ตอนที่ 415 ขีดจำกัด
หลินหยางมิได้รู้ตัวเลยว่าตนเองถูกศัตรูฝูงใหญ่กดดันจนล่าถอยจากจุดเดิมไปกว่าสิบเมตรแล้ว มิผิดแขนของเขาฟาดฟันสิ่งมีชีวิตตรงหน้าอยู่ตลอดเวลา ส่วนขาทั้งสองข้างขยับถอยหลังไปอย่างต่อเนื่องเป็นธรรมชาติ
เหตุเพราะยิ่งเวลาผ่านไปแขนของเขาเริ่มอ่อนแรงลงมากขึ้นเรื่อยๆ ศัตรูที่กรูกันเข้ามาเที่ยวหนึ่งมากกว่าสิบตัว แน่นอนเขาคงไม่สามารถจัดการพวกมันได้หมดในคราเดียว
ในการฟันหนึ่งครั้งเขาจะสามารถปลิดชีวิตค้างคาวระดับหกไปได้อย่างแน่นอนหนึ่งตัว หากโชคเข้าข้างบางคราเขาสามารถฆ่ามันได้สองถึงสามตัวเลยด้วยซ้ำ
เนื่องจากพวกมันอยู่ในระยะเส้นทางของดาบ แต่เมื่อมันตกตายลงไปค้างคาวระดับหกตัวอื่นที่เข้าคิวต่อแถวเรียงยาวกันอยู่ก็เข้ามาแทรกแทนที่ว่างตรงนั้นทันที
เป็นเช่นนี้อยู่ตลอดไม่ว่าหลินหยางจะฆ่ามันไปเท่าใดก็จะศัตรูเข้ามาทดแทนตำแหน่งเดิมซ้ำไปมา
ทั้งฝูงค้างคาวยังคืบหน้าเคลื่อนเข้าใกล้เขาขึ้นเรื่อยๆจนทำให้ขาของเขาค่อยๆเคลื่อนขยับถอยหลังพยายามคงที่สร้างระยะห่างเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว
‘คุณฆ่าค้างคาวปีกเหล็กระดับ 6 หกสิบเจ็ดตัว’
ตอนนี้หลินหยางฆ่าค้างคาวระดับหกไปมากกว่าหกสิบตัวแล้ว เสียงแจ้งเตือนดังถี่ยิบภายในไม่ถึงหนึ่งนาทีเขาได้ยินเสียงนี้มาแล้วกว่าสามสี่สิบครั้ง!
เมื่อเขายังคงกวัดแกว่งอาวุธโจมตีใส่ศัตรูตรงหน้าเสียงนี้ก็จะยังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
มองไปยังฝูงค้างคาวตอนนี้เป้าหมายค้างคาวตัวจิ๋วขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้ตัวขึ้นเรื่อยๆอีกไม่ถึงสองเมตรมันก็จะเข้าใกล้ระยะโจมตีของตนแล้ว เขาไม่รู้แม้กระทั่งระดับ สถานะพลัง ความเร็ว พลังป้องกัน หรือมันจะมีพลังวิญญาณหรือไม่ ไม่ทราบกระทั่งทักษะที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นมีครอบครอง
ถ้าตัวมันมีเพียงทักษะการโจมตีภายนอกอย่างค้างคาวระดับสี่และหกก็คงมิน่าเป็นห่วงมากนัก หากมันมีทักษะแปลกใหม่ที่เขามิเคยพบเจอละก็…
แต่ถึงกระนั้นเขาไม่มั่นใจในฝีมือของตนว่าจะสามารถหลบการโจมตีของมันได้พ้นหรือไม่ เพราะดูจากความเร็วของมันที่แทบมองตามมิทันนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถหลบการโจมตีของมันได้ในระยะประชิดเช่นนี้
เขาเองก็ยังมิทราบเกี่ยวกับรายละเอียดของตัวมันเลยแม้เพียงนิดสมองเขาคอยครุ่นคิดหมกมุ่นเกี่ยวกับตัวมันอยู่ตลอดบางทีอาจจะมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ
ช่วงเวลาตั้งแต่เริ่มต่อสู้เพียงลำพังยังผ่านพ้นไม่ถึงนาทีเสียด้วยซ้ำ แต่ราวกับว่ามันยาวนานนับวัน เขากวัดแกว่งอาวุธต่อเนื่องพร้อมจ้องมองศัตรูอย่างไม่ลดละ
วืดด~
และแล้วแขนข้างขวาของเขาก็มาถึงขีดจำกัด เมื่อจู่ๆเขาตวัดดาบสั้นฟันเข้าใส่อากาศที่ว่างเปล่าผ่านร่างกายของค้างคาวระดับหกตัวหนึ่งไปเฉียดฉิว
ส่งผลให้ค้างคาวตัวนั้นหลุดรอดคมดาบไปได้อย่างหวุดหวิด
ชายหนุ่มดวงตาเบิกโพลงกระโดดถอยหลังหนึ่งก้าวเว้นระยะห่างไม่รีรอให้ค้างคาวตัวนั้นได้เขาประชิดตัว
เขารั้งแขนฟันออกไปอีกครา ซึ่งครานี้ไม่พลาดดั่งก่อนมันสามารถฆ่าชีวิตค้างคาวตัวนั้นไปได้อย่างกระชั้นชิด ร่างของค้างคาวตัวนั้นตกลงห่างเขามิถึงหนึ่งฟุต!
ตอนที่ 416 ความสิ้นหวัง(ตอนต้น)
ตั้งแต่หลินหยางเริ่มโรมรันฟันแทงใส่ค้างคาวโดยมีเพียงดาบสั้น
ชายหนุ่มมักจัดการฟันใส่ค้างคาวตัวที่เข้าใกล้เขาที่สุดก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อมิให้มันได้ประชิดตนจนเกินไปเผื่อเอาไว้ในยามที่พลาดพลั้งดังเช่นเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น
ตอนนี้เขาหน้าตาแตกตื่นกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด ร่างชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อที่อาบร่างกายจนเสื้อผ้ากางเกงหรือแม้กระทั่งเส้นผมลู่ลงแนบชิดกับผิวหนังราวกับพึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ
ฉึบ!
เขาเปลี่ยนมาใช้มือซ้ายจับดาบสั้นแทนทันทีพร้อมกับฟันออกไปสองคราใส่ร่างของค้างคาวระหกที่คืบเข้าใกล้เขาเข้ามาจากทางด้านซ้ายและขวาอย่างทุลักทุเล
เมื่อครู่หากเขาไม่ผละตัวถอยออกมาได้ทันท่วงทีละก็ป่านนี้คงถูกค้างคาวเบื้องหน้าเข้าประชิดตัวได้เป็นแน่
การต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพังนี้ทำให้ตัวเขามีช่องโหว่มากมาย ยืนอยู่จุดกึ่งกลางของถ้ำจึงมีช่องว่างด้านซ้ายและขวาราวหนึ่งเมตรรวมถึงช่องว่างด้านบนอีกราวครึ่งเมตร ด้วยช่องว่างเหล่านี้เมื่อไม่มีคนคอยสนับสนุนทำให้เขาต้องเป็นผู้จัดการปลิดชีวิตค้างคาวที่เข้ามาจากทุกทิศทางทั้งหมดตัวคนเดียว
ตอนนี้สถานการณ์ย่ำแย่กว่าที่คิดเอาไว้มากโข
แขนขวาเขาห้อยลงแนบลำตัวไม่สามารถยกขึ้นมาตั้งท่าได้ตามปกติราวกับมันมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมหาศาลจำต้องใช้แรงกายมากกว่าเดิมในการจะกวัดแกว่งแขนขวาดังกล่าว
ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ในปัจจุบัน เขาจึงเปลี่ยนมาใช้แขนข้างซ้ายที่มีสภาพดีกว่าเล็กน้อยแต่นั่นยิ่งเพิ่มความอันตรายให้แก่เขามากยิ่งขึ้นเพราะมันเป็นข้างที่เขามิได้ถนัดมากนัก
ฉับ~
ดาบสั้นในมือซ้ายทำหน้าที่ทดแทนมือขวาที่หมดสภาพ เขาตวัดมันผ่าซีกร่างค้างคาวระดับหกไปอย่างไม่ยากเย็นนัก
มันมิใช่ปัญหาเลยหากเขาโจมตีถูกเป้าหมายเพราะค้างคาวพวกนี้แทบมิมีพลังป้องกันที่จะต้านทานคมดาบได้ แต่แขนซ้ายเองมีสภาพย่ำแย่ลงอย่างรวดเร็วนั่นเพราะตั้งแต่เริ่มต่อสู้พร้อมกับมนุษย์หมาป่าทั้งห้า
เขาเองก็ได้ใช้แขนข้างนี้เพื่อกำโล่ต้านพลังกำลังฝูงค้างคาวมาอย่างยาวนาน มันจึงได้รับผลกระทบจากแรงปะทะสะสมมาอยู่ไม่น้อย
มองไปยังค้างคาวลึกลับตัวจิ๋วยังคงอยู่ห่างจากเขาอีกกว่าสองเมตร หลินหยางขมวดคิ้วคราหนึ่งก่อนจะตัดสินใจดำเนินแผนการขั้นต่อไปที่เขามิได้ตั้งใจจะใช้ออกในตอนนี้
ว้ากกกก~
ฮู่มม~
หลินหยางตะโกนสุดเสียงจนเกิดแรงลมกรรโชกเศษฝุ่นดินถูกพัดปลิวไปทางฝูงค้างคาวระดับหกมากกว่าร้อยตัว เขาใช้ทักษะราชสีห์คำราม!
‘คุณฆ่าค้างคาวปีกเหล็กระดับ 6 แปดสิบสองตัว’
หลังจากใช้ทักษะดังกล่าวออกไปนี่คือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน
ก่อนการมองเห็นจะถูกริบรอน การได้ยินถูกปิดกลั้น ร่างกายมิหลงเหลือเรี่ยวแรง เท้าทั้งสองข้างมิเหลือแรงพอที่จะพยุงตัวสร้างสมดุล ร่างค่อยลดระดับต่ำลง เข่าทั้งสองข้างแตะลงบนทะเลเลือดที่ย้อมพื้นถ้ำจนแดงฉาน
ตุบ~
ราวกับถูกหินก้อนใหญ่หล่นทับ
หลินหยางล้มคุกเข่าลงบนพื้นถ้ำอย่างไร้เรี่ยวแรง เปลือกตาปิดหล่นลงมาครึ่งนึงเผยให้เห็นดวงตาเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นแววตาเหม่อลอยดวงตามืดหม่นไร้สีสันมิต่างจากร่างไร้วิญญาณ
คุกเข่าแข็งค้างนิ่งไร้การเคลื่อนไหวแขนทั้งสองข้างห้อยตกลงข้างลำตัวตามแรงดึงดูดธรรมชาติ
เขาหมดสติไปแล้ว!
