” หลินหยางพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“แต่ร่างกายเป็นอายุสิบเก้านะ คนเลวอย่างพวกนายชอบคนที่มีรูปร่างสาวใหญ่กับจิตใจที่ไร้เดียงสานี่?” มือของไป๋เซียนเฉ่าลูบไล้ที่แผงอกของหลินหยาง
หลินหยางพูดว่า: “ฉันไม่ใช่คนเลวนั่นหรอกนะ!”
“งั้นก็ทำเรื่องเลวๆกับฉันเถอะ!” ไป๋เซียนเฉ่าถลกเสื้อในตัวเองและพูด
ลูกบอลสองรูปกลมเด้งดึ๋งออกมา หลินหยางอดใจไม่ไหวชมไปว่า: “การรักษานี้เห็นได้ชัดเกินไป แต่ต้องรักษาเพิ่มสักหน่อย!”
“รอช้าอะไรล่ะ ยังไม่รีบอีก!” ไป๋เซียนเฉ่ามองด้วยสายตาที่หว่านเสน่ห์
หลินหยางทับตัวเธอ ความรู้สึกที่คุ้นเคยนั้นลอยขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วมือเกี่ยวพันกัน พลังมังกรและหงส์ซาบซ่าถึงทรวงไปยังร่างกายของทั้งสอง
ทั้งสองเกลือกกลิ้งไปมาในผ้าห่มสีแดงแจ๋ เตียงใหญ่ยังพลอยสั่นไปด้วย
