ตอนที่ 115 ถ้ำมด(ตอนสิบเอ็ด)
“ฆ่ามัน พลโล่ขึ้นมาสมทบปิดทางข้างบนเร็ว” หลินหยางตื่นตระหนกเร่งออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นมดไฟลาดตระเวนข้ามผ่านแนวป้องกันมาได้
ฉึก~
อ้ากก!
เมื่อมดไฟลาดตระเวนมันข้ามผ่านแนวป้องกันมาได้ มันตกลงสู่กลางวงล้อมและจู่โจมมนุษย์ที่อยู่ใกล้เคียงอย่างรวดเร็วทันทีโดยใช้กรงเล็บที่เรียวเล็กทิ่มแทงใส่ผิวหนังพวกเขา
ส่งผลให้กระบวนทัพที่เป็นระเบียบของหลินหยางเกิดความโกลาหล
หลินหยางพุ่งตัวเข้าใส่มดไฟลาดตระเวนเหล่านี้คร่าฟันพวกมันทันที แม้พวกมันจะสามารถข้ามผ่านมาได้แต่เนื่องจากมดไฟลาดตระเวนมันมิได้ถนัดในเรื่องการต่อสู้ การโจมตีของมันแม้สามารถแทงทะลุผิวหนังของมนุษย์แต่มิสามารถเจาะผ่านกระดูกไปได้ พวกเขาจึงมิได้บาดเจ็บร้ายแรงเท่าใดนัก
เมื่อหลินหยางออกคำสั่งให้พลโล่ขึ้นมาเติมเต็มช่องว่างด้านบน มีคนถือโล่ไม้สามคนจากแนวหลังนำโล่ในมือตนปิดเส้นทางที่พวกมันกระโดดข้ามผ่านมาทันที เหล่ามดไฟลาดตระเวนจึงไม่สามารถผ่านแนวป้องกันมาได้อีก
มีมดไฟที่สามารถข้ามผ่านและโจมตีพวกเขามาได้ราวสามสิบตัว บัดนี้พวกมันถูกคร่าจนหมดแล้ว
หลินหยางส่งคนบาดเจ็บกลับออกไปภายนอกถ้ำทันที แม้จะบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยก็ไม่เว้น เพราะการโจมตีจากมันแม้ไม่สามารถทำให้บาดเจ็บสาหัสแต่ยังไงมดไฟก็คือมดไฟ บาดแผลของพวกเขาที่เป็นรูเล็กๆผิวหนังใหม้เกรียมราวกับโดนเหล็กร้อนๆทิ่มแทง
หากปล่อยให้พวกเขาร้องโอดครวญกับบาดแผล คนที่มิได้บาดเจ็บเมื่อได้ยินย่อมต้องสูญเสียกำลังใจไม่มากก็น้อย หลินหยางจึงตัดสินใจส่งผู้บาดเจ็บทั้งยี่สิบคนออกไป
ตึงง~
ตึงงง~~
พลโล่ผู้ที่เข้ามาสมทบ เกร็งโล่ในมือแน่นเนื่องจากมดไฟลาดตระเวนที่พุ่งเข้าชนกับโล่ของพวกเขา ดูท่ามันหมายมั่นฝ่าเข้ามาอีกครา
บัดนี้มีโล่ไม้อันใหญ่หกอันเรียงกันอยู่ ด้านล่างสาม ด้านบนสามปิดกั้นเส้นทางจนมิดชิด พวกมดจึงมิสามารถผ่านเข้ามาได้อีก รวมถึงหลินหยางและพวกก็มิสามารถโจมตีตอบโต้มันกลับได้เช่นกัน
‘ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องปกติแล้วล่ะ’ หลินหยางคิด เพราะจากการโจมตีเมื่อครู่สามารถยืนยันได้เป็นที่เรียบร้อย นั่นคือมีผู้บงการวางแผนการรบเหล่ามดไฟอยู่!
จากมดไฟระดับสองพวกมันเข้าประชิดขบวนทัพของพวกเขามิใช่เพื่อโจมตีฝ่าเข้ามา เป้าหมายของพวกมันคือบรรใด!
พวกมันใช้ร่างกายที่กองทับถมกันจนเปิดเนินสูง เพื่อใช้สำหรับแผนการต่อไป นั่นคือเหล่ามดไฟระดับหนึ่งที่มีความรวดเร็วสูงสุดในหมู่มดไฟเพื่อเหยียบย่ำซากร่างที่กองเนินเป็นจุดเหยียบเพื่อข้ามผ่านแนวป้องกันของเขา!
“เว้นระยะออกจากซากมด” หลินหยางกล่าว พลางให้ขบวนทัพถอยหลังราวหนึ่งเมตรเพื่อเว้นระยะกระโดดของมดไฟลาดตระเวน เมื่อพวกเขาเริ่มถอยไม่นานเสียงมดไฟลาดตระเวนที่พุ่งกระทบกับโล่หายไป
“พลโล่สำรองถอยได้” หลินหยางกล่าวเมื่อสิ้นเสียงของหลินหยาง พลโล่ที่มาสมทบปิดกั้นเส้นทางเบื้องบนค่อยๆลดโล่ลงอย่างช้าๆและถอยกลับไปอยู่แนวหลังดังเดิม
ตรงหน้าหลินหยางบัดนี้ มดไฟระดับหนึ่งยืนเกาะกลุ่มกันอยู่รวมถึงมดไฟระดับสองที่ยืนแยกกันอยู่สองฟากฝั่งจ้องมองหลินหยางและพวกเป็นตาเดียว
มิขยับเขยื้อนเคลื่อนที่แม้แต่น้อย
คล้ายกับพวกมันตะลึงยืนงงกันอยู่…
ตอนที่ 116 ถ้ำมด(ตอนสิบสอง)
มิเพียงแค่เหล่ามดเท่านั้นที่ยืนงง หลินหยางและพวกเมื่อเห็นปฏิกิริยาของมันก็สับสนเช่นเดียวกัน
‘คงไม่ใช่ว่าพวกมัน..’ หลินหยางคิด มองพวกมันที่ยืนนิ่งมิใช่ว่าพวกมันคงไม่ได้คิดแผนหลังจากที่พวกเขาถอยเว้นระยะห่างจากแท่นกระโดดของมัน?
มิผิดเหล่ามดทั้งหลายต่างยืนนิ่งพวกมันสับสนกับเหล่ามนุษย์ตรงหน้า พวกมันได้ส่งมดไฟลาดตระเวนออกไปดูภายนอกถ้ำเมื่อหลายชั่วโมงก่อนเมื่อมิเห็นมดไฟระดับสองที่กรูกันออกไปภายนอกกลับเข้ามาเลยแม้แต่ตัวเดียว
มดไฟลาดตระเวนตัวนั้นเมื่อออกไปและพบกับซากพวกพ้องที่นอนกองเกลื่อนกลาดถูกคร่าชีวิตจากเหล่ามนุษย์ผู้บุกรุกมันเร่งรีบกลับเข้าไปภายในรังของมันอย่างรวดเร็ว เมื่อหลินหยางและพวกได้เข้ามาอีกคราพวกมดไฟได้เตรียมรับมือกับพวกมนุษย์เหล่านี้ไว้แล้ว เพียงแต่มันมิได้คาดคิดว่าแผนการที่แยบยลของมันจะสามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้
มดถึงอย่างไรพวกมันก็เป็นเพียงมดเท่านั้น แม้จะมีสติปัญญาสามารถวางแผนการรบป้องกันผู้บุกรุกได้เพียงแต่สติปัญญาที่มันมีไม่อาจเปรียบเทียบกับมนุษย์ที่ผ่านการวิวัฒนาการเพื่อรับมือกับสถาการณ์มาหลายรูปแบบ สามารถแก้ไขสถานการณ์ที่ปัจจุบันทันด่วนเช่นนี้ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
แม้หลินหยางและพวกจะถูกมดไฟนับพันบุกจู่โจมเจาะทะลุแนวป้องกันมาได้พวกเขายังสามารถถอยกลับออกไปภายนอกและรับมือกับพวกมันได้หากเป็นแบบนั้นยังง่ายเสียกว่าการต่อสู้ในที่แคบแห่งนี้ยิ่งนัก
หลินหยางที่เห็นพวกมดมิขยับเขยื้อนเขาจึงผ่อนคลายลง หากพวกมันมีแผนสอง แผนสาม พวกเขาคงต้องถอยออกไปตั้งรับเป็นแน่ ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะบั่นคอมดไฟที่เป็นผู้วางแผนทำให้คนของเขาต้องได้รับบาดเจ็บยิ่งนัก แต่จะโทษมันฝ่ายเดียวก็มิได้เป็นตัวเขาเองที่ประมาทเลินเล่อดูถูกสติปัญญาของพวกมัน
การใช้ร่างพวกพ้องที่กองรวมกันเพื่อให้มดลาดตระเวนสามารถเหยียบย่ำและกระโดดข้ามแนวป้องกันมาได้เช่นนี้นับว่าเขาคิดไม่ถึงเลยทีเดียว
ทั้งสองฝ่ายมิได้จู่โจมกันต่อ เนื่องจากเหล่ามดไฟมิได้เดินหน้าเข้ามา หลินหยางและพวกก็มิสามารถเดินเข้าไปประชิดพวกมันได้ เพราะหากเข้าไปในระยะกองซากร่างมดพวกมันคงใช้แผนเดิมโดดข้ามผ่านมาอีกเป็นแน่
“พลโล่เดินหน้า!” หลินหยางตะโกน เขาใช้จังหวะที่พวกมันมิบุกเข้ามาวางแผนเพื่อเข้าประชิดพวกมันอีกครา หากมิทำอะไรเลยเช่นนี้ย่อมเสียแรงกาย และเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์
บัดนี้มีพลโล่สามคนปักหลักหน้าขบวนดังเดิม แถวสองและสามยังคงเป็นพลหอก ส่วนแถวที่สี่และห้านั้นเปลี่ยนแปลงจากเดิมตอนนี้มีผู้ถืออาวุธธนูอยู่หลินหยางตั้งใจจะใช้ธนูโจมตีพวกมันจากระยะห่าง!
เมื่อได้รับคำสั่งของหลินหยางผู้ที่ถือโล่ทั้งสามคนค่อยๆขยับเคลื่อนที่อย่างช้าๆเข้าไปใกล้กองซากมดไฟระดับสองขึ้นเรื่อยๆ
กี๊~~
มดไฟที่ยืนนิ่งมิทราบต้องจัดการกับเหล่ามนุษย์ตรงหน้ายังไง เมื่อเห็นกลุ่มมนุษย์เดินหน้าเข้ามาใกล้แท่นกระโดดของมัน พวกมันบางตัวกระโดดโลดเต้นคล้ายกับหัวเราะในความเขลาของมนุษย์กลุ่มนี้ที่ทำให้แผนพวกมันสามารถเดินต่อไปได้
ฟุบบ~
ฉึกก!
เหล่ามดไฟที่กำลังตื่นเต้นดีใจ หยุดชะงักทันทีเพราะมีลูกธนูพุ่งปักใส่มดไฟตัวนึงเป็นเหตุให้มันสิ้นชีวิตล้มทั้งยืน!
