ตอนที่ 283 แขกไม่ได้รับเชิญ(ตอนจบ)
เขาเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้วจากการเข้ามาสำรวจถ้ำค้างคาวกับคู่หูของเขาเจียวซิ่นนั่นเอง ครานั้นกับตอนนี้แตกต่างกันยิ่งนัก
คราแรกพวกเขาตื่นตกใจรีบหนีออกมาจากถ้ำค้างคาวได้อย่างทันท่วงที แต่เป็นเพราะว่าค้างคาวทั้งหลายมันกำลังจะบินออกไปหาอาหารตามเวลาปกติต่างหาก
ซึ่งตอนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ค้างคาวปีกเหล็กหลายพันตัวที่กรูกันออกมาไม่หยุดหย่อนนี้พวกมันมิได้บินจากไปไกลดังเดิมมิได้ออกไปหาอาหารอันใด แต่กลับถูกปลุกขึ้นจากการหลับไหลหลังถูกโจมตีจากผู้บุกรุก เหตุที่พวกมันมิได้กรูตามขบวนทัพหลินหยางออกมานั้น
นั่นเพราะว่าถูกทักษะราชสีห์คำรามสะกัดเอาไว้ส่วนหนึ่ง ส่งให้ร่างของพวกมันส่วนใหญ่หมดเรี่ยวแรงชะงักมิสามารถเคลื่อนไหว นอนกองทับถมกันแทบจะปิดเส้นทางภายในถ้ำมิดชิด
ทำให้ค้างคาวปีกเหล็กที่อยู่ส่วนหลังที่มิโดนลูกหลงจากทักษะราชสีห์คำรามสามารถตามออกมาได้เพราะเส้นทางถูกกีดขวางนั่นเอง
การถอยกลับเมืองครั้งนี้เขากะจะใช้ค้างคาวปีกเหล็กพวกนี้เปิดเส้นทางให้เขา
แต่ด้วยการที่มิรู้ช่วงเวลาที่แน่นอนจึงจำใจต้องซื้อเวลาให้กองกำลังพันธมิตรปักหลักอยู่ตรงปากถ้ำ จนกว่าค้างคาวทั้งหลายจะกรูกันออกมาและโจมตีศัตรูของมัน
ด้วยแผนนี้ทำให้ขบวนทัพของเขาก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน แต่เขาก็มิสามารถหาทางออกจากถ้ำค้างคาวและถอยทัพกลับไปได้อย่างปลอดภัยได้
“อยากเป็นอาหารค้างคาวหรือไงรีบวิ่งไปซิโว้ย” หลิวไห่ตะโกนเสียงดัง
“นี่เอ็งวิ่งหรือคลานว่ะ” เหล่าชายฉกรรจ์วิ่งไปบ่นไป พลางเร่งเร้าคนข้างหน้าของตนให้เร่งฝีเท้า
“จับขาดีๆสิวะ เดียวมันก็ตายกันพอดี” ชายคนหนึ่งกร่นด่าคู่หูของตน ที่แบกร่างผู้หมดสติได้ไม่ดีเท่าที่ควร
“เอ็งก็จับแขนดีๆสิวะ” มีเสียงทะเลาะเบาะแว้งกันดังขึ้นมาเป็นระยะ นี่เป็นการถอยทัพที่มีชีวิตชีวาราวกับว่าพวกเขากำลังวิ่งเล่นกันก็มิปาน
ขบวนทัพของหลินหยางช่างครึกครื้นยิ่งนัก…
สายฉกรรจ์ทั้งแปดสิบชีวิตถอยออกห่างปากถ้ำโดยมิสนใจ กองกำลังศัตรูที่กำลังหนีตายกันอุตลุดนั้นเลยแม้แต่น้อย
โดยด้านหลังพวกเขาไม่ห่างไกลมีมนุษย์หมาป่าสามสิบตนจากพันธ์มิตรสามเผ่าพันธ์กำลังวิ่งตามมาด้วยใบหน้าแตกตื่น แม้จะเคยเป็นอริศัตรูกันมาก่อน แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองมีเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือหนีให้ห่างจากจุดเกิดเหตุนั่นเอง
ฉึก~
หลินหยางแทงหอกในมือใส่ค้างคาวปีกเหล็กตัวหนึ่งที่บินโฉบเข้ามาใกล้ขบวนทัพของเขาจากด้านหลัง
ดูท่าจะมีบางตัวที่หลุดรอดออกนอกเส้นทางหลักมิได้ติดตามกองกำลังพันธมิตรกิ้งก่าไปเสียหมด
ฉึกก!
ยังคงมีค้างคาวปีกเหล็กบางส่วนที่เห็นขบวนถอยทัพนี้อยู่เช่นกัน
เมื่อมีตัวแรกตัวอื่นๆก็ค่อยๆติดตามมากันเป็นแถว แต่กระนั้นก็มิสามารถรอดพ้นคมดาบและคมหอกของพลทหารในขบวนรบแห่งนี้ไปได้!
แต่ตอนนี้นับว่าพวกเขาอยู่ไกลห่างจากปากถ้ำพอสมควรและค้างคาวส่วนใหญ่มิได้มีเป้าหมายเป็นขบวนทัพที่หนีถอยนี้
จึงนับว่าปลอดภัยอยู่ในระดับหนึ่ง แต่กระนั้นพวกเขาก็ยังมิได้ลดความเร็วลงแต่อย่างใดสับฝีเท้าอย่างรวดเร็วดังเดิม เพื่อหนีเอาชีวิตรอด!
ตอนที่ 284 กลับเมือง
เป้าหมายหลักที่ทำให้ขบวนทัพแห่งนี้ต้องล่าถอยมิใช่เพราะเกรงกลัวต่อกองกำลังพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์หรือห่าฝูงค้างคาวแต่อย่างใด แต่นั่นเป็นเพราะคำเตือนเสียงหวานใสที่ได้ยิน
อีกสามชั่วโมงจะมีมอนสเตอร์บุกโจมตีเมืองพวกเขานั้นเอง ด้วยเหตุนี้แม้จะออกมาจากเขตอันตรายอย่างปากถ้ำแล้วพวกเขาก็ยังคงเร่งความเร็วขบวนทัพดังเดิมเพื่อส่งผู้บาดเจ็บไปรักษาให้ถึงมือทีมแพทย์สาวแสนสวยหรงเถียนเหยา
ในขณะที่กำลังล่าถอยกันอยู่นี้ผู้บาดเจ็บที่ถูกโจมตีจากค้างคาวปีกเหล็กก็ยังคงมีเลือดไหลซึมออกจากบาดแผลอยู่ตลอดเวลา
พวกเขาจึงต้องแข่งกับเวลาไปในตัว รวมถึงกลับไปพักผ่อนเอาแรงเพื่อเตรียมป้องกันเมืองจากสัตว์ประหลาดที่กำลังจะเข้าโจมตีนั่นเอง
——————————————————————
ณ เมืองหลินหยาง
“ทำยังไงกันดีครับ” พลเมืองคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมา
ผู้ที่มันกำลังพูดคุยด้วยก็คือเทียนหนิงเจียนนั่นเอง
พวกมันเมื่อได้ยินเสียงหวานใสเตือนเกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่กำลังจะเข้าโจมตีเมืองของพวกเขา จึงรู้สึกแตกตื่นอยู่ไม่น้อย
“เตรียมป้องกันเอาไว้ รอพี่หยางกลับมา” เทียนหนิงเจี้ยนตอบกลับ
เขาได้ส่งคนออกไปเพื่อตามหลินหยางกลับมาเป็นที่เรียบร้อยแต่ทว่าทุกอย่างต้องใช้เวลา ตอนนี้มันทำได้แต่เพิ่มการป้องกันอย่างที่ได้ฝึกซ้อมไว้
โดยบนกำแพงเมืองมีรถยิงธนูทั้งสิบลำขึ้นประจำการเตรียมพร้อม
ข้างกายมันมีซิ่นก้งและหลิวเจี่ยหัวหน้าทีมก่อสร้างกำลังตระเตรียมวางกำลังพลเป็นจุดเพื่อป้องกันสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น พวกเขาต้องเตรียมตัวเอาไว้ก่อน
“พี่หยางมาแล้ว” ยามผู้เฝ้าประตูเมืองตะโกนเสียงดังเพื่อป่าวประกาศการกลับมาของหลินหยาง
เมื่อมันได้รับสัญญาณจากผู้ที่ส่งออกไปตามหาหลินหยางยืนโบกไม้โบกมืออยู่ไกลสายตา นั่นบ่งบอกว่าหลินหยางกลับมาแล้ว!
เมื่อได้ยินเช่นนั้นพลเมืองทั้งหลายจึงหายกระวนกระวายใจ เพราะตอนนี้กำลังพลที่แข็งแกร่งที่สุดของเมืองกำลังกลับมาปกป้องพวกเขาแล้วนั่นเอง
“มีกองกำลังไม่ทราบที่มากำลังวิ่งไล่พี่หยางมาด้วยครับ” ยามคนนั้นกล่าวต่อ ผู้คนยังมิทันได้ดีใจกลับขบวนคิ้วจ้องมองเป็นยังตาเดียว
“เกิดอะไรขึ้นเนี้ย ทำไมพี่หยางถึงวิ่งหนีพวกมัน” ซิ่นก้งกล่าวอย่างสับสน
พวกมันเห็นกองกำลังปริศนาที่มีสมาชิกเป็นมนุษย์หมาป่าทั้งสิ้นสามสิบตน
แต่มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบนั้นมิได้มีหน้าตาที่พวกมันคุ้นเคยเลยแม้แต่น้อยพวกมันล้วนเป็นคนแปลกหน้า
แต่ที่พวกมันสับสนยิ่งกว่านั้นเหตุใดหลินหยางผู้นำผู้ปกครองเมืองของพวกมันที่นำกำลังพลออกไปถล่มถ้ำค้างคาว ถึงได้กำลังวิ่งหนีจากมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนนั้นต่างหาก!
เมื่อเข้าใกล้เขตเมือง
ครืนนน~
ประตูเมืองขนาดใหญ่เปิดต้อนรับหลินหยางและพวกเขาไปและปิดตัวลงในไม่ช้า
“พี่หยางเจ้าพวกนั้นมันเป็นใคร” หลิวเจี่ยกล่าวถามด้วยความสงสัย
ตอนนี้เมื่อหลินหยางกลับเข้าเมืองอย่างปลอดภัย เจ้ามนุษย์หมาป่าที่ไม่ทราบที่มาทั้งสามสิบตนพวกมันหยุดไล่ตามหลินหยาง
พวกมันยืนรวมกันอยู่ข้างนอกประตูเมืองพลางแหงนมองไปบนท้องฟ้าเป็นระยะคล้ายกับหวาดกลัวบางสิ่ง..
