ตอนที่ 413 หนีตาย(ตอนกลาง)
“รออะไรอยู่ วิ่งไป” ตอนนั้นเองหลินหยางพึ่งรู้สึกตัวในยามที่เขาเพ่งจุดสนใจไปยังฝูงค้างคาวจนมิได้สนใจรอบข้าง
เมื่อครู่เขาพึ่งบอกให้พักพวกที่เหลือวิ่งไปยังทางออก แต่ทว่าตอนนี้พวกมันยังมิได้ขยับจากจุดเดิมสักก้าว ยังคงใช้ทักโล่เหล็กสีแดงต้านทานการโจมตีของค้างคาวปีกเหล็กอยู่ดังเดิม
“ตอนนี้เลยหรอ?” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าวถามด้วยความสับสนงงงวย
หากพวกมันทั้งหมดสละการป้องกันหนีไปในตอนนี้นั่นมิเท่ากับว่าเปิดช่องว่างสร้างช่องโหว่ให้ค้างคาวทั้งฝูงรุมทึ้งพวกเขาจากด้านหลังหรอกหรือ? มันจึงมิเข้าใจความหมายของหลินหยางที่จู่ๆบอกให้วิ่งเสียอย่างนั้น
“ไม่ต้องสนใจพวกมัน เร็ววิ่งไปซะ” หลินหยางกล่าวเตือนสติอีกครั้ง หลังเห็นมนุษย์หมาป่าทั้งสี่ตนยังมิได้ตั้งตัวยืนงง
ตอนนี้ค้างคาวตัวจิ๋วที่แอบแฝงตัวอยู่หลังพักพวกนั้นใกล้เข้าถึงตัวพวกเขาเต็มที
เนื่องจากค้างคาวระดับหกตัวที่มันใช้บดบังร่างกายของตนอยู่นั้นไม่สามารถหาช่องว่างแทรกตัวเข้ามาโจมตีพวกเขาได้เพราะเส้นทางที่คับแคบของถ้ำนั่นเอง ตอนนี้มันเพียงแค่รอเวลาให้ถึงคิวของตนเท่านั้น
จากจุดนี้คงอีกไม่ถึงนาทีเสียด้วยซ้ำที่ค้างคาวตัวจิ๋วจะเข้ามาในระยะโจมตีของตนนั่นคือหนึ่งเมตร
“แล้วพี่หยางล่ะ?” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าวถามด้วยสงสัย เพราะดูแล้วหลินหยางที่ออกคำสั่งให้พวกมันวิ่งหนีไปนี้ไม่มีท่าทีว่าจะถอยกลับไปกับพวกมัน
นั่นแสดงว่าเขาตั้งใจจะอยู่ตรงจุดนี้ต่อ หากเป็นเช่นนั้นเขาตั้งใจจะสู้กับค้างคาวทั้งฝูงด้วยตัวคนเดียวงั้นหรอ?
ขนาดมีอยู่กว่าหลายคนยังมิสามารถรับมือกับค้างคาวพวกนี้ได้ แล้วหลินหยางตัวคนเดียวจะสามารถสกัดพวกมันอยู่ได้เยี่ยงไร
“ไม่ต้องห่วงผม ไปซะอย่าต้องให้พูดซ้ำ!” หลินหยางตะคอกเสียงดังหลังเห็นพวกมันลังเลยืนนิ่งไม่ทำตามความต้องการของตน
หากยังมัวยืนเอ้อระเหยอยู่อย่างนี้มีแต่รอความตายกันเป็นหมู่คณะเสียเปล่า
เขาที่เปิดโอกาศให้พวกมันได้หลบไปยังที่ปลอดภัย เพื่อดำเนินตามแผนที่พึ่งคิดขึ้นมาฉับพลันทันด่วนซึ่งผู้ลงมือปฏิบัติการนั้นจะต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น!
มนุษย์หมาป่าทั้งสี่สะดุ้งเฮือกรีบหันตัววิ่งไปยังทางออกทันที
ตอนนี้เหลือเพียงหลินหยางที่ถูกทิ้งยืนโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพังท่ามกลางฝูงค้างคาวระดับหกนับร้อยตัว และฝูงค้างคาวระดับสี่ที่อยู่ถัดไปอีกกว่าพันตัว
เมื่อเป็นเช่นนี้เป้าหมายของค้างคาวทั้งฝูงจึงตกมาอยู่ที่หลินหยางผู้บุกรุกที่อยู่ใกล้พวกมันที่สุดเพียงผู้เดียว
‘ฮ้า’
ตูมม~
แกร๊ง~
หลินหยางปาโล่เหล็กภายในมือของตนสุดกำลังเขวี้ยงเข้าใส่ค้างคาวระดับหกที่อยู่ห่างจากเขามิถึงครึ่งเมตร พวกมันคือกลุ่มที่ใกล้จะเข้าปะทะกับแนวป้องกันมากที่สุดแต่ก่อนที่จะได้โจมตีใส่แนวป้องกัน ผู้บุกรุกกลับสลายการป้องกันลงเสียก่อนและหันตัววิ่งหนีสุดชีวิต
ทำให้พวกมันชะงักไปเพียงชั่วครู่และมุ่งเป้ามายังหลินหยางแทน
โล่เหล็กที่ถูกปาออกไปกระแทกร่างค้างคาวระดับหกกระเด็นปลิวไปตามแรงกว่าสามตัว ตอนนี้หลินหยางยืนประจัญหน้ากับค้างคาวทั้งฝูงโดยมีเพียงดาบสั้นภายในมือเท่านั้น!
ตอนที่ 414 หนีตาย(ตอนปลาย)
ฉึบ~
ฟึบ~
รอบตัวของมนุษย์ผู้หนึ่งมีเส้นแสงวูบวาบสร้างเสียงลมกรีดอากาศไปมาในความมืดมิดโดดเดี่ยวภายในถ้ำ
มนุษย์ผู้นี้กวัดแกว่งตวัดดาบสั้นในมือของตนมิหยุดใส่ศัตรูของเขาที่โบยบินเข้ามาหาความตาย ทั้งด้านบน ด้านล่าง ซ้าย ขวา
เขาฟาดฟันอาวุธของตนไปทุกมุมองศาด้านหน้าตัดศรีษะ กรีดร่างกาย ปลิดชีวิตศัตรูของเขาด้วยความรวดเร็วอย่างยิ่ง
มนุษย์ผู้นั้นคือหลินหยาง ที่กำลังใช้อาวุธที่เหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวฟันใส่ค้างคาวระดับหกที่เข้าใกล้ระยะของตนเองอย่างต่อเนื่อง
ความรวดเร็วที่เขาขยับเคลื่อนแขนขวาฟันใส่ศัตรูนี้หากเป็นคนปกติแทบมิสามารถมองตามการเคลื่อนไหวของเขาได้ทัน เห็นเป็นเพียงแสงไสวไปมาเท่านั้น
ด้วยความเร็วที่มากเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปเกินสองเท่า ทำให้แขนของเขาที่เร่งความเร็วสูงสุดขยับไปมาจนพร่าเลือน
เขาปลิดชีวิตค้างคาวที่เข้ามาในระยะโจมตีของตนได้อย่างหมดจดไม่เหลือให้หลุดรอดมาถึงตัวเลยแม้แต่ตนเดียว ทว่าด้วยการเคลื่อนไหวร่างกายอย่างต่อเนื่องเช่นนี้แน่นอนร่างกายของเขาต้องรับภาระหนักหนาสาหัสยิ่งกว่าการตั้งโล่ปะทะกับฝูงค้างคาวเสียอีก
ถึงอย่างนั้นเขากลับมิหยุดมือฟาดฟันอาวุธของตนต่อไปคล้ายกับรอจังหวะเพื่อทำบางอย่าง
ร่างของค้างคาวปีกเหล็กระดับหกร่วงโรยหล่นลงสู่พื้นดินจนกองพะเนินขึ้นสูงจากพื้น
ทั้งที่กำลังต่อสู้อยู่เขายังใช้สายตาดุจดั่งเหยี่ยวคอยจ้องมองไปยังศัตรูคู่อาฆาตที่ยังมิเผยตัวตนให้เห็นได้อย่างชัดเจนมิให้มันคลาดสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว
ลมหายใจที่ออกมาจากปากและจมูกของเขามีเสียงดังฟืดฟาดขึ้นเรื่อยๆ
เวลาค่อยเดินไปตามธรรมชาติแต่ทว่าทุกวินาทีภายในถ้ำแห่งนี้ช่างยาวนาน
ตั้งแต่เขาให้มนุษย์หมาป่าทั้งหมดถอยกลับไปยังผ่านมามิถึงหนึ่งนาทีเสียด้วยซ้ำ แต่ความอ่อนล้าของร่างกายเริ่มแสดงผลออกมาให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ ความเร็วของเขาค่อยๆตกลงไปอย่างช้าๆ
ภายในหนึ่งนาทีไม่ทราบเขาตวัดดาบฟาดฟันไปกี่สิบกี่ร้อยครา
แฮ่ก~
หลินหยางหอบหายใจเฮือกใหญ่ เขาหายใจถี่ยิบจนตอนนี้รู้สึกมึนหัววิงเวียน เป็นเพราะอากาศที่หายใจเข้าไปมันหล่อเลี้ยงสมองของตนมิทัน ปอดของเขายังมิได้ทันโป่งพองเต็มที่ก็ต้องรีบพ่นอากาศภายในออกมา และสูดอากาศชุดใหม่เข้าไปทนแทน
นี่เป็นเพราะเขาเหนื่อยล้าสภาพร่างกายจึงอ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าซูบลงอย่างน่ากลัว แม้จะพึ่งดื่มน้ำดับกระหายไปอึกใหญ่แต่เวลาเพียงแค่ชั่วครู่น้ำในร่างกายของเขาก็ถูกขับออกมาเป็นเหงื่อระเหยหายไปเป็นไอ
ฉึบ!
แม้ล้าสักเพียงใดแขนและมือของเขายังมิได้หยุดลง ฟาดฟันอากาศตัดชีวิตปลิดวิญญาณของศัตรูที่ถาโถมมาไม่หยุด
มองไปยังศัตรูเบื้องหน้ามันช่างเป็นการต่อสู้ที่ไร้ความหวัง
ศัตรูของเขากรูกันเข้ามายั้วเยี้ยไม่สิ้นสุด ไม่ว่าจะฆ่าค้างคาวไปแล้วกี่ตัวก็ตามร่างของมันยังมิทันตกลงถึงพื้นก็มีค้างคาวตัวใหม่เข้ามาแทรกแทนที่ต่อทันทีมิมีช่วงเวลาให้หยุดพักแล้วแม้แต่วินาทีเดียว
