ตอนที่ 25 ตกหลุมพราง
การต่อสู้ดำเนินต่อไปเหล่าเอลฟ์เริ่มร้อนลนขึ้นเรื่อยๆเพราะการโจมตีของพวกเขาแทบจะไม่สามารถทำอันตรายให้กับมนุษย์หมาป่าได้เลย
ตอนนี้พวกมันร่วมยี่สิบตัวกำลังใกล้จะประชิดเมืองของพวกเขาเต็มทีอีกเพียงยี่สิบเมตรเท่านั้น
“โจมตี!!” ทันใดนั้นเองมีเสียงตะโกนขึ้นมา
ไม่นานก็มีคนเกือบยี่สิบคนพร้อมอาวุธครบมือค่อยๆล้อมเหล่ามนุษย์หมาป่ามาจากด้านหลังของพวกมัน
นั่นก็คือทีมระยะใกล้และทีมก่อสร้างนั่นเองเนื่องจากหลินหยางเห็นกองกำลังของเหล่ามนุษย์หมาป่าที่มีมากถึงสามสิบตนเขาจึงได้เอาคนจากทีมก่อสร้างมาร่วมด้วย
“นั่นท่านหลินหยาง เขามาแล้ว”เหล่าเอลฟ์โห่ร้องยินดีราวกับได้ชัยชนะจากศึกครั้งนี้แล้ว
“วางอาวุธและยอมแพ้ซะ พวกเราจะไม่ฆ่าผู้ที่ปราศจากอาวุธ”หลินหยางตะโกนไปทางเจียวจ้าน
เหล่ามนุษย์หมาป่าอยู่ในความโกลาหลมองไปรอบๆ ทางหนีที่ถูกปิดจะบุกโจมตีต่อก็ไม่สามารถทำได้
มนุษย์หมาป่าบางตนเห็นท่าไม่ดีโยนอาวุธในมือทิ้ง
“ข้ายอมแพ้ อย่าฆ่าข้า”มนุษย์หมาป่าตนนั้นกล่าวไม่นานก็มีมนุษย์หมาป่าราวสามถึงสี่ตนทำตาม ส่วนที่เหลือตกอยู่ในความลังเลและสับสน
ฉึบบ!!
จู่ๆหัวของมนุษย์หมาป่าที่กล่าวยอมแพ้ก็หลุดออกจากบ่า เป็นเจียวจ้านผู้สังหารเขา!
“หากใครยอมแพ้ ต้องตายสถานเดียว”เจียวจ้านกล่าว
เขาโกรธจนใบหน้าแดงก่ำเหล่ามนุษย์หมาป่าหลังจากได้เห็นเช่นนั้น พวกเขาจำใจต้องต่อสู้ทั้งที่โอกาศชนะนั้นแทบจะเป็นศูนย์
“เอลฟ์โจมตีต่อไป”หลินหยางตะโกน
มนุษย์หมาป่าด้านหน้าถูกห่าลูกศรกระหน่ำ ด้านหลังก็มีทีมระยะใกล้ค่อยๆร่นระยะเข้ามา ไร้ซึ่งหนทางหนีนับว่าจนตรอกยิ่งนัก
หลินหยางเมื่อเห็นว่าเหล่ามนุษย์หมาป่าพะวงการโจมตีจากเอลฟ์ พวกมันจึงไม่สามารถป้องกันการโจมตีสองทางได้
เขาถือหอกไว้ในมือและปาออกไปสุดแรง พร้อมทักษะหลอมไฟระดับหนึ่งขั้นที่ห้า
ฉึก!!
อ้ากก!!
การโจมตีของเขาโดนมนุษย์หมาป่าผู้โชคร้ายตนนึง หอกทะลุจากด้านหน้าออกมาด้านหลังและปักคาหน้าท้องของเขา ความร้อนที่หล่อหลอมอยู่บนหอกเหล็กเผาพลาญอัวยวะภายในของมันจนส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดจนสิ้นลมไปในที่สุด
ช่างเป็นภาพที่สยดสยองจริงๆ
เจียวจ้านที่ได้ยินเสียงร้องของพวกผ้องมองหาต้นตอผู้โจมตีเมื่อมันเจอหลินหยางดวงตามันจ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อหลินหยางแต่มันก็มิสามารถออกจากสถานะการณ์ตอนนี้ไปได้
‘หึ’ หลินหยางยิ้มอย่างพอใจในผลลัพธุ์แม้เขาจะเล็งอีกคนก็เถอะ !!
“เมื่อกี้พี่หยางเล็งไอเจียวจ้านใช่ปะทำไมมันไปโดนลูกกระจ๊อกอีกคน”
“เจ้าบ้าพี่หยางเขาเล็งไอนั่นแต่แรกแล้วต่างหาก” คนด้านหลังหลินหยางกระซิบกัน
“อะแฮ่ม.. เครื่องยิงธนูเตรียมยิง”หลินหยางกระแอมหน้าเขาแดงด้วยความเขินและออกคำสั่ง
ตอนนั้นทีมก่อสร้างก็ลากเกวียนที่แบกเครื่องยิงธนูขนาดใหญ่กว่าสามเมตรไว้ด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ
“ยิงได้!!”หลังจากสิ้นสัญญาณของหลินหยางเครื่องยิงธนูก็ทำงาน
ฉึกก!!
อั่ก!
เครื่องยิงธนูที่ใช้หอกเป็นลูกศรยิงเข้าไปกลางฝูงมนุษย์หมาป่าคร่าชีวิตพวกมันไปหนึ่งตน
“ยิง” หลินหยางตะโกนพวกเขายิงต่อไปอีกกว่าสิบดอกจนไม่มีหอกให้ยิงอีกต่อไป
คร่าเหล่ามนุษย์หมาป่าไปได้ถึงเจ็ดตนตอนนี้พวกมันเหลือเพียงสิบเอ็ดตนเท่านั้น
บัดนี้พวกมันตกอยู่ในวงล้อม ไม่สามารถตอบโต้ได้ ทำได้แค่ป้องกัน เมื่อพบกับชะตากรรมเช่นนี้ส่งผลให้ใบหน้าพวกมันตกอยู่ในความหวาดกลัว
“พลหอก บุกได้!!”
หลังสิ้นเสียงหลินหยางมีกำลังพลถือหอกยาวแหลมซึ่งทำจากไม้กว่าสิบคนโดยฝีมือของทีมก่อสร้าง
พวกเขาเดินเรียงเถียงหน้ากระดานเข้าไปใกล้กลุ่มมนุษย์หมาป่าช้าๆ
“ทีมระยะใกล้เดินหน้า!!”หลินหยางตะโกน พลางเดินร่วมกับทีมระยะใกล้ พวกเขาถือดาบยาวที่ได้หลังจากผ่านประตูและโล่ไม้ที่ทำขึ้นมาเอง
เดินเคียงคู่พลหอกเพื่อป้องกันการโจมตีเพลางเข้าประชิดตัวมนุษย์หมาป่า
ตอนที่ 26 ปราณี
มนุษย์หมาป่าเห็นดังนั้นจึงเกิดความหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก
“เจียวจ้าน พวกเราจะทำยังไงกันดี”มนุษย์หมาป่าด้านข้างถามจ่าฝูง
“เราจะรอให้ไอพวกมนุษย์ด้านหลังเข้ามาใกล้แล้วเราจะโจมตีฝ่าออกไป”เจียวจ้านตอบ ใบหน้าเคร่งเครียด
“ไม่ไหวหรอกพวกเรายอมแพ้กันเถอะ”มนุษย์หมาป่าอีกตนออกความเห็นเนื่องจากหากพวกเขาต้องตีฝ่าออกไปพวกเขาต้องถูกเอลฟ์ฆ่าด้วยธนูเป็นแน่
“นั่นสิพวกเรายอมแพ้เถอะ” มนุษย์หมาป่าตนอื่นกล่าวเสริม
“ฮึ่ม ใครที่ยอมแพ้มันต้องตาย” เจียวจ้านตะโกนเสียงดัง
มนุษย์หมาป่าตนอื่นเงียบ พวกเขาเกรงว่าจะเป็นแบบคนก่อนหน้าที่ทิ้งอาวุธและถูกเจียวจ้านตัดหัว
โลกที่พวกเขาจากมาเจียวจ้านเป็นจ่าฝูงนำฝูงในการสู้รบกับฝูงอื่น เขาทั้งโหดเหี้ยม เด็ดขาด เผด็จการ กดขี่
พวกเขาจึงไม่กล้าต่อต้านเมื่อมาถึงโลกแห่งนี้ความบ้าอำนาจของเขาเพิ่มยิ่งขึ้นกว่าเก่าก่อน
เมื่อหลินหยางและพักพวกเข้ามาใกล้เกือบจะประชิดตัวมนุษย์หมาป่า
“โจมตี!!” หลังจากสิ้นเสียงคำสั่งของหลินหยาง
ฉึก!!
อ้าก
พลหอกที่หลบอยู่หลังโล่ของทีมระยะใกล้แทงหอกออกไปสุ่มๆฆ่ามนุษย์หมาป่าไปทั้งสิ้นสองตน
เมื่อเห็นดังนั้นมนุษย์หมาป่าที่หมดใจจะสู้จึงทิ้งอาวุธ พวกมันทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้น
เหลือแต่เพียงเจียวจ้านเท่านั้นที่มิได้ยอมแพ้
‘เจ้าพวกสวะ’ เจียวจ้านคิดพลางเงื้อดาบในมือกำลังจะฟันหัวของพวกพ้อง
เคล้ง!!
ทันใดนั้นเองมีดาบยาวเล่มหนึ่ง มาปัดป้องการฟันของมัน
หลินหยางนั่นเอง
เขาพุ่งเข้าไปจู่โจมเจียวจ้านต่อมันเห็นดังนั้นจึงโกรธเป็นฟืนไฟถือดาบในมือมั่นฟันดาบใส่หลินหยาง หวังจะตัดให้ขาดเป็นสองซีก
หลินหยางเบี่ยงตัวหลบออกด้านข้างอย่างง่ายดาย ราวกับภาพดาบที่กำลังฟันลงมา ถูกมิติเวลาบิดเบือนมันฟันลงมาอย่างช้าๆ
ฉั่ว!!
อ้ากกก!
หลินหยางตัดมือข้างที่ถือดาบของเจียวจ้านขาดลงในดาบเดียว
เมื่อมือของมันถูกตัดก็ร้องด้วยความเจ็บปวดและกุมแขนที่ไร้มือคุกเข่าเลือดไหลนองเต็มพื้น
หลินหยางเอาดาบพาดคอของมัน
“จะอยู่หรือตาย” หลินหยางกล่าวด้วยเสียงเย็นเหยียบ
“ฮึ่ม” มันมิตอบเค่นเสียงในลำคอและเอามือที่เหลืออีกข้างจับดาบหวังจะฆ่าหลินหยาง
เมื่อไม่มีมือแม้นจะอยู่ต่อก็ไม่สามารถต่อสู้ได้ ตัวมันที่ชื่นชอบการฆ่าฟันหากให้อยู่อย่างอดสู มันเลือกจะสู้ตายเสียยังดีกว่า มันเพียงหวังจะลากไอ้มนุษย์ผู้นี้ที่ทำให้มันต้องอับอายในวาระสุดท้ายตกตายตามมันไป
ฉัวะ!
ภาพสุดท้ายที่มันเห็น คือภาพมนุษย์ที่มันกำลังจะโจมตีค่อยๆกลับหัว โลกค่อยๆหมุนและมืดดับลง
หัวของมันถูกหลินหยางตัดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!
“จับพวกมันมัดไว้” หลินหยางพูดกับคนของเขาพลางสะบัดเลือดที่ติดกับดาบลงพื้น
ช่างเป็นภาพที่สยดสยองจริงๆ
“รับทราบ” หลังจากเห็นภาพหลินหยางตัดหัวหัวหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างโหดเหี้ยม พวกเขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นทันทีและทำตามอย่างรวดเร็ว
ณ หมู่บ้านเอลฟ์
ผ่านไปสองชั่วโมงหลังจากการต่อสู้เสร็จสิ้น
ตรงกลางหมู่บ้านมีมนุษย์หมาป่าถูกมัดมือไว้ข้างหลัง ใบหน้าซีดขาวคุกเข่ารวมกันอยู่โดยมีสายตาของเหล่าเอลฟ์และมนุษย์กล่าวหกสิบคู่จ้องมองพวกมัน
“ท่านหลินหยาง ท่านจะทำยังไงกับคนพวกนี้” หัวหน้าหมู่บ้านเอลฟ์กล่าวถาม ภาพที่หลินหยางตัดหัวผู้นำของศัตรูยังติดตาของเขาอยู่
“อย่าฆ่าพวกเราเลย พวกเราถูกเจียวจ้านบังคับพวกเราไม่ได้อยากสู้” มนุษย์หมาป่าเมื่อได้ยิน จึงรีบกล่าวด้วยใบหน้าหวาดกลัว
“อืม..” หลินหยางนั่งครุ่นคิดหากจะให้ปล่อยไปคงไม่ได้ หากจะฆ่าก็ยิ่งไม่ได้เช่นกัน
“พวกคุณยินดีจะเข้าร่วมกับเมืองผมไหม พวกคุณจะสามารถหาปลาและน้ำในแม่น้ำได้ พวกคุณจะอยู่ภายใต้อำนาจผม เข้าร่วมการฝึกทุกวันและร่วมต่อสู้ไปกับผม พวกคุณจะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียม” หลินหยางถามเสียงหนักแน่น
“ขอบคุณนายท่าน พวกเรายินดีติดตามท่าน” เหล่ามนุษย์หมาป่าตอบเป็นเสียงเดียว
ตอนแรกพวกเขาคิดว่าตนคงจะถูกฆ่า หรือตกเป็นเชลยสงครามและต้องใช้ชีวิตเยี่ยงทาส
แต่ที่หลินหยางกล่าวมา มิเพียงพวกเขาจะไม่ตายแต่พวกเขายังมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมเสียอีก
“ดี” หลินหยางยิ้ม
