ตอนที่ 351 แผนการ
เจียวเป่ายืนอยู่หน้าแนวป้องกัน
“ข้าเอง ข้าคือหนึ่งในพันธมิตรของท่าน สมาชิกจากเมืองมนุษย์หมาป่า เมื่อวานนี้ข้าก็อยู่ที่หน้าปากถ้ำค้างคาวด้วยเช่นกัน ท่านจำข้าได้หรือไม่?” เจียวเป่าโพนทะนาเกี่ยวกับตนเองยาวเป็นหางว่าวมันหวังให้มนุษย์กิ้งก่ากลุ่มนี้จดจำมันได้จากคำพูดของมัน
“ข้าจำเจ้าได้ พวกที่อยู่ข้างหลังเจ้าพวกมันเป็นใคร” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวถาม
เนื่องแนวป้องกันโล่เหล็กนี้บดบังหลินหยางไว้ภายใน แม้จะคุ้นเคยกับการสร้างแนวป้องกันเช่นนี้อยู่บ้างแต่มันก็เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
“พวกเขาคือทหารของท่านหลินหยาง ข้าคิดว่าท่านคงจำได้” เจียวเป่ากล่าว
“พวกเขาต้องการอะไร?” มันกล่าวต่อ
แน่นอนมันย่อมจำได้ เพราะหลินหยางนั้นคือผู้ที่ชักนำค้างคาวปีกเหล็กหลายพันตัวเพื่อมาทำลายกองทัพพันธมิตรของมันนั่นเอง
“ผมต้องการเจรจา” ทันใดนั้นเองก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินแทรกออกมาจากแนวป้องกันกล่าวขึ้น หลินหยางนั่นเอง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุมพร้อมกับคำนับทักทายผู้นำมนุษย์กิ้งก่า บนตัวเขามิมีอาวุธแม้แต่ชิ้นเดียว เขาปลดออกเพื่อแสดงความจริงใจลดความหวาดระแวง
“…” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ายืนนิ่งเงียบ
คำกล่าวของหลินหยางช่างขัดกับการกระทำของเขายิ่งนัก เนื่องจากตรงหน้าเขาตอนนี้คือแนวโล่ป้องกันที่แข็งแรง เพียงแค่ใช้สายตามองก็นับคนได้ไม่ต่ำกว่าห้าสิบเป็นแน่ มันเห็นอนุภาพของกองทัพหลินหยางมาแล้วในเมื่อวาน
“เชิญเข้ามาคุยกันข้างใน” หลินหยางยิ้มกล่าวพร้อมกับยืดแขนกางมือชี้ไปทางแนวป้องกันเรียนเชิญมนุษย์กิ้งก่าทั้งห้าด้วยน้ำเสียงสุภาพเรียบร้อย
แนวป้องกันส่วนหน้าเปิดโล่งออกทันทีเผยให้เห็นถึงภายในที่ถูกปิดบังเอาไว้ นั่นคือมนุษย์หมาป่ากว่าสี่สิบตนจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจม พวกเขาถือหอกเอาไว้ในมือทั้งสองข้างยืนนิ่งอยู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“เอ่อ..ท่านผู้นำข้าว่านี่มันน่าสงสัยอย่างยิ่ง” มนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามนายหนึ่งมันเอ่ยทักท้วงปัดคำเชิญของหลินหยาง
“ผมคิดว่าคุณไม่ควรปฏิเสธ” หลินหยางกล่าวพลางยกมุมปากขึ้นคล้ายกำลังข่มขู่กดดันผู้นำมนุษย์กิ้งก่าตรงหน้า
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ามองหลินหยางใช้ความคิดชั่วครู่สุดท้ายก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ บัดนี้กองกำลังหลินหยางยกทัพมาประชิดพวกมันแล้ว หลินหยางมิได้เหลือทางเลือกให้แก่มันเลย
“พวกท่านไม่ต้องกังวล ท่านหลินหยางไม่ทำร้ายพวกท่านแน่” เจียวเป่ากล่าวด้วยใบหน้าเชื่อมั่นจริงจัง มิทราบมันไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน..
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ามิพูดพล่ำทำเพลงเดินตรงเข้าไปยังแนวป้องกันทันทีด้วยท่าทางองอาจผ่าเผย มนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามอีกสี่ตนมองหน้ากันสุดท้ายก็เดินตามผู้นำของตนเข้าไปอย่างจนใจ
หลินหยางยิ้มมุมปากเดินกลับเข้าแนวป้องกันเป็นคนสุดท้าย หลังจากเห็นเมืองมนุษย์กิ้งก่าเขาเปลี่ยนแผนเป็นที่เรียบร้อย
จากเดิมนั้นมาเพื่อสร้างมิตรมิให้รบราฆ่าฟันกันเอง แต่ตอนนี้เขาต้องการให้พวกมันตกเป็นเมืองขึ้นของเขา ฮุบเอากองกำลังพันธมิตรทั้งสามเผ่าที่เหลือน้อยเพียงหยิบมือเข้ามาเป็นกองกำลังของตนเอง!
ตอนที่ 352 ขอร้อง
ตอนนี้ด้วยจำนวนที่เหลือของกลุ่มมนุษย์กิ้งก่ารวมถึงมนุษย์และมนุษย์หมาป่าที่รวมอยู่นี้มีมิถึงห้าสิบคนด้วยซ้ำ
ศัตรูที่มีจำนวนน้อยกว่าเกือบครึ่ง ความเก่งกาจของพลทหารเฉพาะบุคคลก็มิสามารถเทียบเท่ากับทีมก่อสร้างหรือทีมจู่โจมได้ รวมถึงกำแพงเมืองที่แสนบอบบาง ทำให้ความคิดของหลินหยางเปลี่ยนแปรทันที รู้สึกคันไม้คันมืออยากแก้แค้นเอาคืนความเจ็บช้ำที่ได้รับมาเมื่อวานให้สาสม
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าเองก็มิใช่คนโง่ เมื่อหลินหยางจงใจเปิดแนวป้องกันแสดงกองทัพมนุษย์หมาป่าแสดงท่าทีดุดันน่าเกรงขามในสองมือมีอาวุธพร้อมรบ มีหรือมันจะมิเข้าใจความคิดของหลินหยาง
ภายในแนวป้องกัน
โล่เหล็กที่เรียงกันเป็นรูปแบบสามเหลี่ยม ภายในก็มิต่างกันมากเท่าใด มนุษย์หมาป่าจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมรวมถึงหมาป่าจากเมืองเจียวเป่า รวมทั้งสิ้นเกือบห้าสิบชีวิตแออัดกันอยู่ภายใน
แต่พวกเขาก็เว้นช่องว่างตรงกลางเอาไว้ โดยช่องว่างตรงกลางนั้นมีหลินหยางและมนุษย์กิ้งก่าทั้งห้าตนยืนอยู่
“ผู้นำมนุษย์และมนุษย์หมาป่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ไหม?” หลินหยางกล่าวถามผู้นำมนุษย์กิ้งก่าเขาต้องการทราบถึงข้อมูลให้ได้มากที่สุด
“พวกเขายังอยู่ภายในเมืองของข้า” มนุษย์กิ้งก่าตอบกลับอย่างมิปิดบัง มันมิได้แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมาแต่อย่างใด
“เล่ารายละเอียดเมื่อวานให้ผมฟังหน่อย” หลินหยางยิ้มเมื่อเห็นว่ามันตอบอย่างตรงไปตรงมา
“เจ้า!” มนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามมันจ้องมองหลินหยางด้วยสายตาอาฆาตหลังจากเห็นหลินหยางกล่าวเช่นนั้น เพราะมันคล้ายกับหลินหยางกำลังออกคำสั่งกับผู้นำของพวกมันอยู่
“อะไร?” เจียวฮั่นมนุษย์หมาป่าหนุ่มเอ่ยขึ้น เขายืนอยู่หลังมนุษย์กิ้งก่าตนนั้น
“พวกเขาพูดกันอยู่แกอย่ายุ่ง” เจียวฮั่นกล่าวต่อทันที ทำให้มนุษย์กิ้งก่าตนนั้นปิดปากลงทันใด บางทีมันคงลืมไปแล้วว่าตอนนี้พวกมันอยู่ในวงล้อมของศัตรู
“เรื่องเมื่อวานให้เริ่มจากตอนไหนหรือ” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวตัดบทขึ้นมา เพื่อมิให้ทั้งสองฝ่ายทะเลาะเบาะแว้งจนลุกลามใหญ่โต พลางส่งสายตาห้ามปรามผู้ติดตามของตน
“คุณไม่กลัวหรอ?” หลินหยางกล่าวถามผู้นำมนุษย์กิ้งก่า เขามิเห็นแววตาของคนคลาดเขลาในตัวมนุษย์กิ้งก่าตนนี้เลย
ดูท่าฐานะผู้นำนั้นมิใช่ได้มาเพราะโชคช่วยเป็นแน่ ภายในหมู่มนุษย์กิ้งก่าด้วยกันเอง ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าตนนี้หากมิเก่งกาจไร้ผู้เทียมทาน ก็ฉลาดไร้ผู้ต่อต้าน หรือบางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่าง
“ไม่” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ายิ้มกล่าว
“เพียงแต่ข้าอยากขอร้องท่าน หากท่านต้องการกำจัดพวกเราโปรดละเว้นน้องสาวของข้าด้วย รวมถึงเด็กและคนชราที่มิได้เผชิญหน้ากับท่านเมื่อวาน พวกเขามิได้ทำสิ่งใดผิด” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวอย่างตรงไปตรงมา
คำกล่าวของผู้นำมนุษย์กิ้งก่าทำให้มนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามทั้งสี่เริ่มเข้าใจความหมายของการเจรจาครั้งนี้ มันมิใช่การเจรจาตามปกติอย่างที่พวกมันคิดอีกต่อไป
“หือ พวกท่านพูดเรื่องอะไรกัน?” เจียวเป่ามนุษย์หมาป่ากล่าวออกมาด้วยความสับสนงุนงง…
