บทที่230 หญิงสาวนักฆ่า
ร่างกายหลินหยางควบคุมไม่อยู่ ตรงหน้าแบ่งไม่ออกแล้วว่าเป็นภาพหลอนหรือเป็นภาพจริง
ไป๋เซียนเฉ่าไม่รู้ว่าหยิบขวดสารหล่อลื่นมาจากไหน ทาบนตัวของเขา ร่างกายเป็นสีทองเงาไปหมด มันวาวมาก กางเกงในของหลินหยางถูกถอดออก อาวุธใหญ่อยู่ในกำมือของไป๋เซียนเฉ่า
“เธออยากเล่นยังไง?” หลินหยางหายใจถี่และพูด
ไป๋เซียนเฉ่านั่งลงไป ใช้เต้านมของตัวเองห่อหุ้มปีนใหญ่เขาไว้ สารหล่อลื่นเย็นวาบกระตุ้นทำให้ปืนใหญ่เขาแข็งตัว ไป๋เซียนเฉ่าบีบนวดเต้านมของตัวเอง ห่อหุ้มปืนใหญ่น้อยไว้ทั้งหมด
“เธอจะมาในท่าไหนเนี้ย!” หลินหยางพูดด้วยเสียงสั่นคลอน
ไป๋เซียนเฉ่าไม่สนใจเขา ถูไถอาวุธสำคัญของหลินหยางต่อไป การสัมผัสที่อ่อนนุ่มและลื่นไหลไม่ใช่ความรู้สึกหลอน ท้องน้อยหลินหยางเหมือนมีไฟปะทุขึ้น เขานั่งตัวตรง มองดูไป๋เซียนเฉ่าที่พยายามถูไถของเขาอย่างตั้งใจ
หลับตาลง พิงลงไปบนโซฟา หลินหยางปล่อยให้ไป๋เซียนเฉ่าทำไปเรื่อยๆ เขารู้ว่าวันนี้เธอทำไม่สำเร็จคงไม่ยอมปล่อยง่ายๆแน่ เต้านมนี้บีบรัดเขาไว้แน่น ความรู้สึกสับสนทำให้เขาถอนตัวไม่ขึ้น
ไป๋เซียนเฉ่าตอนแรกแค่อยากหยอกเขาเล่นเท่านั้น ตอนนี้กลับรู้สึกร่างกายของตัวเองที่ร้อนผ่าวขึ้นมา ที่สำคัญคือสีหน้าของหลินหยางและความรู้สึกที่พึงพอใจทำให้เธอรู้สึกภูมิใจมาก
“เป็นยังไง ยังทำตัวเก่งอีกไหม?” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างภาคภูมิ
หลินหยางปัดมือ ทำท่าพูดอะไรไม่ออก ไม่ทันขาดคำ ตอนที่ถอนออกมากไม่กี่นาทีหลังจากนั้น หลินหยางก็พุ่งกระฉูดจนหมดแมกซ์ ทิ้งเกราะออกไป
“ปีศาจน้อย วันนี้เป็นอะไรไป?” หลินหยางพูด
ไป๋เซียนเฉ่ามองดูบนหน้าอกที่มีน้ำเหนียวๆ เงยหน้าขึ้นพูดว่า: “เป็นยังไง ผู้หญิงก็ปราบผู้ชายแบบนี้ได้นะ!”
หลินหยางหัวเราะเสียงแหบ แต่ก็มีความซาบซึ้งใจ เขารู้ว่าไป๋เซียนเฉ่าไม่ใช่เพื่อพิสูจน์สิ่งนี้หรอก ความตั้งใจและดื้อรั้นแบบนั้นก็เพื่อให้ตัวเองสบายขึ้นหน่อยเท่านั้น
หลินหยางกอดเธอไว้แน่น ตบก้นเธอเบาๆพูดว่า: “งั้นฉันก็จะพิสูจน์เหมือนกัน ผู้ชายแม้จะถูกปราบแล้ว ก็ยังกำราบผู้หญิงได้เหมือนกัน!”
ไป๋เซียนเฉ่านอนอยู่บนโซฟา ก้นด้านล่างกรีบนุ่มสีชมพูอ่อนอมแดง ดูน่าหลงใหลมาก หลินหยางไม่รอช้า ดันเข้าไปทันที
ร้อนปะทุ สบายตัว ด้านในเปียกแฉะจนไม่เหลือซากแล้ว หลินหยางหัวเราะฮึๆ: “เป็นยังไง!”
“หลงตัวเอง ดูสิว่านายจะแข็งได้นานเท่าไหร่!” ไป๋เซียนเฉ่ากลับท้าทายเขาแทน
หลินหยางครั้งนี้ไม่ออมแรงและไม่ไว้หน้าขยับทันที ไป๋เซียนเฉ่ากัดปากอดทนไว้ไม่ครางเสียงออกมา แต่ผู้หญิงที่เก่งแค่ไหนก็ทนรับผู้ชายแบบนี้ไม่ไหวเหมือนกัน ไป๋เซียนเฉ่าทนได้ไม่นานก็ครางออกมาเสียงดังทันที
“ตาบ้า อย่าอยู่รอบปากประตูแบบนี้สิ!” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างโมโห
หลินหยางตาหมอนี่ตั้งใจไม่เข้าไปลึกๆ จนกระทั่งเธอเอ่ยปากร้องขอ เขาถึงได้ออกแรงเต็มที่
ขยับโยกอย่างหนำใจ พอใส่เข้าไปทั้งร่างกายและจิตใจ ทั้งสองคนทำกิจกรรมกันจนเหนื่อยล้าไปหมด ในตอนวินาทีสุดท้ายไป๋เซียนเฉ่าเกิดภาพหลอนเหมือนอานเสี่ยวซิง มองเห็นเขาเอาหอกแทงเข้าไปในร่างของตัวเอง
“กรี๊ด!” ไป๋เซียนเฉ่ากรีดร้องออกมาอย่างตกใจ
ตอนนี้หลินหยางกำลังจะถึงจุดสุดยอด คิดว่าเธอทนไม่ไหวแล้ว ก็เร่งความเร็ว พุ่งออกมาในครั้งที่สอง
ภาพหลอนหายไปแล้ว ไป๋เซียนเฉ่ากอดหลินหยางไว้อย่างหวาดกลัวและพึมพำว่า: “ตาบ้า เมื่อกี้ฉันตกใจหมดเลย เห็นนายถือหอกแทงฉัน!”
หลินหยางยกมือขึ้นจับแผลบนมือ สีอ่อนลงไปมาก เขายิ้มแหะๆและพูดว่า: “ยัยบื้อ หอกอยู่ด้านล่างตัวฉัน เมื่อกี้แทงเธออยู่ไง?”
“ตาบ้า นายแก้แค้นอยู่หรือไง!” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างไม่ยอมกัน
นานๆทีหลินหยางจะอ้อนเธอได้ ส่งเธอกลับไปพักผ่อนแล้ว
ตอนนี้ก็เวลาดึกแล้ว หลินหยางพึ่งเดินไปที่จอดรถด้านล่าง ก็เห็นหญิงสาวชิวเยว่
หญิงสาวขวางหลินหยางไว้และพูด: “ฉันพาไปเอง ตามฉันมา ขึ้นรถของนาย!”
“ไปไหน?”
“ถึงแล้วนายจะรู้เอง!” หญิงสาวพูดอย่างเย็นชา
ทั้งสองแลนด์โรเวอร์ที่พึ่งซ่อมมาเสร็จ หลินหยางขับไปทางด่วนตามที่ชิวเยว่ชี้ทาง ตลอดทาง หลินหยางรู้สึกง่วง ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรกันแน่?
“ด้านหน้าก็ออกเมืองเจียงหลิงแล้ว เธอจะทำอะไรกันแน่?” หลินหยางถาม
“ขับไปก็พอแล้ว!” ชิวเยว่พูดโดยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
หลินหยางขับลงทางด่วนเส้นแบ่งเขตของเมืองเจียงหลิงกับเมืองใกล้ๆ เขาจอดรถ มีดของชิวเยว่จี้มาที่เขา
“สาวน้อย ขู่ฉันแบบนี้หลายครั้ง เธอจะทำอะไรกันแน่?” หลินหยางพูดอย่างหมดอารมณ์
“เพราะนายสมควรตาย!” สายตาชิวเยว่เต็มไปด้วยความโกรธ
หลินหยางพูดตอบโต้: “ในโลกนี้มีคนสมควรตายตั้งเยอะตั้งแยะ ยังไม่ถึงตาฉันหรอก ก็เพราะฉันสั่งสอนเจ้าสองคนนั้นของตระกูลจ้าวไปงั้นเหรอ? หรือว่าฉันรู้ความลับสุขภาพอะไรกับสามีนายกเทศมนตรีจ้าวกัน?”
“คนเลว ยังกล้าพูดออกมาอีก?” มีดของชิวเยว่จี้ไปที่คอหลินหยาง
เลือดไหลออกมาตามปลายมีดลงมา หลินหยางไม่กล้าขยับตัวอีก เขาเงียบลง หญิงสาวเห็นหลินหยางไม่ขัดขืนแล้ว ก็หัวเราะออกมาพูดว่า: “วันนี้ถือว่านายดวงซวยไปแล้วกัน ฉันตัดสินใจไม่ไว้ชีวิตนายอีก แต่ฉันจะบอกให้นะ ว่าทำไมฉันถึงต้องฆ่านาย!”
“ได้สิ ให้ฉันตายอย่างสงบหน่อย!” รอยยิ้มของหลินหยางไม่มีความกลัวเลย
“นายไม่กลัวเลยหรือไง? ช่างเถอะ ฉันจะทำให้นายหลับตาเอง! เพราะฉันเป็นลูกนอกสมรส จ้าวกางเถียนเป็นพ่อของฉัน นายซ้อมเขาขนาดนั้น ตอนนี้แขนข้างหนึ่งก็ใช้ไม่ได้แล้ว!” สายตาชิวเยว่เต็มไปด้วยไฟที่ปะทุขึ้นด้วยความโกรธ
หลินหยางผิวปาก หัวเราะพูดว่า: “ไม่คิดว่าจ้าวกางเถียนหมอนั่นจะมีลูกสาวสวยแบบเธอได้ เจ้าหมอนั่นอายุสิบกว่าขวบก็เอาเธอออกมาแล้วเหรอ? ดีมาก งั้นก็ลงมือเถอะ!”
มีดของสาวน้อยยกขึ้นเล็กน้อย ตอนที่กำลังจะแทงลงไป ร่างกายกลับแข็งไปซะก่อน ขยับตัวไม่ได้
หลินหยางเอียงคอมองเธอ ยื่นมือไปที่ชีพจรเธออีกครั้ง สักพักก็พูดว่า: “เธอเรียนวรยุทธ์กับตระกูลเซินถูเหรอ มีวิชาตัวเบาที่ดี เป็นนักฆ่าฝีมือดี! แต่ปีนี้เธอพึ่งจะสิบแปด ยังเป็นเด็กอยู่เลย!”
“นายทำอะไรกับฉันน่ะ?” สาวน้อยพูดอย่างตกใจกลัว
“กดจุด ไม่เจ็บไม่คัน ครึ่งชั่วโมงร่างกายจะแข็งตัวไม่สามารถขยับตัวได้! ระหว่างฉันกับจ้าวกางเถียนยังไม่ใช่ความแค้นที่ฆ่ากันได้ แม้เขาจะหาเรื่องฉันอยู่หลายครั้ง ฉันก็ไม่เอาเขาตาย! เธอยังเป็นเด็กเป็นเล็กก็โหดเหี้ยมแบบนี้ซะแล้ว เรียนวิชาวรยุทธ์มาจากเซินถูอ๋างหรันใช่ไหม? ไม่เรียนดี ไปเรียนกับเจ้าหมอนั่น! ฉันจะบอกเธอให้นะ โชคดีที่เธอเป็นเด็กน้อย ฉันใจกว้างกับผู้หญิงและเด็กเสมอ ไม่งั้นฉันคงฆ่าเธอส่งให้จ้าวหย่าจิ้ง บอกเธออย่ามารบกวนฉันอีก!” หลินหยางพูดอย่างเหี้ยมเกรียม
สาวน้อยโดนดูถูกแบบนี้ แล้วยังต้องอับอายแบบนี้อีก เธอพูดอย่างโมโหว่า: “หลินหยาง นายแทงฉันให้ตายจะดีกว่า ไม่งั้นฉันจะหาโอกาสแล้วฆ่านายให้ได้!”
หลินหยางถอนหายใจพูดว่า: “วางใจเถอะ ฉันไม่ให้โอกาสนี้กับเธอหรอก! พื้นฐานที่สำคัญของวิชาตัวเบาก็คือการรวมตัวของเจินชี่ ฉันฝังเข็มให้เธอสักหน่อย รับรองต่อไปเธอจะฆ่าคนแบบนี้ไม่ได้อีก”
หยิบเข็มขึ้นมาส่ายไปมาตรงหน้าสาวน้อย ครั้งนี้ชิวเยว่กลัวจริงๆแล้ว หมอนี่ทำไมถึงมีฝีมือที่โหดเหี้ยมแบบนี้ได้ น้ำตาไหลอาบแก้มลงมา
“อย่านะ!” สาวน้อยกรีดร้องสุดเสียง
ในตอนนี้เองโทรศัพท์ของสาวน้อยดังขึ้น หลินหยางเปิดฟัง ก็เป็นเสียงของจ้าวหย่าจิ้ง
“ชิวเยว่ เธอไปไหนน่ะ? ทำอะไรอยู่? ไปหาหลินหยางนั่นแล้วใช่ไหม? ฉันจะบอกให้นะ! ยัยเด็กโง่ คำพูดของฉันก็ไม่ฟังแล้วเหรอไง? ตอนนี้หลินหยางสำคัญมาก อย่าพึ่งจัดการเขา!” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างร้อนรน
“นายกเทศมนตรีจ้าว ขอบคุณในความเป็นห่วง แบบนี้แล้วฉันน่าจะมีประโยชน์มากเลยนะ ในเมื่อแบบนี้ ฉันตัดสินใจไม่ลงโทษเจ้าหนูนี่แล้วกัน!” หลินหยางพูดและหัวเราะฮึๆ
จ้าวหย่าจิ้งโล่งอกและพูดว่า: “หลินหยาง ชิวเยว่อยู่กับนายใช่ไหม? เด็กคนนั้นไม่รู้เรื่อง นายอย่าเอาอะไรกับเธอมากเลย!”
“วางใจได้ นายกเทศมนตรีจ้าว แม้คอของฉันจะถูกเธอบาดเล็กน้อย ฉันไม่ใช่คนใจแคบขนาดนั้น!” หลินหยางยิ้มและตัดสายไป
“มีคนมาขอร้องให้เธอแหนะ เธอว่ามาสิ เหตุผลที่ฉันจะไม่ผนึกเจินชี่ของเธอ!” หลินหยางจ้องมองชิวเยว่อย่างเย็นชา
ยังไงชิวเยว่ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์ใหญ่แบบนี้ ในใจกระวนกระวายจนไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ฉันผิดไปแล้ว!” ชิวเยว่พูดด้วยน้ำตา
หลินหยางพยักหน้าพูดว่า: “ดี อย่างแรกยอมรับว่าตัวเองผิด จากนั้นล่ะ?”
“ฉันไม่ควรมีใจแก้แค้นขนาดนั้น ไม่ควรเอาชีวิตคนเป็นของเล่น!” เด็กน้อยตัวสั่นเทา
หลินหยางตบหน้าอกของเธอเบาๆ สาวน้อยร้องเสียงหลงและล้มลงไปกองอยู่ที่นั่งข้างคนขับ เมื่อกี้ตีจนตัวเธออ่อนแรงไปหมด ตรงหน้าอกถูกจับเป็นครั้งแรก ยังเป็น “ศัตรู” ของเธออีก
“พอแล้ว ฉันจะยกโทษให้เธอในครั้งนี้ แต่เรื่องยังไม่จบ เธอต้องบอกมาก่อนว่าเธอกับจ้าวหย่าจิ้งมาทำอะไรในเจียงหลิง วางใจได้ ฉันไม่บอกกับป้าเธอหรอก!” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม
ผู้ชายคนนี้ขยับหน้าเข้ามาใกล้ ชิวเยว่รู้สึกหวาดกลัว ก้มหน้าพูดว่า: “ฉันก็ไม่รู้ คุณหนูมีแผนของตัวเอง ไม่เคยบอกกับฉัน! ฉันแค่มาปกป้องเธอเท่านั้น!”
“ทำไมเธอเรียกเขาว่าคุณหนูล่ะ?” หลินหยางถามอย่างสงสัย
ชิวเยว่ขมวดคิ้วพูดว่า: “ป้าไม่ชอบให้ฉันเรียกเธอแบบนั้น ปกติก็ให้เรียกว่าคุณหนู”
“ก็ได้ ฉันไม่ทำให้เธอลำบากใจแล้วกัน มา อ้าปากสิ!” หลินหยางพูด
ชิวเยว่อึ้ง เปิดปากออก หลินหยางโยนเม็ดยาเข้าไป สาวน้อยไม่ทันตั้งตัวก็กลืนลงไปแล้ว
“โอ๊ย! นายให้ฉันกินอะไรเนี้ย!” ชิวเยว่พูดอย่างรำคาญใจ
“ของดี ยันต์ความเป็นความตายรู้จักไหม? ของฉันสุดยอดกว่ายันต์ความเป็นความตายอีกนะ กระเพาะของเธอจะละลายเปลือกนอกของยา มีหนอนตัวน้อยออกมา! ตอนนี้หนอนน่าจะออกมาแล้วนะ นี่เป็นหนอนพิษที่ฉันสร้างขึ้นมาเอง เธอก็รู้ว่าฉันถนัดเรื่องผสมยา หนอนพิษนี้จะกัดในตอนที่เธอไม่เชื่อฟัง!” หลินหยางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
“นายมันเลวมากที่กล้าทำแบบนี้กับฉัน!” หางตาชิวเยว่มีน้ำตาไหลออกมา
หลินหยางปัดมือพูดว่า: “ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ว่าเธอดื้อมากเลย หนอนตัวนี้เอาเจินชี่ของฉันไป ตอนนี้เธอรู้สึกว่าร้อนตรงท้องหรือเปล่า? ออกฤทธิ์แล้วล่ะ! ถ้าเธอเชื่อฟังฉันละก็ ฉันจะเอายาถอนพิษให้! เธอก็รู้ในยุทธภพการต่อกรคนมีกำลังภายใน ก็ต้องใช้ยาที่พิเศษหน่อย! เธอลองบีบหนอนออกมาก็ได้นะ แต่แน่นอนต้องรับผลเอง!”
“คนเลว นายทำอะไรกับฉันกันแน่?” ชิวเยว่รู้สึกหวาดกลัวในใจ
“มาเป็นไส้ศึกให้ฉัน จ้าวหย่าจิ้งมีแผนอะไรก็บอกให้ฉันรู้ทั้งหมด อย่าฆ่าคนหรือทำร้ายคนอีก เธอว่าแบบนี้ง่ายไหม!” หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม
