ฮู้！
หลินหยางเริ่มท่องบทหลงเฟิ่งเจว๋ ความแข็งแกร่งของบทหลงเฟิ่งเจว๋ พอปล่อยออกไป ขนาดอากาศยังส่งเสียงคำราม
เหลิ่นยั่นตกใจ คิดไม่ถึงว่าฝ่ามือของหลินหยางจะมีแรงมากขนาดนี้ ยกมือมาบัง หลินหยางกลับหลอก ฝ่ามืออ้อมผ่านแขนที่เหลิ่นยั่นแล้วไปจับที่หลังหัวของเธอ
นี่เป็นการจับหลังหัวที่เรียบง่ายมาก แต่ว่าตัวของเหลิ่นยั่นอยู่ๆ ก็กระตุกทีหนึ่ง จากนั้นสายตาที่แหลมคมก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสับสน แล้วก็อ่อนโยนขึ้นมา สุดท้ายหันไปทางหลินหยางแล้วยิ้มอ่อนๆ ให้เขา
“เจ้านาย”
หลินหยางพยักหน้า เมื่อกี้จับที่หลังหัวของเหลิ่นยั่นไปทีหนึ่ง แต่ที่จริงแล้วคือเอาเข็มเงินเสียบไปที่หลังหัวของเธอ ก็ควบคุมสติของเธอไว้ทันที ตอนนี้เหลิ่นยั่นเหมือนกับไม่กี่วันก่อน กลายเป็นทาสที่เชื่องไปแล้ว
“เมื่อกี้เธอทำให้ฉันกินอะไรไม่ลงเลย คงต้องไปกินมื้อดึกแล้ว เธอไปกับฉัน”
“ขอโทษค่ะ เจ้านาย ได้ค่ะ เจ้านาย”
เหลิ่นยั่นไม่รู้ตัวว่าก่อนหน้านี้ตัวเองทำอะไรลงไป แต่หลินหยางบอกว่าเป็นความผิดของเธอ เธอก็เลยยอมรับผิดอย่างไม่ลังเล และเกิดความรู้สึกที่รู้สึกผิดขึ้นมา และที่ตกลงว่าจะไปกินข้าวกับหลินหยาง ก็เลยไม่ต่อต้านอะไรทั้งนั้น
เหลิ่นยั่นไม่มีภัยคุกคามชั่วคราว หลินหยางเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ สตาร์ทรถ ย้ายไปบนถนนอีกเส้นหนึ่ง
“ชอบกินอะไรหรอ？” หลินหยางพูดไปอย่างนั้น
เหลิ่ยั่นพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้านายกินอะไร ฉันก็กินอันนั้นค่ะ”
หลินหยางยิ้ม มีทาสที่เชื่อฟังและสวยแบบนี้ ทำให้คนอารมณ์ดีได้จริงๆ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเปลืองแรงไปปลอบคน
สักพัก หลินหยางก็หยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง แยกกันลงจากรถกับเหลิ่นยั่น เขายังไม่ทันพูดอะไรเลย เหลิ่นยั่นก็เดินมาเองแล้วควงแขนของเขา เหมือนกับแกะน้อยที่อ่อนโยนเลย
หลินหยางพอใจเป็นมาก และรู้สึกว่ามีหน้ามีตาขึ้นมาทันที ยิ้มแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารพร้อมกับเหลิ่นยั่น
หลังจากสั่งกับข้าวไปไม่กี่อย่างแล้ว หลินหยางก็พูดไปเรื่อยกับเหลิ่นยั่น
“หลังจากที่อาจารย์ของเธอมาหลายวันนี้ เธออยู่ที่ไหน？”
“ตำรวจกำลังสืบหาฆาตกรที่ฆ่าอาจารย์ของฉัน เพราะว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยไปปรากฏตัวพร้อมกับอาจารย์ เพราะฉะนั้นตำรวจก็เลยสืบหาฉันอยู่ แต่ก็ถูกฉันหนีออกมาได้” เหลิ่นยั่นตอบตามความเป็นจริง
หลินหยางถามต่อว่า “แล้วนอกจากหนีตำรวจ เธอยังทำอะไรไปบ้าง？”
เหลิ่นยั่นพูด “ฉันตามหาเจ้านายตลอด”
หลินหยางได้ยิน ก็เหงื่อแตกทันที ที่แท้หลายวันมานี้เหลิ่นยั่นเอาแต่ตามยุ่งเรื่องที่จะฆ่าตัวเองนี่เอง！
ดูเหมือนการวางยาคืนนี้ ไม่ใช่เจตนาที่เกิดขึ้นมาชั่วคราว แต่เป็นแผนที่เธอคิดไว้นานแล้ว เพียงแต่ในที่สุดก็รอให้เขาปรากฏตัวขึ้นมาเท่านั้นเอง
แต่ว่าที่เผชิญหน้าในตอนนี้คือเหลิ่นยั่นที่ถูกควบคุมสติ โทษเธอก็ไม่มีประโยชน์ หลินหยางพูดต่อว่า “แล้วเธอนอนที่ไหน？”
เหลิ่นยั่นพูด “โรงแรมตรวจสอบข้อมูล ฉันก็เลยได้แต่หลบซ่อนไปเรื่อยๆ ที่ไหนนอนได้ ก็นอนที่นั่น”
หลินหยางได้ยิน ก็รู้สึกสงสารเล็กน้อย นักฆ่าหญิงกลับมาตกอับจนต้องหลบๆ ซ้อนๆ ไม่มีที่อยู่อาศัย ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะตัวเธอเอง
จิตใต้สำนึกของหลินหยางอยากจะบอกว่าเธอไปอยู่ที่บ้านฉันไหม แต่พอคำพูดนั้นใกล้จะพูดออกมาเขาห้ามไว้ทัน เขายังไม่ลืมว่าเหลิ่นยั่นในตอนนี้แค่ถูกตัวเองควบคุมชั่วคราวเท่านั้น การเชื่องชั่วคราว ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่มีภัยคุกคามตลอด
เมื่อเข็มเงินหมดประสิทธิภาพ เหลิ่นยั่นก็จะฟื้นเป็นปกติ พอถึงตอนนั้นก็ต้องร้องเรียกว่าจะฆ่าเขาแน่นอน
สำหรับระยะเวลาในการควบคุม นั้นมันเป็นไปไม่ได้ นอกจากว่ามีเจตนาที่จะทำให้เธอเป็นบ้า ไม่อย่างนั้นผลของเข็มเงินไม่สามารถเกินหนึ่งชั่วโมงได้
ตอนนี้เองอาหารก็มาเสิร์ฟ หลินหยางไม่พูดอะไรมาก พูดว่า “กินข้าวๆ หลายวันมานี่เธอก็ลำบากมาพอแล้ว กินเยอะหน่อย”
เหลิ่นยั่นเหมือนจะสับสนต่อคำพูดนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีความรู้สึกมากเท่าไหร่ แต่ว่าอยู่ๆ เธอกลับชูตะเกียบขึ้น คีบผักแล้วไปวางไว้ตรงหน้าของหลินหยาง พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ให้ดิฉันรับใช้เจ้านายนะคะ”
หลินหยางยิ้ม ไอ้เชี่ย นี่มันจะดีเกินไปแล้ว ทาสในบ้านขุนนางสมัยก่อนยังไม่ขยันขนาดนี้เลย
มีคนคอยป้อนข้าว เป็นความฝันในมหาลัยตลอด 4 ปีของหลินหยาง แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยสมหวังมาก่อนเลย คิดไม่ถึงว่าวันนี้กลับถูกนักฆ่าสาวทำให้ความฝันนี้สมหวังแล้ว
ก็ต้องไม่อยากปฏิเสธอยู่แล้ว หลินหยางยื่นปากเข้ามาอย่างมีความสุข
“อื้ม จานนี้เด็ด ตักให้ฉันอีกคำหนึ่ง”
หลินหยางไม่ขยับเลย อยากกินอะไร แค่ใช้นิ้วชี้ก็พอแล้ว เหลิ่นยั่นก็จะเอามาป้อนถึงปาก นี่เป็นการใช้ปากไม่ใช้มือที่แท้จริง
“อื้ม รู้สึกหิวน้ำ ขอน้ำซุปหน่อย”
“เอ๊ะ เธอก็กินด้วยสิ อย่ามัวแต่ป้อนฉัน กินด้วยกัน”
เพลิดเพลินกับสายตาอิจฉาจากคนรอบข้างที่ส่งมา หลินหยางมีความอยากมากขึ้น อารมณ์ก็ดีมากด้วย
หลังจากที่เพลิดเพลินกับการบริการระดับจักรพรรดิของนักฆ่าเหลิ่นยั่น หลินเลยค่ะยางแอบตัดสินใจ รอให้ความสามรารถของตัวเองขึ้นอีกขั้น ต้องปราบเหลิ่นยั่นแล้วให้เธอคุกเข่าแล้วยอมตัวเอง
คิดอะไรไปมั่วสักพัก หลินหยางก็ไปจับที่หลังหัวของเหลิ่นยั่น ดึงเข็มเงินออกแล้วรีบหนีไปเลย ทิ้งให้เหลิ่นยั่นที่อารมณ์แปรปรวนได้ระบายความโกรธ พวกผู้ชายที่มองมาก็โดนลูกหลงไปกันหมด
หลินหยางที่กลับถึงบ้านก็ได้นอนกับฉีเยนเอ๋อร์และซินเสี่ยวลื่อ เสียงคร่ำครวญที่สูงทำให้ส้งซูอี้ที่ได้ยินอึดอัดจะตายแล้ว
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า หลังจากที่เข้าใจผิดกันมานาน ในที่สุดหลินหยางก็ได้แก้ปมหัวใจระหว่างของส้งซูอี้กับส้งเจียว ทำให้แม่ลูกทั้งสองกลับมาคืนดีกัน
รอให้บทหลงเฟิ่งเจว๋ของหลินหยางทะลุอีกครั้ง ความสามารถได้ขึ้นไปอีกขั้น และได้รักษาให้ส้งซูอี้ หาความทรงจำเมื่อก่อนกลับคืนมาได้ ทั้งแม่ทั้งลูกได้มีความสุขกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เซียนเฉ่าเซวียนได้พึ่งยาวิเศษของหลินหยาง ก็ได้เติบโตและพัฒนาต่อไปเรื่อยๆ ภายใต้การดำเนินการของไป๋เซียนเฉ่า เพื่อจัดเตรียมอุปกรณ์เริ่มแรกให้หลินหยางที่เรียนจบอย่างราบรื่นได้ก่อตั้งโรงพยาบาลแพทย์แผนจีน
มีทักษะทางการแพทย์ที่วิเศษอยู่ในมือ รักษาโรคต่างๆ โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนก็ได้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำได้รุ่งเรืองมาก ได้สานฝันของปู่ รักษาความเจ็บป่วยและช่วยเหลือผู้คน ส่งเสริมแพทย์แผนจีน！
หลินหยางยุ่งเรื่องการเรียนไปด้วย เพลิดเพลินกับความสุขในชีวิต สบายเหลือเกิน
…….
วันนี้ หลินหยางที่เป็นประธานได้เลิกงานจากโรงพยาบาลกลับมาถึงที่บ้าน
“เจ้านายเหนื่อยหน่อยนะคะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านคะ ！สามารถทานข้าวได้เลยค่ะ” เหลิ่นยั่นยื่นต้อนรับอยู่ที่หน้าประตู ฉีเยนเอ๋อร์และซินเสี่ยวลื่อได้เตรียมกับข้าวเสร็จหมดแล้ว
ผู้หญิงคนอื่นๆ ก็รออยู่ในห้อง อารมณ์หลากหลาย ต่างมีจุดเด่นของตัวเอง เหมือนกับดอกไม้ร้อยดอกที่แข่งกันโดดเด่น ทำให้คนมอง
“กินทำไมข้าว ฉันจะกินพวกเธอ！” หลินหยางกระฉับกระเฉง รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที กอดซ้ายโอบขวา จมอยู่ในกองผู้หญิง
（จบบริบูรณ์！）
