บทที่233 ฉี่ราดบนเตียง
หลินหยางกอดจ้าวจินฟ่งไว้ ร่างหายของเขาและเธอนั้นพัวพันเข้าหากัน การกระทำของทั้งสองคนรุนแรงมาก
หลัวหยุนอยู่หน้าประตูได้ยินอย่างชัดเจน แต่ว่าไม่เห็นภาพทั้งหมดนั้นในใจก็รู้สึกคันๆ
กัดปากไว้แล้วชะโงกหัวออกไปดู ก็ได้เห็นภาพที่พวกเขาพัวพันกันอย่างชัดเจน
จ้าวจินฟ่งนอนลงข้างล่าง รูปร่างก็มีสัดส่วนที่สวย ถึงแม้ว่าหลัวหยุนมีความมั่นใจว่าไม่แพ้เธอ แต่ในตอนนี้นั้นกลับรู้สึกอิจฉามาก
ได้อยู่ข้างล่างของคนที่รักนั้นมันดีขนาดไหนกันนะ
นึกถึงนี่ข้างล่างของหลัวหยุนก็เริ่มแฉแล้ว เธอกัดนิ้วไว้ ทนความรู้สึกคันๆ แล้วก็มองต่อ
ร่างกายของจ้าวจินฟ่งนั้นอ่อนไปหมด ไม่อยากขยับอีกแล้ว ปล่อยให้หลินหยางกระทำต่อไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าการกระทำของหลินหยางจะรุนแรง แต่ว่าตอนที่ลงมานั้น สามารถจับโอกาสได้ดีมาก จ้าวจินฟ่งเหมือนกับลูกชิ้นในกระทะหม้อร้อน หมุนไปหมุนมา
จำไม่ได้แล้วว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ร่างกายมีของไหลพ่นออกมา จ้าวจินฟ่งพูดอย่างหอบว่า “นายกะจะเอาฉันให้ตายหรอใช่ไหม？” “มีแค่ควายที่ตายเพราะเหนื่อย ไม่มีนาที่เสียเพราะไถ” หลินหยางพูดอย่างได้ใจ
“ฉัน……ไม่ไหวแล้วจริงๆ นาไร่นี้ถึกไถไปไถมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายครั้ง ชั้นบนยังมีนาอยู่ไร่หนึ่ง ทำไมนายไม่ไปไถละ” จ้าวจินฟ่งพูด
เห็นว่าพูดถึงตัวเอง หลัวหยุนตกใจทันที ข้างล่างกลับมีของเหลวไหลออกมาเยอะมาก ยื่นมือไปจับดู เหมือนกับตัวเองฉี่ราดเลย
หลินหยางหัวเราะแหะๆ แล้วพูดว่า “ร่างกายของเธอยังไม่ดี ฉันไม่กล้าทำอะไรมั่วๆ หรอก”
เตียงนั้นยังสั่นอยู่เรื่อยๆ จ้าวจินฟ่งกัดฟันแล้วพูดว่า “ไอชั่ว นายตั้งใจจะทรมานฉันใช่ไหม？นายไม่ใช่ว่าฝีมือดีหรอ？รีบๆ รักษาเธอให้หายแล้วไปทำร้ายเธอ เธอทั้งสวยทั้งหุ่นดี นายคงอยากกินมากสินะ”
หลินหยางไม่พูด ใจของหลัวหยุนนั้นขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกับวิญญาณหลุดออกจากร่างเลย
จ้าวจินฟ่งคัดค้านต่อ “ไม่ไหวแล้ว ถ้าถูกนายทรมานต่อไปจะถูกนายเล่นตายแน่ๆ”
ใกล้ถึงจุดสูงสุดแล้ว จะไปยอมแพ้ได้ยังไงกัน หลินหยางก็เลยปล่อยทาฟรีสไตล์ จ้าวจินฟ่งเหมือนกับเรือน้อยๆ ที่ถูกทิ้งไว้กลางทะเลเลย
ในที่สุดเรือเล็กสั่นมานาน หลินหยางตะโกนทีหนึ่งก็หยุดลงแล้ว
ร่างกายของหลัวหยุนก็แข็งตามไปทันที ตัวสั่นไปหมด เธอรีบวิ่งขึ้นไปแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม
เอามือไปจับข้างล่างดู เห็นว่าตรงนั้นเปียกไปหมดแล้ว หลัวหยุนเลยรีบถอนกางเกงในออกมา ในใจรู้สึกอายมาก
ทีนี้จะทำยังไงดี กางเกงในเปียกขนาดนี้ เดี๋ยวจะไปเจอคนยังไงกันเนี่ย
มุดอยู่ในผ้าห่มสักพัก หลินหยางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วขึ้นมา หลัวหยุนรีบหลับตาลง
หลินหยางชะโงกหัวไปดู ยื่นมือจับหน้าผากของเธอดู รีบเขย่าเธอตื่นแล้วพูดว่า “หลัวหยุน เธอมีไข้ใช่ไหม? ตอนนี้หน้าผากเธอร้อนมากเลยนะ”
หลัวหยุนรีบพูดขึ้นมา “ไม่นะ อาจจะเป็นเพราะอยู่ในผ้าห่มก็ได้？”
ยื่นมือจับชีพจรตรงข้อมือของเธอ หลินหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า “แปลกนะ หัวใจเต้นเร็วเกินไป เธอฝันร้ายใช่ไหม？”
ไม่ใช่ฝันร้ายสักหน่อย ฝันเปียกชัดๆ หลัวหยุนไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น พูดเบาๆ ว่า “ฉันง่วง ยังอยากนอนต่อ”
หลินหยางเห็นแบบนี้ก็รู้สึกเป็นห่วง เลยถามต่อว่า “ตรงไหนไม่สบายรึเปล่า เรื่องโรคหัวใจนี้ต้องห้ามกลัวหมอนะ”
“ฉันไม่มีตรงไหนที่ไม่สบายเลย นายไปเถอะ” หลัวหยุนพูดอย่างหงุดหงิด
หลินหยางเห็นท่าทีแปลกๆ ผู้หญิงคนนี้กำลังปิดบังอะไรอยู่แน่ๆ เขาแกล้งพยักหน้าแล้วเดินออกไป
หลัวหยุนถึงจะยอมลุกขึ้น แล้วเอากางเกงในที่เปียกไปหมดนั้นออกมา
คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ หลินหยางจะหันกลับมา เขาเงยหน้าก็เห็นกางเกงในวิกตอเรียส์ซีเคร็ตสีแดง ข้างล่างกางเกงในนั้นยังมีของเหลวสีใสห้อยอยู่ด้วย
“เธอฉี่ราดเตียง？” หลินหยางอึ้ง
หลัวหยุนพูดอย่างละอายใจ :นายนั่นแหละฉี่ราดเตียง นายรีบไปสิ”
“ฉี่ราดเตียงก็ฉี่ราดเตียงสิ นี่ไม่ใช่เรื่องอะไรที่น่าอายมากขนาดนั้นสักหน่อย” หลินหยางพูด
คำพูดแบบนี้พูดออกมาแล้ว หลัวหยุนจะไปทนต่อได้ยังไงละ ร้องไห้ออกมาทันที
หลินหยางรีบเดินเข้าไปขอโทษ “ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรจู่ๆ ก็หันกลับมา”
“นายมันไอชั่ว ฉันไม่ได้ฉี่ราดเตียงซะหน่อย” หลัวหยุนพูดอย่างสะอึก
“ไม่ได้ฉี่ราดแล้วนี่……..” หลินหยางกะพริบตาแล้วถาม
หลัวหยุนจะไปกล้าบอกได้ยังไงละ ได้แต่หันหน้าหนีไม่สนใจเขา หลินหยางแค่คิดก็เข้าใจแล้ว ที่แท้ก็ไปแอบฟังพวกเขานี่เอง แต่ว่านี่ก็เปียกเกินไปแล้ว หลินหยางทนหัวเราะแล้วพูดว่า “เอาละ เป็นสาวโตขนาดนี้แล้ว แอบฟังก็แอบฟังไป ไม่เห็นจำเป็นต้องหลบๆ ซ้อนๆ เลย”
ฉันก็นึกว่าเธอไม่สบายซะอีก ตกใจหมดเลย” เห็นว่าหลินหยางเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ หลัวหยุนเองก็ไม่สนเรื่องน่าอายของตัวเองแล้ว
“นายห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกคนนี้นะ” หลัวหยุนเอาหัวพิงไว้ที่ไหลของหลินหยางแล้วพูด
“ฉันจะไปบอกใครได้ละ” หลินหยางพูดทั้งหัวเราะ
หลัวหยุนพูดต่อว่า “แล้วตอนนี้ฉันจะทำยังไงดีละ？เปียกหมดแล้ว”
หลินหยางดีดนิ้วแล้วพูดว่า “เดี๋ยวให้เธอดูมายากล”
เอากางเกงในสีแดงสดมาจับไว้ในมือ หลินหยางใช้บทหลงเฟิ่งเจว๋ ก็เริ่มมีควันออกมาจากมือ ไม่นานนักกางเกงในที่เปียกก็แห้ง
หลัวหยุนมองกางเกงในที่อยู่ในมือของหลินหยางอย่างไม่น่าเชื่อ ยื่นมือไปจับดูยังรู้สึกร้อนอยู่เลย
“นายทำได้ยังไงกันเนี่ย？” หลัวหยุนถามอย่างดีใจ
“นี่แหละความลับของฉัน ที่ใช้ในทางรักษานะ รีบใส่เร็วเข้า” หลินหยางพูด
หลัวหยุนกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “นายใส่ให้ฉันสิ”
การอ้อนแบบนี้ หลินหยางก็เลยถามอย่างทื่อๆ ว่า “เหมาะสมหรอ？”
“ฉันให้นายใส่ให้เพราะร่างกายฉันเพลียไม่อยากขยับ” หลัวหยุนได้พูดข้ออ้างที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เชื่อออกมา
หลินหยางเปิดผ้าห่มออก ก็เห็นขาที่ขาวและเรียวยาว เขากลืนน้ำลาย ค่อยๆ จับที่ข้อเท้าของเธอเบาๆ เพื่อเอากางเกงในใส่ให้เธอ
ผิวที่เนียนเรียบนั้นทำให้กางเกงในไหลขึ้นไปได้อย่างง่าย แผ่นสีชมพูนั้นก็ปรากฏขึ้นมา หลินหยางอดไม่ได้ที่จะชื่นชมฝีมือของพระเจ้า แลดูหญ้าแถวนั้นจะบางเบากว่าปกติ สงสัยได้ทำการจัดแต่งเป็นอย่างดี หลินหยางต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมากในการเอากางเกงในใส่ขึ้นไป มือของหลินหยางก็เริ่มสั่นแล้ว
หลัวหยุนกอดเขาแล้วพูดว่า “ตอนนี้ยังให้นายไม่ได้ นายต้องรีบรักษาฉันให้หายเร็วๆ พอถึงตอนนั้นนายอยากดูตรงไหนก็ให้นายดูทั้งหมดเลย อยากทำอะไรก็ได้”
พูดจบ จังหวะการเต้นของหัวใจของหลัวหยุนก็เร็วขึ้น หลินหยางไม่กล้าขยับ เพราะกลัวว่าผู้หญิงในอ้อมกอดจะสลบไปอีก
ทำให้หลัวหยุนผ่อนคลายแล้ว หลินหยางก็ส่งเธอกลับไป จากนั้นเขาก็ยูเทิร์นกลับไปที่เซียนเฉ่าเก๋อ เขาที่เป็นเจ้าของทิ้งงานมาเยอะพอสมควร ถึงเวลาควรกลับไปดูหน่อยแล้ว
ที่ทำให้หลอนหยางแปลกใจคือจ้าวหย่าจิ้งก็อยู่ที่นี่ เธอกำลังคุยกับไป๋เซียนเฉ่าอย่างสนุกสนาน
เห็นหลินหยางเดินเข้ามา จ้าวหย่าจิ้งยิ้มแล้วพูดว่า “หมอเทพ กำลังพูดถึงก็มาแล้ว รีบนั่งเร็ว กำลังพูดถึงนายอยู่พอดีเลย”
“นายกจ้าวขึ้นตำแหน่งใหม่ๆ ที่แรกที่มาก็เป็นบริษัทของพวกเรา เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับ” หลินหยางพูด
“พอแล้ว เก็บยิ้มจอมปลอมของนายไปซะ ฉันกับเซียนเฉ่ารู้จักกันมานาน นายไม่จำเป็นต้องเสแสร้งก็ได้” จ้าวหย่าจิ้งพูด
หลินหยางเดินอย่างไม่มีกังวลไปข้างไป๋เซียนเฉ่า ไป๋เซียนเฉ่าแอบหยิกแถวเอวของเขาแล้วมองบ่นใส่เขา
หลินหยางสงสัยมาก เพราะไม่รู้ว่าเธอได้คุยอะไรกับจ้าวหย่าจิ้งบ้าง ถึงได้ไม่ต้อนรับตัวเองแบบนี้
“ได้ยินว่าช่วงนี้พวกนายทดลองยาตัวใหม่อยู่ โฆษณาว่าเป็นเทพคุ้มครองของผู้หญิง？” จ้าวหย่าจิ้งถาม
“ไม่ได้เว่อร์ขนาดนั้น แต่ว่าผลของยาก็ชัดเจนดี ไม่รู้ว่านายกจ้าวต้องการรึเปล่าครับ？” หลินหยางพูดพร้อมยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
หน้าของจ้าวหย่าจิ้งแดงทันที คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้ไม่ไว้หน้าเธอเลยแม้แต่น้อย เธอจะปฏิเสธก็ไม่ใช่จะยอมรับก็ไม่กล้ายอมรับ ยกแก้วน้ำที่พึ่งชงชาต้าหงเผาเสร็จแล้วไม่พูดอะไร
หลินหยางหันปพูดกับไป๋เซียนเฉ่าว่า “เธอรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงไม่มีปัญหาพวกนั้น？”
ไป๋เซียนเฉ่าส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ หลินหยางแอบพูดข้างหูของเธอไปไม่กี่คำ ไป๋เซียนเฉ่าก็หน้าแดงขึ้นทันทีแล้วจ้องเขาอย่างไม่ไว้หน้า ต่อจากนั้นก็มองจ้าวหย่าจิ้งด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ
จ้าวหย่าจิ้งคิดในใจว่าอยากจะฉีกหลินหยางออกเป็นสองชิ้น เพราะว่าผู้ชายคนนี้ต้องแอบพูดเรื่องการเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่แน่ๆ
ผู้หญิงมากมายแต่งงานมีลูกแล้วการปวดท้องเมนจะถูกช่วยผ่อนเบาไปมาก เพราะฉะนั้นหญิงบริสุทธิ์จะออกอาการปวดท้องเมนเป็นโอกาสสูง และยาที่พวกเขาทดลองออกมานี่ก็เพื่อเรื่องปวดท้องเมนโดยตรง
จ้าวหย่าจิ้งเอาผมไปไว้หลังหู แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “หลินหยาง ฉันอยากถามหน่อย บริษัทของพวกนายมีผู้หญิงที่ชื่ออานเสี่ยวซิงไหม？”
“มีนะ คุณรู้จักอานเสี่ยวซิง？” หลินหยางถามอย่างแปลกใจ
“แน่นอน เพราะครูของเธอแนะนำนายให้ฉัน ตอนนี้ฉันเป็นคนไข้ มาหาเพื่อให้นายตรวจ ！และนี่ก็เป็นเป้าหมายหลักที่ฉันมาบริษัทของพวกนาย！” จ้าวหย่าจิ้งพูด
การเปลี่ยนเรื่องของผู้หญิงคนนี้ก็ถือว่าเยี่ยมใช้ได้ สามารถเบี่ยงความสนใจของหลินหยางไปทางอื่นอย่างง่ายดาย
“ถ้าอย่างนั้นพี่จ้าว พวกเธอสองคนคุยกันเลยนะ ฉันไปทำงานต่อล่ะ！” ไป๋เซียนเฉ่าตบไหล่ของหลินหยางแล้วหันหลังจากไป
ในห้องรับแขกตอนนี้มีแค่สองคน หลินหยางถามอย่างใจเย็น “ไม่ทราบว่าส่วนไหนในร่างกายของนายกเทศมนตรีจ้าวไม่สบายครับ？”
“นายไม่ใช่ว่ารู้หมดแล้วหรอ？ยังจะถามอีก！” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างโกรธ
หลินหยางยิ้มแหะๆ แล้วพูดว่า “ถามให้ชัดเจนก่อนก็เป็นเรื่องดี ไม่รู้ว่านายกจ้าวจะให้ผมรักษาที่สองข้างไม่เท่ากันหรือว่ารักษาอาการปวดเมนดีละครับ？”
“นายยังจะพูดอีก？” จ้าวหย่าจิ้งพูดอย่างอาย
“ที่นี่ไม่มีใคร อีกอย่างคำพูดของนายกจ้าวนั้นไม่ตรงไปตรงมาเลย อยากให้ผมทำอะไรก็พูดตรงๆ เถอะ！” หลินหยางยักไหล่แล้วพูด
จ้าวหย่าจิ้งวางแก้วลง ลุกไปปิดประตู จากนั้นอ้อมไปอยู่ตรงหน้าของหลินหยางพร้อมกับบีบคอของเขาไว้แล้วพูดว่า “นายกล้ามาก จะว่าไปทักษะทางการแพทย์ของนายก็ไม่เลว ตอนนั้นหลายคนโตของฉันอยากจะจัดการนาย นายรู้ไหม？ฉันเป็นคนช่วยนายไว้ ไปหาเซินถูจิงจี๋แล้วขัดขวางนักฆ่าที่เขาสั่งไป！”
หลินหยางเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้า จ้าวหย่าจิ้งเหมือนจะชอบความรู้สึกที่ถูกคนเงยหน้ามองแบบนี้ นี่ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจ “อันดับแรก นักฆ่าที่หลานคนโตที่พิการของคุณส่งมาถูกผมจัดการหมดแล้ว ตอนที่เซินถูจิงจี๋มาถึงพวกเขาก็นอนก้องอยู่กับพื้นแล้ว อีกอย่าง ตอนนี้คุณมาเพื่อขอร้องผม ช่วยจัดตำแหน่งตัวเองให้ถูกด้วย！” หลินหยางพูดอย่างเย็นชา
สีหน้าของจ้าวหย่าจิ้งบินเบี้ยวขึ้นทันที ผู้ชายคนนี้จัดการยากจริงๆ เธอยิ้มเล็กน้อย แล้วนั่งลงไปบนตัวของหลินหยาง นี่ทำให้ใจของหลินหยางนั้น การกระทำของผู้หญิงคนนี้นั้นเดายากมากจริงๆ ร่างที่นุ่มนั่งลงบนตัวของตัวเอง ตรงนั้นยากที่จะไม่มีปฏิกิริยาเลย
จ้าวหย่าจิ้งคล้องคอของเขาไว้แล้วพูดว่า “ว่ากันว่าผู้ชายนั้นเหมือนกันหมด ดูเหมือนคำนี้จะไม่ผิดนะ ทำไมนายต้องทำหน้าบึ้งใส่ฉันด้วยละ？ ไหนบอกฉันสิ ฉันสวยไหม？”
หลินหยางมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ในใจกลับรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย
