ตอนที่ 325 เด็กน้อย(ตอนสอง)
เด็กชายตัวน้อยทั้งยี่สิบห้าคนยืนนิ่งใบหน้าตื่นตกใจ จ้องมองไปยังใบหน้าของผู้นำของพวกมันนั่นคือหลินหยาง
นี่คือคราแรกที่หลินหยางตวาดเสียงดังใส่พวกมัน ส่งผลให้พวกมันปรับตัวมิถูก
พวกมันมองหน้ากันซ้ายขวาอย่างสับสน มองไปยังรอบๆตัวมีเหล่าทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมยืนล้อมอยู่กำลังจ้องมองมายังพวกเขาด้วยใบหน้าดุร้ายคล้ายกับเสือที่จ้องมองเหยื่อก็มิปาน
แม้แต่บนกำแพงเมืองเองเหล่าเวรยามก็กำลังจ้องมองพวกมันอยู่เช่นกัน เรียกได้ว่าสายตาแทบทุกคู่กำลังมองพวกมันเป็นตาเดียว
หลังจากเห็นว่าเด็กน้อยทั้งหลายยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ หลินหยางพยักหน้าให้แก่ซิ่นก้งเพื่อให้มันรับช่วงต่อไป
ซิ่นก้งแสยะยิ้ม พลางสูดหายใจลึกพร้อมอ้าปากตะโกน
“ยืนนิ่งอยู่ทำไม จัดการพวกมันซะ ตัดหัวเหยื่อของพวกนายกลับมาด้วย หากใครฆ่าได้น้อยที่สุดเตรียมพบกับการฝึกหฤโหดได้เลย” ซิ่นก้งตวาดเสียงดังพลางชี้ไปที่ฝูงผึ้งแคระที่ยังคงดิ้นไปมาภายใต้แผงตาข่าย
เขาแสดงสีหน้าดุร้ายพร้อมกับน้ำเสียงที่ดุดัน คล้ายกับว่าเด็กชายตัวน้อยทั้งยี่สิบห้าคนเป็นศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่ของตนก็มิปาน
เด็กน้อยทั้งยี่สิบห้าคนมองหน้ากันแตกตื่น พวกมันตัวสั่นงกๆ บ้างก็ตัวแข็งมิสามารถขยับเขยื้อน บางคนขาสั่นแทบจะล้มทั้งยืน
ชึบ~
มนุษย์หมาป่าตัวน้อยตนหนึ่งดึงดาบสั้นออกมาจากเอวของตนพร้อมกับวิ่งไปยังแผงตาข่ายอย่างรวดเร็ว
ตามมาด้วยซานอี้วิ่งตามออกไปติดๆวิ่งไปพร้อมกับจับดาบสั้นในมือมั่นเมื่อเข้าใกล้แผงตาข่ายเขาค่อยๆลดความเร็วลงและพุ่งแทงดาบในมือเข้าใส่ช่องว่างของตาข่ายแผงนั้น ปลิดชีวิตของผึ้งแคระที่นอนทับถมกันไปทั้งสิ้นสองตัวถูกเสียบติดในดาบเล่มเดียว
ซานอี้ดึงดาบของตนเองกลับมาทันที่แต่มิได้ดึงออกมาจนสุด เขาเอื้อมมือน้อยๆเข้าไปจับร่างของผึ้งแคระที่ถูกเสียบติดกับดาบสั้น จับหัวของมันและบิดออกส่งผลให้ร่างกายและหัวของผึ้งแคระตัวนั้นขาดวิ่นออกจากกันทันทีและก็ตามด้วยผึ้งแคระตัวที่สอง เขาเด็ดหัวพวกมันทั้งสองตัวจนสิ้น
นำหัวของผึ้งแคระที่ถูกเด็ดแล้วมันมีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือของตนออกมาจากช่องว่างของตาข่ายวางไว้ใกล้ๆกับเท้าของตนเอง พร้อมกับมองหาเป้าหมายใหม่และทิ่มดาบสั้นในมือเข้าปลิดชีวิตของผึ้งแคระต่อไป
เมื่อมีคนเปิดงานให้แล้วเด็กน้อยทั้งหมดไม่รอช้าดึงออกวุธของตนออกมาทันทีมุ่งหน้าตามไปติดๆ
ฉึก!
ฉึกก!
เด็กน้อยทั้งยี่สิบห้าคนเข้าไปรุมล้อมแผงตาข่ายที่ตนหมายปองพร้อมกับทิ่มแทงดาบสั้นในมือเข้าใส่เป้าหมายที่ไร้การตอบโต้กลับ
“ดูเจ้าหนูนั่นสิข้าว่ามันต้องได้น้อยที่สุดแน่ๆ” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าว
“ข้าว่าเจ้านั่นมากกว่า ดูสิมันวิ่งไปถึงช้ากว่าคนอื่นตั้งหลายก้าว” ชายคนหนึ่งกล่าว
“ข้าว่าเจ้านั่นต้องได้ที่หนึ่งแน่นอน”
“เจ้าโง่ ข้าว่ามนุษย์หมาป่าตัวนั้นต้องชนะแน่ ฮ่าๆ” ชายอีกคนกล่าวแย้ง
เสียงเหล่านี้ดังมาจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมที่ยืนล้อมรอบ พวกมันพูดคุยกันอย่างออกรส พร้อมกับส่งเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม..
ตอนที่ 326 เด็กน้อย(ตอนสาม)
เวลาผ่านไปกว่าสิบนาที
ตอนนี้แม้แต่เหล่าเอลฟ์และมนุษย์หมาป่าแปลกหน้าทั้งสามสิบตัวก็มาร่วมวงล้อมดูการแสดงแข่งขันของเด็กน้อยทั้งยี่สิบห้าคน
“ข้างซ้ายๆ ตัวนั้นยังไม่ตาย”
“ตรงนู้นยังมีอีกตัว” เสียงตะโกนประสานกันระงม
ฉึกก!
และแล้วผึ้งตัวสุดท้ายก็ตกตายลงไปภายใต้เงื้อมมือของเด็กน้อยทั้งยี่สิบห้าคนโดยทุกร่างล้วนแต่ไร้ศรีษะ
ไม่นานเด็กน้อยทั้งยี่สิบห้ารวมตัวมายืนเรียงแถวหน้ากระดาน ด้านข้างของพวกเขาล้วนมีหัวของผึ้งแคระวางอยู่เป็นหลักฐานจากการปลิดชีวิตผึ้งแคระทั้งหลายนั่นเอง
ซิ่นก้งเข้าไปนับจำนวนหัวผึ้งของแต่ละคนจนสิ้น
“นาย นาย แล้วก็นายเดินออกมา” ซิ่นก้งยืนต่อหน้าเด็กทั้งยี่สิบห้าคนพร้อมกับชี้เรียกคนทั้งสาม เด็กชายทั้งสามคนมีใบหน้าซีดขาวเหน็ดเหนื่อยอ่อนแรง ทั้งสามคนนี้คือผู้ที่ได้อันดับหนึ่ง สอง และสามนั่นเอง
“พวกเขาจัดการผึ้งแคระได้ สิบเจ็ด สิบสาม และสิบสองตามลำดับครับ” ซิ่นก้งรายงานแก่หลินหยาง
ตอนนี้ใบหน้าหลินหยางยิ้มรื่น มองไปยังเด็กน้อยทั้งสามคนนั้น สองตนเป็นมนุษย์หมาป่าตัวน้อย อีกหนึ่งคือเด็กชายชาวมนุษย์นั่นคือซานอี้นั่นเอง
เขาสามารถจัดการผึ้งแคระไปได้ถึงสิบสามตัวส่งผลให้ตัวเขานั้นได้ลำดับสองจากเด็กทั้งยี่สิบห้าคน
“เห็นไหมข้าบอกแล้วว่าเจ้านั่นต้องได้ที่หนึ่ง”
“เจ้านั้นมาจากหมู่บ้านเดียวกับข้า ฮ่าๆ” มนุษย์หมาป่าหัวเราะร่าหลังจากเห็นว่าสองในสามเป็นมนุษย์หมาป่าตัวน้อยที่ข้ามผ่านหลังประตูมาพร้อมกับพวกมัน
“ฮึ่ย ห่างกันนิดเดียวเอง” เสียงชายชาตรีที่ยืนล้อมรอบกล่าวกันอย่างสนุกปาก
“นายชื่ออะไร?” หลินหยางกล่าวถามมนุษย์หมาป่าตัวน้อยตนหนึ่ง
“ผ-ผมชื่อ เจียวฉินครับ” มนุษย์หมาป่าตัวน้อยกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมหายใจเสียงดังมันกำลังเหน็ดเหนื่อยจากการใช้กำลังจัดการกับผึ้งแคระ ก้มมองแต่พื้นดินมันมิกล้าเงยหน้ามองหลินหยาง
“นายทำได้ดีมาก พวกนายทั้งสามคนจะได้รับอาวุธชิ้นใหม่ หนิงเจี้ยนพาพวกเขาไปเลือกอาวุธที” หลินหยางกล่าว
ไม่รอช้าเทียนหนิงเจี้ยนมารับเด็กชายตัวน้อยทั้งสามไปทันทีเพื่อไปคัดสรรดาบสั้นเล่มใหม่จากคลังแสงของพวกเขานั่นเอง
ตอนนี้พวกเขามิได้ขัดสนเรื่องอาวุธดังเก่าก่อน นับตั้งแต่หลินหยางได้ยึดสิ่งของมาจากเมืองฉือเฉียว ทั้งเสื้อผ้าอาหาร ยิ่งกว่านั้นอาวุธที่พวกมันรวบรวมไว้มากเกินพอสำหรับกองทัพที่มีกำลังพลกว่าห้าร้อยคนเลยทีเดียว
แม้แต่เมืองที่เคยสู้รบกับเขาและพ่ายแพ้ไปในที่สุด อาวุธของพวกมันก็ตกมาอยู่ในมือของหลินหยางทั้งสิ้น บางทีหากพวกเขาเจอเมืองที่ล่มสลายถูกโจมตีจากมอนสเตอร์หรือต่อสู้กันจนตาย พวกเขาก็จะส่งคนเข้าไปเก็บรวบรวมสิ่งของภายในเมืองแห่งนั้นมาด้วยเช่นกัน
ถึงจะมีอาวุธมากมายที่สะสมเอาไว้แต่สำหรับการฝึกซ้อมภายในเมืองนั้นล้วนใช่แต่ดาบไม้ หอกไม้ ขวานไม้ ที่สร้างขึ้นมาจากฝีมือของทีมก่อสร้างนั่นเอง
เหล่าเด็กน้อยทั้งหลายจะสามารถได้จับต้องอาวุธของจริงที่สร้างบาดแผลให้กับศัตรูของพวกเขาได้ก็ต่อเมืองมีเหตุการณ์ดังเช่นผึ้งแคระบุกโจมตีเมืองครั้งนี้เท่านั้น
