บทที่ 237 พิสูจน์
คำพูดของหลัวหยุนนั้นเป็นการประกาศชัดๆ เอาความคิดในใจทั้งหมดปลดปล่อยออกมา
หลินหยางรู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก จูบไปที่ปากของเธอเบาๆ “คนโง่ เธอรู้ไหมแบบนี้คือการเอาชีวิตตัวเองมาเล่น”
“ก็ต้องเล่นไง การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่ว่าเล่นจนกว่าจะสิ้นลมหายใจหรอ ต้องคอยสนุกไปกับช่วงเวลาที่มีความสุขของตัวเองสิ” หลัวหยุนพูดอย่างดื้อรั้น
ความรู้สึกที่เต็มอิ่มนี้ หลินหยางจะปฏิเสธลงได้ยังไง หลัวหยุนนอนราบลงบนเตียงแล้วกางแขนทั้งสองข้างพร้อมพูดว่า “รักฉัน อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”
หลินหยางค่อยๆ ทับลงไปบนตัวของเธอ ใจสั่นไม่หยุด ใช้สายตาที่ปลื้มและประทับใจในการมองผู้หญิงในอ้อมกอด ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านี้เป็นการระงับอารมณ์และเป็นห่วง ตอนนี้ก็กาลเป็นความตื่นเต้นไปทั้งหมด
หลินหยางจะผ่านช่วงเวลาที่พิเศษกับเธอ เขาไม่ได้รีบร้อน แต่ค่อยๆ ลูบไล้หน้าอกของเธอ
ร่างกายของหลัวหยุนอ่อนไหวง่ายมาก แค่เตะลงไปก็มีปฏิกิริยาที่รุนแรง ร่างกายตึงจนเหมือนกุ้งตัวเล็กๆ
“ผ่อนคลายหน่อย ฉันสัญญาว่าวันนี้จะเป็นวันที่เธอสบายที่สุดของเธอ” หลินหยางพูด
หลัวหยุนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันหลับตาเหมือนที่เมื่อกี้ฝังเข็มดีไหม”
มือค่อยๆ ลูปผ่านตาของเธอ หลัวหยุนหลับตาทั้งคู่ไว้แน่น มีไออุ่นผ่านเข้ามาทางขมับ
ความรู้สึกที่ตื่นเต้นก็ถูกกวาดทิ้งหมด จากนั้นมือของหลินหยางก็ลูบไล้ไปทั่วบนร่างของเธอ
อารมณ์ของหลัวหยุนถูกกระตุ้นขึ้นมา ความรู้สึกที่คันๆ นั้นทำให้ข้างล่างเปียกไปหมด หลินหยางก็ได้ถือปืนน้อยของตัวเองขึ้นมาแล้วเสียบเข้าไป หลินหยางหยุดไปสักพัก มองหน้าของเธอไว้เพราะกลัวว่าการกระทำของตัวเองจะทำให้เธออึดอัด
ไม่ได้เจ็บปวดเหมือนกับที่คิดไว้ หัวใจของหลัวหยุนก็ไม่ได้เต้นแรงเกินไปเพราะตื่นเต้น แต่ร่างกายที่ร้อนไปหมดนั้นทำให้เธออยากหาที่ปลดปล่อย เธอก็เลยกอดหลินหยางไว้แน่นแล้วพูดว่า “อย่าหยุด！”
อารมณ์ที่เร่าร้อนของหลินหยางถูกกระตุ้นออกมา เริ่มแรกตัวเองจัดการได้ดี ความเปียกนั้นพอให้เขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ต้องลังเล ร่างของทั้งสองคนได้ประสานกัน ต่างเพลิดเพลินกับความสุขตรงหน้า
การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแรง ก่อนหน้านี้ที่ไม่สบายของหลัวหยุนก็หายไปหมด เธอเอาข้างทั้งสองล็อกเอวของเขาไว้แน่น อยากจะประสานกับเขาไว้ให้นานที่สุด
ลิ้นที่คล่องแคล่วของหลัวหยุนได้เลียหน้าอกของหลินหยางอย่างซน ทำให้เขาเริ่มรู้สึกหลงใหล
ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลินหยางไม่มีทางที่จะรู้สึกว่าจะพ่ายแพ้เร็วขนาดนี้
แต่ครั้งนี้ หลินหยางรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างนี่ได้นำพาความรู้สึกที่อัศจรรย์มาก
หลินหยางไม่อยากทนต่อไปแล้ว เขาได้แตกออกมาพร้อมกับตัวสั่น หลัวหยุนเองก็กระตุกขึ้นมา
หลังจากที่จบศึกสงคราม หลินหยางรีบตรวจดูชีพจรของเธออย่างรีบร้อน ทุกอย่างปกติดี
“ฉันมีความสุขมากเลย” ในตาของผู้หญิงเต็มไปด้วยน้ำตา
หลินหยางกอดเธอไว้แล้วยิ้มอย่างประทับใจ “ยังดี เธอปกติดีทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นฉันคงบาปหนาแล้ว”
“หึ ตอนนี้บาปของนายก็ไม่น้อย นายรีบบอกฉันว่ารอยฝันบนไหล่ของนายใครเป็นคนกด？” หลัวหยุนถามด้วยหน้ามุ่ยๆ
หลินหยางไม่รู้จะอธิบายยังไง ก็เลยจูบปากของเธอ
การจูบนั้นเป็นยาผ่อนคลายที่ดีที่สุดตลอด เพราะสามารถทำให้ผู้หญิงข้างกายเอาความสนใจมาไว้บนตัวทั้งสองคน
วันที่ดีงาม เริ่มจากบนเตียง ก็จบลงบนเตียง
หลินหยางส่งหลัวหยุนกลับไปที่โรงเรียน เขาต้องใช้ชีวิตต่อ เพราะยังมีผู้หญิงตัวเล็กๆ อีกคนยังไม่ได้ปลอบ
ขับรถกลับไปถึงเซียนฉ่าเก๋อ ไป๋เซียนเฉ่ากลับไม่อยู่ โทรก็โทรไม่ติด ดูเหมือนเธอจะโกรธแล้วจริงๆ
หลินหยางกำลังจะหันหลังกลับไป ก็ได้รับสายจากเบอร์แปลกตา
พอรับสาย ก็ได้ยินเสียงแก่ๆ พูดว่า “หลินหยาง เตรียมสูตรครีมแผลลายกับเงินสดอีกสิบล้านของนายไว้ เพราะไป๋เซียนเฉ่าตอนนี้อยู่บนมือของฉัน”
หลินหยางรีบถาม “ตอนนี้เธออยู่ไหน ？ฉันจะฟังเสียงของเธอ”
“หลินหยาง ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันอยู่ไหน ฉันกลัวมากเลย！” ไป๋เซียนเฉ่ารีบพูดอย่างวิตกกังวล
หลินหยางรีบปลอบ “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้ เอาโทรให้มัน”
“ได้ยินแล้วใช่ไหม？คนอยู่ในมือของฉัน รอโทรศัพท์จากฉัน ฉันจะคอยติดต่อนายเอง” อีกฝ่ายพูด
หลินหยางวางสายแล้ว ในใจกระวนกระวายมาก รีบไปดูกล้องวงจรย้อนหลังของบริษัท ดูอย่างละเอียด แต่ก็ไม่มีเบาะแสอะไรเลย ไป๋เซียนเฉ่าขับรถของตัวเองออกไป แต่ว่าที่คฤหาสน์ก็ไม่มีข้อมูลอะไรเลย
หลินหยางรีบโทรไปหาจางเยว่ ให้เธอช่วยตรวจสอบกล้องวงจร จากนั้นหลินหยางอยู่ในห้องทำงานของตัวเองเดินไปเดินมา สมองเริ่มคิดพวกความเป็นไปได้ทุกอย่าง
อีกฝ่ายพูดถึงครีมแผลลาย คนที่จ้องจะลงมือกับสิ่งนี้เยอะมาก คู่แข่งในการค้า ศัตรู นายกจ้าว พอนึกถึงนายกจ้าวใจของหลินหยางก็ตกไปอยู่ในตาตุ่มทันที เกาหัวแล้วรู้สึกแปลก
หลินหยางเอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปหาจ้าวหย่าจิ้ง เบอร์นั้นเขาจำได้อย่างแม่นยำ
“ประธานหลิน นายโทรหาฉันมีเรื่องอะไร？” น้ำเสียงของจ้าวหย่าจิ้งไม่มีอะไรผิดปกติ
“นายกจ้าว ไม่มีอะไรก็โทรหาคุณไม่ได้หรอ？” หลินหยางยิ้มตอบ
จ้าวหย่าจิ้งหัวเราะเหอะๆ แล้วพูดว่า “ได้สิ ยินดีเสมอ แต่ไม่รู้ว่านายอยากจะคุยอะไรกับฉันล่ะ？”
“อย่างเช่นคุยเรื่องสูตรครีมแผลลายของฉัน หรือไป๋เซียนเฉ่าประธานไป๋เรื่องพวกนี้ก็ได้” หลินหยางพูด
“ประธานไป๋？คุยเรื่องหล่อนทำไม？ หล่อนเป็นข้อห้ามของนายนะ!” จ้าวหย่าจิ้งถามเพราะแปลกใจ
หลินหยางคอยแยกแยะคำพูดของเธอไว้ แต่เสียดายที่ตอนนี้เขาไม่ได้จับชีพจรของอีกฝ่ายไว้ ก็เลยแยกแยะไม่ออก
พอวางสาย หลินหยางก็ขึ้นรถแลนด์โรเวอร์ เขาตัดสินใจที่จะไปหาจ้าวหย่าจิ้งที่เทศบาล
ตอนนี้ในห้องทำงานเทศบาล ไป๋เซียนเฉ่ากำลังนั่งอยู่ตรงหน้าของจ้าวหย่าจิ้ง ทำหน้ามุ่ยๆ แล้วพูดว่า “เขาพูดว่าอะไรบ้าง？”
“อะไรก็ไม่พูดแล้วตัดสายเลย ผู้ชายคนนี้ฉลาดใช้ได้ ก่อนหน้านี้ที่ฉันใช้เครื่องดัดแปลงเสียง หรือว่าจะหลอกเขาไม่ได้？” จ้าวหย่าจิ้งสงสัย
ไป๋เซียนเฉ่าหึแล้วพูดว่า “สมองเล็กน้อยของเขาเอาไปใช้กับผู้หญิงหมดแล้ว”
“เอาละ เห็นแก่หน้าของชิวเยว่ที่เป็นหลานสาวของฉันก็ช่างเถอะ ผู้ชายก็เป็นแบบนี้กันหมด ถ้าเธอไม่ชอบ ฉันยินดีรับช่วงต่อนะ” จ้าวหย่าจิ้งพูดทั้งยิ้ม
“พี่จ้าว พี่ทำให้ฉันตะลึงนะเนี่ย หรือว่าพี่ก็หลงรักเขาเข้าแล้ว？” ไป๋เซียนเฉ่าถามอย่างตะลึง
“พูดอะไรนะ ฉันจะไปหลงรักผู้ชายอายุน้อยแบบนี้ได้ยังไง ว่าแต่เธอสิ ช่วงนี้สวยขึ้นเยอะเลยนะ ฉันช่วยเธอทดสอบเขา เธอจะให้อะไรฉันล่ะ” จ้าวหย่าจิ้งบีบแก้มของเธอแล้วพูด
ไป๋เซียนเฉ่ากอดไหล่ของเธอไว้แล้วพูดว่า “เอาละ พี่จ้าว บุญคุณของพี่ฉันจะจดจำไว้ พี่อยากได้อะไรก็ได้ พวกเรามีแค่บริษัทเล็กๆ ที่ไร้ค่า หรือว่าจะแบ่งหุ้นส่วนให้พี่ดีละ”
“ฉันไม่ต้องการกระดาษขาวพวกนั้น ฉันต้องการแค่คน เอาหลินหยางมาให้ฉันยืม ได้ไหม？” จ้าวหย่าจิ้งพูด
“ให้พี่ยืม？พี่จะเอาเขาไปทำอะไร？” ไป๋เซียนเฉ่าถามอย่างสงสัย
จ้าวหย่าจิ้งเอาแต่พูดว่าจะเอาหลินหยาง ก่อนหน้านี้ไป๋เซียนเฉ่าก็นึกว่าเธอจะพูดเล่น แต่ตอนนี้คำพูดเธอไม่เหมือนว่ากำลังพูดเล่น
จ้าวหย่าจิ้งส่ายหัวแล้วถอนหายใจทีหนึ่ง พูดว่า “ส่วนมากผู้หญิงอยากจะทนเองคนเดียว สุดท้ายก็เป็นการหารเรื่องใส่ตัว ฉันต้องการผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยฉัน แต่เรื่องนี้มีแค่หลินหยางเท่านั้นที่จะทำได้ เธอยอมให้ฉันยืมเขาไหม？”
“จะยืมพี่ก็เอาไปเลย เพราะยังไงก็ไม่รู้ว่าเขาจะไปหาสาวข้างนอกเมื่อไหร่” ไป๋เซียนเฉ่าตั้งใจพูดด้วยสีหน้าขรึม
เวลาเดียวกันจ้าวชิวเยว่ยกน้ำชาเข้ามา ได้ยินหล่อนพูดแบบนี้ หน้าก็แดงไปหมดแล้วแอบออกไป
คิดไม่ถึงว่าพึ่งถึงหน้าประตู จ้าวชิวเยว่ก็เห็นหลินหยางทันที รู้สึกน้อยใจก็เลยกอดเขาไว้
“เป็นอะไร？” หลินหยางถาม
“ไม่เป็นไร ถูกพวกเขาล้อเล่นเฉยๆ” จ้าวชิวเยว่พูด
หลินหยางชะงัดไปสักพัก จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ประธานไป๋ก็อยู่ข้างในใช่ไหม？”
จ้าวชิวเยว่รีบปิดปากแล้วพูดอย่างสับสนว่า “ฉันไม่ควรบอกนายเลย เดี๋ยวนายห้ามบอกว่าฉันเป็นคนบอกเด็ดขาดเลยนะ” จากนั้นก็รีบวิ่งหนีไป หลินหยางเคาะประตูห้องทำงานของจ้าวหย่าจิ้งอย่างโมโห
“ใครคะ ？” จ้าวหย่าจิ้งถาม
“ผมเอง เปิดประตู” หลินหยางพูดอย่างโมโห
ผู้หญิงคนนี้ทำเกินไปแล้วจริงๆ กล้าเอาเรื่องแบบนี้มาเล่นกับเขา
ได้ยินว่าเป็นหลินหยางที่เคาะประตู ไป๋เซียนเฉ่ารีบลุกขึ้นอย่างหวาดระแวง จ้าวหย่าจิ้งบอกให้เธอใจเย็นๆ จากนั้นก็ไปเปิดประตูข้างห้องสมุด ให้ไป๋เซียนเฉ่าหนีไป
จ้าวหย่าจิ้งถึงจะยอมเปิดประตู มองหลินหยางด้วยหน้าตาเฉย “ก่อนหน้านี้ไม่พูดอะไรก็ตัดสายฉัน แล้วมาทำไมเนี่ย？”
“ไป๋เซียนเฉ่าละ คุณเอาเธอไปซ่อนไว้ที่ไหน” หลินหยางพูดอย่างโกรธ
“เธอจะไปไหน ฉันยังต้องช่วยนายดูไว้ด้วยหรอ？นายไม่ดูแลผู้หญิงของตัวเองไว้ดีๆ กลับวิ่งมาหาฉัน ไร้สาระสิ้นดี” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างใจเย็น
ในใจของหลินหยางมีเปลวไฟมากมายที่อยากจะระเบิดออกมา เผาผู้หญิงคนนี้ทิ้งซะถึงจะหนำใจ
“จ้าวหย่าจิ้ง ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจไว้เรื่องหนึ่ง ไม่ว่าคุณอยู่ในตำแหน่งอะไร มีเบื้องหลังยังไง ถ้าคุณกล้าเล่นสกปรกกับผม ผมก็จะเล่นสกปรกกับใส่คุณ” หลินหยางมองเธอแล้วพูด
“เล่นสกปรก？ฉันก็อยากดูเหมือนกันว่านายจะสกปรกได้แค่ไหน” จ้าวหย่าจิ้งนั่งไขว้ขาอยู่บนโซฟาแล้วพูด
มั่นใจว่าไป๋เซียนเฉ่าไม่อยู่ที่นี่ ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ทำแน่ๆ หลินหยางยื่มมือกระชากเธอขึ้นแล้วพูดว่า “ผมจะโยนคุณออกไปจากหน้าต่าง จากนั้นร่างกายที่สวยงามของเธอก็จะเละเป็นชิ้นๆ”
“หลินหยาง ความใจกล้าของนายนั้นเกินกว่าที่ฉันคิดไว้จริงๆ นายเป็นผู้ชายแต่จะทำแบบนี้กับฉันหรอ？” จ้าวหย่าจิ้งไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย
หลินหยางตัดสินใจทำอะไรเธอสักหน่อย ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไง
มีดเล่มเล็กที่คมได้เด้งออกมาจากแขนเสื้อของหลินหยาง แล้วเอามีดวางบนหน้าของจ้าวหย่าจิ้งแล้วพูดว่า “ผมรู้ ว่าคุณเป็นคนห่วงหน้าของตัวเองที่สุด หน้าที่สวยๆ แบบนี้ ถ้าทำเป็นรอยจะน่าเสียแค่ไหนกันน่ะ เอางี้ละกัน ไปกับผม พวกเราไปหาประธานไป๋ด้วยกัน ถ้าหาเจอแล้วผมค่อยปล่อยตัวคุณ”
จ้าวหย่าจิ้งถูกหลินหยางควบคุมตัวออกมาจากห้องทำงานของตัวเอง ทั้งสองคนขึ้นรถแลนด์โรเวอร์ หลินหยางพูดอย่างเย็นชาว่า “เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ ผมจะไปหาไป๋เซียนเฉ่า หาตัวเธอเจอช้าหนึ่งชั่วโมง ผมก็จะกรีดบนหน้าคุณหนึ่งที”
“ไอ้บ้า พวกนายสองผัวเมียทะเลาะกันแล้วจะลากฉันมาเกี่ยวด้วยทำไม？” จ้าวหย่าจิ้งมองหลินหยางแล้วพูด
“ไม่ทำไม ก็แค่เพราะคุณเป็นคนยุยง เมื่อกี้เธออยู่ข้างในด้วยแท้ๆ แต่ทำไมคุณต้องปล่อยเธอไปด้วย？” หลินหยางพูด
จ้าวหย่าจิ้งพูดอะไรไม่ออก คิดอยู่ในใจว่าต้องเป็นจ้าวชิวเยว่ที่หักหลังเธอแน่ๆ
“ดีมาก หลานสาวของฉันหาผู้ชายได้ดี นายกรีดหน้าฉันตอนนี้เลยสิ” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างโกรธ
“หือ คุณไม่กลัวเลย？คิดว่ามีครีมแผลลายของผมจะสามารถช่วยให้ใบหน้าของคุณกลับมาเหมือนเดิมหรอ？รู้ที่มาของมีดเล่มนี้ของผมไหม ข้างบนทาด้วยยาที่สามารถทำให้แผลไม่สมานตลอดไป” หลินหยางยิ้มเจ้าเล่ห์
