หลินหยางเพิ่งจะเปิดทีวีขึ้นมา ไป๋เซียนเฉ่าค่อยๆเดินลงมาจากชั้นบน
ไป๋เซียนเฉ่าสวมแค่ชุดนอนผ้าไหมสีขาว กระโปรงนั้นยาวมาถึงแค่โคนต้นขา ส่วนด้านบนนั้นเป็นคอวีเว้ามาถึงหน้าอก ประกอบกับรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอทำให้ดูเร่าร้อนมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก และยิ่งเพิ่งตื่นนอนมาด้วย ทำให้ยิ่งแสดงถึงลักษณะที่เกียจคร้านพร้อมทั้งงดงามหยาดเยิ้ม
“ประธานส้งทำไมมาถึงไวขนาดนี้?”
ไป๋เซียนเฉ่ามองเห็นส้งเจียว ทักทายอย่างเฉื่อยชา
“คุณเองก็ตื่นเช้าเหมือนกัน”
ส้งเจียวกวาดตามองไป๋เซียนเฉ่า และเหลือบมองไปที่หลินหยาง ในแววตานั้นแสดงออกถึงอารมณ์ที่ซับซ้อน
ผู้หญิงสองคนนี้ตามหลักการแล้วถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ว่ายังไงก็เป็นคู่แข่งทางธุรกิจ ก็เลยไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเท่าไหร่นัก เจอหน้ากันก็ไม่ยิ้มให้ฝ่ายตรงข้าม
“ไอ้คนเลว ทำไมถึงตื่นเช้าขนาดนี้ และยังไม่พูดว่าจะนอนเป็นเพื่อนกันเยอะๆสักหน่อย?”
ไป๋เซียนเฉ่ารั้งหลินหยางไว้อย่างหยาดเยิ้ม โน้มตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของหลินหยางอย่างสุภาพเรียบร้อย เป็นหญิงสาวที่หวานหยาดเยิ้ม
“ถ้าฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณ พวกเราจะยังได้นอนกันอยู่เหรอ?” หลินหยางหัวเราะได้ใจ โอบกอดเอวอันบอบบางของไป๋เซียนเฉ่า พูดจาสองแง่สองง่ามออกมา
ส้งเจียวมองทั้งสองคน เม้มปากแล้วพูดว่า “ถ้าอยากแสดงความรักก็รอตอนไม่มีคนเถอะ จะได้ไม่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอา”
“เฮ้ย ลืมเปิดทีวี คุณสองคนนั่งลงเถอะ”
หลินหยางรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของส้งเจียว มีความหึงหวงปะปนอยู่ในนั้น ลูบจมูกพร้อมกับยิ้มอย่างเขินอาย และอายที่จะ…มั่วซั่วกับไป๋เซียนเฉ่าอีก จากนั้นก็เปิดทีวี
ส้งเจียวแย่งรีโมตคอรโทรลมา เหมือนทำออกไปโดยไม่รู้ตัว ข่วนไปแรงๆที่ฝ่ามือของหลินหยาง
“ตอนนี้ข่าวช่วงเช้าออกอากาศแล้ว วันนี้ตอนเช้า ที่เมืองหลักของชุมชนฝูไหล พบศพคนตายเพศชายอยู่หลายศพ…… ”
พอเปลี่ยนช่องเป็นช่องข่าว ก็มีเสียงผู้ประกาศข่าวหญิงดังขึ้นมาจากในทีวี ภาพบนจอนั้นก็เปลี่ยนเป็นภาพภายในบ้านเดี่ยวแห่งหนึ่งในชุมชนฝูไหล
“จากการตรวจสอบของทางตำรวจ ตอนนี้สันนิษฐานว่าเป็นการฆาตกรรมเพื่อล้างแค้น ได้มีการยืนยันเบื้องต้นว่า หนึ่งในผู้ตายนั้น เป็นคนที่เช่าบ้านเดี่ยวหลังนี้ มีนามว่าหลูยี่ ส่วนผู้ตายรายอื่นนั้น ยังคงรอการยืนยันต่อไป ตอนนี้อยู่ในระหว่างการสืบสวน”
ทุกคนถูกภาพที่เกิดเหตุฆาตกรรมบนหน้าจอดึงดูดไปหมด ศพของหลูยี่และคนอื่นๆนั้นถูกตำรวจจัดการออกไปเรียบร้อยตั้งนานแล้ว แต่ว่าร่องรอยของการต่อสู้นั้นยังถูกหลงเหลือเอาไว้
“หลินหยาง คุณพูดมาเป็นจริงทั้งหมดเลยเหรอ? หลูยี่ตายแล้วจริงๆเหรอ!?
ไป๋เซียนเฉ่าร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง เหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองเห็นอะไรอยู่อย่างงั้น หันมามองที่หลินหยาง
หลินหยางเองก็ไม่ได้รีบตอบกลับ ส้งเจียวตัดบทพูดออกมา “หลินหยาง คุณรู้มาก่อนหน้านี้แล้วเหรอ?”
หลินหยางตีไป๋เซียนเฉ่า จากนั้นก็ตอบอย่างสงบนิ่ง “ฉันรู้จักคนในสถานีตำรวจ เลยรู้ข่าวไว”
“แต่ว่าทางตำรวจเองไม่ใช่ว่าเพิ่งพบว่าหลูยี่ถูกฆ่าตายเมื่อเช้าเองนะ เห็นกันอยู่ว่าเมื่อคืนคุณก็……”
ไป๋เซียนเฉ่ากำลังจะพูด หลินหยางตีไปที่ไหล่ของเธอ ส่งสายตาเป็นสัญญาณบอกออกไป
ไป๋เซียนเฉ่าเองก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง เข้าใจความหมายของหลินหยางในทันที ปิดปากเงียบได้ทันเวลา
ส้งเจียวมองอย่างสับสนไปที่หลินหยาง รู้สึกว่าหลินหยางมีอะไรแปลกๆบางอย่าง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
หลินหยางยักไหล่พูด “ในเมื่อไอ้เจ้าพวกนั้นมันตายแล้ว พวกคุณสองคนก็สบายใจได้แล้วละ”
เขารู้ว่าสมองอย่างไป๋เซียนเฉ่านั้น สามารถเดาได้อย่างแน่นอนว่าการตายของหลูยี่นั้นต้องเกี่ยวข้องกับเขา แต่ว่าเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะเปิดเผยให้คนนอกรับรู้ หลูยี่นั้นตายด้วยน้ำมือเขา ไม่อยากจะมีปัญหาใหม่สอดแทรกเข้ามา
ส้งเจียวหลูยี่ขมวดคิ้วครุ่นคิด “หลูยี่ถึงแม้ว่าจะตายไปก็ไม่สาสมกับสิ่งที่ได้ทำไว้ แต่ว่านี่ก็น่าแปลกอย่างมาก เท่าที่ฉันรู้จักเขา เขาไม่เหมือนว่าจะมีศัตรูที่เก่งกาจมากอะไรแบบนั้นเลย”
“นั่นก็ไม่แน่หรอกนะ หลินหยางของพวกเราเองก็เก่งกาจไม่แพ้ใคร!”
ไป๋เซียนเฉ่าพูดพร้อมยิ้มออกมา กอดหลินหยางเอาไว้ แขนนั้นถูไถไปที่ระหว่างขาของหลินหยางอย่างตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ
หลินหยางนั้นพันรอบไปด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ถูกไป๋เซียนเฉ่าหยอกล้ออะไรแบบนั้นเข้าไป แท่งที่อยู่ระหว่างขานั้นก็ร้อนระอุปูดเด้งขึ้นมาทันที ผ้าเช็ดตัวเลยถูกยกขึ้นมาสูงขึ้นเหมือนผ้าคลุมหัวอย่างไรอย่างนั้น
ส้งเจียวเหลือบมองไปที่ระหว่างขาทั้งสองของหลินหยาง ในดวงตาคลุมเครือออกมา และยังปรากฏอาการคับแค้นใจอยู่หลายส่วน อ่า นี่เป็นผู้ชายที่สามารถทำให้ตัวเองนั้นตายอย่างมีความสุขได้ ตั้งแต่ต้นจนถึงสุดท้ายก็เป็นของคนอื่น ถ้าหากคนในอ้อมกอดของเขาเป็นฉัน คงจะดีไม่น้อย
หลินหยางหลังจากที่ตื่นนอนมานั้นเดิมทีรู้สึกฮอร์โมนคึกคักเป็นอย่างมาก เวลานี้ถูกไป๋เซียนเฉ่านี่จัดการ ก็รู้สึกร่างกายถูกเผาไหม้ขึ้นมาทันที แทบอยากจะพาไป๋เซียนเฉ่ามาทำตามใจบนสังเวียน
“แม่!”
“ไอ้บ้ากาม พวกคุณอยู่ที่นี่กันหมด!”
เสี่ยวชัยหงกระโดดโลดเต้นลงมาจากชั้นบน รูปร่างกายของผู้ใหญ่ แต่ว่าพฤติกรรมเหมือนเด็กน้อยทั่วไป ดูแล้วน่ารักไร้เดียงสาเป็นอย่างมาก
หลินหยางรีบหายใจเข้าลึกๆ ในใจคิดเงียบๆว่าไม่เหมาะสมกับเด็ก ไม่ง่ายเลยที่จะให้น้องชายสงบลงกลับไปได้
“ไอ้บ้ากาม พอฉันคิดจะไปปลุกคุณให้ตื่น ก็ไม่เห็นคุณแล้ว แต่กลับเจอพี่เยนเอ๋อร์กับพี่เสี่ยวลื่อหลับอยู่บนเตียงของคุณ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
เสี่ยวชัยหงกระโดดไปด้านหน้าของหลินหยางอย่างไม่คิดอะไร พูดแบบไม่ได้คิดอะไร
ข้างๆตัวของหลินหยาง ส้งเจียวและไป๋เซียนเฉ่าหน้าแดงขึ้นมาพร้อมกันทันที แต่ว่าความคิดนั้นน่าจะแตกต่างกันมาก
มุมปากของหลินหยางกระตุกเล็กน้อย “เอ่อ เรื่องนี้ เมื่อคืนพวกเธอมาหาฉันคุยเล่น จากนั้นรู้สึกเหนื่อยมาก ฉันก็เลยให้พวกเขายืมเตียงไป”
เสี่ยวชัยหงเอียงศีรษะถามอีกครั้ง “ถ้าอย่างงั้นทำไมพวกเขาไม่ห่มผ้า และยังไม่สวมเสื้อผ้านอนด้วยล่ะ?”
หน้าของหลินหยางร้อนไปหมด “อากาศร้อนจังเลยเนอะ ฮ่าฮ่า”
“แต่ว่าเมื่อคืนตอนคุณกลับมา เห็นชัดๆว่าพี่เซียนเฉ่ากับคุณเข้าไปในห้องกันก่อนแล้วนี่ ทำไมเปลี่ยนเป็นพวกเธอสองคนได้ล่ะ?”
“เรื่องนี้……”
หลินหยางหมดคำพูดจะพูดออกมาแล้ว สมองนั้นจมเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างขาสองข้าง ถูกความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเสี่ยวชัยหงทำให้พ่ายแพ้ไปเป็นที่เรียบร้อย
“ลูกสาว นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เด็กน้อยอย่าถามอะไรเยอะแยะเลย มานี่มา ให้แม่ดูหนูหน่อย”
ส้งเจียวกัดริมฝีปากจ้องเขม็งมากที่หลินหยาง เรียกเสี่ยวชัยหงมาหาข้างๆตัวเอง นี่ก็ถือว่าเป็นการช่วยหลินหยางกอบกู้สถานการณ์เหมือนกัน
ไป๋เซียนเฉ่าปิดหน้าเอาไว้ เงยหน้าขึ้นมาอย่างเขินอายอยู่ช่วงหนึ่ง
ถ้าหากข้างกายมีเพียงแค่เสี่ยวชัยหงก็คงดี เธอมีสติปัญญาแค่อายุไม่กี่ขวบ เดาไม่ออกหรอกว่าเมื่อคืนในห้องของหลินหยางนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ว่ามีส้งเจียวอยู่ จากความฉลาดของส้งเจียว ทำไมจะจินตนาการถึงฉากนั้นไม่ออกกัน น่าอายจะตายไป!
พอคิดถึงเรื่องนี้ ไป๋เซียนเฉ่าก็วิ่งกระเจิดกระเจิง “ฉันมีธุระที่บริษัท ขึ้นข้างบนเปลี่ยนชุดไปทำงานนะ”
“แม่ หนูอายุสิบเก้าแล้ว! ไม่เด็กแล้ว!”
ปากของเสี่ยวชัยหงส่งเสียงออกมาประท้วงออกมาอย่างไม่พอใจ จากนั้นจึงไปนั่งบนตักของหลินหยาง หัวเราะคิกคักแล้วพูดออกมาว่า “ไอ้ลามก ต่อไปคุณไม่มีห้องให้นอน ให้มาที่ห้องของฉันได้นะ ฉันอยากให้คุณมานอนเป็นเพื่อน!”
หลินหยางสายตามืดมน มองไปที่ส้งเจียว ยิ้มอย่างขมขื่นพูดออกมา “ประธานส้ง คุณคิดว่ายังไงบ้าง?”
ส้งเจียวพูดอย่างไม่พอใจ “คุณจะฝันหวานเกินไปแล้ว หรือว่าพวกเราสองแม่ลูก คุณจะไม่ปล่อยไปเลยทั้งหมด……”
คำพูดของส้งเจียวพูดไปได้แค่ครึ่งเดียว ก็รู้สึกตัวขึ้นมาจึงเงียบไปด้วยตัวเอง รีบกลั้นเอาไว้ และใช้คำพูดอื่นขึ้นมาปิดบัง “หลินหยาง คุณคิดว่าจะมีวิธีรักษาลูกสาวของฉันจริงๆใช่ไหม?”
หลินหยางเองก็เคร่งขรึมขึ้นมา คิดไปคิดมา พูดออกมาว่า “วิธีนะมีอยู่ แต่ว่าเสี่ยวชัยหงจะต้องทุกข์ทรมานถึงจะได้”
ส้งเจียวขมวดคิ้วพูด “คุณคิดวิธีออกมาตั้งนานแล้ว ทำไมไม่รีบพูดออกมา?”
“ฉันเองก็แค่มีโอกาสจังหวะเหมาะเจาะพอดี เมื่อคืนเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้”
คำพูดของหลินหยางนี้ไม่ใช่แบบขอไปที แท้ที่จริงแล้ว หลังจากที่ใช้เวลาครึ่งคืนในการฝึกฝนพลังมังกรและหงส์จนเข้าสู่ขั้นต้นระดับที่สอง พลังความแข็งแรงของหลินหยางนั้นเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก ในที่สุดก็คิดวิธีที่จะช่วยฟื้นฟูสติปัญญาของเสี่ยวชัยหงได้ และวิธีนี้ถ้าเป็นก่อนที่จะทะลุขอบเขต เขาก็คงทำไม่ได้
ส้งเจียวลูบผมของเสี่ยวชัยหง ถอนหายใจพูดออกมา “อย่างงั้นก็รีบเถอะ ฉันไม่อยากจะให้ลูกสาวของฉันต้องทุกข์ทรมานแบบนี้อีกต่อไปแล้ว”
“การเป็นเด็กที่ไม่มีวันโตไม่แน่อาจจะไม่ถึงขนาดไม่ใช่เรื่องที่ดีเสมอไปหรอกนะ”
คำพูดนี้หลินหยางเพิ่งจะพูดจบ ไป๋เซียนเฉ่าก็ลงมาจากชั้นบน เปลี่ยนเป็นชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว ในมือนั้นถือมือถือของหลินหยาง
“มีคนตามหาคุณ”
ไป๋เซียนเฉ่านำโทรศัพท์ไปวางไว้ในมือของหลินหยาง แอบบิดเนื้อเขาไปทีหนึ่ง
หลินหยางมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ แล้วยิ้มขมขื่นไปที่ไป๋เซียนเฉ่าเป็นการขอร้อง จากนั้นรับโทรศัพท์ “ฮาโหล ใครครับ?”
“หลินหยาง แกล้งโง่อะไรกัน คุณไม่รู้เหรอว่าเป็นฉันที่โทรมาหาคุณนะ?”ปลายสายเป็นเสียงของจางเยว่ที่กำลังโมโหดังเข้ามา
หลินหยางพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม “นี่เพิ่งจะตื่นนอนเอง หัวสมองยังมึนอยู่เลย ทำไม ตามหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีเรื่องนี่ตามหาไม่ได้อย่างงั้นเหรอ? รีบออกมาเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการเจอ”
“นี่มันยังเช้าตรู่อยู่เลยนะ จะรีบขนาดนี้ทำไมกัน?”
“ไอ้เจ้าบ้า! คนมีเรื่องจริงจังจะถามคุณ! รีบหน่อย โรงแรมจินเจียงห้อง1608 ฉันรอคุณอยู่”
จางเยว่วางโทรศัพท์ไปอย่างรีบร้อน หลินหยางตกตะลึง จะพูดเรื่องจริงจังตอนเช้าตรู่เลยเปิดห้องที่โรงแรมนี่นะ?
หลินหยางวางสายโทรศัพท์ พูดอย่างไม่คิดกับกลุ่มผู้หญิง “ฉันจะไปโรงแรมจินเจียงสักหน่อย”
ส้งเจียวหน้าแดงขึ้นมาทันที “คุณจะไปทำอะไรที่นั่น?”
หลินหยางกะพริบตา อยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาได้ อ่าาา โรงแรมจินเจียงนั้นเป็นโรงแรมที่ส้งเจียวพักอยู่ไม่ใช่เหรอ?
หลินหยางไม่ได้คิดให้ละเอียดถี่ถ้วนก็พูดออกมา “ประธานส้งจะกลับไปจินเจียงหรือเปล่า? ไม่งั้นคุณไปส่งฉันทีจะได้ไหม?”
ไป๋เซียนเฉ่ามึนงงพูดออกมา “หลินหยาง คุณรู้ได้ยังไงว่าประธานส้งพักอยู่ที่จินเจียง?”
“เอ่อ เรื่องนี้ ประธานส้งเคยบอกกับผมมาก่อน…….ใช่ไหม?”หลินหยางตีมึน
“เหมือนว่าจะเป็นแบบนั้นนะ ไปกันเถอะ ฉันเองก็ต้องกลับไปทำเรื่องอะไรบางอย่างเหมือนกัน”
สีหน้าของส้งเจียวนั้นสับสนวุ่นวายเล็กน้อย แต่สมกับเป็นผู้หญิงแกร่งที่ต่อสู้ในวางการธุรกิจ กลับมาสงบเยือกเย็นได้อย่างว่องไว ยืนขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านเดินตรงออกไปด้านนอก
“เสี่ยวชัยหงเด็กดี รอฉันกลับมาจะรักษาคุณให้นะ”
ลูบหน้าตาคมคายของเสี่ยวชัยหง หลินหยางก็เดินตามส้งเจียวออกไป
“ฉันพูดไปแล้ว เรื่องเมื่อคืนวาน ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด คุณยังจะพูดออกมาว่าจะไปโรงแรมต่อหน้าลูกสาวของฉันและไป๋เซียนเฉ่าอีก คุณจะสบายใจอะไรขนาดนี้?”
รถขับเคลื่อน ส้งเจียวก็พูดออกมาด้วยความโมโห
“พี่เจียว ฉันไม่ได้มีความหมายแบบนั้นนะ! เป็นเพื่อนคนหนึ่งของฉันนัดพบที่นั่นเท่านั้นเอง” หลินหยางรู้ว่าส้งเจียวต้องคิดไปเป็นเรื่องแบบนั้นอย่างแน่นอน
“โอว”
ส้งเจียวพยักหน้าเบาๆ ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกแอบผิดหวังอยู่นิดหน่อย
“เป็นผู้หญิงใช่หรือเปล่า?”
สองคนไม่มีการพูดคุยกันอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ส้งเจียวอยู่ดีๆก็ถามออกมาแบบไม่ได้คิดอะไร
“ใช่แล้ว”หลินหยางตอบอย่างไม่ปิดบัง และก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องปิดบังอะไร
“อืม……พอพบเพื่อนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขึ้นมาหาฉันที่ห้องชุดหน่อยละกัน ฉัน ฉันอยากจะคุยกับคุณสักหน่อยเรื่องการรักษาลูกสาวของฉัน”
ส้งเจียวหัวใจเต้นไวขึ้น มือที่จับพวงมาลัยอยู่นั้นมีอาการสั่น
