ตอนที่ 579 ทานอาหาร(ตอนต้น)
ของเหลวที่สาดกระเซ็นเป็นวงกว้างนั้นก็คือเลือด
เลือดที่กระเซ็นออกมานี้กระทบเข้ากับร่างกายของเหล่าชายฉกรรจ์จากทางด้านหน้าและด้านข้างเท่านั้น
มันเป็นแนวเดียวกับที่แวมไพร์ปีศาจกระชากบางอย่างออกมา ดูเหมือนมันจะออกแรงเล็กน้อยเพื่อให้สิ่งนั้นขาดออกจากกันจนเกิดเป็นแรงเหวี่ยงในแนวขวาง ซึ่งเกิดเป็นผลของสายเลือดที่สาดกระจายไปนั่นแล
คนรอบกายจากส่วนหน้าและด้านข้างซ้ายขวาพลางก้มมองสัมผัสถึงโลหิตที่เปรอะเปื้อนลำตัวของพวกมัน
พวกมันที่กำลังเคลื่อนที่ต่อคิวเรียงเป็นแถวเพื่อถอยกลับไปยังส่วนลึกของถ้ำ บัดนี้ใบหน้าของพวกมันล้วนซีดเซียวแตกตื่นตกใจกับภาพที่เห็น
สำหรับคนทางด้านหลังอย่างหลินหยางและเหล่าชายฉกรรจ์ที่ผ่านจุดกึ่งกลางที่ซึ่งเป็นจุดที่แวมไพร์ปีศาจตนนี้อยู่มาแล้ว พวกเขาจะไม่สามารถมองเห็นการกระทำที่แวมไพร์ตนนี้ทำอยู่ได้เนื่องจากพวกเขาสามารถเห็นได้เพียงแค่แผ่นหลังและมุมด้านข้างอีกเล็กน้อยเท่านั้น
แต่สำหรับคนที่กำลังแสดงสีหน้าราวกับเห็นผีกลางวันแสกๆกันอยู่นี้นั่นเพราะว่าพวกมันสามารถเห็นรายละเอียดได้ทุกระเบียดนิ้ว
ตั้งแต่แวมไพร์ปีศาจเริ่มขยับตัว เห็นชัดเจนถึงสิ่งของแปลกปลอมที่แวมไพร์ตนนี้ถืออยู่ มันคือมือของมนุษย์!!
เมื่อมองไปตรงหน้าของมันจะพบร่างเจ้าของมือข้างนั้น มันก็คือร่างไร้วิญญาณของชายขี้ขลาดนั่นแล
“นี่! อุ๊–”
“ชู่~” ชายคนหนึ่งตกใจกับภาพที่เห็นมันเผลออุทานออกมา ชายที่ยืนอยู่ถัดไปจากมันมิปล่อยให้มันส่งเสียงยาวนาน
เขาใช้มือรีบเร่งอุดปากของมันพร้อมส่งสัญญาณให้มันผ่อนเสียงลงอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่ามันจะสร้างจุดสนใจใหม่ให้แก่เจ้าแวมไพร์ปีศาจตนนี้นั่นเอง
บัดนี้ดูเหมือนว่าเจ้าแวมไพร์จะมิได้สนใจผู้คนรอบข้างกายของมันเลย
มันกำลังมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ร่างกายอันไร้วิญญาณของชายขี้ขลาด มันเคลื่อนมือที่ดึงขาดออกมาจากแขนของชายขี้ขลาดเข้า’ปาก’ช้าๆ
ทว่าตอนนี้คงไม่สามารถเรียกได้ว่าปากอีกต่อไปเพราะมันนำมือชิ้นโตยัดเข้าไปในจุดกึ่งกลางของใบหน้าตนเองซึ่งจุดนั้นแต่เดิมคงจะเป็นจมูกของมันเสียมากกว่า ใบหน้าที่ถูกแบ่งออกเป็นสี่เฉกเกิดช่องว่างขนาดใหญ่ขึ้นมาตรงกลางมันใหญ่พอที่จะยัดมือทั้งชิ้นเข้าไปภายในอย่างหมดจด
วูบ~
หลังจากยัดมือของชายขี้ขลาดเข้าไปภายในใบหน้าของตนแล้ว จู่ๆใบหน้าทั้งสี่ซีกของมันค่อยๆหุบลง แต่มันยังไม่สามารถกลับมาแนบกันเป็นปกติได้ ยังคงเห็นรอยแยกแนวตั้งและแนวนอนผ่ากลางใบหน้าของมันอยู่
แจ๊บ~
ใบหน้าทั้งสี่ซีกของมันก็ขยับไปมา ยุบตัวและพองขึ้นสลับกันไปมาพร้อมกับเลือดไหลรินออกมาจากรอยแยกทั้งสี่บนใบหน้าของมัน ตามมาด้วยเสียงการกัดเคี้ยวเนื้อสดๆ ชวนให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกหิวโหยอยากอาหารตามกันไปติดๆ
ตอนที่ 580 ทานอาหาร(ตอนปลาย)
เมื่อได้เห็นภาพประกอบโดยมีตัวเอกเป็นแวมไพร์กำลังทานมือมนุษย์ชิ้นโตทั้งชิ้น อาหารที่เคยรับประทานมาทั้งวี่วันแทบจะสำลอกออกมาทั้งหมด
แพละ~
กึก~
ไม่ช้าใบหน้าของมันที่เหมือนจะกลายสภาพเป็นปากขนาดใหญ่ก็แหวกอ้าออกเป็นสี่แฉกกว้างพร้อมกับคายเอาของเหลือออกมา นั่นก็คือกระดูกมือสีหม่นที่มีเศษเนื้อติดอยู่ประปราย
เมื่อมันคายเอาสิ่งที่ไม่ต้องการออกมาเป็นที่เรียบร้อยใบหน้าของมันก็หดกลับคืนสภาพเสมือนมนุษย์ดังเดิม
กระดูกชิ้นนั้นสามารถเห็นรายละเอียดได้แทบทุกส่วนตั้งแต่กระดูกนิ้วแต่ละข้อจนถึงข้อมือ มันช่างน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก
เหล่าชายฉกรรจ์ที่มองเห็นภาพดังกล่าวล้วนหันกลับมามองอาวุธกระดูกที่อยู่ในมือของตนเอง พวกมันเป็นผู้แปรรูปอาวุธที่ตนใช้มากับมือตนเอง
แต่เมื่อเห็นสภาพดั้งเดิมสดๆตรงหน้านี้แล้ว แทบจะอยากปาทิ้งเสียให้ไวแต่มันก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้นและจำใจใช้อาวุธชิ้นนั้นต่อไปด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว
อารมณ์ที่แตกต่างกันสุดขั้วของแวมไพร์ปีศาจยกมุมปากขึ้นอย่างพึงพอใจ แสดงสีหน้าอิ่มเอมมีความสุขกับการรับประทานอาหารแสดงให้เห็นถึงความเอร็ดอร่อยของมื้ออาหารที่พึ่งเติมลงท้อง
ร่างกายของมันบัดนี้อาบเลือดตั้งแต่ใบหน้าย้อมลำคอและเสื้อผ้าที่สวมใส่จนแดงฉานเป็นผลพวงมาจากการสวาปามเนื้อชิ้นโตของมันนั่นแล
#&[email protected]%$~
กึกๆๆ~
มีเสียงซุบซิบฟังไม่ได้ศัพท์ และเสียงฟันกระทบกันแว่วขึ้นมาบางเบาจากชายฉกรรจ์ที่ยืนจ้องมองดูการรับประทานอาหารของปีศาจในระยะเผาขน พวกมันบางคนไม่ตัวสั่นหวาดกลัว ก็หน้าซีดแทบจะเป็นลม
คิคิ~
แวมไพร์ปีศาจหันศรีษะมองไปยังคนรอบๆที่ยืนล้อมมันอยู่พลางหัวเราะเสียงต่ำ ราวกับว่าชายฉกรรจ์เหล่านี้คืออาหารอันโอชะที่วางรอมันอยู่บนโต๊ะอาหารที่สวยหรู เชื้อเชิญให้มันมาชิมลิ้มลองก็มิปาน
สถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้มิได้ต่างไปจากส่วนลึกของถ้ำเลย หากพวกเขาไม่สามารถออกไปจากถ้ำแห่งนี้ ทุกส่วนภายในถ้ำก็ล้วนไม่ต่างไปจากส่วนลึกแหล่งอาศัยของแวมไพร์ตนนี้ ตกอยู่ในชะตากรรมเฉกเช่นเดียวกับผู้เคาะห์ร้ายทั้งหลายที่ถูกแปรรูปเป็นอาวุธกระดูกนั่นแล
เมื่อสายตานั้นมองผ่านร่างของผู้ใด มันผู้นั้นล้วนกลั้นหายใจยืนแข็งทื่อ
และแล้วมันก็ดึงสายตากลับมาให้ความสนใจแก่อาหารตรงหน้าอีกครา มันเอื้อมมือทั้งสองข้างลูบคลำร่างไร้วิญญาณของชายขี้ขลาดราวกับกำลังเสาะหาวัตถุดิบอวัยวะที่น่าอร่อยเพื่อส่งเข้าไปในกระเพาะของตน
วูบ~
หลินหยางโบกมือให้สัญญาณแก่ชายฉกรรจ์ที่ยืนตัวแข็งค้างอยู่เพื่อให้พวกมันเร่งรีบถอยล่นโดยไว
โดยไม่จำเป็นต้องได้รับคำสั่ง
พวกมันทนมองภาพอันน่าสยดสยองต่อไปมิได้แทบจะรีบวิ่งออกไปจากจุดนี้กันเต็มที
ชายฉกรรจ์ที่แนบอยู่กับผนังถ้ำซ้ายขวาโดยเว้นระยะห่างจากเจ้าปีศาจตนนี้ เร่งรีบดันคนข้างหน้าไล่หลังเพื่อหนีออกให้ห่างจากปีศาจตนดังกล่าวอย่างร้อนลน
