ตอนที่ 53 อวดเบ่ง
“จิ่นเหอพวกนั้นมาทำอะไรกัน” หลินหยางถามจิ่นเหอหลังจากเขารู้ตัวของผู้ที่อยู่หน้าเมืองของเขา
เขาคือเมิ่งโจวและพลเมืองของมันที่เพิ่งเข้าประตูมาซึ่งเมืองของมันห่างจากหลินหยางแค่หนึ่งกิโลเมตรเท่านั้น ตอนนี้เหมือนมันจะพาคนทั้งหมดในเมืองมายืนอยู่หน้าเมืองหลินหยาง
ยามที่พวกมันมาถึงในที่ราบแห่งนี้ในวันแรกหลินหยางได้ไปผูกมิตรผลิตไมตรีซึ่งชายหนุ่มได้บอกด้วยตนเองว่ามีอะไรให้มาหามันที่เมืองได้ แต่ดูเหมือนนี่จะมิใช่การมาเยี่ยมเยือนธรรมดาเสียแล้วเพราะพวกมันล้วนถืออาวุธมากันเต็มไม้เต็มมือเชียวล่ะ
“ผมก็ไม่รู้ครับพี่หยาง คนที่ผมส่งมาเพื่อส่งข่าวให้คนในเมืองเรายังไม่มีใครกลับมาแจ้งอะไรเลย” จิ่นเหอตอบกลับ
“พวกเราไป” หลินหยางกล่าวพลางเดินกลับไปที่เมือง
เมื่อเข้าใกล้เมืองก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของเมิ่งโจวและคนของเขา หลินหยางขมวดคิ้วและเดินเข้าไปหาเมิ่งโจว
“พี่เมิ่งโจวมาที่เมืองผมมีอะไรหรอ” หลินหยางกล่าวถามอย่างสุภาพ
“อ้าวน้องหยางนี่เอง” เมิ่งโจวเมื่อเห็นหลินหยางก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“พี่หยางกลับมาแล้ว” ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อเทียนหนิงเจี้ยนก็ตะโกนบอกผู้คนในเมือง
‘พี่หยางคนพวกนี้มันต้องการคนของเรา’ เทียนหนิงเจี้ยนรีบวิ่งออกมาหาหลินหยางและกระซิบข้างหูของเขา
‘หืม นี่มันอะไรกันอธิบายสิ’ หลินหยางขมวดคิ้วถามแก่เทียนหนิงเจี้ยน
‘เมื่อวานพวกมันพาคนมาที่เมืองของเรา พวกมันบอกว่ารู้จักกับพี่หยางและมันต้องการอาหารและผู้หญิงของเราบางส่วน’ เทียนหนิงเจี้ยนกระซิบเล่าเหตุการณ์ต่างๆ
เมื่อทีมสำรวจที่ส่งกลับมาเพื่อบอกข่าวว่าพวกเขาที่เหลือกำลังรอหลินหยางอยู่ แต่พอมาถึงเมืองบอกเล่าเรื่องราวแล้วกำลังจะกลับไปสมทบกับทีมสำรวจที่เหลือ ตอนนั้นเองเมิ่งโจวก็พาพักพวกของมันมาเพื่อขอแบ่งอาหารซึ่งเทียนหนิงเจี้ยนผู้ที่ควบคุมเรื่องการแจกจ่ายอาหารให้คนในเมืองเขามิได้ตอบรับคำขอเนื่องจากต้องรอความเห็นจากหลินหยางเพราะตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญปัญหาเรื่องอาหารเช่นกันเขาจึงมิได้ให้ไปโดยพลการ
เมื่อเมิ่งโจวได้ยินคำตอบเช่นนั้นพวกมันก็กลับไป แต่กลับไปเพียงไม่นานเท่านั้นพวกมันก็กลับมาอีกแต่คราวนี้มาพร้อมกับอาวุธครบมือ พร้อมกับข้อเรียกร้องที่เพิ่มขึ้นนั่นคือพวกมันต้องการผู้หญิง
“นี่มันเรื่องอะไรกันพี่เมิ่งโจว” หลินหยางถามด้วยใบหน้าจริงจัง
“ไม่มีอะไรหรอกน้องหยาง อาหารของพี่ใกล้หมดแล้วพี่เลยจะมาขอแบ่งบ้าง แล้วก็อย่างที่เห็นเมืองของพี่มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเมืองน้องหยางมีผู้หญิงตั้งมากมายแบ่งให้พวกพี่เล่นสนุกกันซักคนสองคนจะเป็นไรไป” เมิ่งโจวกล่าวด้วยใบหน้าชั่วร้ายหลังจากที่มันเห็นผู้หญิงในเมืองหลินหยางมีหลายคนที่หน้าตาสวย หุ่นดี หากอยู่ในโลกเดิมพวกมันได้เพียงแต่ใฝ่ฝันหาเท่านั้นแต่มิใช่กับที่นี้เพราะสถานที่แห่งนี้พลังคือทุกสิ่ง มันที่มั่นใจในกองกำลังที่ได้รับการฝึกฝนจากโลกเดิมมาอย่างโชกโชนจึงมาเพื่อเรียกร้องขู่เข็ญ
“อาหารผมก็พอจะแบ่งให้ได้ แต่สำหรับคน…เกรงว่าคงมิเหมาะ!!” หลินหยางกล่าว ทำให้เมิ่งโจวหน้าเสียไม่น้อย
“เห้ยไอหนู ส่งของตามที่สั่งตอนที่พี่ยังพูดดีๆไม่อย่างนั้น หึหึ” ชายคนนึงข้างกายเมิ่งโจวกล่าวขึ้นมันมองหลินหยางด้วยสายตาราวกับเสือจ้องแกะ
“ผมบอกไปแล้วไม่ได้ยินหรือไง?” หลินหยางกล่าวพลางมองด้วยหางตา
“หาเรื่องตาย!!” หลังจากที่ชายคนนั้นถูกหลินหยางทำปฏิกิริยาเช่นนั้น
ใบหน้ามันแดงก่ำด้วยความโกรธพุ่งออกมาข้างหน้าง้างหมัดหวังจะชกไปที่ใบหน้าหลินหยาง
ตุ่บ!
อั่ก~
แต่มิทันได้เข้าใกล้
หลิ่วไห่ผู้ยืนอยู่ด้านข้างหลินหยางปล่อยหมัดใส่บริเวณหน้าท้องของชายชาติทหารคนนั้น มันทรุดลงกับพื้นและอาเจียนออกมาอย่างเจ็บปวด
ตอนที่ 54 รักษาคำพูด
กองกำลังของเมิ่งโจวตกใจเป็นอย่างยิ่ง ชายที่ถูกซัดลงไปกองกับพื้นเขาเป็นมือขวาของเมิ่งโจวแม้แต่ในกองทัพ ฝีมือของเขาก็มิใช่ปลายแถว แต่การโดนชกเพียงหมัดเดียวถึงกลับทรุดและอาเจียนออกมาแบบนี่พวกมันต่างก็คิดไม่ถึง
“พี่หยางก็บอกไปแล้วไม่ได้ฟังหรอ” หลิ่วไห่ผู้ออกหมัดกล่าวด้วยใบหน้าภูมิใจตอนนี้เขามีระดับสี่และลงค่าสถานะทั้งหมดไปที่พลังร่างกายของเขากำยำแข็งแรงพละกำลังอยู่ในอันดับต้นๆของเมืองหลินหยาง การปล่อยหมัดที่มี่อานุภาพรุนแรงกว่าคนปกติถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์แถมบวกกับสมรรถภาพร่างกายอันใหญ่โต เป้าหมายจึงมีสภาพอย่างที่เห็น
เมิ่งโจวก็ตกใจไม่น้อยเช่นกัน เขาให้คนพยุงชายคนนั้นขึ้นมา
“แก แค่กๆ ระวังตัวไว้ให้ดี” ชายผู้ถูกซัดกล่าวอย่างอาฆาตแค้น
“หึหึ” หลิ่วไห่แสยะยิ้ม
“น้องหยาง ยังไงหญิงสาวในเมืองของนายก็มีออกเยอะแยะ อย่าเห็นแก่ตัวไปหน่อยเลยน่า” เมิ่งโจวกล่าว
“คนในเมืองของผมมิใช่สิ่งของ แต่หากพวกเขายินดีติดตามคุณไปผมก็จะไม่ห้าม แต่หากต้องการคนทั้งที่เจ้าตัวไม่ยอม เราก็คงได้เห็นดีกัน” หลินหยางกล่าวหนักแน่น
“เอาเถอะ หากน้องหยางไม่ต้องการเช่นนั้นพี่ก็ไม่บังคับ แต่เรื่องอาหารกับน้ำน้องหยางคงให้ได้ใช่ไหม” เมิ่งโจวกล่าวใบหน้ายิ้ม
“เอาเนื้อราชสีห์ตาเดียวตากแห้งให้พวกเขาหนึ่งตัว น้ำสองถัง” หลินหยางกล่าวกับเทียนหนิงเจี้ยน
“ครับ” เทียนหนิงเจี้ยนตอบรับอย่างรวดเร็วและให้คนนำเนื้อราชสีห์ตาเดียวมาให้พวกมันหนึ่งลำเกวียน
“ผมให้พวกคุณได้แค่นี้ เมืองของผมก็มีปัญหาเรื่องอาหารเช่นกันพวกคุณต้องหาเอาเองแล้วล่ะ” หลินหยางกล่าวพลางเดินกลับเข้าเมือง ที่เขาให้อาหารกับคนพวกนี้เพราะเขาเคยกล่าวเอาไว้ว่าจะช่วยเหลือแต่หลังจากเห็นพฤติกรรมของพวกมันแล้วเขาก็ไม่คิดจะช่วยเหลือต่อไป เขาเพียงรักษาคำพูดที่เคยกล่าวออกไป จำนวนที่เขาเอาให้พวกมันไปหากกินดื่มอย่างประหยัดคงอยู่ได้ราวสามถึงสี่วันซึ่งก็มากพอที่จะให้พวกมันเตรียมตัว
“ขอบใจมากน้องชาย” เมิ่งโจวกล่าวพลางยิ้มเมื่อมันให้คนของมันรับเนื้อแห้งมามันก็หันตัวกลับเมืองไปใบหน้าของมันเปลี่ยนแปลงในพริบตารอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏ มิทราบมันคิดอะไรอยู่
ณ เมืองหลินหยาง
หลินหยางเล่ารายละเอียดที่เขาไปพบเจอ ทั้งถ้ำโครงกระดูกและชายเผ่าพันธุ์ครึ่งมังกร หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะทีมสำรวจไม่ได้พักผ่อนอย่างสบายใจมากว่าสองถึงสามวันแล้วพวกเขาต้องกดดันอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะหลินหยางเขาเหนื่อยเต็มที เมื่อมาเจอพฤติกรรมเยี่งเมิ่งโจวเขายิ่งเหนื่อยใจเข้าไปใหญ่
ตอนเช้า
หลินหยางตื่นสายกว่าปกติเล็กน้อย เมื่อได้นอนหลับเต็มอิ่มเขาก็ตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น พร้อมกับปลุกเหมยเหมยที่ยังนอนเคียงข้างดังเก่าคล้ายกับเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
เนื่องจากทีมสำรวจที่พึ่งกลับมา วันนี้หลินหยางจึงมิได้ส่งทีมออกไปสำรวจเช่นเคย เขาต้องการให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาพักผ่อนอย่างเพียงพอจิตใจของผู้คนก็สำคัญเช่นกัน แต่การฝึกซ้อมใช้อาวุธยังคงดำเนินต่อไปเช่นเดิม หลังจากที่เขาทานอาหารเสร็จก็มาร่วมฝึกซ้อม
“เหมยเหมย ผลการฝึกเป็นยังไงบ้าง” เมื่อถึงช่วงพักกลางวันหลินหยางนั่งกินอาหารโดยมีเหมยเหมยนั่งข้างๆ
“ดีค่ะ ตอนนี้มีหลายคนยิงถูกเป้าแล้วแต่หนูยิงแม่นที่สุด ฮิฮิ” เหมยเหมยกล่าวพลางกัดลงบนเนื้อใบหน้าเปื้อนยิ้ม
หลินหยางเห็นดังนั้นจึงยิ้มและลูบหัวเธอเบาๆ
“ท่านหลินหยาง” ตอนนั้นเองมีเสียงเรียกเขา
“ว่าไงลี่จู” หลินหยางยิ้มต้อนรับ ลี่จูเขามักจะมาที่เมืองหลินหยางแทบทุกวัน
“พวกเราพบแหล่งอาหารแล้ว คลองน้ำนั้นเทียบไม่ติดเลย” ลี่จูกล่าว
