ตอนที่ 457 ความคิด
ทันทีที่ได้รับการรักษาผู้เคาะห์ร้ายจึงค่อยสงบสติอารมณ์ลง ราวกับว่ามันถูกน้ำเย็นราดใส่ดับความร้อน มันหยุดดิ้นรนสีหน้าผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อความเจ็บปวดบรรเทาลงความอ่อนล้าก็เข้ามาแทนที่เพราะมันดิ้นสู้แรงพยายามหลุดออกจากอ้อมแขนของหลิวไห่อย่างเอาเป็นเอาตายทั้งยังส่งเสียงแหกปากจนแหบแห้ง มันสลบหมดสติสิ้นฤทธิ์ลงไปในทันที
เมื่อเทียนหนิงเจี้ยนและหลิวไห่ส่งผู้บาดเจ็บให้ถึงมือหรงเถียนเหยาเป็นที่เรียบร้อย พวกมันอยู่ต่อไปเป็นรังแต่จะเกะกะขวางทาง สู้ออกมาสร้างประโยชน์ให้แก่คนหมู่มากเสียดีกว่า
พวกมันทั้งสองเดินออกมาจากที่พักชั่วคราวยืนมองดูเหล่าชายฉกรรจ์นับร้อย ตอนนี้บรรยากาศหน้าปากถ้ำนี่ช่างอึมครึมยิ่งนัก
อืมมห์~
“มีอะไรหรอ?” หลิวไห่กล่าวถามแก่เทียนหนิงเจี้ยน เมื่อเห็นมันยืนครุ่นคิดส่งเสียงในลำคอ สีหน้าของมันดูเหมือนจะเคร่งเครียดลำบากใจ
“เจ้าค้างคาวพวกนี้หนะสิ แผนที่เราได้เตรียมเอาไว้มิได้ตั้งใจจะรับมือกับสถานการณ์ปัจจุบัน” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าว
ตอนนี้คิ้วทั้งสองข้างของมันขมวดเป็นปม
การเริ่มดำเนินตามแผนมาจนถึงตอนนี้พวกมันแม้จะมีเปรียบต่อค้างคาวปีกเหล็ก แต่ว่ามันยังมิใช่แผนการที่ดีนักเพราะศัตรูของพวกเขายังสามารถโจมตีตอบโต้มาได้แถมยังเป็นการโจมตีอันรุนแรงส่งผลให้ผู้ที่ตกเป็นเป้าหมายนั้นอยู่ในอาการสาหัสเลยทีเดียว
พวกมันมิได้คิดแผนต่อยอดถึงสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่
เดิมทีตั้งใจจะใช้ตาข่ายจับกุมค้างคาวที่กรูกันออกมาหลังจากที่กลุ่มของหลินหยางล่อมันออกมาติดกับ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่ามีค้างคาวหลุดออกมาเกือบสองร้อยตัวและทั้งสองร้อยตัวนี้ก็สร้างปัญหาให้แก่พวกเขายิ่ง
พวกมันต่างจากมดไฟ มันมิใช่การต่อสู้ในภาคพื้นดิน ยิ่งเพิ่มความยากลำบากในการเก็บกวาดค้างคาวที่หลุดออกมา พวกเขาเองก็มิได้ช่ำชองในเรื่องการโจมตีระยะไกลอีกด้วย
ซึ่งตอนที่คิดค้นแผนนี้ขึ้นมานั้นพวกมันล้วนเห็นด้วยและมองผลลัพธ์ออกมาในแง่ดีกันทั้งสิ้นมิได้คิดถึงผลเสียที่จะเกิดขึ้นเลย
พวกมันไม่มีแผนสองที่เตรียมเอาไว้!
ผลั่กก~
ตุบบ~
ทันใดนั้นเองเทียนหนิงเจี้ยนก็เสียหลักหงายตึงลงบนพื้นอย่างแรง มันมีสีหน้าแตกตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัดพลางมองไปยังต้นเหตุที่ทำให้ตัวมันเสียหลักนี้ นั่นคือหลิวไห่นั่นเอง
ฟิ้วว~
มันยังมิทันได้เอ่ยปากถามหาเหตุผล ก็มีค้างคาวระดับสี่ตัวหนึ่งบินผ่านจุดที่มันเคยอยู่ไป
หากเมื่อครู่หลิวไห่มิผลักมันล้มลงแล้วละก็บัดนี้มันคงถูกโจมตีจากค้างคาวตัวดังกล่าวแล้วเป็นแน่
เทียนหนิงเจี้ยนยังมิได้ลุกขึ้นจากพื้น กลับกันมันหมอบต่ำมิทำตัวให้เป็นจุดสนใจ บัดนี้สถานการ์ย่ำแย่กว่าที่มันคิดเอาไว้เสียอีก มันพยายามใช้สมองที่มีคิดหาหนทางแก้ไขตอบโต้
“เป็นอะไรไหม?” หลิวไห่กล่าวถาม มันยังคงสอดส่องรอบๆต่อไประแวดระวังตัวทุกฝีก้าว
มันมิอยากตกเป็นเหยื่อดั่งผู้เคาะห์ร้ายรายก่อน หากแขนมันขาดออกจากกันเช่นนั้นคงไม่สามารถเข้าร่วมสมรภูมิรบใดๆได้อีก มันที่มีเพียงกล้ามเนื้อมิถนัดในด้านการวางแผนสู้รบ คงจะไร้ประโยชน์ลงไปทันทีหากกลายเป็นคนพิการ
“!” เทียนหนิงเจี้ยนเงยหน้าขึ้นมองไปยังหลิวไห่ ชายร่างสูงกว่าสองเมตร มีมัดกล้ามกำยำใหญ่โตแสดงถึงพละกำลังที่มันถือครอง ตอนนี้หลิวไห่ยืนอยู่ต่อหน้ามัน ร่างกายที่ใหญ่โตของมันบดบังแสงที่ส่องออกมาจากดวงอาทิตย์ทางด้านหลังของมันเอง
ภาพที่เทียนหนิงเจี้ยนมองหลิวไห่ชั่วครู่คล้ายกับนึกคิดบางอย่างมันเปลี่ยนสีหน้ายิ้มย่องปิติยินดี มองหลิวไห่เป็นดั่งพระเจ้าผู้ทรงโปรดในยามคับขัน
“ม-มีอะไร” หลิวไห่ยืนงงกับปฏิกิริยาสายตาอันแปลกประหลาดที่จ้องมองมันอยู่ เมื่อเห็นใบหน้าของเทียนหนิงเจี้ยนที่จ้องร่างกายของมันทุกส่วนดวงตาเป็นมันแวววับช่างน่าขนลุกขนพองยิ่งนัก
ตอนที่ 458 คำสั่ง
ณ ปากถ้ำ
ตอนนี้ทั่วบริเวณตกอยู่ในความเงียบงัน
คนกว่าสองร้อยชีวิตมิได้ปริปากพูดคุยกันมาเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว
เมื่อมีผู้บาดเจ็บร้ายแรงเกิดขึ้นพวกเขามิสามารถหย่อนใจได้อีกต่อไป แม้จะนำร่างของมันเข้าไปรักษายังที่พักชั่วคราว เสียงร้องแห่งความเจ็วปวดทรมานของมันก็ยังดังกึกก้องออกมาจากที่แห่งนั้นทิ่มแทงเข้าไปในโสทประสาท
“อะแฮ่ม~” เทียนหนิงเจี้ยนกระแอมเสียงดังดึงดูดความสนใจของชายฉกรรจ์ทุกหมู่เหล่า
มันวิ่งเหยาะๆกลับขึ้นไปอยู่บนหอสังเกตุการณ์ไม้ดังเดิม พร้อมกับกล่าวประโยคดังต่อไปนี้
“พวกแกเห็นหรือยัง!” เทียนหนิงเจี้ยนตะโกนเสียงดังพร้อมชี้นิ้วไปยังที่พักพิงชั่วคราว ซึ่งภายในนั้นมีผู้บาดเจ็บทั้งสองคนนอนพักอาศัยอยู่
“ตอนนี้มีผู้ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของพวกสัตว์ประหลาดนี้แล้วและอย่างที่พวกแกเห็นแขนของมันแทบจะขาดออกจากกันเสียด้วยซ้ำ แม้จะส่งถึงมือของทีมแพทย์แล้วก็ยังมิทราบว่าแขนของมันจะกลับมาต่อติดใช้งานใหม่ได้ดังเดิมหรือไม่” มันกล่าว
“ตอนนี้แผนเดิมของพวกเราบกพร่องยิ่งนัก มันมิได้ถูกคิดค้นมาเพื่อการนี้ เพราะฉะนั้นตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปให้พวกเอ็งมุ่งเน้นไปที่การป้องกันตัวเองซะ พยายามลดจำนวนของค้างคาวปีกเหล็กที่โบยบินอยู่บนอากาศให้ได้มากที่สุด” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวออกมาตามตรง มันมิปฏิเสธถึงความผิดพลาดในแผนการที่เตรียมเอาไว้
“ทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมทุกคนยกเว้นกลุ่มจิ่นเหอและหลิวไห่ นำตาข่ายทั้งหมดไปกองรวมกันไว้หน้าปากถ้ำและเปลี่ยนมาใช้อาวุธ หากใครพอมีฝีมือในการโจมตีระยะไกลอยู่บ้างให้ใช้หน้าไม้ หากใครมิถนัดก็ใช้ดาบดังเดิม ส่วนทีมก่อสร้างที่ประกบคู่กันนั้นเปลี่ยนมาใช้โล่เหล็กคอยป้องกันตัวเอาไว้ อย่าให้ค้างคาวพวกนี้ได้มีโอกาศโจมตีอีกเป็นครั้งที่สอง” มันกล่าว
แท้จริงนั้นมันอยากให้ทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมทั้งหมดใช้หน้าไม้ในการสอยค้างคาวเหล่านี้เสียมากกว่า
แต่มันก็ต้องปัดความคิดนั้นทิ้งไปเพราะเหล่ามนุษย์หมาป่าจากทั้งสองทีมนั้น ไร้พรสวรรค์อย่างสิ้นเชิงเกี่ยวกับการโจมตีระยะไกลนี้
ด้วยแผนที่วางเอาไว้มิได้ตระเตรียมมาเพื่อการนี้ที่มีค้างคาวหลุดออกมานับร้อยสองร้อยตัว และสัตว์ประหลาดตัวเล็กทั้งสองร้อยตัวนี้ก็เป็นอุปสรรคยิ่ง
หากยังดันทุรังฝืนใช้แผนเดิมแม้จะสำเร็จแต่ก็คงมีผู้ได้รับผลกระทบบ้างไม่มากก็น้อย
ตอนนี้มันปรับเปลี่ยนขบวนรบมันต้องการให้กลุ่มของหลิวไห่และจิ่นเหอสลับสับเปลี่ยนกันทำหน้าแทนที่กลุ่มอื่นนั่นเอง
โดยผู้ที่ได้รับฟังข้อเสนอที่น่าหนักใจนี้เป็นรายแรกคือหลิวไห่
หากเป็นคนปกติได้รับคำสั่งเช่นนี้คงต้องบ่ายเบี่ยงมิยอมทำตามเป็นแน่ แต่นั่นใช้ไม่ได้กับหลิวไห่ เมื่อได้ฟังแผนการใหม่ที่มีมันเป็นจุดศูนย์กลาง มีหรือหลิวไห่ผู้มิเคยเหน็ดเหนื่อยมันจะปฏิเสธ แน่นอนมันรับคำสั่งโดยพลันมิบ่ายเบี่ยง
