ตอนที่ 97 อยู่อาศัย
ตอนนี้หลินหยางพึ่งเดินทางออกมาจากเมืองของฉือเฉียวได้มิไกล โดยมีคนกว่าสองร้อยคนเดิมตามหลัง
เขาสังเกตุเห็นบริเวณรอบๆมีกลุ่มคนแอบเฝ้ามองอยู่จากไกลๆ ดูท่าพวกมันจะมาสอดแนมขบวนเดินทางนี้ เขามิได้ให้ความสนใจมานัก
การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นแต่เนื่องจากคนที่มากถึงสองร้อยชีวิตและพวกเขาต้องแบกอาหาร น้ำ สัมภาระติดตัวกันทุกคนเพราะการเดินทางครั้งนี้ใช้เวลานานอยู่พอสมควรหากมินำอาหารจากเมืองของฉือเฉียวติดตัวมาพวกเขาอาจจะอดอาหารตายระหว่างทาง การเดินทางจึงเชื่องช้าเพราะมีทั้งเด็กและคนชราเขาจึงต้องแวะพักเป็นระยะเพื่อมิให้พวกเขาเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน ดูท่ากว่าจะกลับถึงเมืองคงกินเวลาล่วงเลยถึงกลางดึกเลยทีเดียว
ณ ที่ราบระหว่างการเดินทาง
หลินหยางอยู่ในจุดพัก กำลังนั่งดื่มน้ำทานอาหารกันอยู่ พลางมองไปรอบๆมีแต่เมืองร้างที่มิมีผู้อาศัย พวกเขาพักอยู่ใกล้เมืองนึงที่เป็นเมืองร้างเช่นกัน
โฮ่วว~~
ณ ตอนนั้นเองขณะที่กำลังกินอาหารอย่างสบายใจก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังออกมาจากเมืองไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่ มันดังมากแม้พวกเขาจะอยู่ภายนอกเมืองยังสามารถได้ยิน ฝูงชนที่กำลังนั่งกินดื่มส่งเสียงจอแจหยุดชะงักทันที
“เสียงอะไรน่ะ” หลินหยางกล่าว
“อาจจะเป็นพวกมอนสเตอร์ที่มาอาศัยภายในเมือง” ซู่ฟางกล่าวเนื่องจากเมืองนี้ถูกฉือเฉียวบุกจู่โจมมาแล้ว เธอจึงทราบว่ามันไร้ผู้อยู่อาศัย
“หืม?” หลินหยางสงสัย เขาจึงตัดสินใจมาดูภายในเมืองตรงหน้า
ในเมืองแห่งนี้เป็นเมืองของมนุษย์หมาป่า หินก้อนใหญ่ที่ล้อมรอบบางก้อนเสียหายแตกหักจากการมิได้รับการบำรุงรักษา
ณ ทางเข้าเมือง
บนผืนหญ้าบริเวณทางเข้ายังมีกองเลือด และเศษกระดูกกระจัดกระจายอยู่ ดูท่าจะเป็นของพลเมืองของเมืองนี้ แต่พวกเขาเสียชีวิตเพราะฉือเฉียว
หลินหยางแอบปีนขึ้นไปบนหินก้อนใหญ่แอบมองลอดเข้าไปภายในเมือง มองเห็นสิ่งมีชีวิตอยู่กลุ่มนึงมันมีอยู่ราวเจ็ดถึงแปดตัว รูปร่างใหญ่โตคล้ายมนุษย์ก็มิปาน
แต่เมื่อเห็นพวกมันชัดๆ เขาก็ต้องหน้าซีดลง เพราะเขาเคยเจอเจ้าตัวนี้มาแล้ว
ออร์ค!!
หลินหยางเคยสู้กับออร์คเพียงตัวเดียวเพื่อแย่งชิงโพรงกระรอกมาจากมัน มันมีระดับถึงยี่สิบแม้จะมีเพียงตัวเดียวแต่กว่าจะสังหารมันได้เขาก็ต้องสูญเสียคนไปกว่าสี่คนเลยทีเดียว มันจึงคล้ายเป็นบาปฝังใจของเขา
‘ถอย’ หลินหยางกล่าวเบาๆ เขาพาคนมาด้วยเพียงสองคนคือจิ่นเหอ และหลิวไห่
เมื่อกลับมายังขบวนเดินทางเขาจึงรีบเร่งออกเดินทางเพื่อให้ไกลห่างจากเมืองที่มีออร์คอาศัยอยู่ทันที แม้จะมีคนกว่าสองร้อยคนแต่มีคนที่ร่างกายแข็งแรงพร้อมสู้รบอยู่เพียงห้าสิบคนเท่านั้นนั่นคือกลุ่มของหลินหยาง
ส่วนพวกที่เหลือล้วนเป็นเด็กคนชราและผู้ที่ถูกพิษจากสุราทั้งสิ้น
การต่อสู้กับออร์คคราก่อนพวกเขามีคนกว่าร้อยคน กว่าจะปราบมันลงได้ยังยากเย็นแสนเข็ญซึ่งตอนนั้นมีออร์คเพียงตัวเดียว
แต่ในเมืองแห่งนี้มีออร์คถึงแปดตัว!!
เขามิอยากยุ่งเกี่ยวกับมันเสียเลย หากมันพบเจอขบวนเดินทางนี้เขาคงไม่อยากจะคิดถึงชะตากรรมที่ต้องเจอ
เมื่อเดินทางออกห่างจากเมืองนั้น หลินหยางรู้สึกผ่อนคลายลง
‘ข้างนอกนี่ช่างอันตรายเสียจริง’ หลินหยางคิด หากพวกออร์คเหล่านั้นเจอพวกเขาก่อน คนกว่าสองร้อยชีวิตคงต้องตกเป็นอาหารค่ำอันโอชะแก่พวกมันเป็นแน่ โชคดีที่เขาเป็นฝ่ายเจอมันเสียก่อน
ตอนที่ 98 ศัตรู
ยามเย็น
หลินหยางและขบวนเดินทางเกินครึ่งทางแล้ว พวกเขาใกล้จะถึงหมู่บ้านเอลฟ์แล้ว
คนที่คอยสอดแนมขบวนของเขาพวกมันก็กลับกันไปหมดแล้ว คงเป็นเพราะออกนอกเขตพวกมันจึงมิได้ตามต่อ
“พี่หยาง พี่หยางมาแล้ว” มีเสียงตะโกนโห่ร้องมาจากตรงหน้า
ตอนนี้หลินหยางและขบวนเดินทางถึงแหล่งน้ำของพวกเขา ซึ่งมีเวรยามจากเมืองของเขาคอยเฝ้ารักษะอยู่ตลอดเวลา เมื่อพวกมันเห็นกลุ่มคนกว่าสองร้อยคนเดินทางเข้ามาจากระยะไกล
พวกเขาวิตกกังวลอย่างยิ่งเกรงว่าคนพวกนั้นจะมาโจมตีจึงหมอบลงและสังเกตุการณ์ แต่เมื่อเห็นผู้มาคือคนที่มันคุ้นเคยนั่นคือหลินหยางนั่นเอง พวกมันจึงเร่งรีบออกมาทักทายแก่หลินหยาง เนื่องจากหลินหยางออกจากเมืองไปกว่าสองวันโดยมิมีข่าวคราวใดๆส่งกลับมา
“พวกนายนั่นเอง” หลินหยางยิ้มตอบ คนพวกนี้คือหวงฮั่นและคนของมัน พวกมันเคยบุกโจมตีโพรงกระรอกของหลินหยางและพ่ายแพ้จึงถูกจับกุมแต่ตอนนี้พวกมันล้วนจงรักภักดีแก่หลินหยาง เพราะหลินหยางดูแลพวกมันอย่างดีทั้งที่พักและอาหารมิขาดตกเลยซักมื้อ
“เอ่อ..” หวงฮั่นเมื่อเห็นคนด้านหลังของหลินหยาง มีคนแปลกหน้ากว่าร้อยคน ซึ่งคนในเมืองหลินหยางมันล้วนรู้จักหน้าค่าตากันทุกคน
“พวกนี้คือคนที่จะมาเข้าร่วมกับเมืองของเรา” จิ่นเหอกล่าวเมื่อเห็นหวงฮั่นมองอย่างสับสน
“แวะพักกันก่อน” หลินหยางกล่าว เนื่องจากตอนนี้อยู่ใกล้แหล่งน้ำและอาหารที่สดใหม่พวกเขาจะได้พักผ่อนอย่างสบายใจ เพราะอีกไม่ไกลก็จะถึงเมืองหลินหยางแล้ว
“เอาน้ำและปลาให้พวกเขาหน่อย” จิ่นเหอกล่าว
“ครับ!” หวงฮั่นตอบกลับอย่างรวดเร็ว เร่งรีบบอกกล่าวแก่คนของมันเพื่อตักตวงน้ำและปลาในลำคลองให้แก่พวกเขา
มันเคารพจิ่นเหอไม่น้อยเนื่องจากจิ่นเหอมักติดตามหลินหยางออกไปสู้รบนอกเมืองบ่อยๆระดับเขาจึงสูงกว่าทุกคนภายในเมืองเป็นรองเพียงหลินหยางเท่านั้น คล้ายกับมือขวาของหลินหยางก็มิปาน
หวงฮั่นมันก็หวังให้ตัวของมันเป็นดังเช่นจิ่นเหอที่ได้รับความไว้วางใจจากหลินหยาง
“สองวันมานี้มีเรื่องอะไรไหม” หลินหยางกล่าว
“ไม่มีครับ” หวงฮั่วตอบ
หลินหยางพยักหน้าไม่มีเรื่องอะไรนับเป็นเรื่องดีสำหรับเขา
เมื่อหยุดพักได้ไม่นานพวกเขาก็ต้องเดินทางต่อ การอยู่นอกเมืองนานๆย่อมมิใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก
ณ เมืองหลินหยาง
ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติ ทีมก่อสร้างทำงานกันอย่างต่อเนื่องแม้หลินหยางจะมิได้อยู่สั่งการใดๆ พวกเขาก็มิได้หยุดมือ
“ศัตรู ศัตรูบุกกกก!” เวรยามบนกำแพงตะโกนเสียงดังปลุกทุกคนที่กำลังอยู่ในความสงบ
“อะไรนะ” เทียนหนิงเจี้ยนตกใจเร่งรีบขึ้นไปบนกำแพงทันที เมื่อเห็นกองกำลังที่กำลังมุ่งตรงมาที่เมืองของมัน มันก็หน้าซีดลงทันที
“เตรียมตัวป้องกันเมืองงง” เทียนหนิงเจี้ยนตะโกนเสียงดัง
เมื่อหลินหยางมิอยู่มันได้รับหน้าที่ให้จัดสรรค์งานต่างๆภายในเมืองชั่วคราว
ตอนนี้ภายในเมืองเต็มไปด้วยความโกลาหล ผู้คนวิ่งกันพลุกพล่าน ทีมระยะไกลขึ้นไปอยู่บนกำแพงเมือง ส่วนทีมก่อสร้างจับอาวุธยืนเรียงแถวอย่างกดดัน
แม้แต่เด็กและคนชราก็จับอาวุธเตรียมต่อสู้เช่นกัน เนื่องจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมติดตามหลินหยางออกนอกเมืองไปสองวันแล้วพวกเขายังมิกลับมา
เทียนหนิงเจี้ยนยืนเหงื่อไหลเต็มใบหน้า เพราะในระยะสายตาของมันเห็นกองกำลังตรงหน้าค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มีมากกว่าสองร้อยคนเสียอีก!
ใกล้เมืองหลินหยาง
“นั่นเมืองของเรา” หลินหยางแนะนำให้คนที่เขาพามาจากเมืองฉือเฉียว แต่ไม่นานเขาก็ต้องขมวดคิ้วเพราะตอนนี้บนกำแพงเมืองเต็มไปด้วยผู้คนดูท่าจะเป็นทีมระยะไกล ส่วนหน้าประตูเมืองมีทีมก่อสร้าง เด็กและคนชรา ยืนถืออาวุธ ชี้มาทางพวกเขาอยู่
กองกำลังที่เทียนหนิงเจี้ยนเห็นคือกลุ่มของหลินหยางนั่นเอง…
