ตอนที่ 207 คาบไปกิน
การต่อสู้ครั้งนี้จบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายหลินหยาง แม้คราแรกที่เผชิญหน้าจะกดดันอยู่บ้างแต่เมื่อสามารถจัดการไปได้หนึ่งตัวกอลิล่าที่เหลือก็กลายเป็นเสียงหมูที่อยู่บนเขียงรอให้พวกเขาเข้าไปปลิดชีวิตนับว่าง่ายดายยิ่งนัก
พวกเขาจึงได้รับชัยชนะโดยที่มิมีผู้บาดเจ็บล้มตายเลยแม้แต่คนเดียวแถมตอนนี้ยังได้เป้นผู้ครอบครองแหล่งอาหารแห่งใหม่ที่มีปริมาณอาหารมากยิ่งกว่าที่เขามี
มองไปที่เหล่ามนุษย์หมาป่าที่โห่ร้องดีใจประกาศศักดิ์ดาแห่งชัยชนะหลินหยางจึงอดยิ้มมิได้
แต่ทว่าการต่อสู้ครั้งนี้แม้จะเป็นช่วงเวลาแห่งการเฉลิมฉลองชัยชนะแต่กลับมีคนกลุ่มหนึ่งที่มิได้ดีใจโห่ร้องประสานเสียง นั่นคือหน่วยโจมตีระยะกลาง
“…” พวกมันล้วนยืนนิ่งเงียบมิไหวติง
มองไปยังซากกอลิล่าทั้งสี่ที่นอนนิ่งเป็นร่างไร้วิญญาณ
พวกเขาเมื่อครู่พึ่งตะโกนโห่ร้องวิ่งจับดาบหมายมั่นจะมาปลิดชีวิตพวกมันอยู่หยกๆ เร่งฝีเท้าแข่งขันกันสุดชีวิตหมายจะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากกอลิล่าที่นอนรอความตายตรงหน้า
แต่ทว่าทันใดนั้นเองกลับมีเหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งฝูงโผล่ขึ้นมา พวกมันขึ้นไปเหยียบย่ำบนร่างกายของกอลิล่ายักษ์ทั้งสี่พร้อมกับใช้อาวุธคู่กายทิ่มแทงปลิดชีวิตสัตว์ยักษ์ระดับสิบห้าเหล่านี้ลง
หน่วยโจมตีระยะไกลที่เห็นเช่นนั้นเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีกจนแทบลุกเป็นไฟเส้นทางที่วิ่งผ่านมีแต่ฝุ่นควันตลบจนแทบมองมิเห็นคนตอนนี้พวกมันห่างจากร่างของกอลิล่าตรงหน้าเพียงยี่สิบเมตรเท่านั้น
หวังจะเข้าไปใช้ดาบภายในมือเสียบลงบนร่างกายของกอลิล่าซักแผล จนกระทั่ง..
‘คุณฆ่ากอลิล่า ระดับ 15 ห้าตัว’
มีเสียงใสดังขึ้นมาภายในหัวของพวกมัน
หน่วยโจมตีระยะกลางทั้งหมดค่อยๆลดฝีเท้าของตนลงอย่างช้าๆจนกระทั่งหยุดลงตอนนี้พวกเขาถึงร่างของกอลิล่าแล้ว ส่วนหัวที่ใหญ่โตของสัตว์ยักษ์นี้อยู่ตรงหน้าพวกมัน
“..”
แต่ทว่าพวกเขามาสายไปเสียแล้วพวกมันสิ้นอายุขัยไปยมโลกเป็นที่เรียบร้อยมิเหลือระดับประสบการณ์อันใดให้เก็บเกี่ยวอีกต่อไป
หลิวไห่และจิ่นเหอพวกมันทั้งสองยืนนิ่งหยุดอยู่กับที่มิขยับตัวเปล่งวาจาอันใด
ใบดาบในมือของพวกมันทั้งสองมีสีแดงเข้มเนื่องจากใช้ทักษะหลอมไฟเตรียมจะฟาดฟันเข้าใส่กอลิล่าเหล่านี้ซึ่งตอนนี้มันค่อยๆเย็นลงจนกลับคืนสภาพเดิม
เฮฮ~
ฮู้ววว~
เย้~
ตอนนั้นเองก็มีเสียงโห่ร้องยินดีประสานกันดังกระหึ่ม เป็นเสียงของเหล่ามนุษย์หมาป่านั่นเองพวกเขาส่งเสียงอย่างยินดีเนื่องจากระดับที่เพิ่มขึ้น
สำหรับการต่อสู้ครั้งนี้นับว่าพวกเขาได้ทำผลงานชิ้นโบว์แดงเลยทีเดียวเพราะเป็นผู้ปลิดชีวิตเจ้ากอลิล่าไปถึงสี่ตัวเต็มๆ
หากมองไปยังใบหน้าของเหล่าหน่วยโจมตีระยะกลางบัดนี้เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งสี่สิบคนกำลังมีน้ำคลออยู่ในดวงตา
พวกมันที่เร่งรีบแข่งขันกันสุดชีวิตโดยที่คิดว่ากอลิล่าทั้งสี่นี้คือเหยื่อของพวกมัน เพียงแต่วิ่งแข่งกันเพื่อให้ได้ไปฝากบาดแผลบนร่างของพวกมันไวขึ้นและกอบโกยระดับเข้าตัวเอง แต่ทว่าการที่วิ่งแข่งกันแทบตายกลับถูกทีมอื่นคาบเนื้อแสนอร่อยหอมหวานตรงหน้าไปกินเสีย…
ตอนที่ 208 สองฝ่าย
“ขอบคุณทุกคนมาก” หลินหยางกล่าว
ตอนนี้ตรงหน้าเขาแบ่งแยกเป็นสองฝ่ายขวาคือเหล่าเอลฟ์ ซ้ายคือคนแคระ ส่วนด้านหลังของหลินหยางคือเหล่าทหารของเขาเอง
“พวกเราเต็มใจช่วยท่านอยู่แล้ว” ลี่จูยิ้มกล่าว
“เฮอะเอ่ยวาจาซะใหญ่โตไม่เห็นมีลูกศรดอกไหนปักอยู่บนร่างกอลิล่าเล้ย” เสียงของลี่จูยังมิทันสิ้นก็มีเสียงคนกล่าวแทรกขึ้นมา นั่นคือเหล่าคนแคระนั่นเอง
“ดีกว่าบางตัวที่กว่าจะมาถึงเขาก็เสร็จงานกันหมดแล้วหึ” ลี่จูเค่นเสียงตอบโต้
เนื่องจากกอลิล่าที่วิ่งไวเสียกว่าหลินหยางจึงเป็นไปได้ยากที่เหล่าคนแคระขาสั้นเหล่านี้จะสามารถตามทันแม้มันจะล้มฟุบหมดเรี่ยวแรงจนกระทั่งเหล่ามนุษย์หมาป่าปลิดชีวิตพวกมันจนสิ้น เหล่าคนแคระก็ยังวิ่งจ้ำอ้าวมิถึงไหน
สำหรับการเคลื่อนที่ระยะใกล้อย่างฉลับพลันรวดเร็วนี้พวกเขาก็มิได้อ่อนด้อยไปกว่ามนุษย์แต่อย่างใดแถมร่างกายที่ตัวเล็กจึงได้เปรียบในการต่อสู้ไม่น้อยเนื่องจากเป้าที่เล็กลงจึงทำให้การโจมตีถูกตัวนั้นยากลำบากมากขึ้นนั่นเอง
แต่เมื่อถึงเวลาต้องวิ่งติดต่อกันในระยะไกลความเร็วจึงแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้าว่าอะไรนะ” ลู่คงเมื่อได้ยินเคราที่ยาวเฟิ้มแทบจะตั้งตรงมันหันหน้าเข้าหาเหล่าเอลฟ์จับค้อนภายมือยกขึ้นชี้หน้าเหล่าเอลฟ์พลางตวาดเสียงดัง
“จะเอาหรือไง” เหล่าเอลฟ์ก็มิน้อยหน้าพวกเขาเชิดหน้าแหล่ตามองมืออีกข้างจับไปลูกธนูภายในปลอกที่มัดติดหลังของตน
“…” หลินหยางมิทราบต้องทำเช่นไร พวกมันแม้จะเข้าร่วมรบในสมรภูมิเดียวกันมีศัตรูตัวเดียวกันแต่กลับมิได้แสดงอาการเป็นมิตรอันใดออกมาเลยแม้แต่น้อย
นี่คือเหตุผลหนึ่งที่หลินหยางมิให้เหล่าคนแคระกับทีมระยะไกลอย่างเหล่าเอลฟ์ได้อยู่ใกล้เคียงกัน มิฉะนั้นพวกมันทั้งสองเผ่าพันธุ์คงจะทะเลาะเบาะแว้งกันจนมิเป็นอันได้ทำงานที่ได้รับมอบหมายเป็นแน่
ฮ่าๆ
เหล่ามนุษย์หมาป่าผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลินหยางพวกมันเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเอลฟ์และคนแคระกร่นด่ากัน พวกเขาจึงหัวเราะออกมาอย่างร่าเริงวันนี้พวกมันอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะพึ่งได้รับการเพิ่มระดับขึ้นมาอย่างมหาศาล
ส่วนทีมระยะใกล้ที่มีสมาชิกเป็นมนุษย์พวกมันทั้งหมดก้มหน้าก้มตาใบหน้าเศร้าสลด เพราะเมื่อครู่ที่เหล่าเอลฟ์กล่าวด่าคนแคระมาช้าเมื่อมาถึงกอลิล่าก็ตายหมดแล้ว
เมื่อพวกเขาได้ยินก็ก้มหน้าลงอย่างหม่นหมองเพราะประโยคที่เอลฟ์ว่าให้แก่คนแคระนั้นก็ไม่ต่างจากเข็มที่ทิ่มแทงใจดำของพวกเขา เพราะพวกเขาก็มามิทันเช่นกัน..
“อะแฮ่ม” หลินหยางกระแอมเพื่อยุติการบาดหมางของสองเผ่าพันธุ์
เมื่อพวกมันได้ยินจึงหยุดฝีปากของตนเสียพลางชักสีหน้ายั่วโมโหใส่อีกฝ่าย
“ท่านหลินหยางหากมิมีอันใดแล้วพวกเราขอตัวก่อน” เหล่าเอลฟ์กล่าวอย่างเป็นมิตรพลางลาจากแยกตัวกลับไปยังเมืองของตน
“งั้นพวกข้าไปละ” เมื่อเห็นเหล่าเอลฟ์เดินกลับไปสุดสายตาลู่คงจึงกล่าวและแยกตัวกลับไป
หลินหยางจากลาแก่เมืองพันธมิตรทั้งสองเมืองและมอบหมายเวรยามเพื่อเฝ้าปกปักษ์รักษาถ้ำวัวแห่งนี้
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยไปได้ด้วยดี หลินหยางยืนอยู่หน้าแถว
“พวกเราเองก็กลับกันเถอะวันนี้พักผ่อนให้เต็มที่พรุ้งนี้พวกเรายังมีงานให้ทำ” หลินหยางกล่าว
“ครับ!” เหล่าชายฉกรรจ์ตอบรับเสียงดังอย่างพร้อมเพรียงและออกตัวเดินตามหลินหยางไปอย่างรวดเร็วเพื่อกลับไปพักผ่อนเอาแรง เพราะพวกเขายังต้องไปยังถ้ำปริศนา!
