ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 395-396

ตอนที่ 395-396

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ – ตอนที่ 395 ผมชอบกินเสี่ยวอวี๋ (5) / ตอนที่ 396 พวกเราแต่งงานกันแล้ว (1)
ตอนที่ 395 ผมชอบกินเสี่ยวอวี๋ (5)

อวี๋กานกานอยู่ข้างตัวฟังจือหัน เธอเป็นโรคที่ติดมาจากการทำงาน มักจะเผลอตัวคว้าสมุนไพรขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ ใช้นิ้วชี้บีบมันครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอามาจ่อดมใกล้กับปลายจมูก

หลินเซินพูดอยู่ด้านข้าง “โสมอเมริกันงวดนี้เกิดปัญหานิดหน่อยระหว่างทาง เดิมทีควรจะมาถึงสองวันก่อนหน้านี้แล้ว”

โสมอเมริกัน?

อวี๋กานกานนำวัตถุดิบยาเมื่อกี้กลับไปที่เดิมแล้วก็หยิบวัตถุดิบยาเล็กน้อยขึ้นมาอีกอย่างรวดเร็ว วางไว้บนฝ่ามือแล้วลองดม และหยิบอีกชิ้นหนึ่งใส่ปากลองชิมดู

ฟังจือหันเห็นการกระทำของเธอทุกอย่างจึงเอ่ยถาม “มีอะไรเหรอ”

อวี๋กานกานหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาแล้วคายวัตถุดิบยาในปากจากนั้นก็ถามหลินเซิน “ห้าต้น คุณบอกว่านี่คือโสมอเมริกันเหรอ”

หลินเซินตอบกลับ “ใช่ครับ โสมอเมริกันที่พวกเราซื้อเป็นของรัฐวิสคอนซิน เป็นโสมอเมริกันที่ดีที่สุดแล้ว”

อวี๋กานกานเอ่ย “มันถูกคนจัดการมาก่อนแล้ว ดมยังไงก็มีกลิ่นของโสมอเมริกันจริง แต่ก็ไม่ใช่โสมอเมริกัน”

หลินเซินได้ยินคำพูดของอวี๋กานกานก็ตกใจไม่หยุด สีหน้าหวาดกลัว “นะ…นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง”

ฟังจือหันมีสีหน้าเย็นชา หยิบชิ้นหนึ่งใส่ปากเพื่อลองชิมแต่เขากลับชิมแล้วแยกไม่ออก

หลินเซินลองชิมดูเช่นกัน แต่ก็แยกไม่ออก

อวี๋กานกานจึงอธิบายให้พวกเขา “ดอกระฆังจีนรูปร่างภายนอกไม่ต่างกับโสมอเมริกันมากนัก พื้นผิวจะแตกเป็นสีขาวอมเทา เนื้อเยื่อเจริญรอบมัดห่อลำเลียงกระจายรอบเป็นสีแดงเข้ม ท่อลำเลียงอาหารยังคงเห็นเป็นสีแดงได้นิดหน่อย แห้งกรอบไม่เป็นมันชัดเจน คนกลั่นออกมามีประโยชน์ หลังจากผ่านความแห้งชื้นก็จะกลายเป็นโสมอเมริกาชั้นดี นอกจากนี้คนทั่วไปยังชิมแล้วแยกไม่ออก ในวัตถุดิบยาส่วนน้อยที่ไม่ดี คนขายก็จะชอบเอาดอกระฆังจีนผสมเข้าไปกับโสมอเมริกัน เอาของปลอมมาหลอกว่าเป็นของจริง โกงผู้ซื้อ แต่ว่าพวกคุณไม่ใช่ว่ามีผู้เชี่ยวชาญในแผนกการจัดซื้อหรอกเหรอ มีผู้เชี่ยวชาญในการปรึกษาเรื่องวัตถุดิบยาไหม ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

หลินเซินพูดกับฟังจือหันอย่างร้อนรน “แต่ก่อนได้แบบยามา ผมให้คนงานลองดูแล้วก็ไม่ใช่ดอกระฆังจีน เป็นโสมอเมริกันอย่างแน่นอน”

ฟังจือหันมองเขา “ตอนนี้คุณรีบไปตรวจสอบวัตถุดิบยางวดนี้เถอะ ใครเป็นคนรับผิดชอบ”

หลินเซินเหยื่อแตกพลั่ก รีบให้คนไปตรวจสอบ สุดท้ายก็พบว่าผู้ที่รับผิดชอบวัตถุดิบยางวดนี้คือเจียงไป่อัน

ตอนเย็นฟังจือหันจึงไม่สามารถไปกินข้าวกับอวี๋กานกานได้โดยปริยาย นัดกินข้าวกลางวันพรุ่งนี้ และให้หลินเซินพาอวี๋กานกานไปส่ง

เจียงไป่อันถูกเรียกตัวกลับบ้านเจียง

ปู่เจียงโกรธจัด หนวดเคราสั่นระริก

พอเห็นเจียงไป่อันก็ฟาดไม้เท้าไปอย่างรวดเร็ว “คนสารเลว ตระกูลเจียงของเราทำไมเกิดคนสารเลวแบบแกได้!”

เจียงไป่อันอดทนกับความเจ็บปวด ถลึงตามองฟังจือหันที่อยู่ด้านข้างหลังจากนั้นก็เอ่ยด้วยความคับข้องใจ “คุณปู่ ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไรอีก ทำไมมาตีผมแบบไม่แยกผิดแยกถูกเลย”

ปู่เจียงโยนเอกสารกองหนึ่งใส่เจียงไป่อันแล้วตะคอก “แกเคยคิดบ้างไหมถ้าของเหล่านี้ถูกเปิดเผย สกุลเจียงจะเผชิญหน้ากับผลที่ตามมายังไงบ้าง”

หลุบตาลงอ่านเนื้อหาในเอกสาร เจียงไป่อันกลับไม่ยอมรับ นอกจากนี้ยังแย้งขึ้นมาอีก “อันนี้ผมรับผิดชอบ แต่ขั้นตอนการนำเข้าโรงงานไม่ใช่ผมที่เป็นคนรับผิดชอบ ผมมอบหมายให้ผู้ช่วยฟังจือหันไปแล้ว ฟังจือหัน ฉันว่าแกจงใจใส่ร้ายฉันสินะ”

เขาพูดด้วยสีหน้าขมขื่นใจ “ฟังจือหัน ฉันกับแกมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีกันเท่าไหร่ แต่พ่อของฉันก็ดีกับแกนี่ ทำไมแกถึงได้ทำเรื่องแบบนี้”

สีหน้าขมขื่นใจราวกับฟังจือหันทำเรื่องเลวทรามอะไรสักอย่าง

ฟังจือหันมีสีหน้าไม่ปรากฏอารมณ์อยู่ตลอด เขามองไปที่หลินเซินที่อยู่ด้านข้าง

หลินเซินยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เจียงไป่อัน

ตอนที่ 396 พวกเราแต่งงานกันแล้ว (1)

หลินเซินยื่นเอกสารชุดหนึ่งส่งให้เจียงไป่อันอีกครั้ง หลักฐานข้างในทำให้เจียงไป่อันอยากจะแกล้งโง่ก็ทำไม่ได้แล้ว แต่เจียงไป่อันยังคงไม่ยอมรับ ชี้ไปที่ฟังจือหันด้วยความโมโห “เพราะแก แกเป็นคนใส่ร้ายฉัน”

ฟังจือหันไม่พูดอะไรกับเขาอีก

เขาเพียงแค่มองปู่เจียงพร้อมกับเอ่ย “เนื่องด้วยเขาทำลายผลประโยชน์ของบริษัทอย่างร้ายแรงอีกครั้ง ผมขอเสนอให้เขาออกจากสกุลเจียง ไม่รับตำแหน่งหน้าที่ใดๆ ในสกุลเจียงอีก”

เจียงไป่อันลำคอ ตาแข็งทื่อไปแล้ว

เขาโมโหเดือดดาล ชี้ฟังจือหันพร้อมกับเอ่ย “แกอยากจะไล่ฉันออกจากสกุลเจียง! นี่คือจุดประสงค์ที่แกใส่ร้ายฉัน!”

เขามองไปที่ปู่เจียงอีกครั้ง “คุณปู่ ผมได้รับความไม่เป็นธรรม ผมถูกใส่ร้ายจริงๆ ฟังจือหันเป็นคนใส่ร้ายผม”

ไม้เท้าในมือของปู่เจียงเคาะลงบนพื้นอย่างแรงหลายครั้งพร้อมกับตะคอกใส่เจียงไป่อัน “หุบปาก!”

เขามองไปทางฟังจือหันอีกครั้ง “เรื่องนี้ให้ฉันพิจารณาก่อน”

ถึงอย่างไรก็เป็นหลานชายของตนเอง จะด่าจะตีก็เพียงเพราะผิดหวังที่เขาไม่เป็นอย่างหวัง

ฟังจือหันเอ่ยด้วยเสียงทุ้ม “ในเมื่อคุณมอบอำนาจทั้งหมดให้กับผมแล้ว งั้นโปรดจัดการตามกฎบริษัทด้วยครับ”

ดวงตาของเจียงไป่อันเต็มไปด้วยความอาฆาต “ฟังจือหัน แกอย่ารังแกกันให้มากเกินไป!”

อยากจะให้เขาออกไปจากสกุลเจียง ยังทำอย่างนั้นไม่ได้ แย่ที่สุดต้องสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย

เขาไม่ได้สกุลเจียง ฟังจือหันก็อย่าคิดว่าจะได้สกุลเจียง

ฟังจือหันไม่ได้สนใจเขา ยังคงพูดและมองไปที่ปู่เจียง “ทุกอย่างที่ผมทำล้วนดีต่อสกุลเจียง หากคุณไม่อยากให้ทรัพย์สินหลายสิบปีของสกุลเจียงพังพินาศในชั่วข้ามคืน งั้นก็โปรดปฏิบัติตามที่ตกลงกันไว้ในตอนแรกด้วยครับ”

บทสนทนาระหว่างเขากับปู่เจียงไม่ใช่ปู่กับหลานแต่เป็นหุ้นส่วนร่วมมือทางธุรกิจ

ท่าทางแข็งกร้าวของฟังจือหันทำให้ปู่เจียงนิ่งเงียบ

แน่นอนว่าก็ทำให้เจียงไป่อันสติแตกอย่างเต็มที่ เขาด่าเสียงดัง “ฟังจือหันแกคิดว่าแกเป็นใคร หลายปีมานี้ถ้าไม่ใช่ฉันกับพ่อฉันสกุลเจียงคงไม่เหลือไปนานแล้ว แกยังจะมาวางท่าอวดเบ่งใส่ร้ายฉันได้ที่ไหน ฉันจะบอกแกให้ แก…”

ปู่เจียงขว้างแก้วลงพื้น “ถือว่าฉันตายไปแล้วเหรอ”

เจียงไป่อันไม่ส่งเสียง โกรธเสียจนตัวสั่นเทิ้ม

บรรยากาศภายในห้องหนังสือตึงเครียดร้อนระอุ เจียงฉี่ซึ่งแอบหลบอยู่ด้านนอกก็ยังรู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่ดีออกมาอย่างรุนแรง

เธอค่อยๆ ผละไปกลับไปในห้องนอนของตนเองและโทรศัพท์หาอวี๋กานกานด้วยน้ำเสียงกังวลใจ “วันนี้คุณปู่โมโหอีกแล้ว ฉันเป็นห่วงมากว่าหัวใจเขาจะรับไม่ไหวอีก”

อวี๋กานกานคิดว่าชายแก่โมโหคงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เจียงไป่อันเปลี่ยนวัตถุดิบยา เจียงไป่อันเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลเจียงเชียว ตั้งแต่เล็กจนโตมีเงินไม่ขาด อยู่ดีกินดี ทำไมเพื่อเงินถึงได้ทำเรื่องเลวทรามเช่นนี้

เธอปลอบใจเจียงฉี่ “คุณไม่ต้องเป็นห่วง ครั้งก่อนฉันเขียนใบสั่งยาสำหรับตุ๋นยาจีนให้คุณ คุณรีบไปทำให้ท่านทานชุดหนึ่ง ช่วยปรับเลือดลม ปรับอารมณ์ให้เขา”

“ฉันจะรีบไปค่ะ”

เหอสือกุยยกชาออกมาสองแก้ว เขายื่นแก้วหนึ่งให้กับอวี๋กานกาน “โทรศัพท์จากคนไข้เหรอ”

อวี๋กานกานวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะชาแล้วตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “เป็นสายจากหลานสาวของปู่เจียงค่ะ เธอกตัญญูมาก ปู่ป่วยก็เป็นเธอที่คอยดูแลอยู่ตลอด พอมีอะไรนิดหน่อยก็โทรหาฉันแล้ว”

เหอสือกุยไม่ได้พูดหัวข้อนี้ต่อแต่กลับถามเธอ “จองตั๋วเครื่องบินรึยัง”

อวี๋กานกานส่ายหน้า “ฉันยังไม่ได้จอง แต่ว่า…”

ฟังจือหันบอกว่าเขาจองแล้ว

ในเมื่อทั้งสามคนจะกลับไปด้วยกัน งั้นเธอก็ต้องบอกเรื่องเธอกับฟังจือหันเป็นธรรมดา

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

ขมเป็นยาหวานเป็นคุณ

Status: Ongoing

“ขอโทษนะคะ คุณคือ…” “ฟังจือหัน สามีเธอไง” นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! นั่งในบ้านอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็มีสามีซะยังงั้น! อวี๋กานกาน เป็นแพทย์หญิงผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาโรคด้วยศาสตร์แพทย์แผนจีน เมื่อครึ่งเดือนก่อน เธอประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนเข้าจนหมดสติไป หลังจากฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล บาดแผลไม่ได้สาหัส แต่กลับต้องนอนพักฟื้นเป็นครึ่งค่อนเดือน หลังจากที่เธอฟื้น กลับมีผู้ชายคนหนึ่งดันมายืนตรงหน้าเธอ บอกว่าเธอความจำเสื่อม และยังบอกอีกว่าเขาเป็นสามีของเธอ! เธอคนที่ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟน จะไปมีสามีได้ยังไงกัน… “คุณเป็นใครกันแน่” “ฟังจือหัน สามีเธอไง!” เจ็ดพยางค์เหมือนเมื่อกี้เป๊ะ… สรุปแล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นระหว่างที่เธอหมดสติไปกันเนี่ย ในเมื่อเธอไม่รู้จักเขา แล้วเพราะอะไรทำไมเขาถึงต้องอ้างว่าเป็นสามีของเธอด้วย หรือเธอจะความจำเสื่อมเข้าแล้วจริงๆ

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท