ตอนที่ 367 ฉลอง
ใช้เวลานานเลยทีเดียวกว่าจะทำให้กิ้งก่าตัวน้อยยอมสงบ
การแนะนำตัวยังคงดำเนินไปต่อหลังจากนั้นคนที่เหลือทะยอยออกมาแนะนำตนเองจนครบทั้งหมดเก้าสิบเจ็ดคน พวกเขาใช้เวลานานพอสมควร
ตอนนี้พระอาทิตย์ทอแสงสีส้มอาบท้องนภาสวยงามอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าแล้วนั่นเอง
หลังจากเทียนหนิงเจี้ยนได้จดบันทึกจนครบทุกคน มันก็จัดสรรปันคนไปยังหน่วยต่างๆทันที
ไม่ผิดจากที่พวกเขาคิดเอาไว้นัก
เหล่าชายหนุ่มจากเมืองมนุษย์กิ้งก่าและมนุษย์หมาป่าที่มีรูปลักษณ์ภายนอกอยู่ในช่วงวัยรุ่นถึงวัยกลางคนนั้นล้วนถูกบรรจุเข้าเป็นพลทหารรอคอยหลินหยางมาคัดเลือกตัวอีกครั้ง
ส่วนเพศชายช่วงล่วงเลยวัยกลางคนถึงวัยชรานั้นแบ่งออกเป็นสองชนิด หนึ่งคือร่างกายแข็งแรงสามารถใช้แรงกายทำงานได้ พวกเขาล้วนถูกบรรจุเข้าทีมก่อสร้างและทีมเวรยามโดยมิต้องรอตรวจสอบ
ชนิดที่สองคือผู้ที่ร่างกายอ่อนแอเรี่ยวแรงอ่อนล้ามิสามารถทำงานที่ใช้แรงงานได้ พวกเขานั้นมิได้ถูกเลือกให้เข้าร่วมแก่ทีมใดๆ แต่ก็ยังต้องช่วยเหลืองานเล็กๆน้อยๆจากทีมก่อสร้าง ซักผ้า ทำอาหาร ลับคมอาวุธและอีกหลายงานเล็กน้อย
ส่วนอิสตรีก็ถูกแบ่งออกเป็นสองเช่นกัน หากยังมีเรี่ยวแรงเหลือเพียงนิดพวกเธอจะถูกบรรจุเข้ากับทีมระยะไกลเพื่อเป็นกำลังช่วยต่อสู้กับศัตรูในที่ปลอดภัย อีกส่วนถูกแบ่งไปช่วยเหลืองานจุกจิกเล็กน้อย
เหล่าเด็กน้อยทั้งหลายก็ถูกแบ่งตามช่วงอายุเช่นกัน กลุ่มที่มีอายุสิบเอ็ดถึงสิบห้าปีหากเป็นชายจะได้รับการฝึกฝนใช้อาวุธกับซิ่นก้งเพื่อเตรียมเข้าร่วมกับกองทัพ
พวกเขาต้องฝึกฝนจิตใจมิให้ขลาดเขลาหวาดกลัวสลัดทิ้งความคิดดั้งเดิมเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ทุกสถานการณ์
ส่วนเด็กสตรีนั้นจะเข้ารับการฝึกฝนการใช้อาวุธจู่โจมในระยะไกลร่วมกับทีมระยะไกลนั่นเอง พวกเธอมิต้องเตรียมพร้อมอันใดเพียงแค่ยิงให้แม่นก็เกินพอ เพราะพวกเธอนั้นมีหน้าที่หลักคือประจำการบนกำแพงเมืองต่อต้านศัตรูที่คิดเข้าใกล้ ด้วยเหตุนี้จึงแทบไม่มีอันตรายอันใด ช่วงอายุจึงไร้ปัญหา
ส่วนเด็กที่มีอายุต่ำกว่าสิบปีนั้นหน้าที่ของพวกเขามิได้ซับซ้อนมีมากมายอันใด นั่นคือการเล่นสนุกเสาะหาสิ่งเร้าใจตามประสา พวกเขาทำให้บรรยากาศภายในเมืองดูสดใสมิหม่อนหมองหดหู่ นี่ก็นับว่าเป็นหน้าที่อย่างนึงเช่นกัน..
ช่วงค่ำคนทั้งหมดภายในเมืองมารวมกันที่ลานกว้างเพื่อรับประทานอาหาร เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองสมาชิกใหม่
ดื่มกินกันอย่างหนักมิต้องเป็นห่วงเรื่องอาหาร น้ำ หรือแม้กระทั่งสุรา เหล่าสมาชิกใหม่นั้นเมื่อเห็นอาหารกองโตเป็นภูเขาลูกย่อมๆซึ่งประกอบไปด้วยเนื้อวัว ปลา และเนื้อกระรอก
ทุกอย่างล้วนเป็นของสดใหม่พึ่งถูกปลิดชีวิตมาได้มินาน รวมถึงสุรากลิ่นหอมหวานชวนลิ้มลองที่พึ่งรับมาใหม่ๆจากเมืองเอลฟ์เช่นนี้มีหรือพวกมันจะอดใจไหว ล้วนน้ำลายหกดวงตาลุกวาว
พวกเขาสวาปามจับอาหารตรงหน้ายัดเข้าปากอย่างมูมมามราวกับว่าจะกลัวโดนผู้อื่นแย่งชิงกินตัดหน้ามันเสียก่อน…
ตอนที่ 368 เหล่าผู้นำ(ตอนแรก)
หลินหยางนั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ทว่าวันนี้เขามิได้แตะต้องสุราสักหยด เนื่องจากเมื่อวานนี้เขาพึ่งดื่มจนเมามายแทบล้มพับ นี่มันเป็นวันที่สองแล้วที่พวกเขาดื่มกินกันอย่างหนำใจเต็มอิ่ม
ข้างกายเขาประกบคู่ไปด้วยเหมยเหมยและเทียนหนิงเจี้ยน
นี่มันคือช่วงเวลาที่แสนสุขอันน้อยนิดที่พวกเขามี เพราะตามปกติมีความกดดันจากหลายอย่างคอยขัดขวางเอาไว้ พวกเขาพึงละลึกไว้ทุกครั้งว่านี้อาจจะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายที่ตนเองจะได้ทาน
“วันนี้ทีมเวรยามแวะเอาสุราจากเมืองเอลฟ์มาทั้งหมดสิบถัง นำไปจ่ายค่าซ่อมแซมอาวุธแก่คนแคระสามถังครับ” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวรายงานเรื่องราวระหว่างเคี้ยวเนื้อวัวนุ่มลิ้นภายในปากอย่างตะกละ
ส่วนหลินหยางเพียงพยักหน้ารับเท่านั้นเพราะตนก็กำลังง่วนอยู่กับการแทะกระดูกกระรอกอย่างเอร็ดอร่อย
“ห่างจากเมืองเราไปสามกิโลเราพบซากหนอนดินนอนตายอยู่บนพื้นทอดยาวไปไกล ในระแวกใกล้เคียงพบผู้เสียชีวิตเป็นมนุษย์สามคน กองเลือดและอาวุธ” เทียนหนิงเจี้ยนเล่าต่อ
“โอ้” หลินหยางพละออกจากอาหารในมือทันที
เรื่องราวครั้งนี้น่าสนใจยิ่งนัก การที่มอนสเตอร์หายไปเช่นนี้เป็นปริศนาคาใจเขามาตั้งแต่เมื่อวาน แม้จะคิดเอาไว้เช่นกันว่ามันอาจจะถูกเมืองอื่นตะครุบจัดการก่อนที่มันจะเดินทางมาถึง
ตอนนี้เขาทราบเหตุผลที่ชัดเจนแล้ว หากคิดตามเหตุการณ์เมื่อวานผู้ที่ทำการกำจัดหนอนดินไปกว่ายี่สิบตัวนั้นคงเป็นกลุ่มคนปริศนาเมื่อวานเป็นแน่
เขาชักอยากรู้เกี่ยวกับเมืองของพวกมันเสียแล้ว การที่สามารถกำจัดหนอนดินระดับเจ็ดไปได้กว่ายี่สิบตัวนี้นับว่าไม่ด้อยฝีมือเลยจริงๆ พวกมันสมควรมีระดับสูงขึ้นหนึ่งถึงสามระดับ แม้จะมีการสูญเสียไปบ้างก็เถิด
“ตอนบ่ายฉางเปามันมาขอเข้าพบพี่ เมื่อมันทราบว่าพี่หยางไม่อยู่มันจึงจะมาใหม่ในพรุ้งนี้เช้า” เทียนหนิงเจี้ยนยังคงรายงานเรื่องสัพเพเหระต่อไป
หลินหยางเองก็นั่งทานอาหารพร้อมกับเป็นผู้ฟังที่ดี เขาคอยผงกหัวรับอย่างต่อเนื่อง
หลังจากทานอาหารเสร็จหลินหยางนั่งหารือกับเหล่าผู้นำแต่ละทีม นั่นคือหลิวเจี่ยผู้นำทีมก่อสร้าง เหมยเหมยผู้นำทีมระยะไกล เจียวฮั่นผู้นำทีมจู่โจม หวงฮั่นผู้นำเหล่าเวรยาม ซิ่นก้งผู้ฝึกสอน รวมถึงเจียวซิ่น จินเหอ หลิวไห่และเทียนหนิงเจี้ยน
พวกเขากำลังหารือการจัดสรรผู้คนไปยังหน่วยต่างๆให้เท่าเทียมมิเหลื่อมล้ำ ทั้งยังพูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆภายในเมือง
“ตอนนี้ในระยะหนึ่งกิโล มีเมืองทั้งหมดสองเมือง หนึ่งในนั้นกลายเป็นเมืองร้างไปแล้วครับ อีกหนึ่งคือเมืองที่พึ่งมาถึง” เทียนหนิงเจี้ยกล่าว
พวกเขาต้องวางแผนรับมือเตรียมป้องกันการโจมตีจากเมืองในระแวก
ในสามวันก่อนหน้านี้ครบกำหนดช่วงเวลาแห่งเมืองใหม่ที่ผุดขึ้นมาอย่างปริศนา
ในระแวกใกล้เคียงเองก็มีเมืองใหม่ๆแทรกเข้ามาบนพื้นที่ว่างเช่นกัน
โชคดีในระยะหนึ่งกิโลใกล้เมืองของพวกเขานั้นมีเพียงเมืองใหม่เพิ่มขึ้นมาเพียงเมืองเดียวเท่านั้น แต่ในอนาคตแน่นอนผืนหญ้าที่กว้างไกลนี้คงเต็มไปด้วยเมืองแปลกประหลาดหลากเผ่าพันธุ์
