บทที่ 245 นิสัยแปลกๆ
หลินหยางและหลิวหลินหลินกำลังเพลิดเพลินกับความสุขสุดท้าย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะบุกเข้ามาเลย
เห็นทั้งสองคนกอดกัดไว้โดยไม่ใส่เสื้อผ้า เถียนเสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันได้ยินหมดแล้ว พวกแกไม่อายบ้างหรอ”
หลินหยางรีบเอาเสื้อมาคลุมบนตัวของหลิวหลินหลิน แต่ไม่ว่าเขาหายังไงก็หากางเกงในตัวเองไม่เจอเลย
หลิวหลินหลินใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เอากางเกงในที่ยับๆ ของหลินหยางออกมาจากก้นของตัวเอง ทั้งสามคนยืนพร้อมกันอย่างอึดอัด
“คุณเข้ามาทำไม” หลินหยางพูดด้วยหน้าที่แดงไปหมด
“ใครให้พวกพี่ส่งเสียงดังซะขนาดนั้นล่ะ” เถียนเสี่ยวเสี่ยวพูด
หลิวหลินหลินพูดอย่างหงุดหงิดว่า “เธอนี่น่า ไม่ได้เรื่องเลย ใครให้เธอเข้ามามั่วๆ แบบนี้ พวกเราสองคนเป็นถึงผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้นะ ไม่เคารพกันเลย”
จะให้เคารพอะไรอีก ทำถึงขั้นนี้แล้ว เสียหน้าจนหมดแล้ว จู่ๆ เถียนเสี่ยวเสี่ยวก็หัวเราะแล้วพูดว่า “เอาล่ะ หนูแค่สงสัยว่าพวกพี่ทำอะไรกันอยู่ ถ้าพวกพี่ไม่รังเกียจก็เชิญทำต่อได้เลย”
ผู้หญิงคนนี้หน้าด้านกว่าพวกเขาซะอีก หลินผ้าเช็ดตัวยางมองบนแล้วพูดว่า “กล้าพูดจริงๆนะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดที่ไหวซะล่ะ”
“พวกนายทำก็ทำไปแล้ว ยังกลัวคนอื่นรู้อีกหรอ” เถียนเสี่ยวเสี่ยวหนีออกมาจากอันตรายในชีวิต ตอนนี้นิสัยที่ซุกซนของเธอก็กลับคืน
เถียนเสี่ยวเสี่ยวพึ่งขึ้นม.6เดิมทีก็เป็นผู้หญิงที่นิสัยแปลกๆ แต่ฉลาด โตมาจากการเลี้ยงดูของแม่ ขาดแคลนความรักจากครอบครัว เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เธอปลื้มหลินหยาง
แต่ที่คิดไม่ถึงคือจะมาเจอเขาทำเรื่องอย่างว่าที่นี้ เด็กสาวก็เลยล้อพวกเขา
หลิวหลินหลินพูดอย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น “ถ้าเธอแน่จริงก็ไปป่าวประกาศให้ทั่วโลกรู้เลย ชายหญิงมีอะไรกัน เธอที่เป็นเด็กมายุ่งทำไม”
หลินหยางอยากจะชูนิ้วโป้งให้เธอจริงๆ เด็กสาวคนนี้ต้องการหลิวหลินหลินมาจัดการถึงจะได้ เถียนเสี่ยวเสี่ยวที่เถียงไม่ชนะก็ไปนั่งข้างๆ หลินหยางอย่างโมโห
“พี่ชาย ขอบคุณนะที่ช่วยหนูไว้ก่อนหน้านี้ พี่ชื่ออะไรน่ะ？” เด็กสาวใช้น้ำเสียงที่แอ๊บในการถาม
“พี่……ชื่อหลินหยาง ถามทำไม？” หลินหยางถามเพราะสงสัย
เถียนเสี่ยวเสี่ยวเอาสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆ ออกมาเขียนเบอร์แล้วยื่นพร้อมพูดว่า “ขอบคุณพี่ชายที่ช่วยนะ นี่เป็นเบอร์ของหนู บุญคุณที่ช่วยชีวิตนั้นยากที่จะลืม ไว้เลี้ยงพี่กินข้าวละกัน”
เด็กสาวคนนี้ช่างกล้า ยั่วหลินหยางต่อหน้าหลิวหลินหลินเนี่ยนะ
หลิวหลินหลินพูดอย่างโมโหว่า “ไอ้เด็กนี่ เธอพึ่งจะอายุเท่าไหร่เอง ยังเรียนอยู่ใช่ไหม？ทำไมถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“หนูไม่รู้เรื่องตรงไหน？หนูคุยกับพี่ชายไม่ได้คุยกับพี่สาวซะหน่อย” เถียนเสี่ยวเสี่ยวกะพริบตาแล้วพูด
“เขาเป็นผู้ชายของฉัน เธอมายั่วเขาทำไมจะไม่เกี่ยวกับฉัน” หลิวหลินหลินโกรธจนจะกระโดดขึ้นแล้ว
หลินหยางรีบพูดขึ้นมา “เอาล่ะเอาล่ะ เรื่องแค่นี้ก็จะทะเลาะกัน หล่อนเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเธอจะไปอารมณ์เสียกับเด็กคนหนึ่งทำไม？”
“หนูไม่เด็กแล้วนะ นี่คัพ B แล้วนะ” เถียนเสี่ยวเสี่ยวยึดอกแล้วพูด
หลิวหลินหลินและหลินหยางไม่รู้จะพูดอะไร เด็กสมัยนี้มันเกินไปจริงๆ
หลิวหลินหลินอึ้งไปทันที เธอไม่รู้ว่าควรใช้สีหน้ายังไงในการเผชิญหน้าแล้ว
แต่หลินหยางกลับหัวเราะ “เอาล่ะ เธอเป็นเด็กโตแล้ว รีบกลับบ้านไปเถอะ วันนี้เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้คนที่บ้านต้องเป็นห่วงแน่”
“ถ้าพวกเขารู้จักเป็นห่วงก็ดีสิ หนูเป็นเด็กที่ไม่มีคนรักเลย” จู่ๆ เถียนเสี่ยวเสี่ยวก็ทำหน้าเศร้าแล้วพูด
“ทำไมหรอ？ความสัมพันธ์ที่บ้านไม่ดีหรอ？” หลินหยางไล่ถามต่อ
เด็กสาวส่ายหัวแล้วพูดว่า “แม่ของหนูเสียไปตั้งแต่ที่ฉันยังเด็ก พ่อไม่เคยเลี้ยงหนูมาก่อนเลย เอาแต่ให้เงิน หนูจะเอาเงินไปทำอะไร ในเมื่อไม่มีใครอยู่กับหนูเลย”
ทีนี้ความเป็นแม่ของหลิวหลินหลินก็ถูกปลูกขึ้นมา ขยับเข้าใกล้แล้วพูดว่า “พ่อของเธอทำงานอะไร？ค้าขายหรอ？ปกติยุ่งมากหรอ”
พยักหน้า เถียนเสี่ยวเสี่ยวพูดว่า “ในหนึ่งเดือนเขาสามารถกลับมาดูหนูสักครั้งก็พอแล้ว วันวันไม่รู้ไปอยู่ไหน หนูโตมาได้ถึงขนาดนี้นับว่าปาฏิหาริย์ชัดๆ”
หลิวหลินหลินและหลินหยางมองหน้ากันแล้วยิ้ม เด็กมีปัญหาแบบนี้ จะจัดการก็ต้องยากเป็นเรื่องปกติ
“เอางี้ พี่ส่งเธอกลับบ้าน ดีไหม？” หลินหยางพูด
เถียนเสี่ยวเสี่ยวยิ้มแล้วพูดว่า “ดีคะ พี่ชาย หนูว่าแล้วว่าพี่ใจดีที่สุดแล้ว”
เสียงแอ๊บนั้นทำให้หลินหยางขนลุกไปหมด
หลังจากขึ้นรถแลนด์โรเวอร์ เด็กสาวก็พูดไม่หยุดเลย เอาแต่พูดเรื่องสนุกที่เคยเจอและเรื่องลำบากที่ตัวเองผ่านมาหลายปีนี้
เด็กสาวไม่มีแม่ตั้งแต่ตอนอายุ 5 ขวบ จนถึงตอนนี้เธอก็ยากที่จะนึกเรื่องที่เกี่ยวกับแม่ออก
พ่อของเถียนเสี่ยวเสี่ยวออกไปทำธุรกิจตั้งแต่ที่เธออายุ 6 ขวบ แทบจะไม่ได้ดูแลเธอเลย
อยู่หอโรงเรียนตั้งแต่เด็ก ถูกรังแกจนนับไม่ถ้วน นิสัยก็เลยแปลกๆ ไป หลังจากนั้น พ่อของเถียนเสี่ยวเสี่ยวนั้นรวยแล้ว เธอถึงมีบ้านเป็นหลักเป็นแหล่งสักที
หลินหยางพูดอย่างสะอื้นว่า “พ่อของเธอไม่เคยสนใจเธอเลยหรอ หรือว่าเขามีครอบครัวแล้วก็เลยไม่เอาเธอ？”
“อันนี้หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ทุกเดือนเขาให้เงินค่าขนมกับหนูเยอะมาก แต่ว่าสิ่งที่หนูต้องการไม่ใช่เงินซะหน่อย ปกติไปโรงเรียนก็ไม่มีสมาธิเลย ในโรงเรียนเต็มไปด้วยพวกที่ชอบรังแกคนอ่อนแอ ถ้ารู้ว่าพี่มีเงินก็จะคอยเกาะติดพี่ แล้วทำดีต่อพี่ มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันใส่เสื้อผ้าที่ขาดๆ ไปโรงเรียน แล้วโกหกพวกเขาว่าพ่อของหนูขาดทุนหมดแล้ว สุดท้ายไม่มีใครมาสนใจหนูเลย หลังจากนั้นโลกของหนูก็เงียบสงบลงเยอะเลย หนูเองก็ไม่จำเป็นต้องคอยเล่นกับไอ้พวกจอมปลอมพวกนั้นอีก” เด็กสาวพูดไม่หยุด
ขับรถมาถึงในซอยที่เปลี่ยว บ้านของเถียนเสี่ยวเสี่ยวเป็นหลังใดหลังหนึ่งในซอยนี้ ยอมที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ถือว่าใช้ได้เลย หลินหยางเข้ามาได้ก็เพราะบัตรผ่านทางของเถียนเสี่ยวเสี่ยวอย่างเดียวเลย
เข้ามาถึงในบ้าน หลินหยางเตรียมจะหันหลังเดินออกมา แต่เด็กสาวจะลากเขาเข้าไปชมดูอย่างเดียวเลย
เดินจามเถียนเสี่ยวเสี่ยวเข้าไปในบ้าน หลินหยางอึ้งไปเลย นี่เป็นบ้านคนซะที่ไหนกันเนี้ย นี่มันรังหมูชัดๆ
“เธออยู่ที่บ้านอย่างนี้？” หลินหยางถาม
“หนูได้หาแม่บ้านให้มาช่วยทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง พรุ่งนี้แม่บ้านก็จะมาแล้ว” เถียนเสี่ยวเสี่ยวยิ้มแล้วพูด
มองดูขยะที่อยู่บนพื้น หนังสือการ์ตูนต่างๆ ของเล่นต่างๆ หลินหยางพับแขนเสื้อแล้วก็เริ่มเก็บกวาด
“พี่ทำอะไร ไม่ต้องทำแล้ว พรุ่งนี้ให้แม่บ้านทำความสะอาดก็พอแล้ว” เถียนเสี่ยวเสี่ยวพูด
“ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอใช้ชีวิตจากที่ผ่านมาได้ยังไงกัน นี่เป็นรังหมูชัดๆ เธอเข้าใจไหม？นี่จะก่อให้เกิดแบคทีเรีย ทำให้เธอไม่สบายได้ง่ายมาก” หลินหยางพูด
เถียนเสี่ยวเสี่ยวเขย่าแขนของเขาแล้วพูดว่า “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นหนูช่วยพี่ทำความสะอาดนะ”
“ฉันเข้าใจแล้ว ว่าทำไมถึงต้องชวนฉันเข้ามาชมบ้าน ฉันมานี่เป็นคนงานให้ฟรีๆ เลย” หลินหยางหัวเราะแล้วพูด
เถียนเสี่ยวเสี่ยวได้ทำความสะอาดบ้านทั้งหลังเป็นเพื่อนเขา ทั้งสองคนทำความสะอาดจากช่วงเย็นจนถึงกลางคืน ทั้งสองคนถึงจะทำให้บ้านนี้ดูเหมือนบ้านคนขึ้นมา
หลินหยางเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้วพูดว่า “บรรยากาศแบบนี้สิ ถึงจะเป็นที่คนอาศัยอยู่ ฉันจะบอกให้นะ ต่อไปถ้าเธอยังเป็นแบบนั้นอยู่ ระวังถูกรถพยายามรับเข้าโรงพยาบาลล่ะ”
“พี่รู้ได้ยังไง？พี่เรียนแพทย์หรอ？” เถียนเสี่ยวเสี่ยวถามอย่างสงสัย
“พี่เป็นนักศึกษาแพทย์มหาลัยเจียงหลิง แต่ว่าถ้าให้จัดการผู้ป่วยอย่างพวกเธอ พวกเราจะเอามีดกรีกบนตัวของเธอเพื่อให้เธอจำขึ้นใจเลย” หลินหยางพูดหยอกล้อ
เถียนเสี่ยวเสี่ยวรีบกอดแขนแล้วพูดย่างกลัว “ไม่เอาไม่เอา ต่อไปฉันจะเก็บกวาดให้สะอาดเลย”
บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ถ้าจะทำความสะอาดลำบากมาก เด็กสาวคนนี้อยู่ที่นี้มันทรมานชัดๆ ดูออกเลยว่าพ่อของเธอไม่ได้ทำหน้าที่การเป็นพ่อดีๆ เลย
“ดูพี่เหงื่อออกเต็มเลย รีบไปอาบน้ำก่อนเถอะ ที่บ้านมีเสื้อของพ่อหนู เปลี่ยนใส่ก่อนละกัน” เด็กสาวพูด
หลินหยางดมกลิ่นเหงื่อบนตัวแล้วหิ้วเสื้อเข้าไปในห้องน้ำ
แต่ที่เขาคิดไม่ถึงคือ สักพัก เถียนเสี่ยวเสี่ยวก็ตามเข้ามาด้วย
หลินหยางรีบนอนลงไปในอ่างอาบน้ำแล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาปิดข้างล่างไว้แล้วพูดว่า “เธอเข้ามาทำไม？”
“หนูก็จะอาบน้ำไง” เถียนเสี่ยวเสี่ยวกัดปากแล้วพูด
“ถึงอย่างนั้นก็ต้องรอให้ฉันอาบน้ำเสร็จก่อน ออกไป เร็ว” หลินหยางพูดอย่างโมโห
เถียนเสี่ยวเสี่ยวเงยหน้าแล้วพูดว่า “นี่มันบ้านของหนู หนูอยากอาบน้ำตอนไหนก็เรื่องของหนู”
นี่มันทนต่อไปไม่ได้แล้ว หลินหยางยืนขึ้น ใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้แล้วเดินออกมา แต่ว่าเถียนเสี่ยวเสี่ยวกลับกระชากผ้าเช็ดตัวลง ทำให้หลินหยางต้องรีบลงไปในอ่างทันที
“บ้าไปแล้วหรอ” หลินหยางตะโกน
“พี่กล้าตะคอกใส่หนู ถ้าอย่างหนูก็จะบ้าต่อ หนูอยากให้พี่บ้าเป็นเพื่อนหนูด้วย” เถียนเสี่ยวเสี่ยวพูดจบก็กระโดดเข้าไป
เด็กสาวใส่เสื้อบางๆ ถึงแม้ว่าอ่างอาบน้ำนี่จะใหญ่พอสมควร แต่เข้ามาทีเดียวสองคนนั้นก็แคบขึ้นมาทันที
หลินหยางหลบอยู่ข้างๆ ชี้เธอแล้วพูดว่า “เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่？”
“หนูก็ต้องรู้สิ ตอนที่หนูได้ยินและเห็นพี่กับตำรวจสาวคนนั้นทำเรื่องแบบนั้น หนูก็อยากเหมือนกัน” เด็กสาวพูดอย่างมั่นใจ
หลินหยางอึ้งไปเลย เขาไม่รู้ว่าเด็กสาวที่ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นนี้พูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่ เขาจ้องเถียนเสี่ยวเสี่ยวแล้วพูดว่า “เธอไม่ต้องเข้ามาเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะกดหัวเธอลงน้ำทันทีเลยนะ”
“ได้เลยได้เลย พี่กดตามสบายเลย ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีคนเป็นห่วงหนูอยู่แล้ว ทำให้หนูตายๆ ไปเลยเถอะ” เด็กสาวพูดอย่างไม่กลัวเลย
หลินหยางแทบจะพุ่งชนกำแพงแล้ว เขาหลบอยู่ตรงมุมไม่กล้าขยับเลย กลัวว่าเด็กสาวคนนี้จะกลายร่างเป็นเสือร้ายแล้วพุ่งมาหาเขา
หลินหยางเห็นว่าเถียนเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้ทำอะไรมั่วๆ อาบน้ำอย่างเงียบๆ อยู่อีกจุดหนึ่งจริงๆ ด้วย
นั้นทำให้หลินหยางโล่งใจไปทันที แต่เขาก็รู้สึกได้ว่านี้ไม่ใช่เรื่องสนุกอะไรทั้งนั้น
ตัวของเด็กสาวพร้อมแล้ว หัวนมตั้งขึ้น ผิวพรรณจากข้างบนไปถึงข้างล่างเนียนใสไปหมด
จู่ๆ เถียนเสี่ยวเสี่ยวก็หันหลังไป แกะตะขอบราแล้วโยนไปไว้บนหน้าของหลินหยาง เขาได้สูดดมไปสักพัก กลิ่นหอมจางๆ นี่น่าจะเป็นกลิ่นของสาวบริสุทธิ์
เด็กสาวเอาลูกฟองน้ำขึ้น แล้วเช็ดขัดตัวต่อหน้าหลินหยาง หลินหยางมองจนตาค้าง ไอแท่งด้านล่างก็ได้แข็งขึ้นมาทันที
“พี่ช่วยหนูถูหลังหน่อยได้ไหม?” เสียงของเด็กสาวสั่นๆ
หลินหยางรับลูกฟองน้ำมาอย่างไม่รู้ตัว เทสบู่เหลวใส่เล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆ ถูที่หลังของเธอ ฟองสบู่เริ่มเยอะขึ้น หลินหยางเตะโดนตัวของเธอ แทบจะทนไม่ไหวแล้ว
เถียนเสี่ยวเสี่ยวรู้สึกได้ว่าผู้ชายข้างหลังกำลังอึดอัด ความคิดที่ว่ารักนวลสงวนตัวของเธอได้หายไปทันที เธอรีบหลังกลับมาแล้วกอดหลินหยางไว้อีกครั้ง
