My Disciples Are All Villains – ตอนที่ 496

ตอนที่ 496 มันจะเป็นแบบนั้นและจะเป็นตลอดไป

ติดตามแฟนเพจอัพเดทข่าวสารอ่านนิยายก่อนใครได้ที่ FB: ND Translate นิยายแปลไทย

ในขณะนี้เหวินชูและผู้ติดตามของเขากําลังยุ่งอยู่กับการหลบหนี การที่จะเอาชีวิตรอดมาจากการต่อสู้ในเมืองมณฑลจึงได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ทหารที่รอดมาได้มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นทุกคนต่างก็ ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ แต่เมื่อทุกคนได้ยินเสียงอันเยือกเย็น ทุกคนก็ตกใจเพราะความหวาดกลัวขึ้นมา

“นั่นใครน่ะ?”

“แม่ทัพเหวินชู ระวัง!”

ผู้ใช้ดาบชุดเขียวกําลังถือดาบยาวอยู่บนมือ ในตอนนี้ตัวเขากําลังยืนอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวได้พูดออกมาอีกครั้ง “ขอโทษด้วย แต่เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่”

“เจ้าคือ…” ทหารผู้ติดตามคนหนึ่งรู้สึกคุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของชายผู้ใช้ดาบคนนี้ ชายคนนี้ดูคล้ายกับบุคคลในตํานานเป็นอย่างมาก

“ไม่ผิดแน่ชายคนนี้คือดาบปีศาจ! ยู่ฉางตง!” หนึ่งในทหารผู้ติดตามได้คู่ร้องออก

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหัวใจของเหวินชูก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เหวินชูที่อยู่ในสภาพพร้อมสู้มีฝีมือเหนือกว่าหวางชื่อเจียอยู่เพียงเล็กน้อย ไม่มีทางเลยที่เหวินชูจะสู้กับยู่ฉางตงที่มีฝีมือเทียบเท่ากับยู่เฉิงไห้ได้ เหวินชูเคยได้ยินเรื่องการต่อสู้ระหว่างสุดยอดฝีมือทั้งสองที่ป่าเมฆากระจ่างมาก่อน การต่อสู้ในครั้งนั้นเป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งของโลกยุทธภพ เห็นได้ชัดว่าดาบปีศาจยู่ฉางตงมีความแข็งแกร่งเทียบเท่าได้กับยู่เฉิงไห่ เหวินชูจ้องมองไปที่ยู่ฉางตงที่กําลังลอยอยู่บนต้นไม้อย่างระมัดระวัง ข้าจะต้องไม่ตื่นตระหนก ข้าจะต้องไม่กดดันตัวเองจนเกินไป” ในท้ายที่สุดแล้วเหวินชูก็คารวะออกมา ตัวเขาได้สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดขึ้น “ข้าเคยได้ยินชื่อเสียง ของเจ้ามาก่อนดาบปีศาจยกโทษด้วยที่พวกเราไม่ได้ต้อนรับเจ้าให้ดี”

ยู่ฉางตงได้ตอบกลับมาอย่างใจเย็น “ดาบของข้าไม่เคยสังหารผู้ที่ไร้นาม นอกจากเหวินชูแล้วพวกเจ้าทุกคนจงไปซะเถอะ ข้าจะให้เวลาเจ้าหายใจเช่นกัน เหวินซู”

ทหารอีกสี่คนต่างก็สบตากัน

เหวินชูขมวดคิ้ว “การหลบหนีศัตรูถือเป็นความผิดสถานหนัก!”

ทหารทั้งสี่ไม่ใช่พวกโง่ ลําพังทหารอย่างพวกเขาจะจัดการกับยู่ฉางตงได้อย่างไร?

“หลบหนี? ถ้าหากเป็นตาแก่นี่เอง เขาจะไม่คิดหนีอย่างงั้นเหรอ?

“ขออภัยด้วยท่านแม่ทัพเหวิน”

ทหารที่เหลือจะไปทําอะไรได้ในช่วงเวลาไม่กี่อึดใจแบบนี้? คําตอบนั้นง่ายมาก พวกเขาเลือกที่จะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด! ทหารทั้งสี่คนไม่ลังเลเลย ทุกคนต่างก็หันหน้าก่อนที่จะวิ่งหนี้ในทันที เพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้นทุกคนก็หายตัวไปท่ามกลางหมู่ไม้ ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีใครตําหนิพวกเขาได้สุดท้ายแล้วก็ไม่มีทหารคนไหนรู้ว่ายู่ฉางตงได้ตัดดอกบัวทองคําของตนเป็นที่เรียบร้อยแล้วใครกัน จะไม่กลัวยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอย่างยู่ฉางตง?

เหวินชูขมวดคิ้ว สีหน้าของเขามืดมน ตัวเขาระงับความรู้สึกคับแค้นใจในขณะที่คารวะยู่ฉางตงอีกครั้ง “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าขัดแย้งกับยู่เฉิงไห่ เจ้าสํานักอเวจี บอกตามตรงว่าข้าก็เพิ่งจะต่อสู้กับเขาในก่อนหน้านี้ ถ้าหากดาบปีศาจไปหายู่เฉิงไห้ในตอนนี้ ข้ามั่นใจว่าเจ้าจะต้องเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดายแน่”

ยู่ฉางตงยังคงยืนอยู่บนกิ่งไม้ ตัวเขาส่งยิ้มก่อนจะตอบกลับมา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้เข้าใจ อะไรข้าเลย”

“หะ?”

“ถ้าหากข้าเอาชนะเขาในตอนนี้ ชัยชนะที่ข้าได้มันจะไปมีค่าอะไร?” ยู่ฉางคงพูดออกมาอย่างเยือกเย็น

เหวินชูที่ได้ฟังแบบนั้นตอบกลับมาอย่างผ่อนคลาย “แต่ข้าเองก็บาดเจ็บเช่นกัน การที่เจ้าจะเอาชนะข้าได้”

ยู่ฉางตงไม่คิดที่จะฟังเหวินชูพูดต่อ ตัวเขาได้ชักดาบยืนยาวออกมาแทน ด้วยการชักดาบยืนยาวมันทําให้ทั่วทั้งบริเวณเต็มไปด้วยคลื่นพลังลมปราณ

ผักของดาบยืนยาวถูกทิ้งอยู่บนต้นไม้ ดาบยืนยาวที่ถูกชักออกมาส่องแสงสีแดงสดต่อหน้ายู่ฉางตง “น่าเสียดาย แต่เจ้าจะต้องตายที่นี้”

หลังจากที่พูดจบยู่ฉางตงก็ได้ยกดาบขึ้นมา ด้วยการเคลื่อนไหวที่เบาดุจดั่งขนนกทําให้ยู่ฉางตงบินเข้าหาเหวินชุด้วยดาบยืนยาวอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเหวินชูดูเปลี่ยนไปจนน่ากลัว ตัวเขารีบถอยกลับมาในทันที เหวินชูที่ไม่มีทางเลือกอื่นได้ใช้เครื่องรางทั้งหลายจากฝ่ามือซัดเข้าใส่ยู่ฉางตง

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อสู้กัน

ยู่ฉางตงดูสงบเยือกเย็น ในตอนนี้ตัวเขากําลังถือดาบยืนยาวไล่ล่าเป้าหมาย

เหวินชูยังคงใช้พลังเครื่องรางและพลังฝ่ามืออย่างต่อเนื่อง ตัวเขาได้ใช้พลังราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ ชายตรงหน้าก็คือดาบปีศาจ ท้ายที่สุดแล้วชายคนนี้ก็คือศิษย์คนรองของศาลาปีศาจลอยฟ้า ทุกการเคลื่อนไหวของยู่ฉางตงแฝงไปด้วยจิตสังหาร มันเป็นที่มาที่ทําให้ชายคนนี้ถูกเรียกว่าดาบปีศาจนั่นเอง! ใครกันจะไปออมมือให้กับศัตรูที่ทรงพลังเช่นนี้ได้? เหวินชูที่คิดแบบนั้นจึงได้ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างไปกับการต่อสู้ครั้งนี้

ดวงตาของเหวินชูเบิกกว้าง ตัวเขาได้ใช้เครื่องรางและพลังฝ่ามือออกมาเรื่อยๆ แม้ว่าจะใช้พลังมากมายแค่ไหนแต่ยู่ฉางตงก็สามารถหลบหลีกการโจมตีทุกอย่างได้ การโจมตีของเหวินชูรอดผ่านยู่ฉางตงไปทั้งหมดในเวลานี้ดาบปีศาจเริ่มเข้ามาใกล้ตัวของเหวินชูมากยิ่งขึ้น!

เมื่อเข้ามาใกล้ได้ที่ยู่ฉางตงก็ได้เหวี่ยงดาบยืนยาวที่มี!

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

พลังจากเครื่องรางหลายชิ้นถูกดาบยืนยาวปัดป้องไว้ได้ ดาบยืนยาวที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมันเร็วจนทําให้เหวินชูตามการมองเห็นไม่ทัน

เหวินชูที่เห็นดาบปีศาจเข้ามาประชิดตัวได้จึงรีบตะโกนออกมา “จงออกมา!”

ระเบิดพลังงานได้กระเพื่อมออกมาจากตัวของเหวินชู

พลังอวตารดอกบัวแปดกลีบของเขาเริ่มขยายใหญ่ขึ้น

ตุ้ม!

ต้นไม้ที่อยู่ใกล้ในบริเวณกว่าหลายสิบเมตรต่างก็ถูกแรงระเบิด

หลังจากที่ใช้พลังอวตารได้ไม่กี่อึดใจ ยู่ฉางตงก็ได้หายไปจากสายตา “ดาบปีศาจอยู่ไหนกัน?”

เหวินชุมองขึ้นไปอย่างระมัดระวัง ตัวเขาเหลือไปเห็นยู่ฉางตงกําลังตีลังกาอยู่บนกลางอากาศอย่างสง่างาม หรือว่าพลังที่ตัวเขาใช้จะสามารถผลักยู่ฉางตงให้กระเด็นกลับไปได้? แม้แต่เหวินชูเองก็ยากที่จะเชื่อสิ่งนี้ แม้ว่าเหวินชูจะใช้พลังทั้งหมดไปกับการโจมตี แต่การที่ดาบปีศาจจะทําลายการโจมตีรวมไปถึงร่างอวตารของตัวเขาได้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร เหวินซูรู้สึกงุนงงเมื่อได้เห็นยู่ฉางตงกระเด็นถอยกลับไป

ยู่ฉางตงในตอนนี้หลบคลื่นกระแทกจากพลังอวตารสารดอกบัวแปดกลีบ เมื่อยู่ฉางตง หลบคลื่นกระแทกได้ตัวเขาก็เคลื่อนที่ต่อด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น

“คิดจะล้อเลียนข้าอย่างงั้นสินะ?” เหวินชูได้ถามออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ตัวเขายังคงใช้พลังฝ่ามือและเครื่องรางอีกนับไม่ถ้วนจู่โจมยู่ฉางตง แสงสีทองได้ส่องประกายจากฝ่ามือของเหวินชูก่อนที่จะพุ่งไปที่ด้านหน้า

ยู่ฉางตงใช้ปลายเท้าเคาะไปที่พื้นอย่างนุ่มนวลก่อนที่จะพุ่งไปบนอากาศ ดาบของตัวเขาลอยอยู่เคียงข้างยู่ฉางตง รอบดาบยืนยาวมันเต็มไปด้วยดาบพลังงาน

“ชะตาดาบปีศาจ!”

ดาบพลังงานจํานวนนับไม่ถ้วนได้พุ่งเข้าใส่เหวินชู

เหวินชูที่เห็นแบบนั้นพูดเย้ยหยันออกมา “นี่คือทั้งหมดที่ดาบปีศาจมีอย่างงั้นเหรอ? เจ้านะจะต้องชดใช้ให้กับการประเมินคู่ต่อสู้ต่ําจนเกินไป!” เหวินชูที่พูดเสร็จได้ประสานฝ่ามือ นิ้วชี้ทางด้าน ซ้ายได้เชื่อมต่อเข้ากับนิ้วชี้จากทางด้านขวา หลังจากนั้นเหวินชูกกระทืบเท้าลงบนอากาศที่นิ้วมือทั้งสองข้างส่องแสงสีทองเข้มข้นกว่าครั้งไหนๆ

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะปลดปล่อยพลังฝ่ามือสละปัญญา ทุกองค์ประกอบของสถานการณ์มันช่างเหมาะเจาะไปหมด ทั้งดาบปีศาจที่กําลังอยู่เบื้องล่าง ทั้งจังหวะเวลาและมุมในการโจมตีที่ไร้ที่ติ เหวินชูไม่มีวันที่จะทอดทิ้งโอกาสที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้! ที่ฝ่ามือของเหวินชูมีคําๆ หนึ่งปรากฏขึ้นมันเป็นคําที่อ่านว่า สละปัญญา มันเป็นฝ่ามือที่ทรงพลังที่สุดที่ชาวลัทธิขงจื้อมีพลังลมปราณเริ่มโคจรล้อมรอบฝามือของเหวินชู ฝามือสละปัญหาได้พุ่งเข้าหาชะตาดาบปีศาจโดยตรง

ตุ้ม!

ชะตาดาบปีศาจของยู่ฉางตงไม่อาจสกัดกั้นสุดยอดพลังฝ่ามือได้เลย

สีหน้าของยู่ฉางตงยังคงดูเยือกเย็นเช่นเดิม ตัวเขาตีลังกา 180 องศาก่อนที่จะถอยกลับไปปลดปล่อยร่างอวตารของตน

ชูวว!

เมื่อพลังอวตารของยู่ฉางตงปรากฏขึ้น แรงกระแทกที่มาจากร่างอวตารก็ได้กระเพื่อมออกมา

ยู่ฉางตงผสานเข้ากับร่างอวตารของตน ตัวเขาได้ใช้พลังฝ่ามือสวนกลับ

ฝ่ามือทั้งสี่ได้พุ่งเข้าหาฝ่ามือสละปัญญา

วินาทีที่พลังฝ่ามือทั้งสองฝั่งเข้าปะทะกัน ดูเหมือนว่าเวลาในตอนนั้นจะเคลื่อนที่ช้าลง

การปะทะกันของทั้งสองฝ่ายจะเป็นช่วงเวลาที่สามารถตัดสินผลของการต่อสู้ได้

ต้นไม้ที่อยู่ระหว่างทั้งสองคนต่างก็ถูกโค่น คนหนึ่งกําลังพุ่งตรงไปที่ด้านหน้า ส่วนอีกคนกําลังถอยไปที่ด้านหลัง

เหวินซูมองไปที่ดอกบัวทองคําของยู่ฉางตง ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นระเบิดเสียงหัวเราะออกมา“ดูเหมือนว่าสวรรค์จะอยู่ข้างข้า ใครจะรู้กันว่าข้าจะได้พบกับดาบปีศาจ ในตอนที่เจ้านั่นตัดดอกบัวทองคํา? เจ้ามันรนหาที่จริงๆ !”

เหวินชูรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเมื่อได้เห็นอวตารของยู่ฉางตงไร้ซึ่งดอกบัวทองคํา เปลวเพลิงแห่งความแค้นในที่สุดก็พบทางระบาย ที่ระหว่างนิ้วของเหวินชูส่องสว่างมากยิ่งขึ้น พลังฝ่ามือสละปัญญาได้พุ่งเข้าหาฝ่ามือทั้งสี่

พลังจากทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะกัน!

ตู้ม!

คลื่นพลังลมปราณที่เข้าปะทะกันได้กระจายไปโดยรอบ

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่โดยรอบต่างก็ถูกคลื่นพลังลมปราณอันมหาศาลหักโค่น

พลังทําลายล้างได้ทําลายสภาพแวดล้อมสุดลูกหูลูกตา

เหวินชูยังคงรักษาฝามือสละปัญญาไว้ได้

ฝ่ามือทั้งสี่ของยู่ฉางตงได้หลอมรวมกันเพื่อปัดป้องการโจมตี!

เหวินชูคิดว่ายู่ฉางตงจะได้รับบาดเจ็บหนักจากการโจมตีนี้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นเช่นนั้นยู่ ฉางตงไม่เพียงจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ตัวเขายังคงรักษาพลังอวตารที่มีไว้ได้ สีหน้าที่ตื่น ตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหวินชู “สามกลีบ…เจ้าเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธผู้มีพลังอวตารดอกบัวสา มกลีบเท่านั้น! ทําไมเจ้าถึงได้ต้านพลังฝ่ามือของข้าได้? ทําไมพลังอวตารของเจ้ายังคงอยู่?” น้ํา เสียงของเหวินชูสั่นเครือเมื่อได้เห็นผลลัพธ์

ในเวลานี้ทั้งคู่เริ่มลอยตัวลงสู่พื้น

“เจ้ารู้เรื่องเกี่ยวกับพลังอวตารน้อยจนเกินไป” ยู่ฉางตงได้พูดออกมาอย่างไม่แยแส ตัวเขาเหลือบมองเหวินชูราวกับว่าเหวินชูได้ตายไปแล้ว

เหวินซูรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้ง “แล้วมันยังไงกัน? แม้ว่าข้าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ข้าจะไม่มีวันพ่ายแพ้ให้กับผู้มีพลังอวตารดอกบัวสามกลีบอย่าง…”

นวะ!

พลังอวตารดอกบัวสามกลีบได้พุ่งเข้าหาเหวินชูด้วยความเร็วสูง ดาบยืนยาวที่อยู่ในมือของยู่ฉางตงได้เชือดเฉือนคอของเหวินชูก่อนที่ตัวเขาจะพูดจบ

ในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงพื้น

ดวงตาของเหวินชูเบิกกว้างในขณะที่มองพลังอวตารดอกบัวสามกลีบ เลือดสดๆ ได้ไหลรินมาจากบาดแผลของเขาอย่างต่อเนื่อง

ในเวลานี้กลีบดอกบัวสามกลีบกําลังส่องแสงอยู่ทางด้านข้างดาบยืนยาว

พรึบ!

กลีบดอกบัวสองกลีบได้แยกออกจากกลีบเดิมเป็นสองส่วน กลีบดอกบัวทั้งหมดกําลังส่องแสงสีทองเจิดจ้า กลีบดอกบัวทั้งห้ากลีบลอยวนอยู่บนอากาศก่อนที่จะกลับคืนสู่ร่างอวตารของมัน

ยู่ฉางตงในตอนนี้ยืนหันหลังให้กับดวงอาทิตย์ รูปร่างที่เพรียวบางของเขาทําให้ร่างของยู่ฉางตงดูสูงส่งจนไม่มีใครแตะต้องถึง

เหวินชูไม่ได้เห็นสีหน้าของยู่ฉางตงเพราะแสงจากดวงตะวัน เหวินชูได้ยินเพียงเสียงของยู่ฉางตง “ข้าเป็นยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้และมันจะเป็น แบบนั้นและจะเป็นตลอดไป”