ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 371 คนเมากับบ้านของเรา (1) / ตอนที่ 372 คนเมากับบ้านของเรา
ตอนที่ 371 คนเมากับบ้านของเรา (1)
ฤดูหนาวอากาศหนาวมาก ฮีตเตอร์กำลังทำงานอย่างหนักภายในจึงห้องอบอ้าว อวี๋กานกานดื่มเยอะก็ยิ่งรู้สึกร้อน เธอนอนห่มผ้าสักครู่ก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อและกางเกงทั้งหมดทิ้งไว้ข้างๆ เหลือแค่กระโปรงซับในตัวเดียว
แต่ก็ยังร้อนอยู่ดี ทิ้งตัวลงนอนยกขาข้างหนึ่งก่ายออกนอกผ้าห่ม
ฟังจือหันกลับเข้ามาในห้องจึงเห็นฉากนี้เข้า ดวงตาหรี่ลงทันที
เขาก้าวเข้าไปก้มลงห่มผ้าให้เธอ
อวี๋กานกานยังหลับไม่สนิท เมื่อมีคนนั่งลงข้างเตียงเธอจึงลืมตาที่พร่ามัวขึ้น
ฤทธิ์เหล้าแรงมากเกือบทรมานจนไม่ไหว เธอลุกขึ้นนั่งสะลึมสะลือถามฟังจือหัน “ที่นี่ที่ไหนอ่ะ”
น้ำเสียงเหมือนพูดพล่ามคล้ายกำลังละเมอ
นิ้วเรียวยาวของฟังจือหันกุมใบหน้าเธอไว้พร้อมทั้งลูบเรือนผมข้างๆ ที่ยุ่งเหยิงให้ “นี่คือบ้านของเรา”
อวี๋กานกานเผลอสะอึกออกมา
จู่ๆ เธอก็ผลักฟังจือหันไปด้านข้างและรีบลงจากเตียงพุ่งเข้าห้องน้ำ
ไม่ช้าก็ได้ยินเสียงอาเจียนดังออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ยังไม่ได้ปิดประตู ฟังจือหันรีบก้าวเข้าไปจึงเห็นว่าอวี๋กานกานกำลังคุกเข่าที่ชักโครกและอาเจียนออกมาไม่หยุด
หลังจากอาเจียนแล้วอวี๋กานกานรู้สึกโล่งขึ้นมาบ้าง แต่ยังเวียนหัวอยู่
เมื่อกดชักโครกเสร็จอวี๋กานกานปิดฝาแล้วนั่งบนนั้นอย่างหมดแรง
ฟังจือหันรินน้ำยื่นให้เธอหนึ่งแก้ว “ดื่มน้ำหน่อยจะได้สบายขึ้น”
อวี๋กานกานรับมาดื่มกลั้วปากกลั้วคอแล้วดื่มน้ำตามอีกสองสามอึก
ฟางจือหันซักผ้าขนหนูผืนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยเช็ดหน้าให้เธอ
แสงไฟตรงอ่างล้างมือตกกระทบจากบนลงล่างทำให้ชายหนุ่มดูเหมือนอาบด้วยแสงสีทอง
ในสายตาที่พร่ามัวของอวี๋กานกาน ผู้ชายตรงหน้าช่างราวกับเทพเจ้าที่ลึกลับและสง่าผ่าเผย แต่การเคลื่อนไหวของเขากลับเนิบช้าและอ่อนโยน
อวี๋กานกานลืมทุกสิ่งมากมายไปชั่วขณะ จำได้แค่ว่านี่คือผู้ชายที่เธอชอบ
เพราะว่าในสายตาหญิงสาว ฟังจือหันเช็ดหน้าก้มมองหญิงสาวที่กำลังเมามายแล้วสบตาที่ไร้เดียงสาของเธอ
“ทรมานไหม”
“ทรมานมากค่ะ” หญิงสาวตอบไปตามตรง
“คราวหน้าดื่มให้มันหนักกว่านี้หน่อย หืม” เห็นได้ชัดว่าฟังจือหันประชด อีกทั้งเหมือนจงใจลงโทษดึงหูอวี๋กานกานด้วย
อวี๋กานกานประท้วงเสียงหลงจ้องเขาด้วยความเจ็บใจ “เจ็บนะ คุณดึงหูฉันทำไม”
“ไม่ดึงหูแล้วคุณจะเข็ดไหมฮะ ไม่มีใครให้คุณดื่มเยอะขนาดนั้น แก้วเดียวก็พอแล้วแต่คุณยังดื่มต่ออีกสองแก้ว คนเขาแต่งงานกันคุณดีใจอะไรนักหนา หืม”
ฟังจือหันบีบแก้มเธออย่างหมั่นเขี้ยว
อวี๋กานกานทั้งเจ็บทั้งโมโห
มือสองข้างของเธอเกี่ยวรัดคอเขาเป็นเถาวัลย์ เปลือกตาดุจแพรไหมริมฝีปากแดงระเรื่อยู่เข้าหากันราวกับดอกท้อสีชมพู
ฟังจือหันพูดในลำคอ “อย่าซน”
หากซนอีกเขาไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น
อวี๋กานกานยิ้มร้าย ทันใดนั้นขยับตัวขึ้นจูบริมฝีปากฟังจือหัน
ฟังจือหันตัวแข็งทื่อ ดวงตาดำขลับจ้องลึกไปที่อวี๋กานกาน “…”
ตอนที่ 372 คนเมากับบ้านของเรา
อวี๋กานกานกลับยิ้มร้ายๆ มากกว่าเดิม “ฉันพึ่งจะอ้วกมาเมื่อกี้”
จากนั้นผลักไปข้างหน้า ฟังจือหันยังไม่ทันตั้งตัวจึงกระถดถอยกลับเข้าห้องนอน แล้วเธอก็มุดตัวเข้าในผ้าห่มกะจะนอนให้สบาย
ขณะที่กำลังจะห่มผ้าชายหนุ่มโถมตัวล้มทับเธอทั้งร่าง ใบหน้าคมราวกับรูปสลักทั้งดูชั่วร้ายและหล่อเหลา หรี่ตาจ้องอย่างอันตรายอวี๋กานกาน “คุณกำลังยั่วผมเหรอ”
“ฉันกำลังเอาคืนคุณต่างหาก” ใครให้คุณมาดึงหูบีบแก้มฉันล่ะ
“งั้นผมต้องเอาคืนคุณด้วยไหม” สายตาฟังจือหันวางไปที่ริมฝีปากของเธอแล้วทาบลงไปช้าๆ
อวี๋กานกานเบิกตากว้างยกมือขึ้นปิดปาก “ฉันพึ่งอ้วกไปเมื่อกี้ คุณจะจูบคนที่พึ่งอ้วกมาได้ยังไง”
ฟังจือหันไม่ขยับตัวแต่จรดปลายจมูกแตะปลายจมูกของเธอ น้ำเสียงแหบเสน่ห์นิ่งสงบราวกับน้ำกระซิบว่า “แล้วถ้าผมบอกว่าได้ล่ะ”
อวี๋กานกานจ้องเขาและจงใจถามอย่างท้าทาย “แล้วคุณกล้าแลกลิ้นไหมล่ะ”
เธอเป็นคนที่พึ่งจะอาเจียน
เขาเป็นคนรักความสะอาด ถ้าจูบก็คงจูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก
ฟังจือหัน “…”
อวี๋กานกานคิดว่าเขาไม่กล้า ไม่งั้นไม่เงียบไปหรอก
เธอนึกได้ใจนิ้วเรียวเขี่ยไปบนแผงอกฟังจือหัน “ไม่กล้าแลกลิ้นเหรอ งั้นคุณก็รีบลุกออกไปฉันจะนอนแล้ว”
ฟังจือหันลุกขึ้นจริงๆ
แต่เขาลุกเพียงครึ่งตัวแต่ยังคงคร่อมทับอวี๋กานกานอยู่แล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อ สายตาที่จ้องอวี๋กานกานนั้นทั้งลึกซึ้งและเซ็กซี่ยั่วยวน
อวี๋กานกานตื่นตระหนก “คุณจะทำอะไร ฉันว่าคุณโรคจิตชอบถอดเสื้อผ้า เอะอะก็ถอด ตอนนี้หน้าหนาวคุณถอดผ้าไม่กลัวตัวเองแข็งตายหรือไง”
ในดวงตาสีดำลึกของฟังจือหันเต็มไปด้วยแรงปรารถนา
อวี๋กานกานสบตาเขา รู้สึกตัวเองเหมือนเนื้อที่ขึงบนเขียงรอถูกกิน
เธอลอบกลืนน้ำลาย “ฉันเพิ่งอ้วกมานะ คุณก็รู้ดีว่ามีกลิ่นอ้วกติดอยู่”
“คุณดื่มน้ำล้างปกไปแล้วนี่”
“พึ่งอ้วกมายังไงก็มีกลิ่น กลิ่นกระเทียม พริกไทย ต้นหอม เต้าหู้เหม็น…”
“ผมจะเล่าเรื่องหนึ่งให้คุณฟัง”
จู่ๆ ฟังจือหันเปลี่ยนเรื่องคุย อวี๋กานกานชะงักครู่หนึ่ง เล่าเรื่องตอนนี้เนี่ยนะ?
อวี๋กานกานผลักหน้าอกเขา “คุณจะเล่าเรื่องอะไร”
ฟังจือหันรวบมือทั้งสองข้างกดไว้บนศีรษะ พูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่ข้างหูเธอ “
“ตอนปฏิบัติภารกิจทหารหลายปีมีหลายครั้งต้องเข้าป่าลึก ตอนนั้นไม่มีน้ำและอาหาร แม้กระทั่งล่าสัตว์ก็จุดไฟไม่ได้ ไม่งั้นจะเป็นจุดสังเกต เพื่อความอยู่รอดมีอะไรให้กินก็ต้องกิน”
“หา?”
“ดื่มน้ำโคลน กินผักหญ้าและเนื้อดิบ คุณคิดว่าผมแคร์ว่าคุณจะอ้วกหรือไม่งั้นเหรอ” เมื่อพูดจบฟังจือหันก็ประกบริมฝีปากปากอวี๋กานกานแนบสนิท
อวี๋กานกานไม่คาดคิดมาก่อนว่าฟังจือหันจะไม่แคร์ อีกทั้งยังจูบลึกซึ้งอย่างไม่หวั่นเกรงเลยสักนิด
รสจูบดุดันเอาแต่ใจแข็งแกร่งราวกับหมาป่าพร้อมด้วยความปรารถนาที่เร่าร้อน
อุณหภูมิในห้องยิ่งปะทุ
ความใคร่ลึกซึ้งมอมเมาคนทั้งสอง
อวี๋กานกานรู้สึกสมองขาวโพลน มือที่ขัดขืนเริ่มอ่อนแรงค่อยๆ ผ่อนลง จากนั้นโอบเกี่ยวรอบคอฟัง
จือหันอย่างไม่รู้ตัว
ฟังจือหันลูบไล้ที่เอวของเธอ และยิ่งเลื่อนต่ำลงไป…
