ตอนที่ 427 เจียนตาย(ตอนสาม)
“เลือดนี่มาจากไหน?” หรงเถียนเหยากล่าวถามเจียวฮั่นด้วยความสับสนกับกองเลือดที่ออกมามากจนถึงเพียงนี้ นี่มันแปลกจนเกินไป
หากเป็นมนุษย์การเสียเลือดมากถึงเพียงนี้มันต้องกระชากวิญญาณของผู้เป็นเจ้าของร่างไปนานแล้ว แต่นี่มันน่าฉงนยิ่งนักที่เจียวซิ่นเพียงแค่หมดสติไปเท่านั้น
“เอ่อ..ไม่ใช่ว่ามันออกมาตอนพี่เจียวซิ่นไองั้นหรอ?” เจียวฮั่นฉงนงุนงงงกับคำถามของหรงเถียนเหยา
ยามที่มันพยุงตัวเจียวซิ่นมานอนพักภายในที่พักพิงชั่วคราวนี้มันมิได้ฉุดคิดถึงที่มาของเลือดแต่อย่างใด
มันรีบตรงดิ่งไปรับตัวหรงเถียนเหยามาทันควัน และช่วงเวลาที่มันมิได้อยู่เฝ้าอาการนั้นเองมันจึงมิได้รับรู้มากนักเกี่ยวกับเลือดที่เอ่อนองพื้น
มันคิดว่าคงเป็นเลือดที่เกิดจากเจียวซิ่นกระแอมไอพ่นลิ่มเลือดจากแผลฉีกขาดภายในปอดของมันออกมา
‘ไม่นี่มันมากเกินไป หากเลือดในปอดของเขาออกมาขนาดนี้เขาคงสำลักเลือดตนเองตายไปนานแล้ว’ หรงเถียนเหยาคิดขึ้นในใจ เธอมองร่างของเจียวซิ่นด้วยความสงสัยใคร่รู้
อั่ก~
จู่ๆเจียวซิ่นก็พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดทรมาน แต่ทว่ามันมิได้ลุกขึ้นมานั่งแต่อย่างใดมันพลิกตัวนอนคว่ำอย่างทุลักทุเล
การกระทำของมันทำให้หรงเถียนเหยาและเจียวฮั่นตกใจกับการเคลื่อนขยับตัวของมันจนลืมห้ามปราม
“พ-พี่ทำอะไรน่ะอย่าพึ่งขยับสิ” เจียวฮั่นพูดตะกุกตะกักด้วยความร้อนรน แม้มันจะมิใช่หมอมันก็รู้ว่าผู้ป่วยที่บาดเจ็บสาหัสเพียงนี้มิสมควรเคลื่อนไหวร่างกายเพราะจะทำให้บาดแผลของมันทรุดหนักลงมากกว่าเก่า
ทั้งนี้ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเจียวซิ่นแต่อย่างใดอันเป็นเพราะมันยังมิสามารถเปิดปากสื่อสารได้นั่นเอง
ทันใดนั้นเองหรงเถียนเหยาดวงตาเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นร่องรอยบางอย่างจากด้านหลังของเจียวซิ่น
นั่นเป็นต้นตอของแอ่งเลือดที่นองอยู่บนพื้น มันคือรอยแยกของแผ่นหลังคล้ายกับถูกฟันด้วยดาบในแนวเฉียงตั้งแต่หัวไหล่จนถึงเอวของมัน
“นี้มันอะไรเนี้ย!” เจียวฮั่นตื่นตระหนกหลุดปากตะโกนเสียงดัง เมื่อเห็นบาดแผลบนแผ่นหลังของพี่ชายที่มันเคารพรัก
ตอนมันรับตัวเขามามันมิได้สังเกตุเห็นบาดแผลนี้เลยคงเพราะมันกำลังตื่นตกใจอยู่ และเจียวซิ่นเองก็มิได้อธิบายให้มันได้รู้เรื่องราว เจียวฮั่นก็รีบปลีกตัววิ่งไปรับหรงเถียนเหยา พอมาถึงมันก็หมดสติไม่สามารถสื่อสารได้แล้ว..
“!?” เมื่อเห็นรอยฟันทอดยาวที่แผ่นหลังของมันเช่นนี้เธอรีบตรวจดูบาดแผลมันทันที แผลนี้ของมันดูแล้วมิได้ลึกผ่านชั้นผิวหนังไปมากเท่าใดนัก
แม้มันทอดยาวเกือบหนึ่งศอกบนแผ่นหลังแต่มิสามารถเรียกได้ว่าเป็นบาดแผลใหญ่อันใดด้วยซ้ำ
ปกติแล้วแผลลักษณะนี้ไม่น่าจะมีเลือดออกมามากพึงเพียงนี้ แค่เย็บและปล่อยให้บาดแผลสมานกันเองตามธรรมชาติเท่านั้น
เมื่อเห็นสภาพของบาดแผลนี้เธอพอจะเดาได้ถึงผู้ที่สร้างบาดแผลขึ้นบนร่างกายของเจียวซิ่นทันที
ไม่กี่วันก่อนเธอเองก็พึ่งได้ใช้ทักษะรักษาบาดแผลให้แก่ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บคล้ายคลึงกันนี้ มันคือบาดแผลที่ถูกสร้างขึ้นโดยการโจมตีของค้างคาวปีกเหล็ก!
ตอนที่ 428 เจียนตาย(ตอนจบ)
เมื่อทราบเช่นนี้คิ้วทั้งสองข้างของเธอขมวดเข้าเป็นปม
ตอนนี้เธอใช้ทักษะรักษาอาการบาดเจ็บของเจียวซิ่นจนเธอแทบมิเหลือเรี่ยวแรงแล้วทั้งนี้เป็นเพราะทักษะดังกล่าวเป็นทักษะระดับสองและพลังวิญญาณของเธอมีระดับหนึ่งซึ่งเป็นค่าตั้งต้นเท่านั้น
เธอจึงมิสามารถใช้งานมันได้อย่างต่อเนื่องได้ต้องเว้นช่วงให้ร่างกายได้พักผ่อนเอาแรง
“เป็นไงบ้างครับ รักษาได้ไหม” เจียวฮั่นกล่าวถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล ตอนนี้หูทั้งสองข้างของมันลู่ลงใช้พร้อมกับน้ำตาเอ่อซึมอยู่คล้ายกับจะไหลออกมาได้ตลอดเวลา
“นายนี่นะ ฮึ่ม” เธอหันศรีษะควับมองค้อนมันเขม็ง
เจียวฮั่นรีบก้มหน้ามองพื้นอย่างสำนึกผิด
หากเธอเห็นแผลบนหลังของมันก่อนคงจะใช้ทักษะที่ตนมีรักษาบาดแผลด้านหลังของมันไปก่อนแล้ว เพราะแผลนี้เกิดจากการโจมตีด้วยทักษะที่ไม่มีตรรกะใดๆมารองรับ
มันไม่สามารถรักษาให้หายได้เองตามธรรมชาติยิ่งปล่อยไว้นานเท่าใดเลือดของเขายิ่งไหลรินออกมาจากร่างมากเท่านั้น
แม้จะยังสับสนที่เจียวซิ่นยังไม่ตายทั้งที่เลือดออกมาถึงเพียงนี้ก็เถิด
แต่นั่นมิสามารถวางใจได้ไม่มีอะไรสามารถรับรองได้ว่าหากปล่อยยืดเยื้อต่อไปมันไม่ตกตายลงจากการเสียเลือด
ตอนนี้ไม่สามารถจินตนาการถึงความเจ็บปวดที่เจียวซิ่นได้รับเลยแม้แต่น้อย
คนไข้ก่อนหน้านี้ที่เธอพึ่งรักษาไปได้รับบาดแผลจากค้างคาวปีกเหล็กมาเพียงรอยขีดข่วนเล็กน้อยที่ยาวมิถึงหนึ่งนิ้ว แต่นั่นก็เพียงพอที่จะให้มันร้องโอดโอยโหยหวนเจ็บปวด
แต่บนแผ่นหลังของเจียวซิ่นนั้น…
‘ฮึ่ม’ เธอเลิกคิดฟุ้งซ่านวางมือของตนไว้เหนือบาดแผลของมนุษย์หมาป่าหนุ่มผู้นี้ทันที
มีแสงไฟสว่างวาบสอดส่องออกมาจากมือทั้งสองข้างของเธอ มันสวยงามราวแสงจันทร์อันอบอุ่นให้ความรู้สึกผ่อนคลายแก่ผู้พบเห็น
ยามใดที่เธอใช้ทักษะดังกล่าวรักษามักมีแสงสีสวยงามออกมาเสมอ แต่ทว่าครานี้มันแผ่วเบากว่าเมื่อครู่ยิ่งนัก
บาดแผลบนหลังของเจียวซิ่นค่อยๆสมานเข้าหากันอย่างช้าๆราวกับถูกย้อนเวลากลับคืนอย่างน่าอัศจรรย์ ผ่านไปมิถึงสิบวินาทีรอยคล้ายดาบฟันนั้นสมานตัวแนบติดกันจนมิเหลือร่องรอยว่ามันเคยมีบาดแผลขนาดใหญ่มากก่อนเลย
แฮ่ก~
‘เขาปลอดภัยแล้วล่ะ’ เธอหอบหายใจเฮือกใหญ่ หันไปพูดพึมพำในลำคอบอกกล่าวอาการแก่เจียวฮั่นที่ประกบติดไม่ยอมไปไหน
“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ…-” เจียวฮั่นกล่าวมิหยุดปากพูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา
ตอนนี้สีหน้าของหรงเถียนเหยาและเจียวซิ่นผิดกันลิบลับ เจียวซิ่นมีสีหน้าดีขึ้นตามลำดับสีหน้ามิแสดงออกถึงการอดกลั้นความเจ็บปวดอีกต่อไป
แต่ทว่าเป็นหรงเถียนเหยาเองเสียมากกว่าที่ดูเหมือนคนป่วย ริมฝีปากที่เรียบเนียนอวบอิ่มสวยงามของเธอบัดนี้ขาวซีดแตกออกคล้ายผืนดินที่แห้งแร้ง ดวงตาปรือสลึมสลือ เสียงรอบข้างเริ่มอื้ออึงฟังไม่ได้ศัพท์
เธอมองดูเจียวฮั่นที่เป็นห่วงเป็นใยเจียวซิ่นมิห่างกายเช่นนี้
มันช่างเป็นสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นน่าอบอุ่นยิ่งนัก ทำให้เธอนึกถึงพี่ชายของตนที่เดินเข้าประตูสวรรค์เคียงคู่กันมา
ทว่าน่าเสียดายยิ่งนักสวรรค์ช่างเล่นตลกกับโชคชะตาแยกเธอและพี่ชายออกจากกันอย่างไม่ใยดี นี้ก็ปาเข้าไปแรมปีแล้วเธอไม่ทราบแม้ข่าวคราวเกี่ยวกับพี่ของตน ไม่ทราบแม้กระทั่งว่ามันยังมีชีวิตอยู่หรือไม่…
