บทที่222 ดูแลพวกเธออย่างดี
พอส่งคุณหนูวุ่นวายนั่นไปแล้ว ไป๋เซียนเก๋อก็กลับมาสงบอีกครั้ง ผลิตภัณฑ์ข้าวต้มขุยหลิงและขนมไฟเบอร์ขุยหลิงที่ผ่านการวิจัยโดยหลินหยางมาหลายครั้ง ก็ได้ออกสู่ตลาดสักที
เป็นได้ทั้งขนม และยังมีสรรพคุณรักษาที่วิเศษอีก ไม่นานก็ได้เป็นที่ยอมรับกันในตลาด พอสินค้าที่สองนำจำหน่ายในตลาดแล้วก็มีลูกค้าซื้อไปหมด พอมีการตรวจสอบจากตลาดใหม่ล่าสุดส่งเข้ามาแล้ว ไป๋เซียนเฉ่าก็ตื่นเต้นจนกระโดดกอดหลินหยาง
สินค้าทั้งสองเหมือนลูกบอลหิมะ ที่ยิ่งกลิ้งก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ นี่ไม่เหมือนกับของระดับสูงอย่างครีมรอยแผล จะได้รับการยอมรับจากทุกคนได้ง่าย พวกผู้หญิงที่ปกติก็ชอบกินขนมขบเคี้ยวอยู่แล้ว ก็ยอมรับและซื้อไปกินกัน
ตอนนี้ที่ขัดขวางพวกเขาได้ก็คงมีเพียงการผลิตที่อ่อนแอของพวกเขา ด้วยการตลาดที่ขยายขึ้น ไป๋เซียนเฉ่ารีบขยายการผลิตอย่างไม่หยุดหย่อน โดยการเข้าซื้อบริษัทอาหารหลายแห่ง ผลประโยชน์และกำไลที่ได้รับจากการผลิตขนาดใหญ่นั้นน่าตกใจกว่าอีก หลินหยางมีเหตุผลที่จะต้องเชื่อ ด้วยการผลิตที่ตามมาเพิ่มขึ้น เขาก็จะได้นั่งในโต๊ะทำงานนอนนับเงินในนั้นได้สบายทุกวัน
แน่นอน ก็มีบริษัทเหมือนกันมากมายที่มีข้อสงสัย ในอาหารมีส่วนผสมของยาแผนจีนด้วย เป็นการกระทำที่อันตราย ปัญหาพวกนี้ไป๋เซียนเฉ่าก็จัดการได้อย่างง่ายดาย ข้อที่หนึ่งยาเม็ดที่หลินหยางวิจัยออกมาได้นั้นได้รับการตรวจสอบแล้วว่า ผ่านมาตรฐานว่าเป็นยาที่มีประโยชน์ อีกอย่างเมื่อเทียบกันแล้วสารปรุงแต่งในผลิตภัณฑ์ของหลินหยางกับผลิตภัณฑ์บริษัทอื่น เรื่องนี้ก็มองข้ามไปได้เลยทันที ผลิตภัณฑ์เกือบทั้งหมดที่มีสรรพคุณในการดูแลสุขภาพในตลาดนั้นก็มีสรรพคุณแค่ปลอบประโลมจิตใจเท่านั้น น้อยมากที่จะมีประสิทธิภาพเหมือนผลิตภัณฑ์ของเซียนเฉ่าเก๋อ
ดังนั้นสุดท้ายแล้วการตอบรับทางตลาดก็ทำให้ทั้งสองพึงพอใจอย่างมาก ทุกที่ทุกทางก็เริ่มทำโฆษณาผลิตภัณฑ์ของเซียนเฉ่าเก๋อแล้ว ในขณะนั้นชื่อเสียงของหลินหยางก็แพร่กระจายออกไป มีขนานนามว่าเขาเป็นเพื่อนรู้ใจของผู้หญิงเข้ามากันมากมาย
ยุ่งอยู่นานมาก หลินหยางก็ได้พักผ่อนจริงๆสักที ขับแลนด์โรเวอร์กลับไปร้านซักผ้า จางยี่ทำงานในนั้นมานานหลายวันแล้ว เห็นหลินหยางมา รีบเข้าไปกอดเขาเหมือนเป็นภรรยาตัวน้อย
“โอ๊ย โอ๊ย คุณหนูเป็นอะไรไปเนี้ย?” หลินหยางถาม
“นายนี่มันน่ารำคาญมากเลย! ฉันไม่เคยทำงานบ้านมาก่อน นายรู้ไหมช่วงนี้ฉันเหนื่อยแค่ไหน? อาจารย์โหดนั่นที่ไม่มีความเห็นใจใช้ฉันอย่างกับเป็นทาสเลยนะ!” จางยี่ร้องไห้โฮ
ในตอนนี้เองจ้าวจินฟ่งกับหนานกงหยูนก็เดินออกมา หลินหยางรีบตบหลังจางยี่เบาๆ ผู้หญิงก็ผละตัวออกมาจากเขา
“นี่ มาถึงก็ฟ้องเลยเหรอ?” หนานกงหยูนพูด
“ไม่ๆ ต้องโทษที่ฉันไม่ได้มาหาพวกเธอน่ะ ฉันยอมรับผิด!” หลินหยางรับผิดชอบเองทั้งหมด
จ้าวจินฟ่งอมยิ้ม ในใจกลับมีความโกรธแค้น แต่ผู้ชายที่เก่งขนาดนี้จะด่าลงได้ยังไง? หลินหยางเข้าไประหว่างสองคน และกอดพวกเธอไว้
“วันนี้ทำไมกลับมาเช้าจัง? เดี๋ยวไปทำกับข้าวให้นายนะ!” จ้าวจินฟ่งยังคงเข้าใจคนอยู่เสมอ
หลินหยางส่ายหน้าพูด: “วันนี้ฉันทำเอง จะดูแลพวกเธออย่างดีเลย! ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันได้หยุดยาวแล้วล่ะ!”
“จริงเหรอ? งั้นไม่ต้องไปอยู่บริษัททั้งวันแล้วเหรอ!” จ้าวจินฟ่งดีใจ
หนานหงหยูนก็ยิ้มและพูดว่า: “พูดจริงนะ! จินฟ่ง วันนี้พวกเราก็เป็นแม่ค้า ให้เขาดูแลพวกเราแล้วกัน!”
“ได้เลย รับรองได้กินอาหารอร่อยแน่นอน!” หลินหยางเลิกแขนเสื้อขึ้น
จ้าวจินฟ่งพันผ้ากันเปื้อนให้เขาอย่างใส่ใจ เธอก็ตามเข้าไปในครัวด้วย
“เธอก็ออกไปเถอะ ไม่ต้องช่วยหรอก!” หลินหยางบีบแก้มเธอเบาๆ
“ไม่ ฉันว่างอยู่ ทำอาหารกับนายจะดีกว่า!” จ้าวจินฟ่งนานๆทีจะตอบโต้เขากลับ
หลินหยางก็ต้องอนุญาตไป มีเธอช่วยทำกับข้าวประสิทธิภาพคงจะดีกว่านี้ จ้าวจินฟ่งล้างผักเด็ดผักอย่างคล่องแคล่ว เป็นผู้ช่วยที่เก่งจริงๆ หลินหยางก็เอาความสามารถตัวเองออกมา นึ่ง ผัด ทอด ต้ม ทำอาหารออกมาเต็มโต๊ะ
ผู้หญิงแม้จะเห็นอาหารเป็นศัตรูตัวฉกาจของตัวเอง แต่อาหารที่มีทั้งกลิ่นรสและหน้าตาที่สวยงามแบบนี้อยู่ตรงหน้าตัวเอง เรื่องลดน้ำหนักก็เอาไว้ทีหลังแล้วกัน
“นายทำจริงๆเหรอ?” จางยี่พูดอย่างตกใจ
“แน่นอนสิ ฉันเป็นคนช่วยเขาเอง!” จ้าวจินฟ่งรับประกัน
หลินหยางหัวเราะแห้งพูดว่า: “รับรองพวกเธอกินแล้วก็อยากจะเคี้ยวลิ้นตัวเองลงไปด้วยเลย กินกันเถอะ!”
หนานกงหยูนยกไวน์และเทให้ทุกคน พอถึงจางยี่ก็เทให้เล็กน้อย จางยี่เบะปากพูดว่า: “เธอแกล้งฉันอีกแล้ว!”
“ทุกคนต้องสามัคคีกันนะ การกระทำแบบนี้ไม่ดีเลย! มา พี่เทให้เธอเอง!” หลินหยางพูดและทำท่าเหมือนเป็นผู้ปกครอง
ยกแก้วไวน์ขึ้น พวกผู้หญิงต่างเชื่อฟังและชนแก้วกับหลินหยาง
หลินหยางครึ่งปีมานี้มีประสบการณ์ชีวิตที่น่าตื่นตาตื่นใจ ตั้งแต่นักศึกษาแพทย์ที่ไม่มีชื่อเสียงกลับกลายมาเป็นเศรษฐีที่ทั้งมาเฟียทั้งพวกเศรษฐีเจียงหลิงต่างก็ต้องไว้หน้าเขา ยิ่งหลังจากที่เจอกับแผนร้าย และการฆ่าฟัน หลินหยางบนตัวเขามีเสน่ห์อย่างหนึ่งแอบแฝง เสน่ห์แบบนี้ก็ดึงดูดพวกผู้หญิงเอาไว้
พอดื่มไวน์แล้ว สายตาที่พวกผู้หญิงมองหลินหยางก็มีความละเมอ มีความหลงและความรัก ยิ่งชิมอาหารรสชาติเลิศแล้ว อีกด้านก็ดื่มไวน์กับหลินหยางไปด้วยไม่หยุด ไม่นานก็เห็นว่าต่างฝ่ายหน้าแดงก่ำกันหมด
“พี่ ระวังหน่อยสิ! พี่ตั้งใจแน่เลย ทำพวกเราเมากันหมดแล้ว!” จางยี่พูดเปิดโปงความไม่บริสุทธิ์ใจของหลินหยาง
หลินหยางพูดอย่างจริงจังว่า: “ฉันดีใจต่างหาก ได้ดื่มไวน์รสชาติดีกับพวกเธอ! อย่าใช้ท้องแบนราบของเธอมาคาดเดาฉันนะ!”
จางยี่ก็เมาแล้ว เธอกัดปาก และเปิดเสื้อตัวเองขึ้นพูดว่า: “พี่ บ้าจริงๆเลย ทำอาหารอร่อยขนาดนี้! ท้องฉันไม่เรียบแล้ว ยื่นออกมาแล้วเนี้ย!”
“ฉันก็เหมือนกัน!” หนานหงหยูนก็ถอดเสื้อคลุมตัวเองออก และเปิดท้องน้อยๆตัวเองออกมา
ผู้หญิงสองคนผิวพรรณอมชมพู บนตัวมีเพียงชุดชั้นในบางๆสองตัว สีแดงสีดำอยู่ใกล้ๆกัน หลินหยางดูแล้วก็มือไม้สั่น แต่เขาก็ยังคงใจเย็นเทไวน์ให้พวกเขา และจู่โจมต่อ
จ้าวจินฟ่งรู้สึกว่าเหล้าจะกลืนกินสติเธอไปหมดแล้ว พวกผู้หญิงก็อยู่เกินขอบเขตแล้วล่ะ ปากก็เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้ว
หลินหยางก็ถึงได้ยกเลิก เก็บอาหารบนโต๊ะ จ้าวจินฟ่งอยากจะช่วย แต่เธอไม่มีแรงเลย หลินหยางเก็บของอย่างได้ใจ ตบมือประกาศว่า: “สาวงาม คืนนี้พักผ่อนเร็วหน่อยนะ!”
“ได้สิ แต่ฉันอยากอาบน้ำ!” จางยี่สายตาเบลอๆ
“ฉันก็ด้วย ฉันด้วย!” หนานกงหยูนก็เข้ามาร่วมด้วย
หลินหยางถูมือพูด: “ได้สิ ฉันไปเปิดน้ำให้พวกเธอนะ พวกเธอจะอาบด้วยกันหรือไปทีละคน?”
“ไม่อาบด้วยกัน!” จ้าวจินฟ่งยังมีสติอยู่บ้าง
ได้ งั้นก็จัดการทีละคนแล้วกัน! หลินหยางอุ้มจางยี่แล้วเข้าไปในอ่างอาบน้ำใหญ่
จางยี่ยังคงเบอลๆรู้สึกได้ถึงมือใหญ่ร้อนผ่าวกำลังปลดเสื้อตัวเองอยู่ ท่าทางที่อ่อนโยนนั้นทำให้เธอรู้สึกง่วงทันที จนกระทั่งน้ำอุ่นสาดไปที่ตัวเอง จางยี่ลืมตาขึ้น เห็นหลินหยางกำลังถือฟองอาบน้ำถูให้เธออยู่
“พี่ ตรงนี้ด้วย!” จางยี่กัดปาก ชี้ไปที่ด้านล่าง
ที่นี่จะถูไม่ได้ ต้องอัดไว้ หลินหยางรีบถอดเสื้อผ้าตัวเองออกให้หมด กอดจางยี่ไว้และพูดว่า: “อยากได้ก็จัดให้!”
เสียงอื้ออึงเบาๆ จางยี่รู้สึกด้านล่างแน่นไปหมด ความรู้สึกพองโตแบบนี้ดีจริงๆเลย
“พี่บ้า หลายวันแล้วไม่มาหาฉัน ฉันจะกลายเป็นแม่บ้านแก่ตายแล้วเนี้ย!” จางยี่กอดหลินหยางและพูด
หลินหยางถูฟองสบู่ให้เธอด้วย และขยับตัวไปด้วย ร่างกายแนบชิดกันจนไม่มีช่องว่าง
“ฉันมาแล้วนี่ไง? คิดถึงฉันไหม?” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม
“คิดถึงสิ! คิดถึงจนด้านล่างมีน้ำออกมาเต็มไปหมดเลย! พี่ช่วยฉันหน่อยสิ!” จางยี่พูดพึมพำ
ไม่ใช่ด้านล่างมีน้ำ แต่เป็นน้ำที่ออกมาจากในตัว หลินหยางกอดเธอไว้ ท่าทางเริ่มเร็วและแรงขึ้น จางยี่เริ่มคุ้นเคยกับความรู้สึกดีแบบนี้ ร่างกายล้อมรอบไปด้วยพลังมังกรและหงส์ให้ความรู้สึกสบายตัวอย่างมาก ปากก็เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องขึ้นมา
“พี่บ้า ขย้ำตัวฉันเข้าไปในตัวพี่เลย!” จางยี่ร่างกายแดงก่ำและร้อนผ่าวขึ้นมา
หลินหยางรู้ว่าเธอจะถึงจุดสุดยอดแล้ว ท่าทางก็เริ่มอ่อนโยนขึ้นมา ให้เธอได้รับรู้ถึงความรู้สึกดีนี้ มีเสียงร้องซี๊ดยาว หลังจากนั้นจางยี่ก็กัดไหล่หลินหยางไว้และร่างกายสั่นเทา
มีความเจ็บเล็กน้อย แต่ก็คุ้มค่า ทำให้ผู้หญิงในอ้อมกอดได้รับรู้ถึงรสชาตินี้
จางยี่ลืมตาขึ้นช้าๆ พูดอย่างปวดใจว่า: “ขอโทษนะพี่ ฉันกัดจนเป็นรอยเลย!”
“ยัยบื้อ ไม่เป็นไรหรอก ฉันล้างให้เธอนะ!” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม
พอถูไถกันเสร็จแล้ว หลินหยางก็กอดเธอออกมา หนานหงหยูนบนโซฟาก็มองด้วยสายตาที่หลอกล่อและจ้าวจินฟ่งกลับจับปลายเสื้อไว้ไม่รู้จะทำยังไงดี พวกเขาเสียงดังขนาดนั้น หนานกงหยูนได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้ง ในใจก็มีความอยากได้จนอดไม่ไหวนานแล้ว
พอโยนจางยี่ไว้บนเตียงแล้ว ปลอบเสร็จก็ออกมาทันที
หลินหยางออกมาก็เห็นหนานกงหยูนกอดตัวเองทันที พูดอย่างโกรธเคืองว่า: “นายมันตาบ้ากาม ห่วงแค่ความสะใจตัวเอง พวกเราสองคนล่ะ!”
“ฉันไม่เป็นไร!” จ้าวจินฟ่งเขินอายเหมือนเป็นภรรยาตัวน้อย
“ไปอาบด้วยกัน!” หนานกงหยูนหันหน้าไปพูด
จ้าวจินฟ่งยิ่งไม่ยอมไปกันใหญ่ ก้มหน้าพูดตัวบิด: “ไม่เอาๆ!”
น่าอับอายมากเลย จ้าวจินฟ่งอายจนหมุดเข้าห้องตัวเองไป
“ก็ดี นายดูแลฉันเสร็จแล้ว เดี๋ยวนายค่อยไปจัดการเธอแล้วกัน!” หนานกงหยูนพูดอย่างไม่เขินอาย
หลินหยางกอดเธอไว้พูดว่า: “ได้เลย อุ้มเธอไปอาบน้ำอุ่นกันก่อนแล้วกัน!”
รีบเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ หนานกงหยูนมีความสามารถพิเศษเกาะเอวเขาแน่น ร่างกายลอยอยู่และพูดว่า: “ตาบ้า นายต้องทำดีกับพวกเรานะ!”
“วางใจเถอะ พวกเธอเป็นที่รักของฉันอยู่แล้ว!” หลินหยางจูบไปเบาๆ
การจูบเป็นเรื่องที่จู่โจมมาก หนานกงหยูนน้อยครั้งที่จะได้จูบ ท่าทางของเธอดูเหมือนจะเงอะงะมาก พอเผชิญหน้ากับการจูบและลิ้นของเขาแล้วก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา
เห็นสาวคนนี้ขัดขืน หลินหยางก็ตบก้นเธออย่างโมโหพูดว่า: “อย่าขยับสิ ถอดเสื้อผ้าก่อน!”
คำพูดของหลินหยางตอนนี้เหมือนกับราชโองการ หนานกงหยูนถอดเสื้อในสีแดงออกมาอย่างเชื่อฟัง แต่ต่อมาเธอก็รีบแนบตัวหลินหยางไว้ไม่ให้เขาได้เห็นภาพสวยงาม
ทำเอาหลินหยางนึกถึงครั้งแรกของทั้งสอง สาวคนนี้ก็ทะเล้นแบบนี้แหละ วันนี้หลินหยางมีความอดทนอย่างมาก จูบคอเธอเบาๆ ให้เธอหยุดขัดขืน ที่นั่นเป็นที่ที่เธออ่อนไหวมากที่สุด หลินหยางสัมผัสเบาๆก็ทำให้เธอตัวหวั่นไหวแล้ว
พอหลินหยางถอดกางเกงเธอออก หนานกงหยูนก็หยุดเขาไว้พูดว่า: “ไม่ได้ ให้มันเปียกก่อน!”
หลินหยางอึ้ง จากนั้นก็ชมเชยถึงความก้าวหน้าของเธอ รู้จักเรื่องนี้แล้วด้วย
หนานกงหยูนพูดอย่างโมโห: “อะไรน่ะ ฉันให้นายเปิดน้ำ ล้างตัวให้ฉันก่อน!”
ด้านนอกจ้าวจินฟ่งไม่ได้ปิดประตูแน่น ได้ยินเสียงทะเลาะกัน ในใจก็รู้สึกตกใจ แต่ที่มากไปกว่านี้ก็คือความเขินอาย เรื่องที่น่าอับอายนี้เกิดขึ้นตรงหน้าตัวเอง หัวใจเธอเต้นตึกตักไม่หยุด
