ตอนที่ 423 รอคอย(ตอนต้น)
ณ ปากถ้ำค้างคาว
หน้าปากถ้ำมีชายร่างกายกำยำหลายสิบคนยืนขนาบทั้งสองข้างของถ้ำใบหน้าของพวกมันล้วนขมวดคิ้วเคร่งเครียดดุร้าย
ห่างออกไปจากจุดนั้นเล็กน้อยมีหอสังเกตุการณ์ขนาดย่อมเยาว์ที่สร้างขึ้นจากไม้ตั้งตระหง่านอยู่บนผืนหญ้า รอบๆบริเวณมีคนเดินป้วนเปี้ยนไปมานับร้อยชีวิต
พวกเขาคือทีมระยะใกล้ ทีมจู่โจมและทีมก่อสร้างนั่นเอง
ตอนนี้บรรยากาศช่างน่าอึดอัดใจยิ่ง แม้จะมีคนนับร้อยชีวิตมารวมกันอยู่แต่มิมีเสียงพูดคุยเอิกเกริกครึกครื้นเฮฮาอย่างที่ควรเป็น ทุกสายตาจดจ่อเฝ้ามองไปยังปากถ้ำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พวกมันกำลังรอคอยบางอย่าง
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใดบรรยากาศยิ่งน่าอึดอัดใจ ไม่มีใครส่งเสียงพูดคุยกันเลยแม้แต่น้อย ได้ยินเพียงเสียงหายใจเข้าออกของกันและกันดังขึ้นเรื่อยๆ
วูบบ~
มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งถูกผลักออกมาจากปากถ้ำดำมืดออกมาพบกับแสงสว่างสดใส ตามมาด้วยมนุษย์หมาป่าตนที่สอง สามและสี่ มนุษย์หมาป่าทั้งสี่ตนคือผู้ที่ยืนหยัดต่อสู้กับหลินหยางเป็นกลุ่มสุดท้ายนั่นเอง
“ออกมาแล้ว” มีเสียงชายคนหนึ่งกล่าวร้องออกมา
“พวกเขามาแล้ว” ชายฉกรรจ์หลายคนส่งเสียงป่าวร้องยินดีเมื่อเห็นมนุษย์หมาป่ากลุ่มนั้นโผล่ออกมาจากปากถ้ำ
“เตรียมตัวเร็ว!” หลิวเจี่ยตะโกนเสียงดังใบหน้าตื่นเต้น มันยืนอยู่บนหอสังเกตุการณ์ที่พึ่งสร้างขึ้นมาหยกๆ
เมื่อเห็นมนุษย์หมาป่าทั้งสี่ผลุบออกมาจากถ้ำค้างคาว ใบหน้าที่เคร่งเครียดของมันถูกปัดหายเป็นปลิดทิ้ง
รีบเอ่ยปากตะโกนให้เหล่าทีมก่อสร้างเตรียมตัวเริ่มดำเนินแผนการสืบต่อเพื่อจัดการกับค้างคาวทั้งฝูง ตามที่ได้ปรึกษาวางแผนกันมา!
แต่ทว่า…
เมื่อเวลาผ่านไปเพียงอึดใจ เสียงโห่ร้องแห่งความสุขสันต์ค่อยๆเบาบางลงท้ายที่สุดบรรยากาศกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง เมื่อคนสำคัญที่พวกมันรอคอยมิโผล่ออกมาจากปากถ้ำมืดมิดคล้ายหลุมดำนี้
“พี่หยางล่ะ” มีเสียงหนึ่งตะโกนถามเสียงดัง นั่นคือหลิวไห่นั่นเอง
มนุษย์หมาป่าทั้งสี่เมื่อออกมาจากถ้ำค้างคาวพวกมันยืนนิ่งอยู่กับที่มิเคลื่อนตัวไปทางใด พวกมันทั้งสี่ล้วนก้มหน้ามองพื้นสีหน้าหม่นหมอง
“เห้ย! พี่หยางอยู่ไหน!” ชายอีกคนตะคอกเค้นเอาคำตอบจากมนุษย์หมาป่าทั้งสี่ตน มันผู้นี้คือจิ่นเหอนั่นเอง
“พ-พี่หยางยังอยู่ข้างใน” มนุษย์หมาป่าหนึ่งในสี่ตนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ร่างกายของพวกมันยังคงอ่อนล้าเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้ที่พึ่งหลุดพ้นมาหยกๆ
“อะไรนะ!” มีเสียงโหวกเหวกดังขึ้นจากชายฉกรรจ์นับร้อย
“นี้พวกแกทิ้งพี่หยางไว้งั้นหรอ!!” จิ่นเหอมีสีหน้ามืดหม่นตะคอกใส่มนุษย์หมาป่าทั้งสี่อย่างเดือดดาล
มันเป็นอีกคนที่หลินหยางให้ความไว้วางใจ ติดตามหลินหยางมาอย่างยาวนานสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาทุกศึก มันรอคอยหลินหยางอยู่หน้าปากถ้ำรอทำตามแผนการที่ได้รับมอบหมายด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย
มิใช่เพียงแค่จิ่นเหอเท่านั้นเหล่าพลทหารภายใต้การปกครองของหลินหยางเองก็มิต่างกัน
ตอนที่ 424 รอคอย(ตอนปลาย)
เดิมทีหน้าปากถ้ำนี้ยังมีการพูดคุยสนทนากันอย่างสนุกสนานมิขาดปาก
จนกระทั่งกองกำลังหลักที่เข้าไปภายในถ้ำเริ่มทยอยกันออกมาจนเกือบหมด
เหลือเพียงหกคนเท่านั้นที่ยังคงติดอยู่ภายใน นั่นคือผู้นำของพวกมันและมนุษย์หมาป่าอีกห้าตน
และแล้วบรรยากาศอันแสนสุขก็ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อเจียวซิ่นมนุษย์หมาป่าหนุ่มผู้ที่มีระดับสูงสุดในหมู่มนุษย์หมาป่าด้วยกัน ตะเกียกตะกายออกมาจากปากถ้ำด้วยสภาพร่างกายย่ำแย่อิดโรย บาดเจ็บสาหัส
พวกมันรีบนำตัวเจียวซิ่นเข้าไปยังที่พักพิงชั่วคราว ทั้งยังส่งคนกลับไปที่เมืองเพื่อรับตัวหน่วยแพทย์หรงเถียนเหยามาเพื่อรักษามันตามความต้องการของหลินหยางทันที ซึ่งกว่าจะมาถึงนั้นคงใช้เวลาอีกหลายสิบนาที
หลังจากได้รับฟังเรื่องราวจากเจียวซิ่นทำให้พวกมันได้รับรู้ถึงสถานการณ์ภายในถ้ำบ้างไม่มากก็น้อย รวมถึงเรื่องของสิ่งมีชีวิตปริศนาที่สามารถโจมตีทลายการป้องกันได้ หากมีสัตว์ประหลาดที่มีการโจมตีรุนแรงเช่นนี้อาศัยอยู่ยิ่งเพิ่มอันตรายให้แก่คนที่ติดอยู่ภายในถ้ำยิ่งนัก
เจียวซิ่นผู้องอาจมันไม่ต่างผู้นำของมนุษย์หมาป่าภายในเมืองหลินหยางทั้งปวง
แต่ตอนนี้มันกลับได้รับบาดเจ็บสาหัสเจียนตาย มิว่าใครเมื่อเห็นสภาพของมันแล้วมีหรือจะมิวิตกกังวลถึงคนที่ยังคงติดอยู่ภายในถ้ำ
ตัวหลินหยางนั้นแม้จะมีระดับสูงเกินยี่สิบระดับเข้าไปแล้ว แต่เขามิได้มุ่งเน้นไปที่พลังโจมตีและพลังป้องกัน สถานะที่เขาเพิ่มไปนั้นเป็นพลังวิญญาณและความรวดเร็วเสียส่วนใหญ่สมรรถภาพโดยรวมของหลินหยางจึงมิต่างจากเจียวซิ่นมากนัก
ยิ่งกว่านั้นหากเทียบเรื่องความรวดเร็วเจียวซิ่นยังเหนือล้ำกว่าหลินหยางเสียด้วยซ้ำ เมื่อเจียวซิ่นบาดเจ็บสาหัสเจียนตายเช่นนี้แล้วหลินหยางจะสามารถรอดพ้นได้เยี่ยงไร
ส่งผลให้เหล่าชายฉกรรจ์เริ่มมีสีหน้ามืดหม่นเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆตามกาลเวลาที่เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆยิ่งมายิ่งมืดมน
จนกระทั่งมนุษย์หมาป่าทั้งสี่ตัวกลับออกมาจากถ้ำค้างคาวในที่สุด
แต่กลับกลายเป็นว่าผู้นำที่รวบรวมพวกสมาชิกจากหลากหลายเมืองเข้ามาเป็นปึกแผ่นใจเดียวกันนี้ มิใช่หนึ่งในผู้ที่กลับออกมาจากสมรภูมิรบ!
มีหรือที่พลทหารชายฉกรรจ์เหล่านี้จะพึงพอใจกับผลลัพธ์ที่ขาดหายไป
“ว่าไงนะพวกแกทิ้งพี่หยางงั้นหรอ!!” เหล่าชายฉกรรจ์นับร้อยจ้องมองมนุษย์หมาป่าทั้งสี่เป็นตาเดียว รวมถึงมนุษย์หมาป่าจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมก็มิเว้น
“ม-ไม่ใช่นะ” มนุษย์หมาป่าทั้งสี่รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน
“พี่หยางอยู่ไหน!” เหล่าทหารที่รอรับคำสั่งเตรียมดำเนินแผนการต่อไปตะโกนป่าวร้องเสียงดังเพื่อเค้นหาความจริง
“พ-พี่หยาง-“
“@#%!#”
เหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งสี่พยายามเปิดปากเพื่ออธิบายเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ทว่าเสียงของพวกมันนั้นถูกกลบด้วยเสียงของคนนับร้อยที่ถาโถมเข้าใส่จนฟังมิได้ศัพท์
“เงียบโว้ย!!!” จู่ๆก็มีคนผู้หนึ่งแหกปากตะโกนลากเสียงยาวกลบเสียงเซ็งแซ่จนมิด คนนับร้อยเงียบเสียงลงทันใด
มีชายร่างท้วมคนหนึ่งแทรกตัวออกมาจากกลุ่มคนที่ยืนห้อมล้อมปากถ้ำเอาไว้ มันคือเทียนหนิงเจี้ยน!
