ตอนที่ 133 ระดับหนึ่ง
‘ท่านได้เพิ่มค่าสถานะป้องกัน 0.2 เสร็จสิ้น’
หลินหยางพลางนั่งเหม่อใช้ความคิด ตอนนี้เขามีค่าทักษะที่สามารถเพิ่มได้ 2 ขั้น และ ค่าพิเศษที่สามารถเลื่อนระดับทักษะได้หนึ่งระดับ
มองดูทักษะที่ตนเองมี หากตามปกติเขาคงเพิ่มไปที่ทักษะราชสีห์คำราม แต่บัดนี้มีทักษะอย่างหนึ่งที่เขาให้ความสนใจไม่แพ้กัน นั่นคือ
ทักษะติดตัว เกราะมังกร ระดับ 0 ขั้น 0/10
เมื่อคราที่ระดับของเขาเพิ่มขึ้น หลินหยางเคยใช้ค่าทักษะเพิ่มขั้นแต่มันก็ไม่ได้ผล แต่ตอนนี้เขาสามารถเลื่อนระดับมันได้แล้ว
‘อืม..’ หลินหยางครุ่นคิด หากเขาเพิ่มระดับราชสีห์คำราม มันจะกลายเป็นระดับสี่ ขั้นที่สิบ และเขาจะได้ระบค่าสถานะพลังวิญญาณมาฟรีๆถึง 1.0 หรือก็คือเทียบเท่ากับเขาเพิ่มระดับตนเองถึงสิบระดับเพื่อเอามาเพิ่มค่าสถานะที่ได้
แต่ว่า..ทักษะเกราะมังกร ความลึกลับของมันช่างยั่วยวนความอยากรู้อยากเห็นของเขายิ่งนัก หลินหยางใช้ความคิดจนหัวแทบระเบิด
“พี่หยางมีหนังสือทักษะตรงนี้” หลิวไห่ส่งเสียงร้องเรียกหลินหยางปลุกเขาจากภวังค์ความคิด
‘หืม’ หลินหยางได้ยินดังนั้นเขาหูผึ่งทันที เดินเข้าไปหาหลิวไห่อย่างตื่นเต้นมองเห็นหนังสือทักษะสีดำเล่มนึงตกอยู่ข้างตัวนางพญามดไฟ และมีเหรียญเงินอยู่ข้างกายมันมากกว่าพันเหรียญ!
“เพียงแค่นี้ก็คุ้มค่า ฮ่าๆ” หลินหยางหัวเราะ คราแรกเขาหวังเพียงระดับที่ได้จากการฆ่านางพญามดเท่านั้น มิได้ให้ความหวังลมๆแล้งๆอย่างทักษะมาก่อน เนื่องจากมันมีโอกาศต่ําเตี้ยเรี่ยดินที่จะได้หนังสือทักษะ ดูจากจำนวนมดไฟกว่าสองพันตัวที่เขาเข่นฆ่ากลับมีหนังสือทักษะเพียงยี่สิบเล่มเท่านั้น เขาจึงมิได้ให้ความหวังมากนัก สนใจแต่เพียงระดับที่เป็นค่าตายตัวเท่านั้น แต่บัดนี้มีหนังสือทักษะตกลงมาจากร่างของนางพญามด!
เขายิ้มกว้างเพราะนี่คือทักษะจากนางพญามดไฟ ระดับสามสิบ!! ถึงแม้จะเหลือยี่สิบห้าก็เถอะ..
หลินหยางหยิบมันขึ้นมาดูทันที
ทักษะติดตัว ระดับ 1 บัญชาการชีวิต(มดไฟ)
คำอธิบาย : ควบคุมมดไฟที่ระดับต่ำกว่าตนเอง
“…”
ใบหน้าเขาเปลี่ยนกลับทันที ขมวดคิ้วแน่น เพราะนี่มันต่างจากที่เขาคาดหวังเอาไว้มากนักมันเป็นเพียงทักษะระดับหนึ่งเท่านั้นเอง
“ควบคุมมดไฟ?” หลินหยางมองหนังสือทักษะภายในมือพลางมองร่างนางพญามดไฟที่ใหญ่โตราวกับตึก ดวงตาเขาแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ
ป้าบ!
เขาเตะเข้าใส่ร่างไร้วิญญาณของนางพญามดไฟที่นอนนิ่งไปสู่สุขติเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อ้าก” หลินหยางตะโกนราวกับคนบ้า ราวกับพระเจ้าเล่นตลกกับเขา นี่มันคือมดไฟตัวสุดท้ายที่มีอยู่ในรังนี้ เพราะเขาพึ่งฆ่ามดไฟไปกว่าสองพันตัวบัดนี้จึงไม่เหลือให้เห็นแม้แต่เงา
ส่วนหนังสือทักษะควบคุมมดกลับมาอยู่ที่ตัวนางพญามดที่อยู่ภายในรังลึกปลอดภัยจากการปกป้องโดยลูกสมุนมดไฟ
‘เฮ้อ’ หลินหยางถอนหายใจ เมื่อระบายความโกรธแค้นใส่ร่างกายของนางพญามดจนพึงพอใจแล้ว หากเขาได้รับทักษะนี้มาก่อนเขาคงไม่ฆ่ามดไฟจนหมดมิเหลือหลอให้เขาควบคุมแม้เพียงตัวเดียว..
ตอนที่ 134 ไข่มด
“…” จิ่นเหอและหลิวไห่ที่มองเห็นหลินหยางเตะต่อยร่างกายของนางพญามดไฟด้วยความโกรธแค้น พวกเขาทั้งสองถอยห่างแอบหลบมุมอยู่ไกลๆ เกรงว่าหลินหยางจะสังเกตุเห็นและเอาความโกรธมาระบายใส่พวกตน ในที่สุดหลินหยางก็หยุดและยืนเหม่อลอย
“เอ็งว่าพี่หยางเป็นไรวะ” หลิวไห่กระซิบถามจิ่นเหอ
“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง เหวออ” จิ่นเหอที่กำลังกระซิบตอบกลับแก่หลิวไห่เบาๆ จู่ๆหลินหยางก็หันหน้ามาทางพวกเขาจ้องเขม็งมิลดสายตา ส่งผลให้จิ่นเหอสะดุ้งตกใจร้องเสียงหลง
“ใช่แล้ว ฮ่าๆ” หลินหยางนึกอุทานพลางหัวเราะร่า เมื่อเขามองไปทางจิ่นเหอและหลิวไห่ แต่เป้าหมายสายตาของเขามิใช่ชายชาตรีทั้งสอง แต่กลับเป็นไข่มด! ไข่มดไฟที่อยู่บนผนังถ้ำแออัดจนไม่มีที่่ว่าง เขาสนใจหนังสือทักษะมากเกินไป ทำให้ลืมคิดถึงสภาพแวดล้อมโดยรอบ
“เป็นอะไร?” หลินหยางกล่าวถามอย่างสับสน เมื่อมองเห็นจิ่นเหอและหลิวไห่มองมาที่เขาด้วยสายตาแปลกๆ
“ป-ป่าวครับ” จิ่นเหอและหลิวไห่ตอบกลับตะกุกตะกักยิ้มแห้ง
หลินหยางถือหนังสือทักษะภายในมือ เมื่อครู่มันยังเป็นเพียงแค่หนังสือเล่มสีดำไม่ต่างจากขยะ แต่บัดนี้หากเขานำไข่มดไฟเหล่ากลับไปฟักเลี้ยงเขาจะสามารถใช้ทักษะของนางพญามดไฟทำประโยชน์ได้
แม้แต่ไข่ของเหยี่ยวมรกตที่เขานำกลับมาจากรังของมันกว่าสิบฟองยังสามารถฟักออกมาเป็นตัวได้กว่าเจ็ดตัว พวกมันล้วนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานภายในเมืองของเขา แต่ตอนนี้รอบๆบริเวณบนผนังถ้ำมองจากสายตามีไข่ของมดไฟไม่ต่ำกว่าพันฟอง! หากเขาสามารถนำกลับไปได้ละก็..
‘หึหึ’ หลินหยางแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พลางเปิดหนังสือทักษะเพื่อเรียนรู้เนื้อหาภายในทันที
‘คุณได้เรียนรู้ทักษะ บัญชาการชีวิต(มดไฟ) ระดับ 1 เรียบร้อยแล้ว’
หนังสือทักษะภายในมือของเขาค่อยๆมดใหม้มลายหายไปมิเหลือแม้แต่เศษซาก
หลินหยางเดินเข้าไปยังผนังถ้ำยื่นมือออกไปจับต้องไข่มดไฟใบนึง
แกร๊ก~
เขาดึงมันออกมาจากที่ยึดเหนี่ยว ถือมันไว้ในมือใบหน้ายิ้มแย้มพลางหันไปมองจิ่นเหอและหลิวไห่
“เอาไข่มดทั้งหมดกลับไป” หลินหยางกล่าวดึงไข่มดไฟออกมาอย่างต่อเนื่อง
จิ่นเหอและหลิวไห่ เมื่อเห็นสิ่งที่หลินหยางทำสายตาที่พวกเขามองหลินหยางเปลี่ยนไป
“น่ากลัว” จิ่นเหอกล่าวเบาๆ หลินหยางมิเพียงแต่ฆ่าชีวิตมดไฟไปกว่าสองพันตัว ยังฆ่านางพญามดไฟไปอีกด้วย แต่ตอนนี้เขากลับต้องการไข่มดไฟที่มิรู้อิโหน่อิเหน่
“คงไม่ใช่ว่าพี่หยางอยากกินไข่มดนี่หรอกนะ” จิ่นเหอกระซิบพลางขนลุกซู่ รู้สึกสงสารเผ่าพันธุ์มดไฟเบื้องหน้า
“เจ้าโง่ รีบมาช่วยกันหน่อย” หลิวไห่ที่เห็นจิ่นเหอยืนนิ่งมิขยับเขยื้อนจึงส่งเสียงเรียกสติแก่มัน
‘นั่นสิพี่หยางคงไม่ทำเช่นนั้น’ จิ่นเหอคิดเช่นนั้นจึงเดินติดตามมาช่วยกันดึงไข่มดไฟที่ติดอยู่บนฝาผนังถ้ำออก
พวกมันทั้งสองมองไปยังหลินหยางที่ดึงเอาไข่มดไฟออกมาวางกองรวมกันอยู่ด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นยินดีราวกับเจอขุมทรัพย์
“ดูท่าไข่มดจะอร่อย ฮ่าๆ” หลิวไห่ที่เห็นท่าทีของหลินหยางกล่าวออกมาทำให้จิ่นเหอที่ได้ยินยืนนิ่งเงียบ…
