เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 319-320

ตอนที่ 319 ผึ้งแคระ(ตอนเจ็ด)

ณ คอกแห่งนึงไม่ไกลจากที่พักหลบซ่อนตัวมากนัก

มออ~

วัวตัวอ้วนสองตัวกำลังเอร็ดอร่อยกับการทานอาหารค่ำของพวกมัน นั่นคือหญ้าเขียวชอุ่มบนพื้นที่กำลังแทะเล็มอยู่นั่นเอง ในสถานที่แห่งนี้ที่มีหญ้าปกคลุมไกลสุดลูกตานี้ไม่ต่างจากสรวงสวรรค์เพื่อพวกมันโดยเฉพาะ

วื้อ~

ตอนนั้นเองก็มีเสียงของผึ้งแคระที่กระพรือปีกด้วยความถี่ มันสามารถข้ามผ่านกำแพงเมืองที่มีพลธนูคอยดักเอาไว้อยู่เกือบร้อยนายได้สำเร็จ

มันกำลังบินอยู่ในมุมสูงมองทอดลงไปเบื้องล่างและแล้วก็เจอเข้ากับเหยื่อ

เป็นวัวตัวยักษ์ขนาดใหญ่โตสองตัวที่กำลังแทะเล็มหญ้าอยู่บนพื้นโดยมิสนใจสิ่งรอบข้าง ผึ้งแคระตัวนั้นบินซิกแซกราวกับตื่นเต้นดีใจ

ค่อยๆลดละดับต่ำลงเข้าใกล้วัวทั้งสองตัวเมื่อเข้าในระยะหนึ่งเมตรมันงอตัวพร้อมกับดิ่งลงมาหมายจะปักเหล็กในของตนเข้าใส่เป้าหมาย

พั๊วว~

แต่ทว่ายังมิทันได้ปักอาวุธลงบนร่างกายของเป้าหมายร่างกายของมันถูกกระแทกด้วยบางอย่างจนกระเด็น

ภาพที่มันเห็นกลับหมุนวนอย่างรวดเร็วมิรู้เหนือรู้ใต้ตัวมันหมุนควงอยู่บนอากาศจากการเสียสมดุลพร้อมกับร่างกายที่ตกกระแทกพื้นอย่างรุนแรง มันพยายามตะเกียกตะกายตัวเพื่อลุกกางปีกบินไปบนอากาศ

กร๊วบบ~

และแล้วโลกทั้งใบก็ดับมืดลงไปเสียอย่างนั้นพร้อมกับสัญญาณชีวิตของมันที่หายไปอย่างกระทันหัน มันตกตายลงไปเป็นที่เรียบร้อย

กรี๊ซ~

พร้อมกันนั้นเองก็มีเสียงร้องแหลมของสัตว์บางอย่างร้องออกมาประสานกัน นั่นคือเจ้าเขียวหนึ่งถึงเจ็ดเหยี่ยวมรกตนั่นเอง

เจ้าผึ้งแคระผู้โชคร้ายหวังจะจัดการกับวัวตัวอ้วนทั้งสองที่ไร้พิษภัย เมื่อมันบินวนอยู่ในมุมสูงมันได้ถูกพบเจอเข้าก่อนแล้วจากเจ้าเขียวทั้งหลาย และเมื่อผึ้งแคระตัวดังกล่าวเข้าใกล้วัวทั้งสองพุ่งหมายจะเสียบเหล็กของตนปักร่างของวัว

เจ้าเขียวหนึ่งผู้เป็นพี่ใหญ่ของเจ้าเขียวทั้งหมด มันใช้ขาสั้นๆที่ไม่ค่อยเหมาะสมกับร่างกายที่ใหญ่โตขึ้นทุกวี่วันของมันสักเท่าไหร่วิ่งปรี่เข้ามาด้วยความเร็วใช้ปีกขนาดใหญ่ของตนตบเข้าใส่ร่างกายของผึ้งแคระตัวนั้นจนมันหมุนควงในอากาศอย่างรุนแรงหลายตลบ

ตามเข้าไปปลิดชีวิตของผึ้งแคระตัวน้อยด้วยการงับเข้าที่ศรีษะและกระชากดึงกลับ ทำให้ผึ้งแคระตัวนั้นตกตายลงทันที พร้อมกับศรีษะของมันที่หลุดออกมาจากร่างกายเข้าไปในอยู่ลำคอของเจ้าเขียวหนึ่งเป็นที่เรียบร้อย

เหยี่ยวมรกตที่เหลือมิปล่อยให้เหยื่อตรงหน้านอนรออยู่นานพวกมันวิ่งออกมาจากมุมมืดเข้ามารุมทึ้งกัดกินร่างกายของผึ้งแคระตัวน้อยทันที ส่งส่วนที่เหลือลงไปในกระเพาะ

เจ้าเขียวทั้งเจ็ดตัวนั้นแม้จะมีร่างกายใหญ่โตสูงเกือบสองเมตร แต่พวกมันมีเพียงระดับหนึ่งเท่านั้นและพวกมันยังมิสามารถกางปีกโบยบินไปบนอากาศได้

หลินหยางจึงมิให้พวกมันออกมาช่วยเหลือการต่อสู้แต่อย่างใด โดยขังพวกมันเอาไว้ในคอกที่เก็บรวบรวมไข่มดเอาไว้นั่นเอง

แม้จะไม่สามารถเป็นกำลังให้กับหลินหยางได้ แต่ด้วยขนาดร่างกายที่ใหญ่เกินกว่ามนุษย์พร้อมกับสัญชาติญาณดิบของพวกมันก็เพียงพอจะจัดการกับผึ้งแคระตัวน้อยๆที่มีระดับมากกว่าตนอย่างระดับสามได้อย่างไม่ยากเย็น

วัวตัวอ้วนทั้งสองตัวยังคงแทะเล็มใบหญ้าบนพื้นอย่างเอร็ดอร่อยโดยมิรับรู้เลยว่าพวกมันพึ่งรอดพ้นความตายมาได้อย่างหวุดหวิด..

ตอนที่ 320 ผึ้งแคระ(ตอนแปด)

‘คุณฆ่าผึ้งแคระระดับ 3 สามสิบสองตัว’

หลังจากที่หลินหยางปลิดชีวิตผึ้งแคระไปได้แต่ละตัว มีข้อความแจ้งเตือนขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา เพียงลำพังเขาคนเดียวสามารถฆ่าผึ้งแคระไปได้ถึงสามสิบสองตัวแล้ว

ตอนนี้ฝูงผึ้งที่โบยบินอยู่เริ่มซาลงบ้างแต่กระนั้นก็ยังเหลืออีกเกือบครึ่งนั่นคือห้าร้อยตัว การต่อสู้ตั้งแต่เริ่มพึ่งเดินทางมาได้เพียงสิบนาทีเท่านั้น แต่ด้วยจำนวนของผึ้งแคระที่ตกตายลงไปกว่าห้าร้อยตัวนี้นับว่าไม่น้อยเลยทีเดียว

เมื่อเห็นว่าฝูงผึ้งเริ่มมิค่อยให้ความสนใจผู้คนที่อยู่บนภาคพื้นดินเท่าที่ควร

“ใช้ตาข่าย” หลินหยางตะโกน

สิ้นเสียงคำสั่งมีตาข่ายแผ่นนึงถูกโปรยลงมาจากกำแพงเมือง มันครอบคลุมผึ้งกว่ายี่สิบตัวเอาไว้ภายใน เมื่อถูกตาข่ายที่ทำขึ้นมาจากเถาวัลย์จับกุมผึ้งที่ถูกพันธนาการปีกทำให้มิสามารถสยายโบยบินออกไปได้

โพล๊ะ~

ผึ้งแคระที่ถูกจับกุมด้วยตาข่ายบางส่วนเมื่อตกลงสู่พื้นดินทำให้ร่างของมันแหลกเหลวตกตายโดยไร้ความทรมาน

พวกมันทั้งยี่สิบตกอยู่ภายในตกลงมาในแนวดิ่งกระแทกเข้ากับพื้นดิน แต่ว่านั่นมิได้ทำให้พวกมันตกตายลงไปทั้งหมดแต่อย่างใด

ผึ้งแคระที่รอดพ้นความตายจากแรงกระแทกมาได้นอนกองกันอยู่บนพื้นโดยมีตาข่ายทับเอาไว้ พวกมันเริ่มตะเกียดตะกายร่างกายเสาะหาทางออกจากตาข่ายที่พันธนาการพวกมันเอาไว้

คึด~

แม้จะพลิกตัวยังมิสามารถทำได้อย่างใจนึก เนื่องจากถูกน้ำหนักจากตาข่ายผืนนั้นกดทับร่างของพวกมันอันไว้

ทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมเองก็นำตาข่ายที่พวกเขานำออกมาทั้งห้าผืนหว่านล้อมขึ้นไปแนวเฉียงจับกุมเจ้าผึ้งแคระที่ตกเป็นเป้นหมาย แต่ด้วยแรงดึงดูดตามธรรมชาติทำให้พวกเขาจับได้เพียงสิบตัวเท่านั้นน้อยกว่าที่บนกำแพงเมืองหว่านจับกว่าครึ่ง

ไม่ห่างกันนักมีตาข่ายถูกหว่านตกลงมาอย่างต่อเนื่องในที่สุดก็ครบทั้งสิบห้าผืนที่พวกเขาครอบครองอยู่

ตูม~

ตุบ~

ตาข่ายที่ถูกโปรยลงมาจากกำแพงเมืองครอบเหล่าผึ้งเอาไว้พร้อมกับตกลงมากระแทกพื้นส่งเสียงทุ้มดัง ราวกับสิ่งที่มีน้ำหนักมากตกลงมาจากที่สูง

ตาข่ายทั้งสิบห้าผืนที่ถูกโปรยจับกุมผึ้งแคระที่ครอบคลุมพื้นที่ของตาข่าย เหล่าผึ้งที่ตกเป็นเป้าหมายล้วนถูกจับกุมอยู่ภายในทั้งสิ้น

เหล่าผึ้งแคระที่ถูกพันธนาการอยู่ในตาข่ายนั้นล้วนดันตัวพยายามเสาะหาทางออกเพื่อให้หลุดพ้นจากสิ่งที่ยึดกุมจับมันอยู่ จากผึ้งกว่าสองร้อยตัวที่ถูกภายในตาข่ายนั้นมีเพียงไม่ถึงยี่สิบตัวเท่านั้นที่สามารถหลุดรอดออกมาได้เนื่องจากพวกมันอยู่ใกล้เคียงกับริมขอบมากนั่นเอง

ส่วนที่เหลือทำได้เพียงดิ้นรนเสียแรงเปล่าเท่านั้น เหตุที่พวกมันไม่สามารถออกมาได้นั้นเป็นเพราะว่าตาข่ายที่จับกุมพวกมันอยู่มีน้ำหนักมหาศาลเกินกว่าที่เรี่ยวแรงของพวกมันจะต้านไหว

ตามเดิมเถาวัลย์ที่นำมาทำตาข่ายเหล่านี้ก็มีน้ำหนักอยู่ไม่น้อยเมื่อสานต่อกันจนเป็นผืน หากทำการเคลื่อนย้ายมันด้วยคนเพียงคนเดียวนับว่าหนักหนาสาหัส

แต่ตอนนี้ตาข่ายทั้งสิบห้าแผ่นมิใช่ตาข่ายธรรมดาทั่วไป มันถูกสร้างขึ้นมาให้มีขนาดความกว้างและยาวเพิ่มขึ้นถึงสองเท่า และเพิ่มน้ำหนักของพวกมันโดยการใช้น้ำราดไปบนตาข่ายทุกผืน

เมื่อเถาวัลย์ถูกตัดออกมาพวกมันจะค่อยๆแห้งเหี่ยวลงไปเรื่อยๆเมื่อถูกน้ำราดลงไปเพิ่มความชุ่มชื่น เถาวัลย์ที่กำลังแห้งทั้งหลายจึงดูดซึมซับน้ำเข้าไปจนทำให้ตาข่ายทั้งผืนเปียกชื้นอุ้มน้ำมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นหลายเท่าเลยทีเดียว