บทที่239 ร้องขอชีวิต
หลินหยางมองสาวสวยทั้งสองคนตรงหน้า ไม่รู้ว่าควรลงมือจากตรงไหนก่อนดี
ไป๋เซียนเฉ่ามองบนใส่เขา แล้วก็ลุกขึ้นมานั่งลงไปบนตัวของเขาพร้อมพูดว่า “ถึงขั้นนี้แล้วนายยังจะแกล้งใสซื่อกับฉันอยู่อีกหรอ？ชิวเยว่ ดูไว้นะ ดูว่าฉันจะจัดการเขายังไง”
หัวใจจ้าวชิวเยว่เต้นขึ้นเต้นลงไม่หยุด เพราะได้มองตาค้างตั้งแต่แรกแล้ว หลินหยางถูกไป๋เซียนเฉ่าทับไว้ข้างล่าง มือทั้งสองกอดหัวไว้เพื่อรอดูอะไรสนุก ท่าทางเหมือนกับไม่ยอมขัดขืนแล้ว
“เธอจะเอาฉันเป็นตุ๊กตาหรอ？” หลินหยางยิ้มถาม
“ตุ๊กตาขยับไม่ได้ เดี๋ยวถ้าฉันเหนื่อยแล้ว นายต้องขยับเอง” ไป๋เซียนเฉ่าพูด
จับแท่งนั้นไว้ ไป๋เซียนเฉ่าเลียจากอกของเขาลงมาข้างล่าง ปืนน้อยของหลินหยางตั้งตรงนานแล้ว
จ้าวชิวเยว่คิดไม่ถึงว่าไป๋เซียนเฉ่าจะกล้าขนาดนี้ ลิ้นที่มีความไหวพริบนั้นได้ห่อหัวของปืนน้อยไว้หมด ค่อยๆ อมลงไป
ปากของผู้หญิงนั้นร้อนมาก หลินหยางเพลิดเพลินไปด้วย มืออีกข้างของเขาไม่ได้พักเลย ยื่นไปเพื่อจะจับหน้าอกของจ้าวชิวเยว่
ค่อยๆ นวดหัวนมที่แข็งแล้ว จ้าวชิวเยว่ก็เริ่มหอบแล้ว
ไป๋เซียนเฉ่าพยายามอมของเล่นที่ใหญ่นั้นให้หมด แต่ว่ามันใหญ่เกินไป เหมือนกับว่าอมไปครึ่งหนึ่งก็ไม่กล้าอมลงไปต่อแล้ว เธอก็เลยใช้ลิ้นค่อยๆ เลียไปเลียมา ทำให้หลินหยางรู้สึกสบายเป็นช่วงๆ
จ้าวชิวเยว่ไม่มีดีขนาดนั้น มือของหลินหยางนั้นรำคาญมาก จับขึ้นๆ ลงอยู่นั่นแหละ จนมาจับถึงข้างล่าง ตรงนี้ได้เปียกตั้งนานแล้ว หลินหยางจับแล้วหัวเราะว่า “เซียนเฉ่า มีผู้หญิงที่เปียกกว่าเธอแล้ว”
“ฉันไม่เปียกซะหน่อย” จ้าวชิวเยว่พูดอย่างเขิน
ไป๋เซียนเฉ่าทิ้งปืนน้อยที่อร่อยได้ซะที เช็ดปากแล้วพูดว่า “ฉันจะไปสู้พวกเขาได้ยังไง ฉันมันแก่แล้ว”
หลินหยางกำลังจะลุกขึ้นนั่ง ก็ถูกไป๋เซียนเฉ่าผลักล้ม แล้วพูดด้วยท่าทางราชินีว่า “วันนี้ฉันจะกินนายก่อน นายอย่าขยับไปมั่ว”
จ้าวชิวเยว่เห็นไป๋เซียนเฉ่าเอาปืนเล็กที่น่ากลัวนั้นมาจ่อไว้กับตัวเอง แล้วนั่งลงไปทันที ทั้งสองคนก็ถอนหายใจอย่างรู้สึกพอใจ หลินหยางหัวเราะแล้วพูดว่า “ดูเหมือนฉันจะผิดนะ เธอเป็นคนที่เปียกที่สุดต่างหาก เมื่อกี้ที่เข้าไปเหมือนเข้าสู่ทะเลอันกว้างใหญ่เลย”
ไป๋เซียนเฉ่าไม่ได้ขี้อายเหมือนจ้าวชิวเยว่ เธอยึดอกแล้วพูดว่า “ท่วมนายให้ตายไปเลย”
หลินหยางไม่ได้จมน้ำตาย แต่ก็เริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เก่งธรรมดา
ช่วงนี้ไป๋เซียนเฉ่าไป้แอบไปฝึกท่ามาท่าหนึ่ง เรียกว่า มอเตอร์ก้น เธอใช้แรงจากเอวขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ทำให้หลินหยางร้องไม่หยุด
“เป็นยังไง ไอโรคจิต ตอนนี้รู้ถึงความเก่งของฉันแล้วใช่ไหม” ไป๋เซียนพูดอย่างภูมิใจ
“เก่ง…….เก่งมาก แต่ฉันไม่ยอม แน่จริงก็ทำให้ฉันตายไปสิ” หลินหยางไม่ยอม
ไป๋เซียนเฉ่ารีบเพิ่มความแรงมอเตอร์ เหมือนม้าที่วิ่งอย่างบ้าคลั่ง
หลินหยางกลั้นหายใจไว้เพื่อให้ชินกับจังหวะของเธอ แต่ความรู้สึกที่สบายนั้นห้ามไม่อยู่จริงๆ
จ้าวชิวเยว่รู้สึกปากและคอแห้งไปหมด ยื่นมือไปของตัวเองลงไปผสานกับมือของหลินหยางข้างล่างอย่างไม่รู้ตัว ในใจลึกๆ ของเธอก็อยากได้แบบนี้เหมือนกัน
“ชิวเยว่ ทนอีกหน่อยนะ รอฉันจัดการเขาให้ยอมแล้วให้เธอเลย” ไป๋เซียนเฉ่าพูด
หลินหยางได้ยินแบบนั้น ก็รีบหมุนตัวแล้วเอาไป๋เซียนเฉ่าทับไว้ข้างล่าง เขาพูดอย่างเคืองว่า “นางปีศาจ คอยดูวันนี้ฉันจัดการเธอยังไง”
“มาสิ ชิวเยว่เธอไปกอดเขาไว้ ทำให้เขาใช้แรงไม่ได้” ไป๋เซียนเฉ่าพูด
จ้าวชิวเยว่อึ้งไปสักพัก ไม่กล้าขยับ แต่ก็ยังมองท่าทางของหลินหยางไว้ไม่ละสายตา
หลินหยางไม่บ้าเหมือนไป๋เซียนเฉ่า หลังจากที่เขาเป็นคนควบคุม เขาก็ควบคุมจังหวะและแรงของตัวเองไว้
ผิวของไป๋เซียนเฉ่าแดงไปทั้งตัว หลินหยางใช้ร่างกายของตัวเองเป็นทางผ่าน เจินชี่ของบทหลงฟ่งเจว๋เข้าไปในทางที่ทั้งสองคนสัมผัส
“ร้อนจังเลย หลินหยาง ทำไมจู่ๆ ร่างกายของฉันถึงอ่อนแรงขึ้นมาละ？” ไป๋เซียนไอ้เฉ่าถาม
“เธอไม่ใช่ว่าเก่งหรอ？ถ้าอย่างนั้นก็ให้เธอลองที่เยี่ยมกว่าไง” หลินหยางพูด
ตัวของไป๋เซียนเฉ่าอ่อนไหวเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านตลอด เธอมองหลินหยางอย่างคับข้องใจแล้วพูดว่า “ไอ้เลว นายไม่ต้องมาทรมานฉันเลย ชิวเยว่ ช่วยฉันเร็ว”
“ฉัน…….ช่วยยังไงอ่ะ？” เด็กน้อยคนนี้ยังอยากดูต่อ
“รีบนั่งลงไปบนตัวของเขา” ไป๋เซียนเฉ่าออกความเห็นบ้าๆ
จ้าวชิวเยว่พยุงตัวลุกขึ้น มองแล้วปีนขึ้นไปจริงๆ ด้วย แต่ว่าเธอเอาร่างกายแนบชิดบนตัวหลินหยาง ค่อยสัมผัสท่าทางของหลินหยาง
ครั้งนี้ไป๋เซียนเฉ่าโดนแล้ว เพราะน้ำหนักของทั้งสองคนได้ทับลงไปบนตัวเธอหมด
“พวกนายทั้งสองคนรวมกันรังแกฉัน” เธอพูดอย่างหอบ
หลินหยางก็เลยเอาตัวเองมาประคองไว้ เพื่อไม่ให้ไป๋เซียนเฉ่ารู้สึกถึงแรงกดดัน ได้เพิ่มความแรงต่อ
จ้าวชิวเยว่ที่อยู่ข้างหลังนั้นสบายมากเลย เดิมทีมีแค่ไป๋เซียนเฉ่าคนเดียวเท่านั้นที่จะรู้สึกได้ถึงเจินชี่แต่ตอนนี้ตัวเองก็รู้สึกได้แล้ว
การขยับของหลินหยางไม่ได้ช้าลงเลย ได้เพิ่มความเร็วกว่าเดิม ไป๋เซียนเฉ่ารีบร้องขอให้ไว้ชีวิตขึ้นมา “หลินหยาง นายรีบปล่อยฉันไปเถอะ ร้อนไม่ไหวแล้ว”
“มาร้องขอชีวิตตอนนี้ ไม่ทันแล้ว” หลินหยางยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฉันไม่กล้าท้าทายนายอีกแล้ว” ไป๋เซียนเฉ่ารีบขอโทษ
หลินหยางได้เริ่มปล่อยเจินชี่ต่อ ทำให้ไป๋เซียนเฉ่าแตกทันที
หลินหยางรู้สึกได้ว่าข้างล่างมีของไหลออกมาไม่หยุด ก็เลยค่อยๆ หยุดการกระทำไป
ไป๋เซียนเฉ่าในตอนนี้เปียกไปทั้งตัว เหมือนพึ่งออกมาจากทะเล และสั่นไม่หยุดเลย
“ชิวเยว่ รีบแก้แค้นให้ฉันเร็ว ไอ้บ้านี้ทรมานฉันแทบตาย” ไป๋เซียนเฉ่าปิดหน้าแล้วพูด
จ้าวชิวเยว่ลงมาจากหลังของเขาแล้วไปตรงหน้าของหลินหยาง กอดคอของหลินหยางแล้วพูดว่า “หนูไม่ช่วย หนูก็อยากลองเหมือนกัน”
เป็นเด็กผู้หญิงที่เชื่อฟังขนาดไหนเนี่ย หลินหยางจูบเธอแล้วพูดว่า “เด็กดีจริงๆ ฉันจะให้รางวัลเธออย่างงามเลย”
ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างโมโห “ไอ้บ้า ไอคนไร้จิตสำนึก เมื่อกี้นายทรมานฉันซะแบบนี้ แต่พอกับเด็กคนนี้กลับทำอย่างอ่อนโยน”
“แน่นอนสิ ชิวเยว่เป็นเด็กดีที่เชื่อฟังนี่น่า” หลินหยางพูด
“อือ หนูเป็นเด็กดี” จ้าวชิวเยว่พูดอย่างภูมิใจ
“พี่ชายคนนี้ให้รางวัลเดี๋ยวนี่เลย” ไป๋เซียนเฉ่าพูดแซะ
หลินหยางยิ้มแต่ไม่พูด เปิดขอทางสองของเธอ ค่อยๆ จับอาวุธของเขาแล้วถูไปถูมาตรงทางเข้าสักพัก
จ้าวชิวเยว่รีบครางออกเสียงทันที ร่างกายของเธอนั้นอ่อนไหวจริงๆ
รู้สึกว่าเริ่มเปียกแล้ว หลินหยางก็เสียบเข้าไปทันที
จ้าวชิวเยว่กอดเขาไว้อย่างแน่เพราะไม่กล้าให้เขาขยับต่อ หัวใจเต้นเร็วขึ้น
“เธอกอดแน่นขนาดนี้ ฉันจะทำต่อยังไงละ” หลินหยางยิ้มพูด
“พี่ ไม่ต้องใช้แรงมากนะ” เด็กน้อยพูดอย่างกลัว
หลินหยางบีบแก้มของเธอแล้วพูดว่า “วางใจได้ ฉันไม่ใช้หมาป่าที่หิวโหย”
การทำของหลินหยางอ่อนโยนขึ้นเยอะมาก ถึงแม้ว่านี้เป็นครั้งที่สองที่ทั้งสองคนได้ทำกัน แต่ทั้งสองได้สร้างความเข้าใจต่อกันแล้ว
จ้าวชิวเยว่ก็ขยับก้นของตัวเองตาม เพื่อให้หลินหยางผสานกับตัวเองทั้งหมด
กำลังของไป๋เซียนเฉ่าฟื้นฟูแล้ว ก็ได้มานวดเล่นหน้าอกของจ้าวชิวเยว่อยู่บ่อยๆ
“พอใช้ได้นิ แต่ว่ายังไม่ใหญ่พอ ให้ไปบ้านี่ช่วยเธอหน่อยละกัน” ไป๋เซียนเฉ่าหยอกล้อ
หน้าของจ้าวชิวเยว่แดงไปหมด ไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น หลินหยางเองก็ใช้การขยับที่แรงของตัวเองทำให้เธอไปสนใจอย่างอื่นไม่ได้
จากการขยับที่เร็วและแรงขึ้นของหลินหยาง ท่าทางของจ้าวชิวเยว่เองก็เริ่มเบี้ยวไปหมด
“พี่ เจ็บจังเลย” จ้าวชิวเยว่ครางพูด
คำพูดนี้เหมือนกับยาเสน่ห์ที่แรง การกระทำของหลินหยางยิ่งแรงกว่าเดิม เตียงที่ใหญ่ของไป๋เซียนเฉ่าขยับแรงขนาดนี้เป็นครั้งแรก
หลังจากการถอนหายใจยาวอ่อนไหวแล้ว ตัวของหลินหยางก็อ่อนลงอย่างสบาย
ทั้งสามคนกอดกันไว้อย่างแน่น ได้ผ่านคืนที่ไร้ความละอายใจก็ได้ผ่านไป
เช้าวันที่สอง หลินหยางตื่นเป็นคนแรก ผู้หญิงทั้งสองคนกลับกอดกันไว้ ภาพที่สวยงามนี้ทำให้เขาไม่อยากทองไปทางอื่นเลย
“ตื่นแล้วหรอ？ไอ้บ้า” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างสะลึมสะลือ
กระโดดลงมาจากเตียง วันที่สวยงามได้เริ่มขึ้นอีกวันแล้ว
จ้าวชิวเยว่ขยี้ตาแล้วก็ลุกขึ้นมา เรื่องเมื่อคืนยังอยู่ในสมองอยู่เลย เธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพวกหลินหยาง
หลินหยางใส่เสื้อแล้วก็บีบแก้มของจ้าวชิวเยว่แล้วพูดว่า “เอาละ วันนี้คุณป้าของเธอน่าจะหายโกรธแล้ว เดี๋ยวฉันส่งเธอกลับไปละกัน”
ค่อยๆ พยักหน้า เธอรู้สึกใจไม่ดียังไงไม่รู้
จ้าวหย่าจิ้งไม่เคยโกรธแบบนั้นมาก่อน จ้าวชิวเยว่ถึงจะไม่ได้ตั้งใจทำผิด แต่ทุกอย่างก็ตกไปอยู่ที่เธอหมด อยากจะเคลียร์ก็ยังต้องดูท่าทางของจ้าวหย่าจิ้ง
หลินหยางขับรถส่งเธอกลับถึงบ้าน ตอนนี้พึ่งจะ 7โมงเช้า จ้าวหย่าจิ้งยังนอนอยู่บนเตียง
ได้ยินเสียงเคาะประตู จ้าวหย่าจิ้งถึงคลุมชุดนอนแล้วเปิดประตูให้พวกเขา
เห็นหน้าแดงๆ ของจ้าวชิวเยว่และหน้าที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ของหลินหยาง จ้าวชิวเยว่ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา
ปังทีหนึ่ง ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง หลินหยางเกาหัว อารมณ์ของผู้หญิงคนนี้มันยังไงกัน
ก๊อกก๊อก หลังจากเคาะประตู จ้าวชิวเยว่ก็เรียกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ “คุณป้าขอร้องละเปิดประตูทีเถอะ”
จ้าวหย่าจิ้งพิงอยู่หลังประตูใหญ่ พูดอย่างโมโห “พวกนายสองคนไปจู๋จี๋กันแล้ววิ่งมาร้องขออภัยกับฉัน？อยากให้ฉันยกโทษไม่มีทางหรอก”
นี่หมายความว่ายังไง？หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะหึงหลานของตัวเองหรอ？หลินหยางเคาะประตูแล้วพูด “นายกจ้าง หายโกรธได้แล้ว คุณจะเอาอารมณ์มาใส่เด็กคนนี้ทำไมกัน？มีเรื่องอะไรพวกเรามาคุยกันดีๆ คุณเปิดประตูก่อน ข้างนอกจะถูกมุงดูแล้ว”
“สมน้ำหน้าที่ถูกมุงดู อยากให้ฉันหายโกรธก็ไม่ยาก เอาความจริงใจของพวกนายออกมาสิ” จ้าวหย่าจิ้งยิ้มปากฉีก
หลินหยางเกาหัวแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ผมก็เอาความจริงใจของพวกเราสองคนออกมาเอง ผมจะตะโกนดังๆ ว่าพวกเราผิดไปแล้ว หลังจากนั้นก็จะยอมรักษาหน้าอกที่ไม่เท่ากันของนายกจ้าวให้ฟรีเพื่อให้คุณหายโกรธเป็นไง？”
จ้าวหย่าจิ้งเปิดประตูแล้วดึงพวกเขาสองคนเข้าไปทันที
หลินหยางยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า “อย่างนี้ถึงจะถูก เป็นคนกันเอง จะทะเลาะกันทำไมล่ะ？”
“หลินหยาง นายมันอันธพาล” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างโมโห
จ้าวชิวเยว่พูดแย้งขึ้นมาเบาๆ “เขาไม่ใช่ คุณป้าไม่ต้องโกรธแล้ว”
“แกยังจะช่วยมันอีก พวกแกทั้งสองคนรีบไสหัวออกไป” จ้าวหย่าจิ้งหันหลังใส่แล้วพูด
หลินหยางเกาหัวแล้วพูดกับจ้าวชิวเยว่เบาๆ “เธอกลับไปที่รถก่อน ฉันจะลองคุยกับคุณป้าของเธอเอง”
เด็กผู้หญิงออกจากบ้านอย่างเชื่อฟัง ในห้องเหลือแค่หลินหยางกับจ้าวหย่าจิ้งสองคน
