ตอนที่ 343 ตื่นตูม
“เรียกทุกคนกลับมา รวมทั้งพวกมันด้วย” หลินหยางกล่าว พลางมองไปยังมนุษย์หมาป่าแปลกหน้าทั้งสามสิบตนที่เดินไปมาทั่วบริเวณ
หลิวไห่ทำตามคำสั่งทันทีส่งคนออกไปตามหน่วยลาดตระเวณกลับมา บัดนี้พวกเขายืนอยู่หน้าปากถ้ำรอรับคำสั่งจากหลินหยาง
“เมืองของพวกนายอยู่ไหน?” หลินหยางกล่าวถาม
“อ-อยู่ทางนั้นครับ” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักมันคือหนึ่งในผู้เข้าโจมตีหลินหยางเมื่อวานนี้
“นำทางไป” หลินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันน่ายำเกรง คล้ายกับออกคำสั่งต่อหมาป่าทั้งฝูง
“…” มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนยืนนิ่งมิขยับเขยื้อนออกจากจุดยืน
“ไม่ได้ยินที่พี่หยางสั่งหรอ?” เจียวฮั่นมนุษย์หมาป่าหนุ่มผู้เลือดร้อนตะโกนเสียงดัง หลังจากเห็นว่ามนุษย์หมาป่ากลุ่มนี้มิยอมทำตาม
ตุบ~
จู่ๆมนุษย์หมาป่าตนนั้นมันก็ทำสิ่งที่มิคาดคิด อยู่ดีๆมันก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างแรงเสียอย่างนั้น
“ท่านหลินหยางไว้ชีวิตพวกเขาเถอะ ที่เหลืออยู่ในเมืองของเรามีแต่เด็กและคนชรา พวกเขาไม่สามารถจับอาวุธสู้ได้ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ” มนุษย์หมาป่าตนนั้นกล่าว
ตุบบ~
มนุษย์หมาป่าอีกตนคุกเข่าลงตามไปติดๆ
“ท่านหลินหยางโปรดไว้ชีวิตคนในเมืองของเราด้วย หนึ่งในนั้นมีน้องสาวของข้าอยู่ ข้ายินดีจะใช้ชีวิตของตนแลกกับนาง” มนุษย์หมาป่าตนนั้นกล่าวออกมาใจความไม่ต่างกัน
“หมาป่าตนอื่นภายในเมืองมิมีใครมีแรงพอจะต่อสู้ได้ พวกเขาเป็นเพียงแค่เด็กและผู้ชราไม้ใกล้ฝั่ง”
“พวกเขาเหลืออยู่ในเมืองไม่ถึงยี่สิบตน”
เหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งหมดคุกเข่าตามกันกล่าวอ้อนวอนร้องขอชีวิตให้แก่คนในเมืองที่เหลือของพวกมัน ชักแม่น้ำทั้งห้ามาประสานเพื่อกล่อมหลินหยาง
ตู้มม!
“เงียบ!” หลิวไห่ตะโกนหยุดเสียงที่ประสานของมนุษย์หมาป่าทั้งกลุ่มพร้อมกระทืบเท้าของตนเสียงดัง
เมื่อมันยกเท้าของตนขึ้นพื้นดินตรงจุดนั้นยุบลงเกิดเป็นร่องรอยฝ่าเท้าขนาดใหญ่ของตัวมันเอง
“พวกนายเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ต้องการจะโจมตีเมืองของพวกนาย ผมเพียงแต่อยากจะพูดคุยกับผู้นำของพวกนายเพื่อให้เขานั้นล้มเลิกการเป็นศัตรูกับเราเสีย ถ้าผู้นำของพวกนายมันเห็นด้วยก็ดี หากมิเห็นด้วยเราก็ไม่โจมตีพวกนาย พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างคนต่างอยู่มิยุ่งเกี่ยวกัน ยกเว้นเสียแต่พวกนายจะหันคมหอกคมดาบมาเป็นปฏิปักษ์กับพวกเรา” หลินหยางกล่าว
“ท่านพูดจริงหรือ” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าว
“หากผมต้องการโจมตีพวกนายผมคงฆ่าพวกนายไปแล้ว สำหรับผู้นำทางเพียงคนเดียวก็เกินพอไม่จำเป็นต้องใช้มากถึงสามสิบตน” หลินหยางยิ้มกล่าว
“ก๊ากก”
“ฮ่าๆ” เหล่ามนุษย์หมาป่าจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมประสานเสียงหัวเราะลั่น
ก่อนจะออกเดินทางพวกเขาได้ร่วมวางแผนกับหลินหยางจึงรู้ความต้องการมาแต่ดั้งเดิมยิ่งกว่านั้นพวกมันคลุกคลีกับหลินหยางมานานนมจึงเข้าใจความคิดของหลินหยางบ้างไม่มากก็น้อย
การมาถ้ำค้างคาวครั้งนี้เพื่อมาดูแหล่งเพิ่มพูนระดับรวมถึงกองกำลังพันธมิตร พวกเขาอดกลั้นเสียงหัวเราะให้แก่ความตื่นตูมของหมาป่ากลุ่มนี้มิได้
ตอนที่ 344 จุดหมาย
เป็นดังที่หลินหยางกล่าว หากพวกเขาต้องการจู่โจมเมืองของพวกมัน เขาคงมินำพาพวกมันติดสอยห้อยตามมาด้วยทั้งหมดสามสิบชีวิต เพื่อให้พวกมันเป็นกำลังเสริมให้ศัตรูเป็นแน่
กลุ่มมนุษย์หมาป่าค่อยๆลุกขึ้น
หลังจากใช้ความคิดเพียงเล็กน้อยพวกมันก็ทำตามคำสั่งของหลินหยาง นำทางพวกเขามุ่งตรงสู่เมืองของตน
ตามเส้นทางนั้นมีซากค้างคาวปีกเหล็กทอดยาวไปไกล บางจุดก็พบกับซากร่างของผู้เสียชีวิตที่เละไม่สามารถระบุหน้าตาได้ แต่สำหรับเผ่าพันธุ์นั้นระบุได้ไม่ยากเย็นจากผิวหนังที่แตกต่างกันนั่นเอง
ส่วนใหญ่จะเป็นร่างของเผ่ามนุษย์และมนุษย์กิ้งก่า หากนับตั้งแต่หน้าปากถ้ำ ตอนนี้พวกเขาเจอศพมนุษย์ราวสิบห้า สิบหกศพเข้าไปแล้ว นี่มันเกินครึ่งกองกำลังที่ผู้นำชาวมนุษย์นำออกมาเสียอีก มีร่างมนุษย์กิ้งก่าราวสิบร่างที่พวกเขาพบเจอ
หลังจากเดินไกลออกมาจากปากถ้ำได้ราวสี่ถึงห้ากิโลเมตร พวกเขาจึงเริ่มเดินไกลห่างจากซากศพของค้างคาวปีกเหล็กมากขึ้น ร่างของค้างคาวปีกเหล็กนั้นตายเกลื่อนเป็นเส้นยาวแยกออกไปทางขวา
จุดนี้คงเป็นทางแยกสำหรับไปยังเมืองมนุษย์หมาป่า ดูท่ากลุ่มที่ถอยหนีไปนั้นมิได้มุ่งตรงไปยังเมืองของมนุษย์หมาป่าแต่อย่างใด พวกมันคงจะหลบภายในเมืองที่ใกล้กว่านั่นเอง
นี่นับเป็นเรื่องดีสำหรับเมืองมนุษย์หมาป่า หากเป็นหลินหยางเขาคงไม่หนีกลับเมืองของตนพร้อมกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญหลายพันตัวที่ติดสอยห้อยตามไปด้วยเป็นแน่
“ใกล้ถึงแล้วครับ” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าวขึ้น
มันเร่งฝีเท้านำทางขบวนอย่างเร่งรีบ ตัวมันก็ร้อนใจอยู่ไม่น้อยเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของหมาป่าภายในเมือง
เนื่องจากภายในเมืองของมันนั้นมีเพียงมนุษย์หมาป่าแก่เฒ่าและมนุษย์หมาป่าตัวน้อยๆที่ยังมิโตเต็มวัยไร้กำลังจะต่อสู้ กองกำลังที่สามารถต่อสู้ได้ทั้งหมดนั้นออกจากเมืองไปยังถ้ำค้างคาวเสียหมดแล้ว
ยิ่งกว่านั้นพวกมันยังหนีหลบไปอาศัยอยู่ในเมืองหลินหยางมากว่าหนึ่งคืน จึงมิรู้ชะตากรรมของพักพวกที่เหลืออยู่ภายในเมืองแต่อย่างใด
หลังจากเดินต่อไปอีกไม่นานพวกเขาก็พบเข้ากับเมืองมนุษย์หมาป่าเมืองหนึ่ง เป็นเมืองธรรมดาที่มิได้รับการแต่งเติมเสริมแต่งอันใด
มีคนยืนอยู่บนก้อนหินก้อนยักษ์ทั้งสองฟากของทางเข้าเมือง ผู้ที่ยืนอยู่บนนั้นเป็นมนุษย์หมาป่าที่มีขนยาว หนวดเครารุงรัง หากเทียบกับมนุษย์พวกเขาคงมีอายุไม่ต่ำกว่าหกถึงเจ็ดสิบปี
“นั่นเมืองของพวกเรา” มนุษย์หมาป่ากล่าวขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
หลังจากเห็นว่าเมืองของตนยังอยู่ดีมีสุขมิมีการสู้รบใดๆ ทำให้ความกดดันของมันได้รับการปล่อยวางลง
“พวกนายนำทางไป ทีมระยะใกล้คอยอยู่ตรงนี้ส่งคนไปสอดแนมรอบๆในระยะหนึ่งกิโล เจียวฮั่นนำทีมจู่โจมตามผมมา” หลินหยางกล่าวกับมนุษย์หมาป่าทั้งสองฝูง
มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนมุ่งหน้าเข้าใกล้เมืองของตนทันที พร้อมกับหลินหยางและทีมจู่โจมตามหลังมาติดๆพวกเขาทั้งหมดถืออาวุธครบมือ เพื่อเตรียมรับมือกับสถานการณ์มิคาดคิด เขาต้องระวังความเป็นไปได้ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น
