เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 467-468

ตอนที่ 467 โล่งอก

ชายคนนี้เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แม้ต้นเสียงจะอยู่ใกล้หูห่างกันคงมิถึงสองถึงสามเมตร แต่ทว่าจนถึงบัดนี้หลินหยางก็ยังมิเห็นตัวตนของมันเลยเสียด้วยซ้ำ

แม้แต่พื้นที่เขานอนอยู่นี้ก็ยังมองมิเห็น มิทราบสถานที่แห่งนี้มันอยู่จุดใดในโลก มันทำให้เขาอดสงสัยมิได้เสียจริง

ตามจริงมันมิสมควรมืดมิดเกินไปเช่นนี้ แม้หากเป็นกลางคืนก็สมควรต้องมีแสงจันทร์สอดส่องลงมาบ้าง

แต่เท่าที่เขาจำได้ช่วงเวลาที่เขาเผชิญหน้ากับกลุ่มค้างคาวอยู่ในช่วงเช้าของวันเสียด้วยซ้ำ จนกระทั่งเขาหมดสติไปแม้จะไม่ทราบระยะเวลาที่หมดสติอันแน่นอน

แต่บวกลบคงมิเกินยามบ่ายไปมากเท่าใด ทำให้สถานที่ปัจจุบันแปลกประหลาดน่าสงสัยมากยิ่งขึ้นนับทวีคูณ

“ที่นี่ที่ไหนหรอ” หลินหยางกล่าวถาม

‘เงียบไว้’ เสียงที่ตอบกลับมามิได้ไขข้อข้องให้แก่หลินหยาง มันกลับบอกให้เขาเงียบเชียบลงเสียนี่

ครืดด~

ชายคนนั้นคืบคลานเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

‘เมืองนายอยู่ไหน?’ ชายคนนั้นกระซิบกระซาบกล่าวกับหลินหยาง

นี่ทำเขาให้ตกใจแทบสะดุ้ง เพราะเสียงกระซิบดังกล่าวนั้นมันใกล้กับเขามากยิ่งนัก

ตัวเขาและมันห่างกันมิถึงหนึ่งศอกเสียด้วยซ้ำ แต่เขายังมิเห็นตัวมันดังเคย นี่มันยิ่งแปลกประหลาดเสียจริง

‘มิใช่ว่า…’ หลินหยางครุ่นคิดพลางตกใจรีบฝืนยกแขนที่อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาลูบคลำใบหน้าของตนก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาคิดว่าตนเองจะตาบอดแล้วเสียอีก แท้จริงแล้วกับเป็นสถานที่แห่งนี้ต่างหากที่มันไร้แสงเดือดแสงตะวันสอดส่อง

หากคิดดูแล้วมันมืดมิดเสียยิ่งกว่าภายในถ้ำค้างคาวปีกเหล็กยิ่งนักเพราะแม้จะไร้แสงอาทิตย์เขาก็ยังสามารถจะมองเห็นได้ในระยะหนึ่งถึงสองเมตร

แม้จะไม่แจ่มชัดมากก็ตามที แต่ตอนนี้เพียงแค่ครึ่งเมตรเขาก็ยังมิสามารถจดจ่อมองเห็นสิ่งใดได้เลย

‘..’ หลินหยางมิทราบจะบอกมันเช่นไรดี เพราะเขาเองก็มิทราบเช่นกันว่าสถานที่ตั้งของเมืองตนนั้นอยู่จุดใดในโลก

‘แล้วเมืองคุณล่ะ?’ หลินหยางตั้งคำถามกลับไปแทน

‘เมืองข้าอยู่เยื้องไปทางตะวันออกเฉียงเหนือของถ้ำนี้แปดกิโล’ ชายคนนั้นกล่าวตอบ

‘ถ้ำ!?’ หลินหยางตกใจ

‘ถ้ำไหน’ เขารีบกล่าวถามทันที

‘อะไรกันนี่เจ้าไม่รู้หรอกหรือ?’ ชายคนนั้นกล่าว

‘ฮ่าๆ มีคนโชคร้ายยิ่งกว่าข้าอีกหรือนี่ เจ้านี่ไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่าถูกค้างคาวจับมา’ มันกล่าวต่อพลางหัวเราะบางเบา

‘ถ้ำค้างคาว’ หลินหยางคิดได้ทันที จากคำตอบของมันแสดงว่าตอนนี้เขาก็ยังคงติดอยู่ภายในถ้ำค้างคาว และสถานที่ที่มืดมิดแห่งนี้เองก็คงเป็นส่วนหนึ่งภายในถ้ำค้างคาวเป็นแน่

‘อ๊ะ! คุณบาดเจ็บหรือเปล่า?’ หลินหยางกล่าวถามราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้

‘เปล่าข้าไม่ได้บาดเจ็บ’ ชายคนนั้นตอบกลับด้วยน้ำเสียงดูเป็นมิตร

‘งั้นคุณช่วยพาผมออกไปจากถ้ำนี้หน่อยได้ไหม?’ หลินหยางกล่าวจุดประสงค์ออกมาด้วยความคาดหวัง หากชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บละก็คงมิมีประโยชน์ที่จะให้มันช่วยเหลือเขาแต่อย่างใด

‘…’ มันเงียบเสียงไปไร้คำพูดตอบกลับ

บางทีมันอาจจะนึกดีใจอยู่ที่หลินหยางกล่าวถามสุขภาพมันด้วยความเป็นห่วง แต่ไฉนกลับกลายเป็นว่าหลินหยางกลับต้องการให้มันเป็นพาหนะแบกร่างเขากลับออกไปเสียนี่…

ตอนที่ 468 มืดบอด

‘เอ็งนี่ไม่ดูสถานการณ์เลยนะ ไม่ต้องหวังว่าจะให้ข้าพาเจ้าออกไป เพียงลำพังข้าคนเดียวยังมิรู้ว่าจะกลับออกไปได้หรือเปล่า’ ชายคนนั้นกล่าว

‘ตอนนี้พวกเราทำได้แค่นับเวลาถอยหลังภาวนาให้รายต่อไปมิใช่ตนเท่านั้น ถึงแม้สุดท้ายแล้วเราก็ต้องตายอยู่ดีก็เถิด’ มันกล่าวต่อน้ำเสียงของมันหม่นหมองลงเล็กน้อย

‘รายต่อไปอะไรหรอ?’ หลินหยางกล่าวถาม

‘ก็เจ้านั่นไง’ ชายคนนั้นกล่าวพลางเบ้ปากชี้ไปยังทางนึง

‘หืม? อะไรหรอ’ หลินหยางกล่าวถามด้วยความสงสัย

เขามองไปตามที่มันชี้เป้า เขาก็เห็นเพียงแต่ความมืดมิดมิสิ้นสุดเท่านั้น มิพบสิ่งใดเลยแม้แต่เพียงนิด

‘นี่เอ็งไม่เห็นไอ้ตัวนั่นหรือไง’ ชายคนนั้นเอ่ยด้วยความสงสัย มันค่อยๆยื่นแขนเข้ามาหาหลินหยางอย่างช้าๆและแล้ว…

‘!?’ หลินหยางสะดุ้งตกใจกับสิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่สัมผัสใบหน้าของตน แต่ตัวเขาบัดนี้ทำได้เพียงแสดงอาการบ่งบอกความรู้สึกเท่านั้น มิหลีกหนีขยับตัวหลบจากสิ่งแปลกปลอมดังกล่าวได้

‘นี่เอ็งตาบอดหรอกหรือ?’ ชายคนนั้นกล่าวน้ำเสียงของมันแฝงไปด้วยความแปลกใจ

สิ่งที่ลูบคลำใบหน้าหลินหยางอยู่นั้นก็คือมือของชายคนนี้นั่นเอง มันกำลังลูบไล้ดวงตาของเขาทั้งสองข้างสลับไปมาด้วยความฉงน มันใช้นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้เบิกเปลือกตาหลินหยางจนอ้ากว้าง เขาทำได้เพียงแค่นอนนิ่งให้มันทำตามใจเท่านั้นมิสามารถขยับตัวได้

‘โธ่ ชีวิตเอ็งนี่ช่างน่ารันทดเสียจริง ตาบอดยังมิพอ ต้องมาตายทั้งที่ยังมิรู้ความอีก’ ชายคนนั้นดึงมือกลับถอนหายใจ

คล้ายกับว่าแสดงออกถึงความสงสารอาทรแก่หลินหยางที่ถูกค้างคาวปีกเหล็กจับตัวมาโดยเจ้าตัวไม่รู้เรื่องเสียด้วยซ้ำ

‘หือ? ใครตาบอด ผมไม่ได้ตาบอด!’ หลินหยางกล่าว ยามที่ชายคนดังกล่าวยื่นมือมาอยู่เหนือดวงตาของเขานั้น

เขาก็ยังสามารถมองเห็นมือของมันได้ แม้จะเลือนลางก็เถิด แต่นั่นก็เพียงพอที่จะยืนยันว่าเขายังมิได้ดวงตามืดบอดไปแต่อย่างใด

‘โถๆๆ’ ชายคนนั้นมิสืบสาวว่าความต่อมันส่งเสียงเห็นอกเห็นใจ ดูเหมือนมันจะคิดว่าหลินหยางมิยอมรับความพิกลพิการของตนจึงปฏิเสธเสียงแข็ง ทำให้มันอดรู้สึกสงสารมากกว่าเดิมมิได้

‘…’ นั่นทำให้หลินหยางแทบพูดมิออกเลยทีเดียว

แต่เดี๋ยวก่อนเมื่อครู่ชายคนนี้บอกว่า ‘ไอ้ตัวนั่น’ ทำให้เขาเกิดความฉงนสงสัยขึ้นมา เจ้าตัวนั้นที่มันกล่าวถึงคือสิ่งใด? หากคิดไตร่ตรองดูแล้วเขาก็ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืดมิด แม้แต่ตัวของชายคนนี้เขายังมองมิเห็นเสียด้วยซ้ำ

หรือว่าการมองเห็นของมันจะดีมากกว่าเขางั้นหรือ? นั่นเป็นไปไม่ได้ที่มันจะสามารถมองได้กว้างไกลกว่าตัวเขา

นอกเสียจากว่ามันจะมีทักษะที่เพิ่มการมองเห็นอันแปลกประหลาดจนทำให้มันมองเห็นในที่มืดได้อย่างชัดเจน หรือไม่ก็เป็นเพราะว่าดวงตาของตัวเขาเองนั้นมีปัญหาอะไรบางอย่างจึงทำให้มิสามารถมองเห็นได้ตามปกติได้…