ตอนที่ 487 ท้าวความ(ตอนสอง)
พวกมันเดินเร่ร่อนเวียนแวะไปตามเมืองรกร้างเพื่อเสาะหาสิ่งของที่นำมาใช้ประโยชน์ แต่เมืองที่ว่างเปล่าเหล่านั้นล้วนถูกริบรอนสิ่งของออกไปเสียก่อนแล้วจากเมืองรอบข้าง อาวุธ อาหารหรือเสื้อผ้าดีๆไม่ตกมาถึงมือพวกมันแม้สักชิ้น
เมื่อเข้าวันที่ผู้คนเริ่มล้มหายตายจากการขาดสารอาหาร กระเพาะที่ว่างเปล่า ร่างกายที่อ่อนล้าส่งผลให้สภาพร่างกายอิดโรยไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถเดินทางต่อไหว
สุดท้ายพวกมันก็ปักหลักอยู่ภายในเมืองร้างแห่งหนึ่ง
ซึ่งเวลาที่มันใช้เดินทางทั้งหมดห้าวันนั้นมิทราบห่างออกจากเมืองหลินหยางมากเท่าใดแล้ว แต่คงมิต่ำกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตรเป็นแน่
ตอนนี้เหลือผู้รอดชีวิตไม่ถึงยี่สิบคนเสียด้วยซ้ำ อาหารมิเหลือ อาวุธมิต้องพูดถึง พวกมันมีเพียงเสื้อผ้าขาดรุ่ยและท่อนไม้ที่พอจะหาได้เท่านั้น
คงมิสามารถเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด ด้วยจำนวนคนเพียงแค่นี้คงไม่สามารถต่อสู้แย่งชิงแหล่งอาหารกับเมืองอื่นใด
ความสิ้นหวังเริ่มมาเยือนอย่างช้าๆ พวกมันนำต้นไม้ใบหญ้าทานเพื่อประทังความหิวทั้งน้ำตา
คืนหนึ่งในวันที่เจ็ด มันถูกปลุกขึ้นมากลางดึกจากการหลับไหลด้วยความทรมานจากความหิว และพบเข้ากับร่างไร้วิญญาณของสหายรักที่ใช้เศษผ้าแขวนคอคร่าชีวิตตนจนสิ้นลม ร่างกายที่ผอมติดกระดูกแกว่งไกวไปมาตามแรงลม มันช่างเป็นภาพที่น่าเศร้าสลดเสียใจยิ่ง
ในตอนนั้นตัวมันนึกโกรธเกลียดหลินหยางเข้าใส้ อาฆาต เกลียดชัง แค้นเคือง แต่ที่มันเสียใจนั้นคือความโง่เขลาของตัวมันเองเสียมากกว่า
เพียงเพราะตันหาบ้าอารมณ์ของพวกมันกลับต้องให้สหายร่วมรบตกตายไปเกือบสิ้น ทำให้คนที่เหลือต้องร่อนเร่ไร้จุดหมายใช้ชีวิตอยู่มิสู้ตาย
เมื่อมีคนแรกก็ต้องมีคนที่สอง หลังจากคืนแรกผ่านไปทุกๆเช้าที่่ตื่นมา พวกมันจะพบว่าสหายของตนปลิดชีวิตด้วยตนเองตายไปละคนสองคน ไม่มีใครท้วงติงกล่าวปรามหรือพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักคน บางทีพวกมันคงคิดว่าการได้ตายไปเสียดีกว่าอยู่อย่างอดสูเช่นนี้
บรรยากาศเต็มไปด้วยความหดหู่หมดหวังไร้จุดมุ่งหมาย แต่ละคนดวงตามืดหม่นดั่งปลาตาย สีหน้าไร้อารมณ์ ไร้ชีวิตชีวา เสมือนเมืองร้างแห่งนี้ไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่
ตอนนี้พวกมันมิต้องคาดหวังการแก้แค้น แม้แต่มดสักตัวยังมิมีแรงจะบี้ เพียงแค่สู้กับจิตใจตนเองมิให้สูญสลาย อาศัยยืดชีวิตไปวันๆก็นับว่าหนักหนาสาหัสสำหรับผู้เร่ร่อนเช่นพวกมันแล้ว
วันเวลาผ่านไปนานเท่าใดมิทราบ
ล่วงเลยมาถึงวันหนึ่งจำนวนคนที่ยังมีชีวิตเหลือเพียงแปดคน
ในตอนบ่ายของวันนั้นมีชายและผู้ติดตามได้เดินทางเยือนเมืองที่พวกมันอาศัยอยู่
ชายคนนั้นมาเพื่อชักชวนพวกมันให้เข้าร่วมงานการแข่งขันประลองยุทธ์อะไรสักอย่าง ในตอนนั้นพวกมันมิได้สนใจสิ่งที่ชายผู้นี้บอกกล่าวเลยแม้แต่น้อย
ทั้งร่างกายของพวกมันไม่มีสิ่งใดติดตัวแม้แต่อาวุธมีคมหรือเกราะป้องกันร่างกายแม้กระทั่งอาหารยังไม่ตกถึงท้องมานานเท่าใดแล้วมิทราบที่ต้องทานเปลือกต้นไม้และหญ้าประทังชีวิต
มีหรือมันจะสนใจกิจกรรมอันไร้สาระที่ชายผู้นั้นบอกกล่าว
ตอนที่ 488 ท้าวความ(ตอนสาม)
ทว่าเมื่อมันได้รับรู้เงื่อนไขจากชายผู้นั้นคือจำต้องใช้เหรียญเงินสีดำจำนวนสิบเหรียญเพื่อเข้าร่วมงานครั้งนี้
ด้วยความสนใจมันจึงสอบถามมันไปจึงได้รู้ความสำคัญของเหรียญที่มันไม่เคยเห็นคุณค่ามาก่อน
และแล้วมันก็ได้เห็นแจ้งถึงอำนาจเงินตรา สำหรับอาหารกองโตเท่าภูเขาก็สามารถใช้เหรียญสีดำนี้แลกเปลี่ยนมาได้โดยที่มิต้องเหน็ดเหนื่อยลำบากออกไปหาเลยแม้แต่น้อย
เหรียญดำเหรียญเล็กๆสามารถซื้อได้กระทั่งชีวิตของพวกมันคนใดคนหนึ่งเสียด้วยซ้ำ!
สถานที่นามเรียกขานเป็นสวรรค์แต่เปรียบดั่งนรกนี้ สามารถใช้เหรียญสีดำในการซื้อขายของมีค่าทุกสิ่งแม้ความสุขทั้งชีวิต
มีกระทั่งผู้ที่ทำงานเพื่อสะบั้นชีวิตคนอื่นเพื่อแลกกับเงินเพียงไม่กี่สิบเหรียญ หรือแม้แต่การค้ามนุษย์ที่สามารถจับจ่ายใช้สอยมาได้เพียงแค่สิบเหรียญก็สามารถได้’ทาส’มาไว้ในครอบครอง..
เหรียญวงเล็กๆมีค่ามากกว่าเม็ดเงินหลายสิบล้านจากโลกเก่าของพวกมันเสียอีก
ที่นี่พวกมันไม่จำเป็นต้องรอคอยถึงสิ้นเดือนเพื่อจะรับเงินมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเพียงหยิบมือ
พวกมันสามารถออกไปตามล่าเสาะหาความมั่งคั่งด้วยน้ำมือตนเอง พวกมันสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตจากคนเร่ร่อนอยู่รอความตายไปวันต่อวัน กลายเป็นมหาเศรษฐี มีบารมีชี้เป็นชี้ตายได้อย่างใจนึก!
หลังจากสอบถามเรื่องราวมากมายกับชายผู้มาเยือน พวกมันที่หมดหวังไร้ความใฝ่ฝันหมดหนทางจะไปต่อได้ปลุกไฟในตัวพวกมันขึ้นมาอีกครั้ง
มิรอให้เวลาผ่านไปเนิ่นนาน พวกมันทั้งหมดรวมตัวกันเดินทางออกจากเมืองโดยมีท่อนไม้ภายในมือเป็นอาวุธ
เสื้อผ้าที่ขาดรุ่ย เท้าที่ว่างเปล่า ท้องที่หิวกระหาย แม้สภาพร่างกายจะมิเอื้ออำนวยเท่าใดนัก แต่ความใคร่อยากในอำนาจเงินทองของพวกมันมีมากกว่านั้นนับสิบนับร้อยเท่า
ชายทั้งแปดที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงใช้ท่อนไม้ที่พวกมันเรียกว่าอาวุธพยุงร่างกายเดินเซไปมา ไปทั่วทุกหนแห่งเพื่อตามหาสิ่งที่สามารถมอบเหรียญสีดำอันมีค่าให้แก่พวกมันได้ นั่นคือถ้ำแหล่งอาศัยของสัตว์ประหลาด!
ชายผู้มาเยือนได้เล่าให้พวกมันเกี่ยวกับถ้ำที่มีสัตว์ประหลาดนับร้อยนับพันอาศัยอยู่ ทั้งสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นเมื่อตกตายไปจะมีสิ่งที่พวกมันต้องการตกออกมาจากร่าง
หากพวกมันจัดการปราบถ้ำที่มีสัตว์ประหลาดระดับสูงอาศัยอยู่ได้เพียงแค่ถ้ำเดียวเท่านั้นพวกมันก็มิจำเป็นต้องห่วงหุงหาเรื่องอาหารอีกต่อไป กระทั่งอิสตรีในดวงใจที่หมายปองยังต้องมาสยบแทบเท้า
หากพวกมันใช้อย่างประหยัดจะมีเงินใช้จ่ายไปได้อีกหลายสิบปี!
ชายชาติทหารผอมกระหร่องทั้งแปดนายเดินงุ่มง่ามไปทั่วทุกสารทิศ
แต่ก่อนที่พวกมันจะได้เจอะเจอถ้ำที่ใฝ่ฝันหานั้น
กลับได้พบกับกลุ่มสัตว์ประหลาดที่มุ่งหน้าเดินทางไปยังเส้นทางแห่งหนึ่งอยู่ ชายทั้งแปดที่ร่างกายซูบผอมใบหน้าเหี่ยวเฉาซีดเซียวกลับยิ้มย่องยกมุมปาก
พร้อมกับวิ่งตะลุมบอนกับฝูงสัตว์ประหลาดทั้งฝูงด้วยความบ้าระห่ำไม่เกรงกลัวความตาย
