ตอนที่ 79 เมามาย
หลินหยางที่ติดตามเหล่าสไลม์อยู่ห่างๆ เขาอยากรู้ว่าเมืองไหนจะเป็นเป้าหมายของมันและอยากทราบวิธีกำจัดมันด้วย
เพราะ ‘ดูดซับความเสียหายกายภาพ’ ทักษะเช่นนี้เขายังมิเคยพบเจอจึงต้องเก็บข้อมูลจากการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น
หากเมืองที่เป็นเป้าหมายมีผู้นำที่ชาญฉลาดพวกเขาย่อมไม่พ่ายแพ้แก่เจ้าตัวกลมนี้แน่ ดูจากสภาพร่างกายของมันมันคงไม่มีการโจมตีที่พิเศษอะไร เพียงแต่หากโดนมันเกาะบนร่างกายก็คงต้องตายอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะแม้แต่หญ้าและผืนดินที่มันเดินผ่านยังราบเป็นหน้ากองเช่นนี้มิต้องคิดถึงสภาพผิวมนุษย์หากถูกมันกัดกร่อน แต่ถ้าเมืองที่เป็นเป้าหมายสามารถคร่าชีวิตเจ้าพวกนี้จนสิ้นเมืองนั้นย่อมมีระดับเพิ่มขึ้นอย่างมาก หลินหยางจึงต้องตามไปดู
เมื่อตามพวกมันมาได้สักพัก พวกมันก็ยังมิเปลี่ยนเส้นทางยังคงมุ่งตรงไปทางเมืองของเขา หลินหยางก็มิได้ลดละยังคงตามต่อไป
ไม่นานเหล่าสไลม์ก็ค่อยๆเคลื่อนที่ช้าลงราวกับว่าพวกมันลดความเร็วเพื่อเตรียมตัว ตอนนี้อยู่ห่างกับเมืองของเขาราวสิบกิโลเมตรเห็นดังนั้นเขาก็โล่งอกขึ้นมาหน่อย เพราะชี้ชัดได้ว่าพวกมันมิได้บุกเมืองของเขาแน่นอนแล้ว
——————————————————————————-
ณ เมืองแห่งหนึ่ง
“พวกเจ้าเร่งมือหน่อย” เสียงหนึ่งกล่าวอย่างเร่งรีบ ตอนนี้ภายในเมืองเกิดความโกลาหลเนื่องจากพวกเขาได้ยินเสียงเตือน
‘ขณะนี้ มีกลุ่มสไลม์ระดับ 4 กำลังมุ่งหน้ามาที่เมืองของท่าน สไลม์จำนวน 50 ตัวจะมาถึงในอีก 3 ชั่วโมง เตรียมตัวป้องกันเมืองไว้ให้ดี’
ซึ่งตอนนี้ก็ผ่านมากว่าสองชั่วโมงแล้ว พวกเขาที่พึ่งมาถึงโลกแห่งนี้ได้ไม่นานกำลังเตรียมตัวป้องกันอย่างลุกลี้ลุกลน
“อาวุธข้าหายไปไหน? เมื่อคืนมันยังอยู่เลยนี่” เสียงหนึ่งกล่าวเมื่อเสาะหาอาวุธคู่กายมิเจอ
“เจ้าโง่เมื่อคืนเจ้าออกไปปลดทุกข์มามิใช่รึ”
“โอ้ใช่ข้าลืมไปเสียหมด” เสียงนั้นรีบวิ่งไปเพื่อหาอาวุธ
“ข้าบอกแล้วอย่าดื่มมากเกิน” มีเสียงตำหนิ
“ค้อนของข้าอยู่นี่เองฮ่าๆ” เมื่อเจออาวุธคู่กายเขาก็หัวเราะเสียงดังจนหนวดเคราพริ้วไหว
‘กลุ่มสไลม์ระดับ 4 จำนวน 50 ตัวจะมาถึงเมืองของท่านในอีก 10 นาที’
ไม่นานก็มีเสียงเตือนขึ้นมาอีกครา ผู้คนในเมืองตอนนี้ยืนอยู่หน้าเมืองของพวกเขาพร้อมกับค้อนในมือ
————————————————————————————-
“เฮ้อ”
หลินหยางที่ตามติดขบวนสไลม์เหล่านี้ ตอนนี้เขาเห็นเมืองที่เป็นเป้าหมายแล้ว เมื่อเขาทราบจุดหมายปลายทางของสไลม์กลุ่มนี้ก็ถอนหายใจออกมาพลางส่ายหัว
นี้มันเมืองที่เป็นพันธมิตรกับเขาเมืองคนแคระ!
บริเวณหน้าเมืองคนแคระ
คนแคระกว่าห้าสิบชีวิตกำลังถือค้อนในมือ พวกเขาล้วนมีระดับหนึ่งทั้งสิ้นและแล้วพวกเขาก็เห็นผู้ที่บุกรุกเมืองของเขาเหล่าสไลม์นั่นเอง
เมื่อพวกมันเข้ามาในระยะร้อยเมตรก็มีข้อมูลของสไลม์ขึ้นมา
‘สไลม์ระดับ 4 กำลังจะเข้าโจมตีเมืองของท่าน ปกป้องเมืองไว้ให้ดี’
สไลม์ระดับ 4
พลังโจมตีต่ำ 1
พลังป้องกันต่ำ 0
ความเร็วต่ำ 1
คำอธิบาย : สิ่งมีชีวิตที่เป็นภัยต่อธรรมชาติ
คำเตือน : ดูดซับความเสียหายกายภาพ การโจมตีมีอานุภาพกัดกร่อน
“ฮ่าๆพลังป้องกันศูนย์น้อยกว่าข้าเสียอีกข้ายังมีตั้งหนึ่ง ฮึก” คนแคระคนนึงกล่าวพลางสะอึกใบหน้าเขาแดงก่ำเพราะความเมามาย พวกเขาดื่มสุรากันโต้รุ่ง!
หลินหยางเมื่อทราบว่าเมืองแห่งนี้คือเป้าหมาย เขาจึงเปลี่ยนแผนหวังจะช่วยพวกเขากำจัดสไลม์เหล่านี้เสียเพราะหากขาดคนแคระไป พวกเขาก็เสียหายเช่นกัน
แต่เมื่อเห็นคนแคระที่ยืนรวมกันอยู่หน้าเมืองพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำบางตนยังนั่งหลับอยู่ตรงพื้น บางตนถึงขั้นเอาหัวหนุนค้อนคู่กายเพื่อเป็นหมอนรองหัว!
เห็นเช่นนั้นหลินหยางทำได้เพียงส่ายหัว
ตอนที่ 80 สไลม์
ตอนนี้หลินหยางยืนถือธนูเล็งไปที่เหล่าสไลม์ เขาอยู่ด้านหลังขบวนของมันโดยมีคนอีกสิบคนอยู่ด้วย คนที่เหลือเขาให้พวกเขาไปรวบกลุ่มกับคนแคระ ส่วนเทียนหนิงเจี้ยนเขาส่งกลับเมืองไปเรียบร้อยหากปล่อยให้มันอยู่ต่อมีแต่จะเป็นภาระเสียเปล่า
สไลม์พวกนี้มิเดินออกนอกเส้นทางเลย มันมุ่งตรงไปเพียงอย่างเดียวตอนนี้ก็ใกล้ถึงเป้าหมายของมันแล้วห่างเพียงร้อยเมตรเท่านั้น
ฟิ้ววว~ ฉึกก~
เขายิงธนูถูกสไลม์ตัวนึงอย่างแม่นยำ แม้จะยิงถูกทะลุเข้าไปในร่างของมันแต่ลูกศรดอกนั้นถูกกัดกร่อนค่อยๆละลายไป ตัวที่ถูกโจมตีก็ยังคงเดินหน้าต่อราวกับว่าการโจมตีนั้นมิระคายผิวหนังของมัน
หลินหยางมิได้รู้สึกผิดหวัง เพราะการโจมตีเมื่อครู่เพียงเพื่อทดสอบมันเท่านั้น
เขาง้างธนูอีกคราพร้อมกับใช้ทักษะหลอมไฟไว้ที่ปลายศร
ฟิ้ววว~ แพละ~~
‘คุณฆ่าสไลม์ ระดับ 4 หนึ่งตัว’
เมื่อลูกศรที่ถูกยิงโดยหลินหยางโดยใช้ทักษะหลอมไฟควบคู่ไปด้วย ถูกตัวของสไลม์ตัวนึงร่างของมันแตกกระจายออกทันที
คล้ายลูกโป่งที่เป่าลมจนล้น
เมื่อเห็นผลลัพธ์หลินหยางก็ยิ้มออกมา แม้มันจะป้องกันการโจมตีกายภาพแต่มันก็มิใช่ว่ามันไม่มีวันตาย
“บอกพวกเขาให้ใช้ไฟโจมตีพวกมัน” หลินหยางกล่าวแก่คนของเขาเพื่อให้ไปส่งข่าวบอกแก่เหล่าคนแคระ
“ครับ!” เมื่อได้รับมอบหมายมันรีบทำตามแต่โดยไว
“เอาสุราราดลงบนดาบของตนพร้อมกับจุดไฟซะ เราจะเข้าเข้าโจมตีพวกมัน จิ่นเหอ หลิวไห่พวกคุณตามผมมา” หลินหยางกล่าว พลางนำจิ่นเหอและหลิวไห่เพื่อเป็นหัวหอกในการจู่โจมสไลม์เหล่านี้ เพราะพวกเขาทั้งคู่เป็นผู้ครอบครองทักษะหลอมไฟจึงมิใช่ปัญหาหากจะโจมตีเจ้าสไลม์ที่มีพลังป้องกันต่ำต้อยเช่นนี้ พวกมันรับมือง่ายเสียยิ่งกว่ามดไฟที่พวกเขาต้องสู้เมื่อมาถึงที่แห่งนี้วันแรกเสียอีก
ส่วนเมืองคนแคระแห่งนี้แม้จะไม่มีหลินหยางคอยช่วยพวกเขาย่อมสามารถรับมือกับมันได้ เพียงแต่กว่าจะควบคุมสถานการณ์ได้ย่อมมีการสูญเสียไม่มากก็น้อย
ตอนนี้หลินหยางกำลังวิ่งเข้าใส่กลุ่มสไลม์จากด้านหลังของพวกมัน ส่วนด้านหน้ามีกลุ่มคนแคระที่ถือค้อนที่ติดไฟอยู่พวกเขาโจมตีพวกมันจากด้านหน้า
เขามิต้องการใช้ธนูในการโจมตีเนื่องจากลูกธนูแม้จะสามารถคร่าชีวิตสไลม์ได้แต่ต้องเสียลูกศรดอกนั้นไปอย่างถาวรเนื่องจากไม้ที่มีจำกัดจึงต้องล้มเลิกการใช้ธนู
หากเป็นการต่อสู้ปกติเมื่อการต่อสู้ยุติลงพวกเขาสามารถเก็บรวบรวมลูกศรที่ใช้แล้วกลับมาใช้ใหม่ได้
การต่อสู้เป็นไปอย่างรวดเร็วเจ้าพวกนี้มันไม่มีพิษภัยอันใดเลย ร่างกายที่เชื่องช้าส่งผลให้การโจมตีของมันด้อยลง เพราะมันต้องพุ่งเข้าใส่ให้ประชิดตัวพวกเขาเท่านั้นจึงจะสามารถทำอันตรายแก่เป้าหมายได้ ยิ่งไปกว่านั้นพลังป้องกันที่ต่ำต้อยเมื่อถูกความร้อนก็ระเบิดเป็นเสี่ยงๆคล้ายกับลูกโป่งที่เป่งพองเมื่อถูกเข็มแทงก็แตกออก
ที่เป็นเช่นนี้มิใช่เพราะพวกมันอ่อนแอเกินไป แต่เพราะหลินหยางและพวกแข็งแกร่งเกินไปต่างหาก เนื่องจากเป้าหมายของเหล่าสไลม์คือเมืองที่พึ่งมาถึงและชาวเมืองมีเพียงระดับหนึ่งอย่างเมืองของคนแคระ
คนของหลินหยางคร่าชีวิตพวกมันไปได้กว่าสี่สิบตัว เหล่าคนแคระสามารถกำจัดพวกมันไปได้เพียงสิบตัวเท่านั้น เป็นเพราะระดับที่ต่างกันหรือเมาค้างอยู่ก็ไม่ทราบแน่
“มีใครบาดเจ็บไหม” หลินหยางกล่าวถามเพื่อต้องการทราบถึงความเสียหายที่ฝ่ายเขาได้รับ
“ไม่มีครับ แต่มีอาวุธที่ใช้โจมตีสไลม์เสียหายทุกเล่มเลยครับ” จิ่นเหอมารายงาน
หลินหยางพยักหน้า เมื่อไม่มีคนบาดเจ็บล้มตายก็นับเป็นเรื่องดี เมื่อดูจากอาวุธที่เสียหายพบว่าแม้พวกเขาจะกำจัดสไลม์ไปได้แต่เศษชิ้นส่วนร่างกายของมันก็ยังมีการกัดกร่อนโลหะอยู่
