ตอนที่ 167 อำมหิต
หลินหยางเห็นท่าทีของเหล่าเอลฟ์จึงอดกลั้นหัวเราะไม่ไหว
“ขอบคุณมากนะลี่จู” หลินหยางยิ้มกล่าวอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ..ไม่เป็นไรท่านหลินหยาง” ลี่จูกล่าวตอบช้าๆ เมื่อเห็นสีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปเป็นดังเดิมพวกเขาจึงผ่อนคลายลง
เมื่อเจียวซิ่นและเจียวฮั่นยังมิกลับมาหลินหยางจึงยืนพูดคุยกับเหล่าเอลฟ์ต่อไป จนกระทั่งพวกเขาขอตัวกลับหมู่บ้านเอลฟ์ของตนเมื่อเสร็จงาน หลินหยางจึงให้คนเดินทางไปส่งพวกเขา พร้อมกับรวบรวมลูกธนูที่ปักอยู่บนพื้นสมภูมิรบส่งมอบกลับคืนให้แก่พวกเขา รวมถึงลูกธนูที่ยึดมาจากคนของฉือเทียนเช่นกัน
เมื่อหลินหยางเดินกลับมายังโพรงกระรอก บรรยากาศอึมครึมเงียบสลัดขึ้นอีกครา กลุ่มคนที่ถูกมัดมือเท้าเหล่านี้มิกล้าส่งเสียงใดๆออกมาแม้แต่น้อย
ไม่นานเจียวซิ่นก็นำเจียวฮั่นและทีมจู่โจมและเหล่าเวรยามทั้งหมดที่ถูกจับกุมตัวเป็นเชลยเดินทางมาหาหลินหยาง
เมื่อเห็นสภาพร่างกายของพวกเขาใกล้ๆมันช่างน่าอดสูยิ่งนัก ร่างกายที่มีแต่บาดแผลส่งผลให้ผู้ที่พบเห็นพาลรู้สึกสงสารเจ็บปวดไปด้วย มิทราบพวกเขาต้องทนเจ็บปวดเช่นนี้ขนาดไหน
เจียวฮั่นตาสองข้างบวมเป่งแทบจะปิดมิดชิดมองมิเห็นทาง เปิดแง้มอยู่เล็กน้อยเท่านั้น
ปากของเขาก็บวมเช่นกันมิสามารถหุบลงประกบกันได้เลือดปนน้ำลายไหลออกมาจากมุมปากเขาตลอดเวลา ส่งผลให้มนุษย์หมาป่าหนุ่มหล่อร่างกายกำยำบัดนี้ดูหมดสภาพ
“ส่งดาบให้พวกเขา” หลินหยางกล่าวแก่ทีมระยะใกล้
พวกเขาแม้จะสับสนแต่ก็ส่งดาบในมือของตนให้แก่ทีมจู่โจมและเหล่าเวรยามตามบัญชามิบิดพริ้ว เมื่อเห็นว่าในมือของพวกเขาถืออาวุธครบกันทุกคน หลินหยางจึงกล่าวบางอย่างออกมาซึ่งทำให้ผู้ที่ได้ฟังตกตะลึงหวาดกลัวขวัญหนี
“ฆ่าคนที่มันทรมานพวกนาย!” นี่คือคำพูดที่หลินหยางกล่าวแก่ทีมจู่โจมและเหล่าเวรยาม!!
กลุ่มคนที่ถูกมัดมือเท้ามิสามารถขยับตัวถอยหนีเมื่อได้ฟังคำกล่าวของหลินหยางพวกมันบางส่วนหน้าซีดตัวสั่น เพราะพวกมันคือผู้ที่ทุบตีทรมานจนเกิดแผลฟกช้ำดำเขียวขึ้นบนร่างกายของทีมจู่โจมและเหล่าเวรยามพวกนี้ ตามคำกล่าวของหลินหยางแสดงว่าเป้าหมายก็คือพวกมันเอง!
คราแรกพวกมันคิดว่าตัวมันคงถูกจับเป็นเชลยทำงานให้แก่เมืองของหลินหยาง เพราะพวกมันล้วนเห็นหวงฮั่นที่ลุกฮือต่อต้านหลินหยางและพ่ายแพ้แต่พวกเขาก็มิถูกฆ่าฟันปลิดชีวิตแถมยังได้เข้าเป็นพลเมืองของหลินหยางมีอาหารกิน มีน้ำดื่ม มิต้องทนหิวโหยดิ้นรนต่อสู้อีกต่อไป จึงทำให้พวกมันหวังว่าจะได้เป็นอย่างหวงฮั่น
ในความคิดพวกเขาหวงฮั่นมันนับว่าโชคดียิ่งนักหากมิเข้าร่วมกับหลินหยางมันก็เป็นเพียงเมืองเล็กๆที่มิได้เก่งกาจอันใดเทียบไม่ได้กับฉือเทียนตอนนี้เลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้กลุ่มคนที่ถูกมัดแขนขาแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายนึงนั่งเงียบมิส่งเสียงนั่นเพราะเป้าหมายของหลินหยางครานี้มิใช่พวกเขาเพราะพวกเขามิได้ลงมือทำร้ายร่างกาย
ส่วนอีกฝ่ายนั้น..
“อย่าฆ่าผมเลย” คนที่ถูกมัดอยู่กล่าวอ้อนวอน
“ผมยอมทำทุกอย่าง” อีกคนกล่าวขึ้น
“ไว้ชีวิตฉันเถอะ” เสียงคนเริ่มผสมปนเปกันฟังมิรู้ศัพท์ มีทั้งชาย หญิง และคนชรา คนพวกนี้คือพวกที่ลงมือทำร้ายร่างกายของทีมจู่โจมและเวรยามนั่นเอง…
ตอนที่ 168 ศักศรีดิ์
มองไปยังกลุ่มคนที่ส่งเสียงร้องอ้อนวอนให้แก่ชีวิตน้อยๆของพวกมัน
เหล่าเวรยามผู้ที่ถูกจับเป็นเชลยพวกเขากำลังสับสนต่อสู้กับความคิดของตนเองอยู่ แม้จะได้รับการอนุญาตจากหลินหยางแต่พวกเขาก็ยังมิกล้าลงมือกระทำการใดๆ
เจียวฮั่นจับดาบในมือเดินเข้าไปหาชายชราคนนึงพลางชี้ดาบไปตรงหน้าอกของชายคนนั้น เจียวฮั่นจ้องมองมันอย่างอาฆาตรแค้น
“อ-อย่า” ชายชราเมื่อเห็นเจียวฮั่นเดินตรงเข้ามาหามันพร้อมกับชี้ดาบปลายแหลมเข้าใส่หน้าอกของตน มันที่ถูกมัดแขนขากระเถิบตัวหนีไปด้านหลังทันที มันจำเจียวฮั่นได้เพราะมันคือผู้ที่ลงมือทุบทีเจียวฮั่นกับมือ
แม้จะถอยหนีอย่างใดก็มิสามารถหลุดพ้นไปได้เจียวฮั่นแทงดาบในมือของตนเข้าใส่อกของมันอย่างช้าๆ ช้าราวกับภาพสโลว์ ปลายดาบแทงเปิดผิวหนังของมัน ค่อยๆบรรจงเจาะผ่านชั้นผิวหนัง ทะลวงลึกผ่านไขมันลงไปอย่างช้าๆ การทะลวงที่มิได้ออกแรงเสริมนี้หยุดลงเมื่อเจอกับซี่โครงของชายตรงหน้า เจียวฮั่นที่ใบหน้าบวมปูดแสยะยิ้ม ใช้มืออีกข้างส่งแรงดันกดลงไป
แกร๊ก!
อ้ากกก
และดันเข้าไปในตัวผ่านหัวใจของชายคนนั้นต่อจนทะลุออกด้านหลังของมัน
ฉืกก~
ฉืกกกก~
อ้อก
สุดท้ายชายชราก็พ่นเลือดกองโตออกมาและสิ้นลมลงไปในที่สุด แต่กว่ามันจะสิ้นแรงลงก็กินเวลาไปนานจึงรับความเจ็บปวดอย่างเต็มเปี่ยมเลยทีเดียว
คนรอบบริเวณตะกายตัวออกห่างจากเจียวฮั่นมิกล้าเข้าใกล้เนื่องจากความหวาดกลัว
เจียวฮั่นเมื่อฆ่าชีวิตชายคนนั้นเรียบร้อย เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เจียวซิ่นเข้ามาปลอบประโลมและพาตัวเจียวฮั่นไปสงบสติ เพราะเขาถูกทรมานอย่างหนักจนแทบจำหน้าไม่ได้เมื่อได้ระบายความแค้นกู้คืนศักศรีดิ์ของตนจึงสามารถวางใจปล่อยวางลงได้
เหล่ามนุษย์หมาป่าผู้อยู่ในทีมระยะใกล้พวกมันส่งสายตาเสียดแทงจ้องมองไปยังเหล่ามนุษย์หมาป่าทีมจู่โจมที่ยังมิลงมือฆ่าฟันผู้ที่ทำร้ายร่างกายของตน คล้ายกับตำหนิที่ไม่เข้าไปปลิดชีวิตเรียกคืนศักศรีดิ์ให้เผ่าพันธุ์
เมื่อถูกจ้องมองเช่นนั้นพวกเขาจับดาบภายในมือแน่นเดินเข้าไปหาคนที่ทำร้ายร่างกายของตนและจัดการปลิดชีวิตมันเสีย
เมื่อทีมจู่โจมจัดการกับผู้ที่ทุบตีร่างกายของตนจนสิ้นพวกเขาก็แยกตัวออกไปยืนรอกลุ่มมนุษย์เหล่าเวรยามที่ถูกจับเป็นเชลยลงมือฆ่าพวกคนเหล่านี้
แต่เหล่าเวรยามเหล่านี้พวกเขามิได้เข้าไปจัดการใดๆเลย เพียงยืนมองหน้ากันอย่างสับสน พวกเขามิกล้าฆ่าชีวิตคนพวกนี้เนื่องจากตั้งแต่มาถึงพวกเขาเป็นคนของหวงฮั่นเคยสู้รบเพียงครั้งเดียวเท่านั้น มือยังมิเคยเปื้อนเลือดใดๆเลยแม้แต่น้อย
เหล่ามนุษย์หมาป่าเมื่อเห็นว่าพวกมันมิทำสิ่งใด แม้จะมีศัตรูที่เคยทำร้ายร่างกายมันอย่างโหดเหี้ยมรอให้จัดการอยู่ตรงหน้า พวกเขาจึงส่ายหัว
‘เฮ้อ’ หลินหยางก็เช่นกันถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางส่ายหัว คนพวกนี้หากมิยอมต่อสู้คงมิสามารถอยู่รอดบนสวรรค์แห่งนี้ได้ ทั้งๆที่เขามอบโอกาศให้ถึงเพียงนี้แต่พวกมันกลับมิยอมลงทัณฑ์
เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ลงมือหลินหยางจึงจนใจ
“เจียวซิ่นพาพวกเขากลับไปก่อน” หลินหยางกล่าวเพื่อให้เจียวซิ่นนำทีมจู่โจมและเหล่าเวรยามเพื่อกลับไปรับการรักษา
“ครับ”
