บทที่ 58 เพื่อนเก่า (8)
อี้เป่ยซีก้มหน้า เหมือนกับเด็กน้อยที่ทำผิดแล้วรอการดุด่าจากผู้ปกครอง แอบดูปฏิกิริยาของอี้เป่ยเฉินเป็นครั้งคราว
แย่แล้วๆ นี่คือความสงบก่อนลมพายุหรือเปล่า มือเล็กๆ กำแน่นด้วยความตื่นเต้น ทำก็ทำไปแล้ว ยอมรับการลงโทษก็เป็นสิ่งที่สมควร อี้เป่ยซี อย่ากลัวสิ เธอคิดพลางมือกำแน่นขึ้นอีกพร้อมน้อมรับความตายอย่างกล้าหาญ
อี้เป่ยเฉินหลือบมองเธอตลอดเวลา เห็นความเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ทั้งหมด จึงแสร้งทำเป็นขึงขังแล้วกระแอมไอ “เอาเถอะ มีใครที่ยอมรับผิดแล้วยังล่อกแล่กขนาดนี้ล่ะ นั่งดีๆ เถอะ”
เธอหันไปยิ้มอย่างสดใส ถอนหายใจอยู่ในใจ ครั้งนี้โอเคแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว
“คำถามของพี่ยังไม่ได้ตอบเลยนะ วันนี้เสี่ยวซีสนุกมากไหม?”
มันก็ผ่านไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังวุ่นกับคำถามนี้อีก อี้เป่ยซีพิงพนักเก้าอี้ ประเมินด้วยสายตาก็เดาไม่ออกว่าพี่เป่ยเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ เธอควรจะตอบอย่างไรดี ไม่สิ เขาอยากให้เธอตอบแบบไหนล่ะ? สนุก? จะทำให้เขาโกรธหรือเปล่านะ ไม่สนุก นี่ก็ดูจะโกหกไปหน่อยมั้ง
‘เดาไม่ออกจริงๆ ว่าพวกนายกำลังคิดอะไรกันแน่’ อี้เป่ยซีลูบๆ คาง สับสนเอามากๆ
“ตอบยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
อี้เป่ยซีส่ายหน้า “พี่เป่ยเฉิน ฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่คิดยังไง ฉันอยากให้พี่มีความสุข แต่ว่าฉันก็ปล่อยฉู่ซ่งไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าตัวเองโลภมากที่รักพี่เสียดายน้องแบบนี้ แต่ว่าพี่เป่ยเฉิน ฉันเลือกไม่ได้จริงๆ”
“ถ้าเธอต้องเลือกล่ะ”
เธอมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ อย่างเหลือเชื่อเล็กน้อย ก้มหน้าอย่างเศร้าสร้อย “พี่เป่ยเฉิน ไม่ตอบคำถามนี้ได้หรือเปล่า เที่ยวมาทั้งวันแล้ว ฉันเหนื่อยมากเลย”
อี้เป่ยเฉินเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก อี้เป่ยซีหลับตาพิงอยู่ที่หน้าต่าง
รถจอดอยู่ที่หน้าประตู อี้เป่ยเฉินหันมองใบหน้าด้านข้างของอี้เป่ยซีอยู่เนิ่นนาน จึงค่อยปลดเข็มขัดนิรภัยบนตัวออก แล้วอุ้มคนที่นั่งบนเบาะข้างคนขับอย่างระมัดระวัง ทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไปในบ้านมั่นคง เขาวางคนลงบนเตียงด้วยความอ่อนโยนเป็นพิเศษ จากนั้นใช้ผ้าขนหนูเปียกเช็ดหน้า มือ จูบหน้าผากเบาๆ แล้วจึงปิดไฟ
หลังจากประตูห้องปิดแล้ว อี้เป่ยซีจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น กอดผ้าห่มบนร่างกายพลางพลิกตัว แสงจันทร์ที่สงบเยือกเย็นสาดส่องเข้ามาในห้อง ส่องมาที่ปลายเตียงโดยตรง ห้องทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศเงียบสงบ เธอไม่ได้นอนทั้งคืน…
แต่มองท้องฟ้าที่สว่างขึ้นอย่างช้าๆ อยู่อย่างนั้น อี้เป่ยซีรู้สึกราวกับว่ามีสิ่งของบางอย่างทับอยู่บนหน้าอก บีบรัดทุกพื้นที่ ไม่มีที่ว่างให้อากาศบริสุทธิ์อีกต่อไป เธอลุกขึ้นนั่ง สูดหายใจแรงๆ รู้สึกว่าสมองด้านหลังชาอีกครั้ง
‘ทรมานจังเลย’ เธอกอดตัวเองไว้ รู้สึกควบคุมไม่ได้แม้แต่ลมหายใจ
“เสี่ยวซี” อี้เป่ยเฉินก็มีลักษณะเหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน เขานั่งลงข้างเธอ กอดเธอไว้จากด้านหลัง “ไม่สบายหรือเปล่า?”
“พี่เป่ยเฉิน ฉันทรมานจังเลย” เธอซบอยูในอ้อมอกของเขา กำแขนเสื้อของเขาแน่น
แขนทั้งสองของอี้เป่ยเฉินกอดแน่น “เสี่ยวซี เพราะพี่ไม่ดีเอง พี่ดื้อเกินไปทำให้เสี่ยวซีลำบากใจ เสี่ยวซีไม่ต้องเสียใจแล้วได้หรือเปล่า”
“ฮือๆ…พี่เป่ยเฉิน”
“เอาละเสี่ยวซี ไม่ต้องร้องแล้ว ขอแค่คราวหน้าออกไปก็บอกพี่สักคำ ไม่งั้นพี่จะเป็นห่วงนะรู้หรือเปล่า?”
“อืมๆๆ”
เขายื่นมือออกไปจัดแจงปอยผมของเธอ “วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้พี่จะส่งเธอกลับไปที่มหา’ลัยโอเคไหม?”
“พี่เป่ยเฉิน พี่นี่ดีจังเลย”
อี้เป่ยเฉินยิ้มอยู่ด้านหลังเธอ ลมหายใจสดชื่นรดอยู่ที่หลังคอของอี้เป่ยซี แต่ละจุดรู้สึกชา เธออดไม่ไหวต้องหดคอหนี
“รู้แล้ว ทุกครั้งก็พูดเป็นมีคำนี้”
“พี่เป่ยเฉินดีที่สุดของที่สุดของที่สุดแล้ว เป่ยซีชอบพี่เป่ยเฉินที่สุดที่สุดเลย”
เขาได้ยินแล้วก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม วางคางอยู่บนคอของเธอ พูดเสียงเบาว่า “พี่ก็ด้วย”
เสียงทุ้มต่ำลอยเข้าหู อี้เป่ยซีรู้สึกว่าอุณหภูมิที่หูสูงขึ้นเล็กน้อย จากนั้นค่อยๆ แผ่ซ่านไปที่แก้มจนถึงข้างแก้ม ทั้งใบกลายเป็นสีชมพู เธอหัวเราะอย่างเขินอายอยู่บ้าง
“พี่เป่ยเฉิน วันนี้ฉันไปที่บริษัทกับพี่ได้ไหม? ฉันรับรองว่าจะไม่ก่อกวน จะนั่งอยู่ที่นั่นอย่างว่าง่าย”
“งั้นครั้งนี้เธออยากไปทำอะไร? นอนเหรอ?”
“เปล่าสักหน่อย ฉันเป็นผู้ช่วยพี่ก็ได้นะ ก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้ไปทำงานนานแล้ว หลายวันนี้น่าจะยุ่งมากไม่ใช่เหรอ?” เธอเล่นนิ้วของอี้เป่ยเฉิน ข้อนิ้วเรียวยาว ไม่มีข้อบกพร่องเลย
“เสี่ยวซี เธอไม่ต้องคิดจะทำอะไรชดเชยหรอก ขอแค่เธอมีความสุขก็พอแล้ว เข้าใจไหม”
มืออี้เป่ยซีหยุดนิ่งครู่หนึ่ง แล้วก็เล่นต่อพร้อมพูด “เปล่านะ ฉันก็แค่อยากอยู่กับพี่นี่นา หรือว่าพี่ไม่อยากเห็นเสี่ยวซีแล้ว? น่าเสียใจจังเลย”
“เอาเถอะ ให้เธอจัดการทุกเรื่องเลยก็แล้วกัน เธอไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวเช้าเถอะ พี่จะพาเธอไปโอเคไหม” อี้เป่ยเฉินดึงมือออกจากมือน้อยๆ ของน้องสาว ลูบคลำผมของเธอ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป อี้เป่ยซีกระโดดลงจากเตียงอย่างมีความสุข แล้ววิ่งเข้าห้องอาบน้ำ
น่าจะไม่มีปัญหาแล้ว อี้เป่ยซีคิดพร้อมกับฮัมเพลงในห้องน้ำอย่างมีความสุข เธอเลือกเสื้อผ้าสีสันสดใส เหมือนกับสวมใส่แสงอาทิตย์ ก้าวลงไปข้างล่างอย่างสบายใจ
“ว้าว อาหารเช้าวันนี้เยอะจังเลย”
อี้เป่ยเฉินวางนมที่อุ่นแล้วไว้ข้างๆ เธอ “ฉะนั้นวันนี้เสี่ยวซีต้องกินเยอะๆ อย่าเสียของล่ะ”
“อืม”
เขาเอียงหัวมองอี้เป่ยซีที่กินข้าวอย่างจริงจัง สีหน้าพึงพอใจ จะคิดถึงเรื่องอดีตมากไปทำไม อย่างน้อยตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ข้างกายเขาแล้ว เขายื่นมือไปเช็ดคราบนมที่มุมปากของเธอ ‘เสี่ยวซี เสี่ยวซี เสี่ยวซี’ เขาเรียกชื่อนี้อยู่ในใจซ้ำๆ ราวกับน้ำตาลมอลต์หวานๆ ที่ละลายอยู่ในหัวใจ หน้าอก และระหว่างซอกฟัน
หลังจากกินข้าว อี้เป่ยซีลังเลอยู่หน้าห้องหนังสือครู่หนึ่ง กำลังคิดว่าเธอจะเอาหนังสือไปกี่เล่มดี
หนึ่งเล่ม? อ่านแล้วก็เบื่อแย่สิ สองเล่ม? เหมือนว่าจะไม่พอ อีกอย่างช่วงนี้มีหลายเล่มที่อยากอ่านมากด้วย อี้เป่ยเฉินเห็นท่าทางของเธอ ก็ส่ายหัวอย่างจนใจแล้วเดินเข้าไปหา
“หยิบไปสักเล่มเถอะ เธออ่านได้ไม่เท่าไรหรอก”
“อะไรกัน ฉันจริงจังกับการเรียนมากนะ”
เขาเอื้อมมือไปลูกขอบตาดำของเธอ “อืม เสี่ยวซีจริงจังมาก จริงจังกับการนอนมาก?”
“อย่าดูถูกฉันนะ” อี้เป่ยซีใส่หนังสือสองเล่มลงไปในกระเป๋า อี้เป่ยเฉินรับกระเป๋ามา ‘ยัยเด็กคนนี้นะ กะว่าจะนอนในห้องพักผ่อนทั้งวันอีกล่ะสิ’
เมื่อถึงออฟฟิศของท่านประธาน อี้เป่ยซีเพิ่งมาถึงก็ง่วนอยู่กับการจัดแจงสมบัติเล็กๆ ของตัวเองแล้วชงกาแฟให้สองคน เธอเปิดหนังสือของตัวเองด้วยความเอาจริงเอาจังเป็นอย่างมาก อ่านไปได้ไม่กี่หน้าก็รู้สึกว่าตัวอักษรสีดำพร่ามัวเล็กน้อย ทุกตัวอักษรกลายเป็นกลุ่มสีดำ สุดท้ายก็รวมตัวกันเป็นชิ้นเดียว สุดท้าย…สุดท้ายก็กลายเป็นสีดำสนิท เธอผล็อยหลับไปบนโซฟาแล้ว
อี้เป่ยเฉินวางปากกาหมึกซึมในมือลง เดินไปข้างๆ เธอ “ฝันดีนะ เสี่ยวซี” เขาอุ้มเด็กสาวขึ้นมาจากโซฟาแล้วพาไปที่ห้องพักผ่อน…
………………………….
