ตอนที่ 453 ฝ่ามืออรหันต์(ตอนต้น)
“!?” ผู้คนที่อยู่ภายในที่พักล้วนตกใจแตกตื่น
มิทราบเหตุใดมันจึงร้องโอดครวญเช่นนี้ทั้งที่เมื่อครู่มันเพียงนอนบิดไปบิดมาแสดงสีหน้าเจ็บปวดเท่านั้น หรือว่าบาดแผลมันกำเริบ?
“เห้ย! เป็นอะไร” หลิวไห่ตกใจ
“ได้ยินหรือเปล่า” เทียนหนิงเจี้ยนร้องเรียกมัน ทว่าเสียงตอบกลับนั้นฟังมิได้ศัพท์มันยังคงร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน
“น-นี่ดูแขนมันสิ” เจียวฮั่นชี้นิ้วเรียกให้พวกมันดูด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
“!” เพียงแค่เห็นพวกมันก็เงียบปากลงทันใด
เพราะตอนนี้แขนข้างขวาที่เกือบวาดวิ่นออกจากกันนั้นมีบาดแผลใหม่เพิ่มขึ้นมาอีก
บริเวณรอบรอยตัดที่เรียบเนียนของแขนมันมีร่องรอยพุพองคล้ายกับฟองอากาศเล็กๆใกล้กับรอยตัด เสมือนว่าจุดดังกล่าวกำลังถูกย่างสดด้วยเปลวไฟที่ร้อนแรง
แม้แต่เลือดที่อาบย้อยลงพื้นหญ้าเองก็มีไอควันบางๆลอยขึ้นมา
นี่มันเป็นผลของทักษะการโจมตีจากค้างคาวระดับหก มันรุนแรงจนค้างคาวระดับสี่เทียบมิติด
ชายผู้เคาะห์ร้ายลุกนั่งพลางเหวี่ยงแขนข้างขวาที่ได้รับบาดเจ็บของตนแกว่งไปมา
ท้ายสุดมันก็เอาแขนข้างดังกล่าวฟาดลงพื้นอย่างแรงราวกับว่าต้องการให้แขนของมันขาดออกจากกันไปเสีย เพื่อหวังจะให้ความเจ็บแสบปวดร้อนนี้บรรเทาลงบ้าง
บุบบ~
อ๊ากก~
บัดนี้มันเหมือนกับคนบ้าคลั่งมิสนความเจ็บปวดมันฟาดแขนของตนลงพื้นมิหยุด ทุกคราที่มันฟาดลงไปมักตามมาด้วยเสียงร้องแห่งความสิ้นหวังทรมาน
“ห-หยุดมัน!” เทียนหนิงเจี้ยนตะโกนเร่งรีบ มันตื่นตกใจกับภาพที่เห็นยิ่งนัก
หลิวไห่มิรอช้าเข้าไปรวบตัวมันใช้แขนทั้งสองข้างกอดรัดมันเอาไว้แน่นจนมิสามารถทำร้ายตนเองได้อีก ทว่ามันยังมิยอมหยุดนิ่งขยับหวังจะหลุดจากพันธนาการนี้
มีหรือมันจะสามารถสู้แรงกับผู้ที่จับมันได้ ไม่ว่าจะดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่สามารถรอดไปจากวงแขนของหลิวไห่ที่รวบรัดมันอยู่มิคลาย
“แล้วนี่จะทำยังไงต่อ” หลิวไห่กล่าวถามย้ำ
เขาคงไม่สามารถนั่งจับมันได้เป็นเวลานาน
แม้จะแข็งแรงมีพละกำลังเหลือเฟือมากเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถเอาเรี่ยวแรงที่มีอยู่ในตอนนี้มาเสียเปล่ากับผู้บาดเจ็บอย่างไร้ประโยชน์
เทียนหนิงเจี้ยนขมวดคิ้วแนบแน่นเดินวนไปวนมาในสถานที่ที่คับแคบ มันกำลังใช้สมองครุ่นคิดจนแทบจะปวดหัวเสาะหาวิธีที่จะยื้อชีวิตของชายผู้เคาะห์ร้ายที่กำลังบ้าคลั่ง
มันไม่สามารถเคลื่อนย้ายชายคนนี้กลับเมืองได้เพราะบาดแผลสาหัสเกินไป และที่เมืองของพวกเขาก็ไม่มีใครที่จะสามารถรักษามันได้อยู่ดี
มันมองไปยังหรงเถียนเหยาที่แน่นิ่งคล้ายกำลังหลับลึกอยู่ ทันใดนั้นเองเทียนหนิงเจี้ยนก็ทำบางอย่างที่พวกมันมิคาดฝัน
มันเดินปรี่เข้าไปนั่งลงข้างร่างของหรงเถียนเหยาพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นสูงและ…
เพี๊ยะะ~
“ตื่นน!!!” มันแหกปากตะโกนพร้อมตบฝ่ามือไปที่แก้มอันขาวผ่องดุจดั่งหยกของเธอฉาดใหญ่!
“ห-เห้ย!” คนที่อยู่ภายในที่พักแห่งนี้ร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกันทั้งหลิวไห่และมนุษย์หมาป่าทั้งสี่ตนที่พึ่งออกจากถ้ำ รวมถึงเจียวซิ่นและฮั่นก็มีอาการเหมือนกันยังกับแกะ
พวกมันตกตะลังกับการกระทำที่อุกอาจของเทียนหนิงเจี้ยน
ตอนที่ 454 ฝ่ามืออรหันต์(ตอนปลาย)
“ทำไรอะไรของเอ็งเนี้ย!!” หลิวไห่ได้สติรีบร้องห้ามปรามเสียงแข็ง
แต่ทว่าตัวมันมิสามารถเคลื่อนย้ายออกไปจากจุดนี้ได้เพราะกำลังล็อคตัวของผู้บาดเจ็บที่คลั่งอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
“ปลุกเธอหนะสิ”
เพี๊ยะะ~
มันมิตอบเปล่าใช้ฝ่ามือตบเข้าไปที่หน้าของเธออีกคราพลางเรียกตะโกนข้างหูหวังจะปลุกเธอให้ตื่นจากการนิทรา
“อืออ~” และแล้วการกระทำที่โหดร้ายของเทียนหนิงเจี้ยนก็เริ่มแสดงผล
มีเสียงส่งออกมาบางเบาภายในลำคอของหรงเถียนเหยา มิช้าเธอก็ลืมตาปรือสลึมสลือตื่นขึ้นมาทีละน้อย
เทียนหนิงเจี้ยนฉีกยิ้มกางแขนหวังจะปลุกเธอให้ตื่นเต็มที่
จู่ๆเธอก็ลืมตาตื่นจ้องมองมายังมัน ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆจนเกือบถลน
เพราะบัดนี้สิ่งที่เธอเห็นคือฝ่ามือข้างหนึ่งที่กำลังพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเป้าหมายของฝ่ามือคู่นั้นคือใบหน้าของเธอนั่นเอง…
“เอ๊ะ?” เธอส่งเสียงด้วยความฉงนกับฝ่ามือยักษ์
เพี๊ยะะ~
กรี๊ดด~
หรงเถียนเอี้ยวศรีษะหลบไปเล็กน้อยพร้อมกับกรี๊ดเสียงหลงด้วยความตกใจผสมปนเปกับความหวาดกลัว
แต่ทว่ามิสามารถหลบจากฝ่ามืออรหันต์ของเทียนหนิงเจี้ยนได้พ้น จึงโดนเข้าไปเกือบครึ่งฝ่ามือ โชคดีที่มิโดนเต็มเปา
“ลุงตบหนูทำไมเนี่ย!” เธอพรวดพราดลุกขึ้นนั่งตวาดใส่มันอย่างโกรธเคือง
มิว่าใครจู่ๆก็โดนตบเข้าใส่ใบหน้าโดยมิมีความผิดก็ย่อมต้องเดือดดาลเป็นธรรมดา
แต่หารู้ไม่ว่านี้มิใช่ครั้งแรก เธอโดนมันตบเข้าไปถึงสามฉาดแล้ว…
“…” ภายในที่พักเงียบกริบจนวังเวง หากมินับเสียงกรีดร้องของผู้เคาะห์ร้ายละก็…
“เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ก่อนอื่นรักษาเจ้านั่นก่อน” เทียนหนิงเจี้ยนเปลี่ยนสีหน้าฉับพลัน
เมื่อครู่มันยังมีใบหน้าแตกตื่นตกใจอยู่เพราะการตบคราสุดท้ายของมันนั้นเป็นการตบอย่างเสียเปล่า เนื่องจากเธอได้สติมาตั้งแต่สองครั้งแรกแล้ว
นี่เท่ากับว่าฝ่ามือที่สามของมันตบใส่ใบหน้าของเธอโดยใช่เหตุ หากนี่มิอยู่ในช่วงคับขัน ผู้คนรอบข้างคงมองมันเป็นเหมือนโจรผู้ร้ายที่ทารุณทุบตีอิสตรีผู้บริสุทธิ์..
“น-นี่!” เธอมองไปยังเป้าหมายก็พบเจอเข้ากับผู้เคาะห์ร้ายที่มีอาการคลุ้มคลั่ง
เมื่อเห็นบาดแผลของมันเธอหลุดอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะมันมิใช่บาดแผลเล็กน้อยเลย นี่มันเสียแขนทั้งข้าง!
เธอคลานเข่าเข้าไปหามันด้วยความทุลักทุเล ตัวเธอเองก็ยังมิได้เรี่ยวแรงกลับคืนมาเต็มที่ ความเหน็ดเหนื่อยที่มียังเหลืออยู่มากนัก
“..” เธอมองบาดแผลของมันในระยะใกล้ใช้ความคิดเฟ้นหาความรู้ที่เคยเรียนมาหวังจะใช้รักษาอาการเบื้องต้นให้แก่มัน
ทว่ามิช้าเธอก็ส่ายหัวปัดเป่าความคิดเผ้อฟันพวกนั้นไปเสีย
เพราะรอบบาดแผลของชายผู้นั้นมิได้เกิดจากการโจมตีดาดๆธรรมดา บนรอยตัดที่เรียบเนียนสวยงามนั้นแฝงไปด้วยทักษะที่โหดร้ายกัดกิดบริเวณผิวหนัง
กระทั่งเนื้อในและชั้นไขมันยังได้รับผลกระทบ เลือดของมันไหลออกมาราวกับก๊อกรั่ว
หากคิดจากสภาพแวดล้อมที่อยู่ปัจจุบันและศัตรูที่ทำให้มันได้รับบาดเจ็บก็มีเพียงแต่ค้างคาวปีกเหล็กเท่านั้น
บาดแผลดังกล่าวไม่สามารถรักษาได้ตามธรรมชาติ มันต้องใช้ทักษะสู้กับทักษะเท่านั้น!!
